Mag je iets wat je gratis krijgt afwijzen?

Die mensen moeten dat dan wel tactisch aanpakken. Want het wordt al snel als ondankbaar gezien. Wat moet je met een zak appels als je er allergisch van wordt of met een doos chocola als je net moeite af aan het vallen bent? (als je alleenstaand bent, in een gezin is dat minder snel een probleem.

Kleding en meubels:zolang het schoon en heel is zou ik het wel aannemen. Zelf heb ik ervaren, toen mijn kinderen uit huis gingen, dat er geweldig fijn geholpen werd, maar sommige mensen zien zo'n gelegenheid ook als alterbatueve kliko. Ik noem een bankstel stijf van de kattenzeik, of met gaten groter dan basketballen (van de hond?). Moet je dan toch braaf dankjewel zeggen uit onderdanige dankbaarheid? Helaas wordt dat wel van deze mensen verwacht. Ik denk daar anders over.

Je eisen bijstellen:ja. Maar niet als iets niet goed voor je is of als je spullen krijgt waar zelfs het Leger des Heils niets meer mee kan.

lastig

Ik heb eens aan iemand kleding (kinderen) door willen geven.
Iemand die idd niets had en daar over klaagde. (schuldsanering)
Helft van kleding is toen afgewezen. Kleding was nog helemaal prima, maar niet helemaal naar smaak ouders.
Tsja, dat had ik toch graag anders gezien. Zelf bedankte ik altijd heel dankbaar voor kleding en de kleding waar ik echt niets mee kon gaf ik verder oid.
Niet iedereen doet dit stijlvol genoeg.
Snap ik wel hoor, maar ik was toch wat beledigd en heb niet vaker meer gegeven.

Lastig idd

Zo geef ik kleding van mijn zoon door aan familie. Die hebben het niet breed, maar ik kan me ook indenken dat niet alles je smaak is. Vooral omdat de jongens al tieners zijn. Zij filtert eruit wat ze houden wil, rest geeft zij weer verder. Prima toch. Ik zou dat zelf denk ik ook zo doen.
Eten weggeven is weer veel lastiger. Qua, allergieën, dieet of wat dan ook.
Meubels, indien nodig en nog netjes zou ik het accepteren.

(Maar uit ervaring weet ik dat niet iedere hulpbehoevende dat ook werkelijk is.. ben er ook al eens flink ingetuind. Waardoor ik nu minder snel geneigd ben om te helpen )

vragen

Ik geef met name kleding door aan verschillende mensen, waarvan een paar het minder breed hebben. Ik vraag dan altijd of ze het willen hebben en las ze gewoon uitzoeken wat ze wel en niet willen hebben. Heeft soms met maten, maar ook met smaak te maken. Als ze niets willen hebben, is het mij ook goed en breng ik het naar de kringloop.

In al die gevallen gaat het dus om het ongevraagd aanbieden van kleding. Maar ook als ze er om zouden vragen zou ik er wel.begrip voor hebben dat ze niet alles accepteren.

Blijkbaar niet nodig

Ik liep als klein meisje altijd in gekregen jongenskleren. Ze waren in ieder geval schoon. Mijn moeder vond dat wel heel erg, maar was wel heel dankbaar. Als we eten kregen aten we dat altijd gewoon op. Ook dingen die we eigenlijk echt niet lekker vonden. Dankbaar dat we het einde van de maand dan misschien redden. Als mensen niet dankbaar zijn hebben ze het denk ik niet hard genoeg nodig.

grappig

Ik kan me nog herinneren van een eerder draadje over dit onderwerp dat er mensen zijn die boos werden dat de ander het door ging geven en niet zelf houdt.

Om al dit gedoe te voorkomen is er maar één oplossing: communiceer wat je wil! Als je een zak kleding wil geen aan iemand vráág je dus eerst of die persoon daar belang bij heeft (ojee nu ga ik Gronings praten) en zo ja, dan zeg je hoe JIJ het wil hebben. Dus je zegt dat ze mag uitzoeken en terug mag geven wat ze niet wil of door mag geven wat ze niet wil bijv.

