mam vertel eens boek.......
Ik kwam hem weer eens tegen, het 'mam vertel 's ' boek....schandalig want ik heb geloof ik 5 blaadjes ingevuld. Vind dit soort dingen zo lastig om te doen, niet echt mijn ding.
Ik vrees dus dat mijn kinderen later zo'n half ingevuld boek overhouden....en nu vroeg ik me dus af, zijn er mensen die dit echt helemaal invullen en het nog leuk vinden om te doen ook? Misschien inspireert me dit nog om verder te gaan?
nou, het kan nog erger
Geen inspiratie hier. Maar wel een hart onder de riem: jij hebt altijd nog 5 blaadjes meer ingevuld dan ik.
Ik had het boek dan ook niet zelf gekocht, maar gekregen. Van mijn moeder, meen ik, die me kennelijk toch iets minder goed kent dan ik dacht 
Je kan je kinderen ook gewoon dingen vertellen trouwens. Dat onthouden ze vaak ook wel (behalve als ik mijn zoon vertel met zijn mond dicht te eten, maar dat terzijde). Opschrijven is niet per se nodig.
Groeten,
Temet
Levensboek
Ik ken het niet, maar begrijp dat het een invulboek is, waar je antwoord geeft op bepaalde vragen? Ik denk dat zoiets heel leuk en waardevol is voor je kinderen.
Wat ik me wel afvraag is of er niet andere methode is om dit te doen? Zelf schrijf ik levensboeken met mensen, waarbij zij vertellen en ik opschrijf en orden. Vaak kom je dan al pratende op thema's die niet zo voor de hand liggen of die mensen allang weer waren vergeten.
Juist door te vragen, krijg je het leven goed in beeld denk ik. Zou je zoiets niet ook kunnen doen met dat boek? Ik weet niet of het het idee van je kinderen was dat jij dit boek zou invullen? In dat geval kun je ze misschien best vragen om er met jou over in gesprek te gaan. Zoek er foto's bij, kijk bijvoorbeeld op internet of er iets is over je oude buurt of school. Alles wat je herinnering kan prikkelen lijkt me nuttig.
Ik geloof dat ik het niet zo op zou kunnen brengen om in mijn eentje zo'n boek vol te schrijven. Dan blijft het vrees ik echt half ingevuld liggen!
Mijn vader..
De opa van mijn kinderen hebben we heel lang geleden op vaderdag zo'n boek gegeven (opa vertel eens). Een aantal keren gevraagd of hij er ook wat mee wilde gaan doen.
Ineens bleek hij er heel druk mee te zijn en heeft er een prachtig boek van gemaakt. Hij heeft er veel in geschreven en briefjes erin geplakt van vroeger. Ik stond er versteld van hoeveel informatie hij had bewaard.
Hij heeft het aan onze meiden overhandigd met de mededeling dat het boek van hen was en bij ons in huis moest blijven. Hij komt uit een groot gezin en er staat veel informatie in over hoe hij is opgegroeid (rond de oorlog). Hij wilde dus niet dat het boek de hele familie door zou gaan. drie jaar geleden is hij overleden en hebben we een aantal passages uit zijn boek voor gelezen. Het is een erg waardevol boek geworden...
Mijn schoonouders
Vonden het "oma, vertel eens" boek dat ik mijn dochter had laten geven impertinent en gaven het meteen terug.
Mijn ouders namen het wel aan maar ik heb het nooit teruggezien..
Wat een mooi verhaal van je vader Ciska.
hier ook zo'n boek
en nog lang niet compleet.
Ik zou het liever digitaal hebben, al dat schrijfwerk - en dan ook nog netjes leesbaar 
Wat zou je willen lezen in zo'n boek
Ik weet niet of je in zo'n boek nou neerzet wat je kinderen later graag zouden willen weten. De dingen die vanzelfsprekend lijken tijdens je leven en er dus niet in zet, hoeven namelijk later helemaal niet meer zo vanzelfsprekend te zijn.
Maar aan de andere kant, die verhalen die altijd terugkwamen, zou ik dan wel bij de hand hebben. Want dat vond ik wel opvallend, toen ik als kind/jongere mijn ouders wat hoorde vertellen, van die verhalen die tijdens verjaardagsfeestjes altijd weer werden opgehaald, dacht ik: oooooooo, daar gaan we weer, zucht.
Nu zou ik die verhalen nog wel eens terug willen horen, want ik weet ze echt niet meer.
gekregen
Ik heb het boek inderdaad gekregen, zou het nooit zelf gekocht hebben. En ik wilde dat ik het kon zoals de opa van Ciska. Het is gewoon niet zo mijn ding, terwijl ik best creatief ben sla ik hier een beetje van dicht lijkt het wel.
Als cadeau
Ik zou er ook niet zo op zitten wachten om zoiets cadeau te krijgen van mijn kinderen. Krijg je een verjaardagscadeau en heb je er ook nog heel veel werk aan.
Zelf heb ik wel veel correspondentie nog van vroeger en dagboeken die ik in bepaalde periodes heb bijgehouden. Maar mijn plan is om dat grotendeels te verbranden voordat ik sterf. Wat daarin staat is van mij & niet van mijn kinderen.
Maar ik heb wel wat brieven en dergelijke die ze mogen lezen. Met name de brieven tussen mijn moeder & mij want die gaan over dagelijkse zaken en geeft een leuk inkijkje in het leven toen mijn oudste kinderen jong waren. Bovendien paste ik in die brieven zelf-censuur toe dus daar staat niks bijzonders verder in. Gewoon leuke verhaaltjes & af en toe wat zorgen.
