Moeten alle vrouwen binnenkort weer achter het aanrecht?

Moeder

Jawel, ik weet wel dat mijn nichtje dit aan zichzelf uitbetaalt.
En ik weet dat er gefraudeerd wordt (weekendjes weg naar familie die alleen op papier bestaan). Ze vertelt dit gewoon aan mij en ik ken het gezin heel erg goed.
Ik veroordeel haar niet, ik weet hoe moeilijk ze het heeft en als ik haar schoenen zou staan zou ik misschien hetzelfde doen.
En toch vind ik het erg dat dit gebeurt, dat dit kan.
Want het geld kan maar 1x besteed worden. En volgens mij kan het wel beter besteed worden als ik de verhalen boven lees!

Pgb aan ouders

Het idee is dat ouders een PGB (deels) aan zichzelf kunnen betalen omdat ze minder (moeten) gaan werken om voor hun gehandicapte kind te zorgen. Het gaat er dan niet om welke dingen ze precies voor hun kind doen en of andere ouders die normaal ook doen. Het is geld dat ze anders aan een gespecialiseerde opvang of hulp betalen die voor hun kind zorgt als zij werken. Ze hebben ook de optie zelf minder te werken en dit dan zelf te "verdienen".
In theorie. In praktijk gaat het ook wel eens anders, iemand die toch al niet werkte bijv. Of dat het aan iets anders besteed wordt dan wat strikt genomen opgegeven is. Toch weet ik niet of je dat fraude moet noemen. Een familieweekendje weg kan een mantelzorg-ouder van een probleemkind ook wel eens echt ontlasten of ontspannen misschien. De zorg voor zo'n kind is een zware last die voortdurend en chronisch drukt, omdat het kind niet, zoals andere kinderen, steeds zelfstandiger wordt.

Klant

De moeder raakte ernstig overspannen en kreeg toen vervolgens die hulp voor haarzelf. En eerst die psychiater, die na een paar cognitieve therapieën concludeerde dat er aan haar niks mankeerde, maar dat ze teveel op haar bordje had.
Wat is jouw oplossing voor een moeder die zelf niet goed gezond is, toch wil blijven werken omdat ze de bijstand een allerlaatste redmiddel vindt (en dat is het ook) en veel op haar bordje heeft liggen in de vorm van behoorlijk intensieve mantelzorg en geen vangnet? Kinderen uit huis halen? Wat zou dat kosten?

Stenna

"De zorg voor zo\'n kind is een zware last die voortdurend en chronisch drukt, omdat het kind niet, zoals andere kinderen, steeds zelfstandiger wordt."

Precies.

De prijs die instellingen en begeleiders hiervoor vragen is een meervoud. En de begeleiders kunnen na afloop de deur achter zich dichttrekken en het loslaten.
Een mantelzorgende ouder heeft 24 uur per dag, 7 dagen per week.
Een mantelzorgende ouder kan niet aan een carrière werken, omdat die 24 uur per dag, 7 dagen per week oproepbaar moet zijn.
Een mantelzorgende ouder heeft vaak gebroken nachten. Ook als het kind ouder is.
Een mantelzorgende ouder is ook nog eens veel tijd kwijt aan handelingsgesprekken op school en met begeleiders, doktersbezoek, therapie zoals fysiotherapie, het bijhouden van diverse administratie zoals PGB-verantwoording en allerlei regelingen.
Vaak komen er kosten bij waar niemand bij stil staat: vervoerskosten die buiten elke vergoeding vallen, kleding die misschien sneller kapot of bevlekt is, speciale bedden, vaker nieuw beddengoed kopen als het kidn vaak op bed ligt, aangepast vervoer misschien wel, of speelgoed, afhankelijk van de handicap. Niet elke therapie wordt vergoed, niet alle medicijnen. De belasting vergoedt ook niet alles.
Een mantelzorgende ouder heeft weinig of geen sociaal leven. Weinig of geen uitjes. Vooral alleenstaande ouders, of ouders die geen "gezonde" kinderen hebben drijven steeds verder weg van andere mensen omdat er zo weinig raakvlakken zijn. Bijvoorbeeld omdat ze hun kind niet mee kunnen nemen op visite of naar uitjes vanwege een psychische stoornis of gekwijl. Geen clubjes of uitjes of schoolgebeurtenissen meemaken waar ze over mee kunnen praten, terwijl andere ouders weer niks hebben met problemen met sondevoeding, een elektrische rolstoel die vervangen moet worden, een luiertas meeslepen ook al is je kind al in de puberteit, gedoe rond herindicaties...

