mijn moeder zei altijd ... (en zeg jij dat nu ook?)
Laatst kreeg een een boekje cadeau met zo'n titel. Volop herkenning.
En hoe is dat hier? Wat voor gevleugelde uitspraken hebben/hadden jullie ouders? Betrap je jezelf erop dat je ze ook gebruikt?
(nee, ik ben geen redacteur voor een artikel. Vind het gewoon een leuk onderwerp)
komt de uitspraak
over wat eten we vandaag "hussen met je neus ertussen" niet uit de strip Jan, Jans en de kinderen?
Margaretha
Die uitspraak wordt wel gebruikt in die strip, maar of die uitspraak al bestond of door Jan Kruis voor die strip werd bedacht, geen idee. Ik denk zelf dat die uitspraak al langer bestond.
bestond al
Ik herinner me nog de eerste Jan Jans en de kinderen, begin jaren zeventig. Maar mijn moeder zei het al toen ik een kleuter was, in de jaren zestig.
wat eten we
Zelf vind ik het ongelooflijk irritant als ik moet gaan nadenken over wat dan ook als ik aan het koken ben. Ook moet er niemand voor mijn voeten lopen. Het is het einde van de werkdag, zelf ben ik ook moe en hongerig, en wie er aan mijn hoofd wil zeuren doet dat geheel op eigen risico. Inclusief man, maar die weet inmiddels wel beter.
ik kende hem dus van J, J en de kinderen. Alle andere varianten kende ik overigens niet (en werden ook niet gebruikt vroeger, net zomin als nu door mij). Het is idd behoorlijk irritant als er weer iemand komt vragen wat ik aan het koken ben. Soms krijgen ze antwoord en soms wijs ik ze de pannen, kunnen ze erin kijken.
Dat bedoel ik nou
Kennelijk is de vraag 'wat eten we' voor veel mensen iets negatiefs. Ik vind het juist een hele fijne en positieve vraag. Waar zit dat verschil nou in?
Ook negatief
Ik wil rust en werd bloednerveus van die vraag van pubers die altijd wat anders wilden dan er klaarlag of in de pan zat.
Dat hield namelijk dagelijks gezeur in. Niet een beetje, maar bloed onder je nagels tergend gezeur dat doorging tot na de koffie.
Want, alhoewel opgevoed, zat er een eigenwijs karakter in. Een karakter dat altijd de strijd en discussie aaanging.
En daar had ik aan het einde van een dag geen zin in, wat me niet gek lijkt.
En nee, ben niet bang voor eigen kroost, gelukkig inmiddels volwassen en ook uit huis, maar ik raakte er bijzonder geprikkeld door.
Het verschil
Is het gevolg van die vraag. Als het antwoord: lekker of:alweer/jammer is, is het daarna klaar, prima, niks negatiefs.
Dat was het met die van mij dus niet.
re caesar
het zit erin dat hier door elk kind apart de vraag gesteld wordt, gelukkig wonen er nu minder thuis. En het antwoord bekoort niet iedereen altijd, dus dan krijg ik wel eens negatieve reacties al voordat er maar iets geproefd is.
Prijs
Ik prijs mezelf gelukkig dat hier het eten juist heel positief wordt ervaren.
Dan is de volgende vraag, heeft dat verschil met de kinderen te maken of met wat er gekookt wordt?
Zouden kinderen in Frankrijk, Spanje, Italië ook vaak zo moeilijk doen over wat er gegeten wordt?
Karakter
Niets meer en niets minder. Daar waar 1 kind gek is op pasta maar altijd nog wat commentaar te leveren valt, waar ze het ook eet, is de ander gek op sushi, waar het ook verkocht wordt. Ik ben toevallig een goed Kok en heb zeer creatief leren koken. Mijn kinderen hebben dat karakter van twee generaties terug ontvangen en ik had het er mee te doen.
Past
Dat wil ik hest geloven. Maar ik blijf het opmerkelijk vinden dat kennelijk eten in veel Nederlandse gezinnen zoveel negativiteit met zich meebrengt.
