Moeite met mijn buren en buurt

Andere buurt?

Heb je als doorstromer niet eerder kans op een woning? Er zullen toch ook wel sociale huurwoningen zijn in leuke wijken?
En verder zou ik proberen me maar te richten op binnen de muren van je woning. Ik heb ook niet veel met mijn buren, het zijn prima mensen en ik zeg ze vriendelijk gedag, maar verder wonen ze daar gewoon.

Soortgelijk verhaal

Ik woonde in een heerlijk koophuis in een dorp. Daar had ik mijn vaste winkels en mijn clubjes en ik voelde me daar erg op m'n gemak. Grote huizen met grote tuinen en heel zelden last van de buren. Als opa bij de buurkinderen op bezoek was hoorden we z'n zware stem maar dan hoorden we ook de buurkinderen plezier hebben en dan maakt dat toch niks meer uit.
Nu woon ik in een volksbuurt, midden in een stad en ik vind het verschrikkelijk. Ik ben blij en dankbaar met een dak boven ons hoofd maar het contrast kon niet groter zijn. Het huis op zich is niet slecht maar een stuk kleiner en minder luxe dan mijn eigen huis. Ik mis mijn badkuip en de 2e wc zo Maar het ergste is de buurt. Niet zo erg als bij jou Sini maar het is hier ongezellig, ik krijg weinig contact (al ligt dat natuurlijk ook deels aan mij) en het is zo anders dan mijn dorp. Nou heb ik ook nog ruzie met de buurvrouw waarvan de hele familie ook in deze buurt woont en dat maakt het allemaal nog minder leuk. Zowel mijn verhuisbudget als mijn inschrijvingsjaren zijn op door de verhuizing (nu anderhalf jaar geleden) dus ik kan hier ook niet weg. En het is natuurlijk ook zo dat sociale woningen, hier in ieder geval, niet in de beste buurten staan. Uiteraard heb ik me meteen opnieuw laten inschrijven maar de eerste 10 jaar moet ik daar niks van verwachten.
Mijn negativiteit over deze buurt staat natuurlijk niet los van alle redenen waarom ik hier zit, dat weet ik zelf ook. En ik probeer ook wel eens wat. Ik doe af en toe mee aan activiteiten die hier georganiseerd worden en ik heb gelukkig een redelijk contact met een overbuurvrouw. Ik doe echt wel mijn best maar het blijft tobben.

Ergerlijk

Ik ga mij steeds meer ergeren aan mensen die eerst in een koophuis wonen en van daaruit afgeven op de huurders. Vervolgens gaan ze scheiden en moeten ze opeens ook een huurhuis hebben waardoor wij geen kans meer hebben en zij altijd voor gaan op de één of andere manier. Vervolgens kunnen ze niet gewoon blij zijn dat ze een huisje hebben kunnen krijgen, daar waar ik heel veel mensen ken bij wie dat niet lukt en gaan ze weer katten op de andere huurders waar ze tussen moeten zitten. Ja dat kan niet want ze voelen zich mijlenver boven die andere huurders verheven want diep van binnen zijn ze natuurlijk kopers en in dit geval eigenaar van twee onverkoopbare huizen.

Jammer dan, daar heb ik geen medelijden mee.

Huurder

Jouw aannames slaan natuurlijk nergens op. Ten eerste heb ik nooit neergekeken op mensen die huren. Dat hebben wij vroeger ook gedaan en daar is niks mis mee. Ten tweede lapt het leven je soms pootje waardoor je omstandigheden zo kunnen veranderen dat je aangewezen bent op een huurwoning. Goddank dat die bestaan en dat toewijzing daarvan niet afhankelijk is van kortzichtige mensen. Ten derde, ik weet natuurlijk niet hoe het in andere steden werkt maar hier krijgt degene met de meest inschrijvingsjaren de woning, mits hij aan de verdere eisen voldoet ( inkomen, aantal gezinsleden) Dus ik zou niet weten hoe het accepteren van een woning andere mensen benadeelt. En zelfs als er een oneerlijke factor in zou zitten is dat niet de (aankomende) huurders aan te rekenen maar de politiek die a) te weinig sociale woningen bouwt en b) slechte regels maakt.