Wat we wel hebben zijn familie dagboeken. Vanaf dat mijn oudsten zijn geboren hou ik met enige regelmaat bij wat ze meemaken, losse anectdotes, uitspraken van de kinderen, dingen wie gedaan hebben... Geen vaste schrijfdagen maar gewoon zoals het uikomt. Vanaf dat mijn oudsten zelf konden schrijven/tekenen hebben ze ook regelmatig bij gedragen aan die verhalen door bijvoorbeeld verslagen te schrijven van feestjes, vakanties of er tekeningen in te maken. Dat zijn echt hele aardige souveniers geworden van de afgelopen bijna 30 jaar. Van sommige jaren staat er meer in dan van andere jaren maar al met al is het een leuk geheel.
Wat
Wat ik nog wel een keer op wil schrijven (en dat moet ik ook gewoon een keer doen) is wat dingen over mijn grootouders (die zij nooit gekend hebben) en andere verre familie. Niet omdat dit zo belangrijk emotioneel voor ze is (denk ik) maar omdat het leuk is om de familie geschiedenis een beetje te kennen. De belangrijkste verhalen (over de oorlog en zo) weten ze overigens wel.
hier
Hier heb ik het zo gedaan. De boeken (andere titel, misschien dus ook andere vorm) kado gedaan aan mijn ouders (beide 1) en toen eens een paar keer onder het genot van wat te drinken het gesprek aangegaan met vragen uit het boek. Heb dus zelf de antwoorden genoteerd en op een gegeven moment kwamen mijn ouders echt los en de herinneringen boven.
Het is een geweldige avond geweest en de herinneringen liggen vast.
Wel leuk
Ik ben geloof ik bijna de enige die het wel een leuk idee vond, heb het boek ook al bijna vol. Komt misschien ook omdat mijn eigen moeder al behoorlijk op leeftijd is en zich veel dingen niet meer kan herinneren. Erg jammer dat hiermee mooie verhalen die ik graag op schrift had gehad mee verloren zijn gegaan.
Cadeau
Maar ik blijf het een vreemd cadeau vinden. Ik zou me voor kunnen stellen dat als je zo'n boek heel leuk vindt dat je aan je ouders vraagt of zij dat aan jou willen geven (ingevuld en wel). Maar ik vind het nogal vreemd om een leeg boek te geven aan je ouders als cadeau voor hun en dan van hun verwachten dat zij dit invullen omdat jij dat leuk vindt als kind om te bewaren. Het cadeau is toch helemaal niet voor de ouders? Het cadeau is voor het kind.
Ps: het is natuurlijk anders als ouders expliciet om zo'n boek hebben gevraagd.
Jaina
Je hoeft het toch niet als cadeau op hun verjaardag te geven? Je kunt het toch ook gewoon geven als je op de koffie komt?
kado doen
kan altijd, daar hoef je idd niet jarig voor te zijn.
Ik kan me niet eens meer herinneren wanneer ik het heb gegeven, misschien wel met moederdag? Of gewoon, zomaar?
Zelf ooit mijn moeder een boek vol jeugdherinneringen van mijzelf kado gedaan op moederdag. En nu wilde ik hun herinneringen graag hebben. Had het ook gewoon kunnen geven met de vraag. Maar ik wist dat ze het belastend zouden vinden om het in te vullen, dus heb er meteen al bijgezegd dat dat niet zou hoeven.
En die leuke middag...daar hebben ze het nog steeds over.
blij mee
Ik heb mijn ouders gevraagd of ze het in willen vullen en zij wilden het wel. Het resultaat was een heel mooi boek met verrassende inhoud, waar we nog steeds over praten. Ik ben heel blij dat ik het heb gevraagd! Zelf heb ik het ook ingevuld voor de kinderen, jaren geleden alweer, ik denk dat er wel dingen in staan die ik tegenwoordig toch anders zie. Niks schokkends hoor, maar naarmate je ouder wordt kijk je tocht anders tegen dingen aan.
Emailen
Mijn opa had ook zo'n boek maar heeft uiteindelijk op zijn eigen manier zijn herineringen naar mij gemaild. Heel goed leesbaar en heel interessant! Dingen waar hij niet makkelijk over praat zoals de hongerwinter zijn nu toch verteld.
Mijn net geboren nichtje heeft een email adres van mij gekregen en af en toe email ik haar een schrijfsel over hoe het is om mijn broer vader te zien zijn bijvoorbeeld maar ook ober onze kindertijd. Hopelijk vindt zij het leuk de emails te lezen als ze groter is. De rest van de familie emailt haar ook wel eens trouwens - mijn opa bijvoorbeeld!
Mariel
leuk!
Ik heb er nog nooit van gehoord maar vind het een erg leuk idee waar ik eens naar ga kijken. Ik zou zoiets van mijn ouders wel willen hebben en denk nou net dat mijn kinderen dat ook erg leuk vinden van ons (jongste misschien nu nog niet).
Wij hebben wel al iets wat erop lijkt. Mijn moeder heeft voor mjn oudste (1e kleinkind en toen nog tijd genoeg) een dagboek bijgehouden van het eerste jaar. Ontzettend leuk vindt oudste dat.
Mijn vader heeft een dagboek(dagelijks/later minder frequent) bijgehouden vanaf dat hij een jaar of 45/50 is (nog nooit door iemand gelezen). Gewoon wat dagelijkse beslommeringen waarin ook de tijden voorkomen dat alle kleinkinderen zijn geboren. Dat dagboek is later voor mij is al gezegd, hij wil ook niet dat iedereen dat gaat lezen omdat er, waarschijnlijk, wat dingen instaan over anderen die niet voor ieders ogen bestemd zijn. Ik hoop dat hij nog lang blijft leven maar daarna lijkt het me een geweldig waardevol iets. Vooral als je bedenkt dat je zoiets helemaal niet bij mijn redelijk nuchtere vader zou verwachten.
Mariel, wat een leuk idee!