Dat is niet in geld uit te drukken. Een deel van het PGB voor de ouder die zichzelf zo moet wegcijferen en geven op een manier die niets meer te maken heeft met de gewone zorg voor je kinderen lijkt me helemaal niet zo onredelijk. Er zijn volgens mij zelfs officiële contracten en afspraken voor.

Wat een rotreactie, klant

Wel eens bedacht dat mensen met hulp, die hulp ook werkelijk nodig hebben? En dan idd in paniek raken bij de gedachte alleen dat die hulp wegvalt? Oh, nee, die hulp maakt afhankelijk! Lees ik dat goed? Dus moet hulp alleen aan mensen gegeven worden die het eigenlijk niet nodig hebben, want er niet afhankelijk van zijn? Wat een kul! We geven geen hulp, je zou er eens afhankelijk van worden...

Ik ken een oude dame met een stijf been. Vroeger polio gehad, en toen is haar been met een pen aan elkaar gezet, geen kniefunctie meer. Deze dame krijgt hulp voor het opstaan, douchen en aankleden, en naar bed gaan, en huishoudelijke hulp om het huis bij te houden. Ze is nu boven de tachtig, het lukt echt niet meer. Maar de hulp gaat wegvallen. Ze woont in een bejaardenwoning, om haar heen geen mantelzorgers helaas. Mijn partner die haar masseur is, heeft haar financiële zaken op zich genomen. Het meeste via automatische betalingen, en 1x per week haalt hij geld voor haar, voor kleine betalingen. Ook bemiddelt hij voor haar met de huisarts en zorgpersonen die allemaal langskomen. Partner voelt zich min of meer gedwongen dit te doen, omdat er niemand anders is, maar is ook bang dat hij eigenlijk niet de juiste persoon is om dit te doen. Zij heeft zelf altijd voor haar eigen ouders gezorgd totdat die stierven en kent niemand. Zij raakt ook in paniek bij de gedachte dat er niemand meer komt poetsen. Wat naar om dat dan af te doen als, afhankelijk worden van hulp. Mag ze!?

Lees je het wel goed?

mirjam

Dan maar rot

Het gaat hier om geld dat, zoals Saskia al zegt, maar 1 x uitgegeven kan worden. De moeder waar het in dat verhaal om gaat, werkt. Het is dus niet zo dat ze niet in staat is te werken. Toch gaat ze, volgens de beschrijving, door het lint als er misschien over een jaar niemand meer komt poetsen. Ook overziet ze het huishouden niet, staat er. Hoe moet ik dat dan zien? Hebben we hier te maken met een verstandelijk gehandicapte? Is dat zo, dan heeft ze idd misschien levenslang iemand nodig die haar vertelt wat ze moet doen en wanneer. Dan ben je idd noodgedwongen afhankelijk. Maar als ze wel normaal zou kunnen functioneren en 1 van de kinderen gaat bovendien uit huis, wat toch een aantal dagen per week minstens verlichting zou moeten brengen en dan toch in paniek raken........ik weet niet hoor. Ik zou zeggen, coachen naar: hoe krijg ik grip op mijn dagelijks bestaan. Levenslang elke dag een betaalde huishoudster is ook een hele dure grap.