Het kan verkeren

Ook ik had het ooit riant. Ik mocht wonen in een vrijstaand huis. Door ontrouw strandde mijn huwelijk, ik werd depressief. Ik zal hier het hele verhaal niet neerzetten (die kun je vinden in Echtscheiding en er na -Overweeg een scheiding/Mijn verhaal)
Nu woon ik al weer ruim 2 jaar in een sociale huurwoning en ik ben stikgelukkig. Nee, het is niet de beste buurt van de stad maar zeker ook niet de slechtste. Ik heb het getroffen, ik heb vriendelijk buren. De buurvrouw boven mij heeft gemiddeld 1x per maand (die tijd denk ik) een uurtje of 2 heel hard het Levenslied opstaan. Dan moet ze even los. Ze snapt dat het hard is maar beperkt zich voor de buren. Ja, de woningen zijn gehorig. Ik ben daarom blij dat ik best rustige buren heb.
Ik woon aan een soort singel, heel uitnodigend voor hondenuitlaters. Een enkeling laat het over aan de natuur om de sh*t te verwijderen maar de meesten zijn gewapend met zakjes. En, ideaal, het winkelcentrum is 250 mtr lopen. Dat ik dit heb voelt voor mij als een wonder.

Hoe is het mogelijk

Iemand maakt hier duidelijk dat ze zich ontheemd voelt en er moet weer een zure reactie overheen...

Sinilind, ik heb hier zelf geen ervaring mee, maar het lijkt me wel rot je niet helemaal thuis te voelen in de wijk waar je woont. Veel sterkte!

Je was of bent verwend

Get into the ral life ...

als het je een troost is...

Sini, in mijn vorige koopwoning had ik ook regelmatig last van harde muziek van de buren. Er was een tijd een levensliedliefhebber, die is gelukkig verhuisd maar daarna was er iemand met een geheel andere smaak - evenmin de mijne - die de muziek ook hard zette. Wietlucht had ik in die woning niet, wel in de woning daarvoor (dat was overigens huur). Nu woon ik in een andere koopwoning, gebouwd in een gesloten blok waarbij de achteruitgangen van de huizen uitkomen om een gezamenlijke parkeergarage, en langs de achterdeuren loopt een pad. Iedereen heeft een eigen parkeerplek. Iedereen heeft in principe ook een berging bij zijn huis. Desondanks wordt de vrije ruimte in de parkeergarage en een flink deel van de loopruimte in beslag genomen door links en rechts illegaal gestalde scooters en fietsen.

Jouw probleem - nog even los van de relationele sores die de aanleiding was voor alles - is niet koop vs huur volgens mij als wel dicht op elkaar vs minder dicht op elkaar. Men zit teveel op elkaars lip, en dan ervaar je al snel overlast. Zeker als je van ruim naar krap verhuist en op dit punt niks gewend bent.

Je kan proberen te verhuizen naar een plek waar mensen minder dicht op elkaar zitten. Dronten misschien. Of Oost-Groningen. Maar dat heeft ook weer zo zijn nadelen.

Groeten,

Temet

Even anders

Mijn dochter woont in Rotterdam, in een koopwoning.
In een buurt waar ik mijzelf doodongelukkig zou voelen.
Ik woon in een huurwoning, in een buurt van koop- en huurwoningen door elkaar.
Het heeft niets met de status te maken van huur en/of koop.
Het heeft meer te maken met hoe men met elkaar omgaat.
Mijn dochter zegt altijd, je moet hier de mensen niet groeten mam, dan denken ze dat je gek bent of zo, dat is niemand hier gewend. (????) God zij dank woon ik in een buurt waar de mensen elkaar groeten.

Gaat niet om huur/koop

Het gaat toch helemaal niet om het verschil huur/koop? Ook in goede wijken heb je huurwoningen en ook in slechte wijken heb je koopwoningen. Sini woont nu in een buurt waar ze zich niet zo thuis voelt. Daar heb ik ruim ervaring mee maar ik moet wel zeggen met een cruciaal verschil: ik wist altijd dat het tijdelijk was en dat ik binnen afzienbare tijd weg kon als ik dat wilde. Dat maakt een heel verschil.

Bij de woningbouw klagen heeft weinig zin natuurlijk als er concreet niks aan de hand is. Ik weet niet hoe doorstromen geregeld is in Haarlem dus dan wordt het wachten. Maar je schrijft dat je over een periode van 2 of 3 jaar misschien wel met vriend gaat samenwonen? Dan is het toch een redelijk tijdelijke situatie? 2 of 3 jaar is wel te overzien toch?

Verder inderdaad gewoon concentreren op je eigen huisje en niet zozeer op de buurt. Maak je eigen huis heel gezellig en helemaal je sfeer. Niet te veel met de buurt bemoeien en vriendelijk/afstandelijk blijven. Of juist de andere kant opgaan en juist wel met allerlei buurtactiviteiten mee gaan doen zodat je wel kennissen opdoet. Er zijn vast ook wel mensen in de buurt met wie je een band kan opbouwen. Dat zijn misschien dan niet de naaste buren maar mensen uit een paar straten verderop of zo. Deze laatste strategie is vooral goed als je langdurig ergens blijft wonen. De eerste strategie is beter als je weet dat het voor een relatief korte periode is.