Als je iemand een bankstel wil geven doe je dat ook zo: je vraagt of die persoon er belang bij heeft omdat je het bankstel anders op marktplaats zet of naar de stort brengt. Zo geef je de ander de kans om gewoon nee te zeggen. Ongevraagd iets geven lijkt me niet verstandig, dat doe je met kadootjes, niet met oude meuk.

"doe wel en zie niet om"

"Als mensen niet dankbaar zijn hebben ze het denk ik niet hard genoeg nodig."

In deze maatschappij is uiterlijkheid heel belangrijk. Als jij wordt gedwongen kleding te dragen die je niet lekker zit, die je ronduit lelijk vindt en zo... Ik heb zelf ook wel kleding gekregen in de tijd dat ik in korte tijd veel gewicht had verloren. Daar was ik superdankbaar voor, laat dat duidelijk zijn! Maar er zaten ook regelmatig (echt regelmatig) spullen tussen die de voddenboer nog niet eens zou aannemen. Kapot, gaten, onuitwasbare vlekken. Zeg er dan bij het geven bij: "Ik heb mijn kledingkast uitgeruimd maar het niet uitgezocht, kijk maar wat nog goed is en maak van de rest een mooie poetsdoek." Is toch iets minder genant dan die goedbedoelde gever die maanden nadien nog aan me vroeg: "En wat vond je van dat shirt dat ik je gaf? Ik was er zelf ook zo dol op!" terwijl het mijn maat niet was, en ook nog eens kapot en bevlekt was, kortom, niemand had er wat aan.

En natuurlijk moet je dankbaar zijn, maar ik weigerde om mezelf in kapotte, vieze kleding te hullen omdat ik vooral maar geen (bescheiden) eisen mag stellen.

Natuurlijk leg je de lat lager als je het niet breed hebt. Maar wat hier wordt gezegd klinkt naar afgedwongen dankbaarheid.

Mensen die het minder hebben en dingen krijgen, worden op die manier in een onderdanige positie geplaatst. Hier heb je mijn spullen, ik wens dankbaarheid en vooral géén praatjes, je doet het er maar mee en anders betekent het dat je nog niet diep genoeg zit.

Ik snap de teleurstelling van de goede gever, maar denk aan de oude liefdadigheidsspreuk "doe wel en zie niet om". Geef wat je kunt missen en laat het LOS! Beter nog (en Triva zegt al zoiets): geef het zonder verwachtingen. Communiceer: "Kijk maar wat je er mee doet en anders geef je het maar door of doe je het weg."

En eerlijk gezegd: ik heb soms wel het gevoel dat sommige gulle gevers zichzelf op een voetstuk willen plaatsen met hun gulheid. Als alle lof, dank en ere die ze als ruil verwachten wat tegenvalt wordt meteen de ondankbaarheidskaart getrokken.

Gelukkig kan het ook anders. Belangrijk is aan beide kanten: communicatie. Verwachtingen uitspreken. Overleg ("als het me niet past, wil je het dan terug of kan ik het aan iemand anders geven?" Waarbij je, tactvol, beter kunt spreken over "niet passen" i.p.v. "echt mijn smaak niet").

Natuurlijk leg je je lat lager als je het niet breed hebt! Maar zelfs iemand die het niet breed heeft mag nog een klein beetje zelfbeschikking hebben. Dwing iemand niet in die onderdanig dankbare positie om met alles dankbaar te moeten zijn. En mocht iemand echt veel noten op de zang hebben, dan is het nog altijd aan jou om te beslissen "blijf ik deze persoon steunen, of zoek ik iemand anders?"

En vooral, ik herhaal het nog maar eens: geef zonder verwachtingen. Geef je om een ander te helpen, of om jezelf beter te kunnen voelen?

Wat Triva zegt

Dat je krap bij kas zit wil nog niet zeggen dat je geen eergevoel hebt.
Sommige mensen hebben liever een broek die ze om de dag wassen dan een klerenkast vol met kleren die ze lelijk vinden. En ik kan ze geen ongelijk geven.