Wmo en zorgloket

De medewerkers van de WMO, indicatiecommisie en het zorgloket zijn júist in het leven geroepen óm te bezuinigen op de zorg. Voor mij vallen die trouwens niet onder 'hulpverleners' hoewel ze zich zo wel presenteren, maar ik zie ze meer als 'ambtenaren'. Zoals ambtenaren op een gemeentehuis of de sociale dienst of van het UWV. Ik zie ook wel dat er vaak 'gebruik' wordt gemaakt van zorgvoorzieningen, dus misschien is het toch wel handig om dat 'gebruik' enigzins te bepereken, anders krijg je het effect dat het op een gegeven moment 'gewoon' is, iedereen doet het,dus waarom jij niet? En dus onbetaalbaar wordt. En onbetaalbaar wordt het tóch al door die enorme toename van ouderen....
Het 'gebruik' zit 'm niet alleen in opmaken van budgetten, ik weet dat een heleboel ouderen ook bewust huishoudelijke hulp aanvragen hoewel ze dat eigenlijk misschien (nog) niet nodig hebben, onder het mom van iedereen doet het, dus waarom ik niet? En ook wel alvast 'voor de zekerheid' want morgen kan hun lichamelijke gesteldheid wel héél anders zijn, toch? Of omdat ze niet van het trapje willen vallen tijdens het ramenlappen, tenslotte is dat 'gevaarlijk' als je ouder bent en dat risico willen ze niet lopen. Dat begrijp ik ook allemaal best...en ik veroordeel er niemand voor...maar ik snap ook best dat dat onbetaalbaar is. Zeker met die aanwas van langdurige zorg.
En dan heb je ook nog dat het zó gewoon wordt die vergoedingen dat je er met een bepaald automatisme op gaat rekenen. Dat je er automatisch vanuit gaat dat dát de enige oplossing is en niet meer nadenkt over alternatieven.
En wij hebben ook met die 'tutmutsen' te maken, net zo als familie....als iemand een hogere indicatie nodig heeft (gaat achteruit) moeten wij ook hele discussie's voeren en aantonen dat dat écht zo is en wordt óns (als personeel) ook gevraagd of bepaalde dingen niet op te lossen zijn met vrijwilligers, familie en mantelzorgers...Heeft iemand een rolstoel nodig dan moeten wij 'bewijzen' dat ze iemand die 24 uur per dag nodig heeft en niet met een rolstoel zo nu en dan (gezamelijk gebruik) uit de voeten kan die wordt opgehaald door ons.
En hoewel ik wel snap waarom die tutmutsen er zijn, wordt je er stapellierend gek van...Van al die suggesties en vragen. Het heeft wel het effect gehad die het beoogde...vóor we nu een rolstoel aanvragen proberen we eerst of andere creatieve oplossingen niet zouden kunnen gaan werken. We pakken b.v. eerst de rolstoel van de buurvrouw die in bed ligt de hele dag omdat ze de griep heeft ofzo...En proberen het uit. Hele tijd brengen en halen van die rolstoel. Is dat genoeg voor betreffende cliënt? Een rolstoel zo nu en dan? Als blijkt dat dat zou kúnnen werken (w.s. voor een tijdje) vragen we alleen gezamelijk gebruik aan. Werkt dat niet en moet het écht 24 uur worden dan kunnen we ook áántonen dat we andere creatieve oplossingen geprobeerd hebben.
Maar we dénken er in ieder geval goed over na...wikken en wegen en zoeken andere oplossingen ál voor we ze moeten beantwoorden bij de 'tutmutsen'. En als het wél zover komt dan hebben we onze antwoorden paraat.
Het resultaat is wel ervan dat we beter nadenken over alternatieven. Véél beter. 'Vroeger' voor de WMO deden we dat amper, heb je dit en een rolstoel nodig zo nu en dan? Hop we vragen er 1 aan en die komt zonder verdere controle. Ook als je die rolstoel maar 1 keer per dag of incidenteel nodig hebt. 24 uur, alle dagen van de week stonden die dingen er. Er werdt ook niets gevraagd, het is als vanzelfsprekend. En iedereen heeft zo'n ding omdat ze naar de dokter niet meer lopend kunnen dus de buurvrouw wil er ook 1.
Dat is een omslag die gemaakt moest worden. En dat lijkt me alleen maar goed, hoewel het wel zeer vermoeiend is dat gedoe.
Maar het brengt ook negatieve effecten mee dat ambtenaren-gedoe. Ook mensen die het écht erg hard nodig hebben worden ondervraagt en moeten aantonen dát en of er geen andere oplossingen zijn. Ook mensen die die andere oplossingen niet hebben. Als je dan al niet zo stevig in je schoenen staat (wat vaak het geval is als je al overbelast bent door mantelzorg) ga je aan jezelf twijfelen, voel je je schuldig of erger nog mensen zelf die het nodig hebben zijn niet assertief genoeg en ontberen daarom zorg die ze nodig hebben.
Misschien moet er een soort ombudsman komen voor de zorg? Zou dat wat zijn?
groeten albana