Ik zou overigens niet zo vlug nu een appartement gaan kopen als je over een paar jaar wil gaan samenwonen; zeker als je financiele situatie niet optimaal is. Misschien raak je het appartement dan weer heel lastig kwijt.

Je eigen houding speelt uiteraard inderdaad een grote rol. Zelfs in de allerergste buurten zul je mensen treffen met wie je wel een band kan opbouwen. Je zult alleen door de oppervlakte van de buurt (slecht onderhouden huizen, slordige tuintjes, vuil op straat, zwervers, verslaafden) heen moeten zien om de schoonheid te vinden.

Dat is een keuze die je kan maken: of 100% voor deze buurt gaan of je juist wat terugtrekken uit de buurt en je eigen wereldje maken met je eigen huis, je vrienden van verder, je werk enz.

Altijd gehuurd

En het scheelt echt waar je woont. Ik heb bij al mijn huizen heel erg geboft dat ik er kon wonen, zo voel ik dat. Maar bij het vorige huis ging ik me op den duur minder gelukkig voelen. In de zomer ging het er wel, maar in de winter was het een nogal somber hol. Ik heb o.a. door dat huis het gevoel dat ik beter niet in een flat kan wonen. Dat je eerst een galerij of trappenhuis door moet en dan pas op de begane grond staat, voelt niet vrij. Daarom waardeer ik onze eensgezinswoning eens te meer. Een huurhuis met voor stadse begrippen ontzettend veel ruimte rond het huis. Met buren heb ik het meestal wel getroffen, tja in al die jaren is er wel eens een minder goed contact geweest, maar geen haat en nijd in ieder geval. Als ik eerlijk ben, moet ik er niet aan denken om naar een buurt te moeten verhuizen waar in hoofdzaak minimuminkomens en 'volks' wonen en woont. Het brengt toch een bepaalde sfeer. Ik sta niet boven deze mensen, wie ben ik om dat te doen en ons inkomen is ook niet fors te noemen, maar net als Sinilind, denk ik niet dat ik me daar gelukkig in zou voelen. Maar goed, áls je er woont moet je er denk ik gewoon maar het beste van maken tot je weer verder kunt.

De buurt

Je huisje kan prima zijn. Met je eigen sfeer. Dat is leuk achter je voordeur. Toch kan ik me wel voorstellen dat de buurt en de bewoners ervan je dusdanig gaan tegenstaan dat je huisje zélf niet meer genoeg is. De ergernis wordt dan onderdeel van je woning. Vooral als harde muziek jouw muziek overstemt. Als je als niet roker in de wietlucht van een ander op je eigen balkon zit.

Heb je eigenlijk al met de buurvrouw gesproken over je ergernis? Of met de wietbuurman dat je last van zijn rokertje hebt. Je kunt vragen of hij bijvoorbeeld even voor uit het raam gaat roken als de wind jouw kant op staat. Doe dat niet op de momenten dat je boos bent. Vraag aan de harde muziek of het misschien op bepaalde uren kan. Misschien wordt er een compromis gesloten. Vaak hebben mensen niet door dat ze voor jou overlast veroorzaken.

Sta je nog steeds ingeschreven? Je inschrijving vervalt namelijk zodra je een huis accepteert. Ik bijvoorbeeld heb me na acceptatie weer direct ingeschreven voor het geval dat... Zo heb ik nu alweer meer opgebouwd dan ik had toen ik dit huisje kreeg.

Huurder

Als je gaat scheiden krijg je tegenwoordig echt geen voorrang meer bij woningbouwverenigingen.

Ik ken het wel hoor

Ons vorige huis stond in een buurt die een beetje verloederde. Dat waren wel dure huurwoningen, maar er kwam gewoon een beetje typisch volk op af.
Wij zijn daarom verhuist en hebben de mazzel gehad een leuke buurt te treffen.

Het lijkt me heel vervelend als je je niet thuis voelt in je eigen buurt. En dat mag je, juist op dit forum, heus wel uiten.

Sini

Ik ben het deze keer niet, integendeel, ik begrijp je helemaal!

Niet klagen inderdaad

Ik zou ook niet gaan klagen. Je kan vaak wel een beetje inschatten met wat voor mensen je te maken hebt. Klagen kan de onderlinge verhoudingen ernstig verslechter en er voor zorgen dat mensen een persoonlijke vendetta tegen je beginnen. Dat is nog minder. Dan is het beter om maar niks te zeggen.
Thuis zelf de muziek maar op zetten (desnoods met koptelefoon) om anderen niet te horen en inderdaad bij erg mooi weer ergens anders heen te gaan. Gelukkig is het in Nederland een groot deel van de tijd ook binnen zit weer

