Moeder moet verhuizen

Sociaal netwerk

Ik zou het laten afhangen van de vraag of ze daar een functionerend sociaal netwerk heeft. Zo niet, dan mist ze niks door naar jou toe te verhuizen. En dat haar beroep op jou nog groter wordt, dat gaat toch wel gebeuren, zeker als ze in een aanleunwoning zit met Alzheimer. Is er echt geen verzorgingshuis te vinden?

Casemanager

Volgens de casemanager is ze te goed voor een verzorgingshuis. Ik hoorde van de week dat er een schaal is van 1 tot 7 in hou slecht iemand kan zijn en dat je pas na 4 (dus eigenlijk bij 5) in een verzorgingshuis kan komen. 7 is volgens mij verpleeghuis. Dus je moet wel heel erg slecht zijn.
En ja, ze heeft haar vriendinnen maar goed die zijn ook al oud. Daar kan ik niet te veel van verwachten. Maar goed zij zal ze wel missen.

Regelen

Ik zou haar juist niet uit haar eigen omgeving weghalen. Juist als iemand Alzheimer heeft, is het bijna niet te doen om ergens opnieuw te wennen. Haar wortels liggen daar (begrijp ik?) en daar zal ze steeds meer op terugvallen. Haal je die weg, dan zal ze juist versneld zwaar op je leunen, want jij bent het enige vertrouwde.
Maar wat je wel kan doen: thuiszorg en hulpdiensten voor haar inschakelen. Boodschappen kunnen zij doen, verzorging in en om huis ook, soms heb je een vrijwilligersorganisatie die ook kan helpen bij doktersbezoek of zo. Zo hoef je toch niet alles alleen te doen. Met vaste zorgcontacten om haar heen kun jij ook meer vanuit huis voor haar regelen.
Overigens kunnen een aantal hulpmiddelen haar (en jou) ook helpen. Bijvoorbeeld een alarmsysteem voor als ze is gevallen, maaltijdverzorging.
Verder denk ik dat het goed is voor jou en je gezin als je niet altijd met het hele gezin gaat. In je eentje kun je sneller handelen, maar vooral hoef je dan je aandacht niet te verdelen.
Als je het zo inricht, kun je wat meer op je gemak kijken naar een goede aanleunwoning. Kijk echt goed bij verschillende verzorgingshuizen wat ze aanbieden, want het verschil is groot, vooral ook het verschil in wat er aan zelfstandigehid wordt gevraagd/overgelaten.
Succes & sterkte, want is een soms loodzwaar traject.

Regelen

Er wordt al een hoop geregeld hoor. Een vrijwilliger voor de administratie, drie keer per dag iemand om haar haar medicijnen te geven. Binnenkort iemand die het huishouden komt doen. Haar vriendinnen proberen haar ook te helpen maar die zijn soms nog eigenwijzer dan zij is en praten haar de verkeerde kant op. (Nee hoor, je moet niet verhuizen, je zit hier toch goed). Maar verhuizen moet ze sowieso. Ik ben bang dat ze nog een keer van de trap af valt. Dat is al meerdere keren gebeurd maar tot nu toe is het nog goed afgelopen. Eigenlijk moet ze ook met een rollator lopen maar die kan ze zelf de trap niet afkrijgen en buitenzetten kan ook hij kan niet ergens veilig staan. Ze loopt dus met een stok. Sinds kort gaat ze ook naar een ontmoetingsplek en ze vind dat heel leuk.
Meestal ga ik ook alleen naar haar toe omdat ik ergens bij moet zijn. Of iets speciaals moet doen. Maar ze wil natuurlijk ook graag haar kleinkinderen zien. Dat vind ze geweldig, ook is ze dol op man mijn. Maar sinds nieuw jaar zijn mijn man en kinderen misschien maar twee keer meegeweest en zij is hier twee keer geweest (verjaardagen). Ik probeer minstens 1 x per twee weken naar haar toe te gaan. Vaker lukt me gewoon niet. Dit weekend had bevoorbeeld wel gekund maar dinsdag moet ik ook weer dus gun ik mezelf maar een rustig weekend. Ik vind het zo erg om haar zo achteruit te zien gaan. Ze is altijd iemand geweest die andere helpt. Ze heeft heel lang vrijwilligerswerk gedaan en heeft veel mensen geholpen. En nu dit. Ja ik word er erg verdrietig van.