Ceasar,
Het komt met de leeftijd, denk ik.Toen de kinderen jonger waren, deden ze niet moeilijk over aardappels en broccoli met kip. Nu ze zelf wel eens koken, is de Hollandse aardappel snel een aanleiding tot een discussie en probeert men mij op andere gedachten te brengen. Een soort van grenzen opzoeken in praktijk ik zie het maar als een training in discussieren alleen heb ik daar tijdens de voorbereidingen niet altijd zin in. Soms vraag ik hen wat Ij willen eten en hoor ik antwoorden als, 'geen idee'. Dan vind ik dat ze ook best kunnen wachten wat op tafel verschijnt.
We eten trouwens heel gevariëerd; van hutspot, paëla, kiptandoori tot pastaovenschotels.
Hoe oud zijn jouw kinderen?
Ceasar=Caesar
----
Flanagan
Mijn kind is 9.
Ik zou zelf ook wel een beetje moeilijk kijken bij aardappelen, broccoli en kip 
Wat eten we
Is een prima vraag als degene die m stelt overal blij mee is. Maar zulke vraagstellers hebben veelal commentaar op het menu, is mijn ervaring. Of ze nou 4 zijn of 14. Die van 14 misschien nog wel meer. Degene die komt moet elke dag iets verzinnen en dat dat niet altijd meevalt, blijkt uit de draadjes over dit onderwerp die geregeld terugkeren.
Bromvlieg
Die vraag wordt hier ook elke dag gesteld door mijn kind. En die is bijna altijd blij met het menu.
tja
Als je één kind hebt die verder niet zeurt over het menu moet je je toch even voorstellen dat je er een stuk of vijf hebt die het constant komen vragen. Zo ging dat vroeger natuurlijk. Het is vaak ook een beetje vragen naar de bekende weg want soms sta je bietjes te snijden en vragen ze wat we gaan eten...
Precies
Mijn ervaring is ook dat de vraag wat eten we zelden een echt neutrale vraag is. Meestal is het de aanleiding om te gaan klagen of proberen het menu te veranderen. Ik ben geen geweldige kok dus ik wil al helemaal geen gezeur hebben als ik in de keuken sta. Dat kan ik er dan ook niet bij hebben.
Overigens antwoord ik meestal iets als 'dat zie je straks wel' of 'het is in elk geval eetbaar'
Ik heb er geen spreekwoorden bij.
Gezegdes
Mijn ouders bezigden zo ver ik me kan herinneren weinig gezegdes. Mijn grootouders daarentegen wel. Sommigen gebruik ik ook.
Mijn opa gebruikte regelmatig het spreekwoord quod licet Iovi non licet bovi
Die mag ik ook graag gebruiken.
En per aspera ad astra, dat zeg ik tegen de kinderen als ze klagen over moeilijk huiswerk en zo. Mijn grootvader gebruikte het ook zo.
homo homini lupus zei hij ook vaak als de kleinkinderen klikten over elkaar of als we ruzie met elkaar hadden. Die gebruik ik zelf eigenlijk nooit want ik vind het nogal beledigend tegenover de wolf.
As is verbrande turf gebruik ik ook wel. Mijn oma gebruikte die.
Mijn oma mocht ook graag zeggen 'als ik dood ben dan zul je nog vaak denken dat ik gelijk had' Geen echt spreekwoord of zo maar ik zeg dat nu ook wel eens.
Ik kan me zo niet meer herinneren maar ik weet zeker dat ik er veel meer gebruik.
caesar
Ja, kinderen uit mediterrane landen kunnen net zo zeuren over het eten. Zie ik bij mijn kinderen, en bij hun vriendjes. Eten is zelfs vaak een groter issue, omdat er vanaf dat ze klein zijn perse eten in 'gepropt' moet worden, vaak door de oma's.
Jaina
Hé wat grappig, "quod licet Iovi non licet bovi" gebruik ik zelf vaak. Niet van een ouder overgenomen, gewoon een restantje Latijn dat ik kan gebruiken 
Ze hebben er een gloeiende hekel aan, maar het lijkt me typisch iets wat ze zelf ook ooit zullen gaan zeggen.
Ik leg het ze wel uit hoor, vertaal het voor ze en geef context. Maar dan nog.