ik ben er om verhuisd

ik ben ruim vijf jaar geleden verhuisd vanwege de buurt en de buren. De buren veroorzaakten zoveel (geluid)overlast dat ik niet eens meer beleefd tegen ze kon doen als ik ze tegenkwam. Terwijl ze objectief gezien niet onaardig waren, maar ik werd stapelgek van ze. Een groot deel van de gezinnen in die straat/buurt leek meer op mijn buren dan op mij qua levensstijl (absurde bedtijden van de kinderen, lunchen met een zak chips, feestjes in de tuin tot diep in de nacht en meer van dat soort dingen). Ik heb er 4 jaar gewoond, heb geprobeerd om me er niks van aan te trekken, vriendelijk te blijven, maar elke keer als ik thuis kwam van een weekendje weg of vakantie, sloeg de paniek toe omdat ik mijn huis weer in moest.
Ik hield zelfs bij wanneer de buren op vakantie waren, daar tankte ik op bij! Helaas gingen ze maar 1 keer per jaar een weekje.

Na 4,5 jaar gaf ik aan mezelf toe dat het echt niet werkte, dat ik me er niet thuis voelde.

Daarna ben ik naar een andere sociale huurwoning verhuisd, in een andere wijk. En daar heb ik het al vijf jaar enorm naar mijn zin.
Het ligt niet perse aan de sociale huur, je kunt gewoon pech hebben met je buren. En dat kan veel van je woonplzier vergallen.

herken het wel

In ons eerste (koop)huis woonden wij ook in zo'n buurt. Eerst vond ik het als jonge starter supergezellig, die buurtbarbecues. Later ging ik mij ergeren aan die luidruchtigheid van mensen die met kratten bier in hun voortuintje gaan zitten in de zomer. Ik bleek er niet te passen en gelukkig was het voor mij een eerste woning en wist ik dat ik een aantal jaar later een groter huis zou kopen. Als je nu door mijn oude straat rijdt is er ook niks veranderd.

Jouw situatie is lastiger, voor jou is het een stap terug en dan kan ik jouw ergernis aan de simpelheid van je buren goed voorstellen. Afwachten en in de tussentijd je ogen openhouden zou ik zeggen. Wie weet is er toch iets anders dat binnen je bereik is, evt buiten Haarlem.

De echte kosten van onderpresteren...

Ik ken ze in mijn omgeving. Intelligente mensen uit goede families die om een of andere reden niet op de sociale positie terechtkomen die bij hun achtergrond en talenten past (door problemen op school of echtscheiding, faillissement, etc).

Die werken en wonen dan vervolgens tusen mensen waar ze eigenlijk niet tussen passen. Die hun humor niet begrijpen, waar ze eigenlijk niet mee kunnen communiceren. En daar word je erg ongelukkig van.

Je zit eigenlijk gewoon niet op je plaats in de maatschappij. Het klinkt ouderwets, maar het heeft waarschijnlijk te maken met kwartjes die geen dubbeltjes worden en vice versa. Dus goed je best doen op school en realiseer je wat je allemaal riskeert als je het op een scheiding aan laat komen.

Erg herkenbaar

Wij woonden zelf in een buurt met mensen waar wij ook niet echt tussenpasten, zeker niet tussen onze directe buren.

Het was eerlijk gezegd uiteindelijk afschuwelijk, maar dan vooral nadat we kinderen hadden gekregen. Ik denk trouwens dat onze buren ons net zo vreemd vonden als wij hen. We pasten gewoon niet bij elkaar, maar woonden zo dicht op elkaars lip dat we wel telkens intiem met elkaar geconfronteerd werden. En dat laatste is het probleem, dat je last van elkaars levensstijl gaat krijgen, elkaars gesprekken, muziekkeuze, tv-programma's ed gewoon letterlijk kunt volgen, zodanig dat jezelf beperkt wordt in je eigen leven. En als je zelf netjes bent, en je kinderen leert de muziek niet hard te zetten en aan anderen te denken, terwijl anderen dat zelf niet doen...

Overigens heeft dit mi. niet zozeer te maken met onderpresteren, maar met keuzes. Partner en ik zijn beide zzp'ers, je krijgt dan gewoon nauwelijks hypotheek, dus duurder kopen zat er gewoon niet in. Ik vind het eerlijk gezegd een beetje een naar idee dat je dan direct over onderpresteren praat. Het heeft meer te maken met een keuze in Nederland om belachelijk kleine en gehorige huizen te bouwen, die dan ook nog eens bizar duur zijn. Daarbij komt dat mensen best kunnen kiezen voor minder werk en meer hobby (in mijn geval) of roeping (partner), zodat je minder te besteden hebt aan een woning. Ik vind dat eerlijk gezegd geen onderpresteren, tenzij je het bekijkt volgens een mijns inziens achterhaald kapitalistisch concept.

Kortom, heel veel herkenning hier.

Wij zijn er ook om verhuisd uiteindelijk..