En de bezuinigingen nu

De bezuinigingen nu op dit moment zijn voornamelijk op niet 'zorg' dingen. Geen échte zorg dus, maar aanvullingen die van andere aard zijn. Dingen als vervoer, huishouden, huisvesting, aanpassingen etc.
Die worden beperkt óf ze worden nog maar gedeeltelijk vergoed afhankelijk van je eigen inkomsten en je eigenvermogen. Op zich is dat wel logisch. Er is geen enkel land in de wereld dat dit soort dingen vergoed. Alleen Nederland dus.
En tenslotte zijn dat allemaal dingen waar gezonde mensen zelf voor opdraaien en die gezonde mensen zelf betalen als ze het uitbesteden. Zó raar is het niet dat je daar dus je eigen inkomsten of vermogen voor aanspreekt.
Oplossingen voor mensen die dus doordraaien omdat ze de huishoudelijk hulp niet meer vergoed krijgen kunnen dus zijn dat moeder zelf dat huishouden doet en wel een aanvraag indient voor begeleiding en de zorg van haar zoon. W.s. wordt dat dus nog gewoon vergoed (ken de specefieke details niet).
groeten albana

Gebruik

Ik vind het principe achter PGB een goede. Je kunt zelf de zorg invullen die je of je kind of je ouder nodig heeft. Helaas is dit systeem ook gevoelig voor fraude. Daarom vind ik het goed dat gekeken wordt naar hoe het pgb ingevuld wordt. Waarom moet bijvoorbeeld een werkende ouder van wie het kind met PGB overdag naar school gaat met vrvoer dat vergoed is huishoudelijke hulp vanuit het PGB vergoed krijgen? Zit je in dezelfde situatie maar dan met een kind zonder PGB en je wilt huishoudelijke hulp, dan zul je dat zelf moeten betalen. Waarom met PGB dan wel vergoed?
Of waarom verdient mijn buurmeisje voor oppassen (ouder gaat naar fotografiecursus dan) op een kindje met PGB 15 euro per uur ipv een paar euro zoals ze eerst kreeg voor oppassen op datzelfde kindje toen het nog geen pgb had onder het mom van hulp vanuit het PGB? Ze lacht zich dood, 3 uurtjes oppassen levert haar meer dan 40 euro op terwijl ze eerst nog geen 10 euro kreeg voor dezelfde tijd. Ze heeft haar vakkenvulbaantje opgegeven want dit verdient zo goed. Of waarom gaan pubers vanuit het PGB naar een festival met zakgeld waar pubers zonder pgb het geld zelf bij elkaar moeten verdienen?
Ik misgun niemand wat maar dergelijke zaken maken voor mij (en velen) dat het PGB niet terecht komt waar het voor bedoeld is. En daar mag van mij goed naar gekeken worden, of het nou stress oplevert of niet. Het voelt niet eerlijk aan, in ieder geval.

Selectieve zorgplicht.

Twee verhalen van 'een moeder'.

Hartverscheurend, én ze tonen aan hoe selectief dit beleid wordt toegepast.

Van de moeders zelf worden bovenmenselijke oplossingen verwacht, en de mensen die toevallig in haar 'netwerk' zitten worden tot in hun studentenflat achtervolgd om voor de zorg op te draaien..

Terwijl de vaders in dit verhaal zich kennelijk heel eenvoudig aan hun verantwoordelijkheid kunnen onttrekken, simpelweg door 'buiten beeld' te zijn.

Ik weet dat alimentatie steeds meer als 'niet van deze tijd' wordt gezien. Toch denk ik dat er wat te zeggen valt voor een zorgplicht voor vaders, in het geval van zorgbehoevende kinderen.

Fred

Maar dat vind ik ook twee verschillende dingen. Zorgplicht veroorzaakt niet automatisch een grote financiële druk op het leven van de alimentatiebetaler. Je bent vader/moeder en dan heb je ook de taak om je daar je leven lang voor in te zetten. Alimentatie voor kinderen is wat mij betreft niet aan discussie onderhevig, maar de partneralimentatie vind ik een geval apart. Zo heb ik een collega die nu 12 jaar alimentatie heeft ontvangen. Zij moest daar weer belasting over betalen en hij was zo goeiïg om dat weer voor haar aan te vullen, omdat hij dat meen ik weer van de belasting af kon trekken. Wat een gedoe. En dat terwijl je liever helemaal niet meer met elkaar omgaat. Partneralimentatie kan in bepaalde gevallen misschien een oplossing zijn, als er een kind is die zoveel zorg vraagt dat de zorgende ouder niet kan werken. Voor de rest zou ik niet weten waarom iemand moet betalen voor een ex. Ik vind dat inderdaad niet meer van deze tijd.