Eten
Hier twee kinderen die vrijwel alles lekker vinden en ook bijna elke dag komen vragen wat we gaan eten. Gewoon omdat ze trek hebben en benieuwd zijn..,. Afhankelijk van mijn humeur op dat moment sta ik ze vriendelijk te woord, wijs ik in de pan (of naar het aanracht waarop bv de groente klaarligt) of zeg ik 'dat zie je straks vanzelf'. Bij bepaalde gerechten breekt er van blijdschap een soort van indianengehuil uit en ik betrap mezelf erop dat ik dat soms irritant vind. Ben namelijk aan het eind van de dag vaak ook een beetje aan het eind van minn humeur en veel herrie trek ik dan slecht. Erg he? Ik realiseer me na het lezen van de reacties hier dat ik eigenlijk liever blij kan zijn dat er bij ons nooit (of echt uiterst zelden) gemekkerd wordt over het eten...
Even ter geruststelling voor andere ouders: over andere zaken wordt hier dan wel weer genoeg gezeurd of geruziet, hoor. Dat dan weer wel
Latijn
"quod licet Iovi non licet bovi
Heb ik even opgezocht, want Latijn stond niet op mijn schoolmenu en deze uitspraak zat ook niet bij het rijtje Latijnse uitdrukkingen die we bij een ander vak wel eens onder ogen kregen. Zoals inderdaad die over de wolf en Nomen est omen.
''als ik dood ben dan zul je nog vaak denken dat ik gelijk had' ... ja dat zei mijn moeder ook. Vond ik altijd een wat akelige uitdrukking, maar ik merk nu dat er waarheid in schuilt.
Ze zei ook weleens bij al te ijverige plannenmakerij: 'over een week kun je al dood en begraven zijn'. Ook al zo zonnig. Zucht.
herrie en gedoe aan het einde van de dag
ik was altijd blij met onze ouderwetse niet-open keuken, waardoor ik mezelf even kon afzonderen.
Leuk als kinderen de eet-vraag stellen omdat ze gewoon zin in eten hebben. Wij hebben twee zonen en twee dochters, er was er altijd wel een die tegensputterde bij wat er op tafel kwam. Daarom heb ik op gegeven moment 'zaterdag pannenkoekendag' ingesteld - één dag iedereen tevreden.
(en het maffe is dat we nog steeds geregeld pannenkoeken bakken op zaterdag, terwijl er in geen velden of wegen een kind te bekennen is)
Bromvlieg
In het rijtje "macabere opmerkingen":
"Morgen kan ik wel dood zijn."
"Tegen die tijd doen mijn keizen al geen pijn meer."
(bij een cadeautje): "Ik geef liever met een warme dan met een koude hand"
Of, nog erger: "ik zie liever een lachend gezicht bij mijn leven dan bij mijn dood."
Vooral die laatste vind ik afrgijselijk. Het was gelukkig niet mijn moeder, maar mijn oma die dit soort dingen zei.
Quod licet Iovi non licet bovi
Die was ik helemaal vergeten, toen de kinderen klein waren gebruikten we die vaak, tot hun grote ongenoegen overigens...
Macabere opmerkingen
In dit rijtje staat de opmerking van mijn oma nog altijd in mijn geheugen als één van de meest irritante:
"als ik het nog mag beleven...".
Dit gaf ze als antwoord op alle afspraken en feesten die zeg maar verder dan een week in het verschiet lagen. Ze begon ermee toen ze ongeveer 65 was en ze is 91 geworden. En dan met zo'n grafstem, alsof het al bijna zover was. Brrr.
Zalig
Als we vroeger zeiden dat iets zalig was zei mijn oma altijd "zalig is het alleen later als je in het Rijk Gods bent" (of zoiets).
Zalig
Zalig is voor de RK riepen ze hier vroeger.
Bij leven en welzijn, als God het wil, zei mijn oma vroeger. Ah ja, hetzelfde als Inshallah wat te pas en onpas wordt gebruikt.
Ik zie de door anderen bovengenoemde uitspraken niet altijd als zwartgallig trouwens. Meer de tand des tijds. En zeker zou ik me er niet somber of zwartgallig onder voelen; dan neem je het zonder het te beseffen over.