Ilva

ik kan mij goed voorstellen dat je er verdrietig van wordt, het is afscheid nemen van iemand die niet meer wordt zoals je haar herinnerd. En het is ook zwaar om het alleen te doen denk ik zonder zussen of broers.

Gezien de snelheid waarmee ze achteruit gaat zijn de vriendinnen niet zo belangrijk, over een tijdje zal ze die niet mee herkennen. Nu is ze nog net goed genoeg denk ik om aan een andere omgeving/kamer te wennen. Haar laten verhuizen dicht bij jou in de buurt scheelt jouw straks uren reistijd, bovendien is het makkelijker om in je eigen omgeving dingen te regelen en hulp in te zetten. En jouw man en kinderen kunnen ook makkelijker even langs gaan bij haar.

mooi dat je wel al die hulp met medicijnen en huishouden hebt kunnen regelen, dat zal straks ook moeten.

Ja dus verhuizen, ik denk dat je haar en jezelf daar het meeste mee helpt.

Bij elkaar in de buurt wonen

Of zij verhuist, of jullie verhuizen. Dat zal je veel tijd en energie gaan schelen.
En in elk geval een aanleunwoning voor haar zoeken. Het is een heel verdrietige situatie, ook erg jammer dat je er alleen voor staat.

Het klopt dat opname in een verzorgingshuis steeds lastiger wordt, alleen hogere indicaties komen er nog voor in aanmerking.

Veel sterkte ermee, het is heel moeilijk!

Dank julie wel

Wat zijn jullie toch lief. Ik had al geinformeer over het verhuizen naar mijn stad. De grootste kans heeft ze met een medische verklaring. Daar zal ik het dan over hebben met de casemanager. Zonder kan ook wel maar dan is de kans heel klein dat het snel lukt. Dan kan het nog wel een paar jaar duren en die tijd hebben we niet. Dan moet ze in haar eigen stad blijven. Mijn moeder is niet zo heel ver hier vandaan geboren. Ik hoorde ook al van anderen dat dat misschien juist makkelijk is omdat ze aan het eind alleen haar jeugd nog kan herinneren en dan kan ik haar makkelijk meenemen daar naartoe. Maar goed, ze woont al meer dan 50 jaar in de stad waar ze nu woont. Misschien is het toch het beste als ze hier komt. Nu alleen maar hopen dat het lukt.

Ilva

Een medische verklaring kan ze neem ik aan toch wel krijgen? Ik hoop iig voor je dat je moeder gauw op een goede, fijne plek is. Wat een vreselijk moeilijke toestand om dit alleen te moeten regelen! Heel veel sterkte!

Ilva

Ik heb net een maand geleden mijn moeder verhuisd naar een verzorgingshuis. Ik stond er ook alleen voor (in het archief kan je nog wel het draadje erover vinden 'ik zit er zo doorheen'). Ja het is echt zwaar om hier alleen over te moeten beslissen.
Mijn moeder (bijna 94) was lichamelijk nog heel goed. Daarom was mijn grootste angst dat ze zou gaan zwerven en de weg niet meer zou kunnen terugvinden. Als dat een paar keer zou gebeuren, zou ze naar een verpleeghuis moeten en dat vond ik zo zielig. Ze redde het nog net in haar eigen huis (met mijn hulp, paar keer per dag verpleging, naar een ontmoetingscentrum, thuisbegeleiding.
Welke indicatie heeft je moeder? Mijn moeder had 4 (daar horen nog letters bij maar ik weet niet meer welke). Als ik jou zo hoor zou ik dus niet voor een aanleunwoning kiezen (want dan moet ze binnen afzienbare tijd weer verhuizen) maar voor een verzorgingshuis bij jou in de buurt. Mijn moeder zit nu in een verzorgingshuis waar ze de hele dag naar de groepsopvang kan. Dat scheelt echt, ze heeft wel die dagindeling nodig.
Ik vond het een moeilijke beslissing maar ik ben nu toch wel blij dat ik het gedaan heb.
sterkte en blijf hier vragen, het heeft mij echt geholpen