Pa/ka

Partneralimentatie is een heel ander ding inderdaad. maar wat kinderen betreft is het wel heel makkelijk om erbij weg te lopen.

Is meer hun rare seksistische houding

Ja, het zijn eigenlijk ambtenaren natuurlijk Albana, maar in mijn ogen (en misschien die van meer zorgafnemers) horen ze toch “bij de zorg”.

Ik begrijp prima dat zij het verstrekken van zorg en voorzieningen moeten beperken en daarop gericht zijn. Dat vind ik zelfs wel goed, ik verbaasde me regelmatig wat mijn allebei mijn ouders allemaal kregen uit de WMO terwijl ze een erg hoog pensioen hadden en veel daarvan ook zonder moeite zelf hadden kunnen betalen (ze hadden wel een eigen bijdrage altijd, en regiotaxi bijv. kregen ze niet vanwege te hoog inkomen).

Maar wat mij stoorde was niet hun doel, maar hun houding naar mantelzorgers. Zo neerbuigend, moralistisch en (in het licht van dit draadje) toch ook echt seksistisch. Een heel vreemde houding naar een werkende vrouw hadden ze toch echt wel. Hoogst verontwaardigd dat ik er nooit was als ze overdag naar mijn huistelefoon belden, of dat ik niet altijd mijn mobiel beantwoordde. Op mijn werk vraag ik mobiel bellers vaak om op een later moment terug te bellen als ik in bespreking zit. Of ik laat het door de secretaresse afvangen en een afspraak maken voor terugbellen, als ik extern ben of een lezing geef oid. Heb nog nooit meegemaakt dat iemand dat weigerde, kwaad werd of eiste dat ik ‘m nu meteen te woord zou staan. Behalve bij die tutmutsen dus! Moest ik dan de vragen over mijn vaders incontinentie midden in de directievergadering gaan beantwoorden? Ik denk toch echt niet dat ze zoiets bij mannen ook klaarspeelden. Bij mijn broer in elk geval niet, als die aan de beurt was voor een vragenlijstje. Daarnaast wat ik al aangaf: ze wisten precies hoe ik mijn leven eigenlijk zou moeten inrichten en zeiden dat ook steeds. Heel (ver)oordelend.

Bah

Bah wat een nare houding...Maar hoewel ik die dames hier van de WMO ook bepaald 'harde tantes en zeurpieten' vind bij tijd en wijle...heb ik ze nog nooit op sexisme kunnen betrappen. Maar ik denk ook dat wij (als betaalde krachten in de zorg) 'anders' benaderd worden dan mantelzorgers. Ik vind het ook een beetje raar...het zijn (meestal) zelf werkende vrouwen en ze gaan 60% van hun tijd om met meestal zélf werkende vrouwen (de zorgverleners dus). Misschien is het ook afhankelijk van welke gemeente? (geen idee hoor) Wat de cultuur is binnen die gemeente?
En ik weet dat ze als 'zorgverleners' worden gezien, zo presenteren ze zich ook, maar praktisch gezien voeren ze geen enkele zorg uit, ze zijn juist 'niets-zo-weinig-mogelijk-zorgcoaches' of zoiets. Ze zijn om de hand op de knip te houden. Ze zitten achter hun bureau, voeren gesprekken, verwerken adminstratie en voeren beleid uit vanuit de WMO. En de resultaten en maatregelen zijn voor iedereen hetzelfde...voor mantelzorgers én voor daadwerkelijk op de werkvloer werkende zorgverleners.
Het is ook een heel andere 'sector' ze worden betaald linea recta door de gemeente, staan daar ook op de loonlijst. Terwijl alle andere zorg wordt verleent door instellingen of stichtingen of wat dan ook.
Zoiets als de afdeling vergunningen voor aannemers in de bouw. Krijg je geen vergunning dan bouw je niet. Zoiets dus.
groeten albana

Ja gemeente wel

Gemeente zou er wel iets mee te maken kunnen hebben inderdaad. Het is een kleine gemeente. En niet op de veluwe, maar wel al enigszins die richting op. Toch verbaasde het me, omdat die dames (net als jij zegt) toch zelf ook werken?!
Grappig genoeg hadden de meisjes in het verzorgingshuis die rare houding niet zo erg: terwijl die voor een groot deel wel nog meer uit richting Veluwe verderop kwamen (rokken en knotten). Die meisjes waren juist erg lief, meestal.