In hetzelfde schuitje

Ik had een paar jaar geleden dezelfde situatie. Het CIZ vond mijn moeder, met alzheimer, te goed voor een verzorgingshuis. Het moest maar thuis geregeld worden, met thuiszorg.
Ik heb haar toen verhuisd naar een woning bij ons in de buurt. Een aanleunwoning, daar kwam ze niet voor in aanmerking, want daar was ze te slecht voor(??) en ze zou nog achteruit gaan, dus die kreeg ze niet. Ze zit nu in een seniorenflat, krijgt 2 keer per dag thuiszorg, 2 x per week huishoudelijke hulp, gaat 5 dagen naar de dagopvang.
Ik ben aan de ene kant blij dat ze dichtbij woont, want als er iets is, bellen ze altijd mij, en duurt het tenminste geen uur voordat ik er ben. Aan de andere kant ben ik er niet blij mee, want als er iets is, bellen ze altijd mij... en ik word ook altijd geacht er te zijn. : Als ze gevallen is, als ze misselijk is op de dagopvang, als ze hoofdpijn heeft, als ze naar de dokter moet, naar de tandarts, maar de pedicure, naar de kapper, als ze opeens weer eens haar sleutel vergeten is etc etc etc.
Er wordt altijd verwacht dat ik paraat sta, erg frustrerend, alsof ik de hele dag niets anders te doen heb.
Voor een verpleeghuis is ze nog te goed... Maar zichzelf redden kan ze niet.
En het liefst wil ze elk weekend bij ons komen, maar bij het idee word ik al benauwd. Het is nl alsof je een klein kind op visite hebt. Die de wc niet doortrekt, de deur open laat staan zodat de huisdieren ontsnappen, het barbecuevlees rauw wil opeten, zeurt over dat ze dingen niet lust enz.
Het is dus aan de ene kant makkelijker, maar het is ook een hele belasting.

Maria

Ik zal jou draadje ook nog eens doorlezen. Welke indicatie mijn moeder heeft weet ik eigenlijk niet. Maar volgens de casemanager in iedergeval niet erg genoeg voor een verzorgingshuis volgens haar. Ik zie die casemanager binnenkort weer dus ik zal het eens aan haar vragen. Ik denk dat mijn moeder een tehuis best leuk zal vinden omdat er vaak wat georganiseerd wordt. Maar goed, eerst maar eens kijken hoelang het gaat duren voor die medische verklaring.
Het is wel fijn om het hier even van me af te schrijven. Toch altijd net iets makkelijker. Je kan gewoon echt eerlijk zijn. Want ja, het is toch je moeder en mensen vinden al snel dat je het gewoon maar moet doen omdat het je moeder is. Maar het valt echt niet mee.

Het valt niet mee

Het valt zeker niet mee, Ilva. Ik kom vaak heel moedeloos terug als ik bij mijn vader ben geweest. Niet omdat er vanalles geregeld moet worden (dat moet wel, maar dat vind ik niet zo belastend) maar omdat ik het zo confronterend vind. Mijn vader die jaren intensief voor mijn moeder heeft gezorgd, maar die nu zelf intensieve hulp nodig heeft. Die vooral op het mentale vlak elke keer weer slechter en afhankelijker is, en dat vind ik maar moeilijk te accepteren.
Mijn vader zou het volgens mij ook leuker vinden in een verzorgingshuis. Hij heeft een paar maanden op een logeerafdeling gewoond, in afwachting van een operatie, en dat is hem heel goed bevallen. Maar dat was maar tijdelijk. Voor een permanente plek is hij ook nog te goed. Triest, maar hij moet dus eerst slechter worden, voor hij ergens naar toe kan, waar hij van zou genieten. Tegen de tijd dat hij daar wel terecht kan, kan hij er waarschijnlijk veel minder goed van genieten. Een heel verdrietig gegeven.
Ik wens je heel veel sterkte. Accepteren dat de rollen tussen ouder en kind zijn omgedraaid als het op verzorgen aankomt, vind ik ontzettend moeilijk.

En dichtbij een woonzorgcentrum?