Maar stenna

Als zij verontwaardigd vragen waarom jij nooit de huistelefoon opneemt kaats je dat toch terug door te zeggen: Neem jij nu jouw huistelefoon op als ik JOU zou bellen?

Ik zou werkelijk alles terugkaatsen want inderdaad: zij zitten op dat moment ook op hun werk!

Nou nee

Ik ging niet mee in hun verontwaardiging hoor, ook niet terugkaatsen. Wordt het helemaal zo'n rare discussie. Meestal reageerde ik kort en zakelijk ("ja, ik ben aan het werk") of ging over tot waar ze voor belden. Maar vreemd is het wel, toch, zo'n houding?

Hoewel

het op zich wel een leuke gedachte is, P. Dat ze dat zelf niet bedenken he.

Die verontwaardiging herken ik wel

Die verontwaardiging en dat ze graag á lá minuut geholpen willen worden herken ik wel. Alsof ze ik weet niet wát zijn...de Koningin ofzo....
Was laatst nog...ik zat achter p.c.(op gezamelijk kantoor) en was bezig met nogal een ingewikkeld ding, een maandelijks rooster wat niet pastte omdat er een aantal op vakantie waren. Soortement puzzel dus, waarvan de stukjes niet pastten. In diepe concentratie en ik hád het bijna....zag ergens een oplossing....Maar kon die oplossing nét niet helemaal vinden.
Komt die mevrouw van het zorgkantoor binnenvallen (zonder kloppen, ook dat nog) en zoekt een collega van mij....Normaal moet je je dan melden bij de receptie, maar afijn, ik bel mijn collega (interne telefoon) collega is net iemand aan het douchen. Dat meld ik dus de mw van het zorgkantoor en zeg dat het dus wel 'even' kan duren...ze komt zo snel mogelijk en ik raad haar aan even koffie te gaan drinken. Daar heeft m.w. geen tijd voor, ik moet dan maar ándere collega gaan bellen. Ik bel andere collega (ondertussen al enigzins geïrriteerd, zucht, dat mens haalt me de hele tijd uit mijn concentratie!). Andere collega is óók druk en kan ook niet á la minuut weg...Ik raad dus mw. nogmaals aan dat ze even gaat koffie drinken en wacht en draai me om, om verder te gaan. Mw. gaat achter mij staan en probeerd mee te kijken (nou ja zeg!) en vraagt of ik niet in de patiëntendossiers kan, dan kan ik even doen waarvoor ze komt. Dat kán ik wel, maar is mijn taak niet. Om discussie te voorkomen zeg ik dus dat ik dat niet kan. Ondertussen probeer ik te bedenken hoe ik van 'dat mens' af kan komen....Tot mijn opluchting komt er een collega binnen die overigens 'helpende' is en dus ook niet de aangewezen persoon is om haar te helpen. Ook die wordt aan een kruisverhoor onderworpen.
Ik krijg telefoon (gelukkig!) en ondertussen snap ik dat collega-helpende uiteindelijk 1 van de andere collega's is gaan aflossen zodat deze verzorgende deze ongeduldige mw. zo snel mogelijk kan helpen.
Pfff...wat een brutaal mens zeg! Collega-helpende schijnt ook gezegd te hebben dat deze mw. 'iedereen' aan het 'lastig vallen' was. Nou zo was het precies eigenlijk.
Het puzzelstukje was ik ondertussen helemaal kwijt. Dat snappen jullie.
groeten albana

Precies

Ontzettend herkenbaar verhaal, Albana! Zo ging het precies aan de telefoon ook bij mij! Dat complete koninginnegedrag: iedereen moet alles onmiddelijk uit haar handen laten vallen als zij iets vragen. Heel apart. Niemand van mijn zakenrelaties of collega's gedraagt zich ooit zo merkwaardig (gelukkig).