Als je moeder 'te goed' is voor een woonzorgcentrum zal ze w.s. 3 hebben. Met 4 heb je wel recht om in een woonzorgcentrum te komen wonen.
Maar volgens het nieuwe 'beleid' moeten woonzorgcentra 'wijkgericht' werken. Dat houd in dat ouderen uit 'de wijk' (circel eromheen) die een indicatie hebben ook 'recht' hebben op bepaalde voorzieningen uit dat woonzorgcentrum. B.v. om de maaltijd daar te gebruiken. Met een klein beetje vergoeding uit de WMO aangevuld en een eigen bijdrage die ze anders zelf ook kwijt zou zijn als ze voor zichzelf zou koken. Dat heeft ook andere voordelen, voor de sociale contacten, even wat aandacht van de mensen die er werken, dagelijks loopje, ritme etc.etc.
Dat is dus wat anders dan een aanleunwoning. Je woont dan nog gewoon in een normale straat in een huis/flat of wat dan ook. En de zorg krijg je gewoon zoals nu ook.
Misschien kan je daar ook op letten als je besloten hebt? Dat het op korte afstand van een woonzorgcentrum is? Zodat ze eventueel een beroep kan doen op die voorzieningen?
groeten albana

Raar met die indicaties

Ja een woonzorgcentrum lijkt me eigenlijk meer het nastreven waard dan een aanleunwoning, Ilva. Anders moet ze straks twee keer verhuizen.
Mijn moeder zei ik wel eens: wat raar werken die indicaties. Want het ene moment ben je nog te goed voor een verzorgingstehuis en het volgende moment ben je alweer bijna te slecht want rijp voor het verpleeghuis. Het is dus een kwestie van timing wat ook nog bemoeilijkt wordt omdat het door de bezuinigingen onder druk staat. In het geval van mijn moeder ben ik nu heel blij dat ik het gedaan heb. Dat komt ook doordat ze niet is gaan zwerven, waar ik heel bang voor was. Mijn zorg was dat ze dat zou gaan doen en dan naar een verpleeghuis doormoest.
Maar nu kan ze het nog een paar jaar daar redelijk goed hebben.

Update

Gisteren weer bij m'n moeder geweest. Er kwam eerst een dame van de gemeente langs voor een indicatie voor huishoudelijke hulp. Nou, dat was (natuurlijk) geen probleem. Alleen schok ik wel erg van wat er al bezuinigd is. Omdat ze ook wel wat hulp bij de was kan gebruiken hadden we geluk, dan kreeg je een uur meer. Anders had ze maar recht gehad op 90 min. per week. In een huis van 2 verdiepingen. Nu krijgt ze gelukkig 2,5 uur per week. Voorheen was het zonder was gewoon 3 uur per week. Maar goed. Daarna kwam de casemanager. Mijn moeder heeft zich nu duidelijk uitgesproken dat ze bij mij in de buurt wil komen wonen. Ik ga nu dus achter die medicische verklaring aan. Ze krijgt nu ook een alarm die ze om kan hangen. Zodat als ze valt en niet meer kan opstaan, dat ze dan in staat is om hulp in te roepen. Dit wilde ze eerst niet maar we hebben haar ervan kunnen overtuigen dat dat toch echt beter is. Ook gaat ze nu 1x per week naar een ontmoetingscentrum in de buurt. Ze is daar 1 x eerder geweest en vond dat erg leuk. Daar proberen ze m'n moeder over te halen om 2x per week te komen, maar dat wil ze nog niet.
En sukkel die ik ben, ben ik vergeten te vragen welk zorg ding (hoe heet dat, zzp of zoiets) ze nu heeft. Maar goed, ik ga nu eerst zorgen dat die medische verklaring er komt en dan gaan we op zoek naar een woning. Hopelijk een aanleunwoning en anders toch in de buurt van zo'n zorgcentrum. Ik weet dat ze hier zorgbemiddelaars hebben dus die moet ik dan ook maar eens gaan bellen.

Bedankt voor jullie woorden en adviezen. Het helpt mij heel erg. Het is inderdaad waar dat de rollen omdraaien. Ik moet soms ook gewoon streng voor haar zijn en dat is best raar. Gelukkig is ze vrij makkelijk maar ze is ook beinvloedbaar en een vriendin van haar vind dat zij het allemaal het beste weet en stuurt haar soms de verkeerde richting op. Gelukkig is er nu ook een buurvrouw (die er al woonde toen ik er ook nog woonde) die haar ook helpt. Ik ben gisteren ook even langs geweest om haar te vertellen wat er aan de hand is en zij heeft haar hulp aangeboden en dit heb ik natuurlijk met beide handen aangepakt. Deze vrouw is wat jonger dat mijn moeders vriendinnen en is nog een stuk actiever. Een fijn gevoel om te weten dat zij nu ook een oogje in het zeil houdt.

Ilva

Hoi, is je moeder al officieel dement verklaard? Bij ons gingen toen wel deuren open hoor. Toen kon ze vier per week naar de dagopvang waar ze dan ook at. Hoefde ik nog maar een of twee keer per week daarvoor te zorgen. Twee keer per dag kwam de wijkverpleging, een keer in de week de thuisbegeleiding.
Als je een beetje op mij lijkt, gun je haar dat ze zolang mogelijk de regie houd. Maar nu zie ik dat je op een gegeven moment toch een beetje door moet drukken. Natuurlijk moet je wel rekening met hun wensen houden maar het moet ook haalbaar zijn. Mijn moeder wilde eerst bijvoorbeeld niet naar de dagopvang in het ontmoetingscentrum. Dat heb ik opgelost door te zeggen dat ze er altijd weer vanaf kon. Toen wilde ze geen drie dagen, toen geen vier, zelfde verhaal. Enfin het verhaal met het verzorgingstehuis weet je.
Ik zou zeggen: laat haar iig twee keer naar het ontmoetingscentrum gaan en schrijf haar in voor een verzorgingstehuis bij jou in de omgeving. Vraag de casemanager of dat kan.
sterkte

Maria

Ze gaat nu 1 x per week naar het ontmoetingscentum. De dame die het daar regelde zei al dat ze zeker twee keer moest komen maar dat wilde ze nog niet. Ze heeft wel aardig wat aanloop van de buren. Ze heeft officieel alzheimer. Er zijn diverse onderzoeken gedaan en ze slikt nu zelfs medicijnen in de hoop dat deze vertragend werken. Ik ben vandaag druk bezig geweest met de plek te vinden waar de medische verklaring aangevraagd kan worden. Dit blijkt toch ingewikkelder te zijn dan ik dacht. Maar als het goed is moet het via het WMO loket. Dat ga ik morgen bellen.

Casemanager

Kan de casemanager er niet achteraan? Naar het WMO loket, bedoel ik dan.
En als je moeder twee keer per week gehaald zou worden, heeft ze dat dan door? Of gaat ze gewoon mee met het busje naar het ontmoetingscentrum? Dan zou ik het toch proberen.

Beïnvloedbaar

Als mensen dement worden of in de war is het logisch dat ze enorm beïnvloedbaar worden. Ze voelen zich onzeker, onveilig, raken de grip kwijt, dus iedereen die zelfverzekerd hun zegt wat ze 'moeten' doen en die ze ook nog vertrouwen kan ze beïnvloeden.
Een tactiek voor de vriendin die andere ideeën heeft en je moeder beïnvloed zou kunnen zijn dat je voorkomt dat je die dag of de dag ervoor dat er een gesprek plaats vind het contact met die vriendin probeert te voorkomen.
Ga er voor mij part logeren of neem haar mee naar jouw huis om te logeren. Dan is de kans groot dat ze die hele vriendin en wat ze je moeder voorhoud allang vergeten is. En misschien doet die vriendin het ook wel omdat ze bang is het contact te verliezen? B.v. dat je moeder zodadelijk 5 dagen in de week naar het ontmoetingscentrum gaat en dan zit zij alleen thuis en is haar dagelijkse loopje kwijt.
Voor dingen die ze niet 'wil' kan je altijd aanvoeren dat ze het toch in ieder geval kan 'proberen'? Desnoods voor jouw... Daar is toch niks mis mee? Stoppen kan altijd nog...Wat je niet probeerd kan je niet over oordelen, toch?
groeten albana

Altijd al

Mijn moeder is altijd al beïnvloedbaar geweest. En deze vriendin is inderdaad bang om mijn moeder kwijt te raken. De vriendin in kwestie is al dik in de 80 en ze kennen elkaar al 45 jaar (sinds m'n ouders in de straat kwamen wonen). Het wordt iets erger omdat ze nu ziet dat ze aan het verliezen is. En ik vind het wel triest hoor, want als mijn moeder niet meer zo vlakbij woont dan dat heeft zij ook minder aanloop. Zij is geestelijk nog wel helemaal bij.
Voor het ontmoetingscentrum wordt ze niet opgehaald omdat het vlakbij haar huis is. Ze loopt er zelf naartoe. Ik denk als ze volgende week weer gaat dat ze dan misschien wel weer een tweede keer zal gaan die week omdat ze het zo ontzettend leuk vind. Ze gaat ook nog 1 ochtend per week naar een ander bejaardehuis. Daar doet ze al jaren vrijwillerswerk (na daar eerst tot haar pensioen gewerkt te hebben). Ze schenkt koffie in en speelt spelletjes met de 'oudjes' (zoals ze dat zelf zegt). Dat wil ze absoluut niet opgeven.

Goed ik ga weer verder. Moet nog veel regelen. En Maria, de casemaneger doet heel veel hoor voor ons. Maar het ging helaas iets anders dan zij mij verteld had. Het is ook gewoon wat ingewikkelder als iemand naar een andere plaats wil. Binnen haar eigen gebied kan ze waarschijnlijk binnen een maand of 2 een andere woning hebben, hier duurt het, ben ik bang wat langer zeker als ze geen verklaring heeft.

Gek word ik ervan

Vanochtend weer heel wat gebeld. Maar ze blijven naar elkaar wijzen. Moeder haar woonplaats naar de mijne en hier naar moeders woonplaats. Nu wacht ik weer op een telefoontje, iemand zou me terugbellen maar nog steeds niets gehoord. Ik begin bang te worden dat het hiernaartoe verhuizen niet meer gaat gebeuren. De gemeente hier doet redelijk wat voor haar burgers maar als je van buiten komt proberen ze vanalles om je tegen te houden. Grrr. In de woonplaats van mijn moeder schijnt het niet zo'n probleem te zijn. Begin er steeds meer voor te voelen. Maar goed, dat is nu. Ik baal gewoon een beetje. Als ik niets meer hoor van de dame van vanochtend ga ik de casemanager maar bellen. Dan mag zij het verder uitzoeken.

Nou inderdaad

Dit kan beter door de casemanager gedaan worden. Die heeft ook meer emotionele distantie en kennis van de 'sociale kaart'. Het is wel handig als jij duidelijk bent in wat je wilt, dan kan ze daar op insteken.

Even pauze genomen

Ik heb me even niet laten horen. Ik moest even rust nemen. Ik heb overleg gehad met de casemanager. We zijn weer wat stappen verder. Ik moet nog wel langs het gemeentehuis hier (dat kan ik niet van haar verwachten) en kijken of dat wat opleverd. Helaas duurt dat een ruim een week maar goed, we zullen zien.

Inmiddels is huishoudelijke hulp geregeld. Binnenkort komt er een ervaren dame bij mij moeder de boel doen.

Ik ben inmiddels weer zo ver dat ik denk dat ze misschien toch maar in haar eigen woonplaats moet blijven. Hier wordt ik ook gek van en ze krijgt nu zoveel hulp. Dat als dat ook in een aanleunwoning kan krijgen dan scheelt dat ook wel. Ik hoorde ook dat je in bejaardehuizen soms geld kan opnemen (2 x € 50 per week). Als dat ook nog zou kunnen is bijna alles dichtgetimmerd. Alleen kan ik niet zo vaak langs maar misschien is dat meer mijn probleem dan dat van haar, dat weet ik niet. Twijfels, twijfels wat is wijsheid.

Ilva

Ik weet natuurlijk niet hoe ver jullie woonplaatsen uit elkaar liggen enzo, maar als jouw moeder niemand kent in jouw woonplaats en bij jou in de buurt komt wonen dan zal ze heel veel behoefte hebben aan jouw gezelschap, omdat jij de enige bent die ze kent. Ook alle ondersteuning enzo zal dan op jou neerkomen. Het kan je dus inderdaad meer rust geven als ze daar blijft wonen.