Dat vorige draadje ging er ook over of je geeft voor de ander of voor jezelf....

nog even over kleding

Ik schreef net vooral over kapotte kleding. Maar ik kreeg destijds, nadat ik zoveel was afgevallen en mijn complete garderobe moest vervangen (inclusief schoenen en ondergoed!), ook van iemand kleding die van haar oma was geweest. Was prachtig spul, keurig verzorgd, soms zelfs met het kaartje er nog aan. Maar zo ouwelijk. Denk maar aan de bekende beige broeken. Zoiets. Prachtig als je 80 bent, minder als je nog geen 50 bent.

Ik had gelukkig ook andere kleding aangeboden gekregen die beter bij me paste, dus ik heb vriendelijk dankjewel gezegd, en vervolgens uitgelegd dat ik inmiddels genoeg had.

Ik begrijp de emotionele band met de kleding van de net overleden oma, maar ik vond het toch jammer dat de gulle gever haar teleurstelling omboog naar een poging om mij schuldig te laten voelen omdat ik de kleding had afgewezen.

Ginny

"Dat vorige draadje ging er ook over of je geeft voor de ander of voor jezelf...."

Precies.

tenzij

Tenzij er op een bepaalde manier misbruik van wordt gemaakt ondanks communicatie.
Ik had eens het een en ander over en heb afgesproken met die bekende: als je het niet wilt, niet nodig hebt, het je smaak niet is: geef het terug dan verkoop ik het wel of ik geef het aan een goed doel.

Elk item heb ik op marktplaats teruggevonden. Kijk en dat vind ik niet kunnen. Bijzonder stom ook trouwens.

Of als mensen steeds meer verlangen. Je geeft een bed, moet het al komen brengen op de tijd dat het hen schikt, vervolgens willen ze dat je het boven neer- en in elkaar zet.

Ik heb zoveel "misbruik" en "gebruik maken van" meegemaakt bij dat soort dingen dat ik er mn buik van vol heb.

Inderdaad

Ik zei op Facebook ook: met welke intentie geef je iets weg? Om een ander iets op te dringen, of om een ander écht te helpen?

Als je intentie puur helpen is, dan aanvaard je ook dat de ander een mening heeft. En natuurlijk zul je wel eens denken 'nou dan niet hoor', als de ander echt heel ongezellig reageert, maar ik kan iemand niet dwingen om in dankbaarheid spruitjes te eten, als diegene ervan moet spugen. Ik kwam nog een ander onderwerp op Facebook tegen: de Spekmantrui. Daar barstte een meningsverschilletje over los. Maar stel dat de ontvanger een Spekman-type is, dan kom je niet aan met een kostuum. Dan weet je dat het achterin de kast zal hangen, in combinatie met de angst dat de gever zal opmerken 'hé ik zie je nooit in je pak!'.

Tussen mijn inderdaad en versturen

heb ik een hond uitgelaten. Inderdaad sloeg op een eerdere reactie.

Misbruik maken

Als het meteen wordt doorverkocht, voel je je wel beduveld inderdaad. Maar wat de een doet hoeft de ander niet te doen. Hoe goed ken je 'bekenden' als ze je zo'n loer draaien? Ik zou door een zo'n voorval niet meteen het vertrouwen in de hulpbehoeftige mensheid verliezen.

Liever weigeren dan achteraf roddelen

Ik krijg soms van iemand met een groentetuin een kratje met vanalles en nog wat. Aardbeien, tomaten, boontjes, sla, teveel om op te noemen. Na een flinke regenperiode zit de sla wel vol zand, dat moet je goed wassen.
Twee jaar geleden kreeg ik een kratje twee dagen voordat we op vakantie gingen. Ik er ern moeder "blij" mee gemaakt die ik kende van school en wist dat ze het niet breed had. Er bij gezegd dat de spullen veel zand hadden en goed gewassen moesten worden. Hoor ik later via via dat ze bijna alles weggegooid had. Het was zo'n werk om alles goed te wassen.
Dan had ik liever gehad dat ze dat meteen zei, kon ik er een ander blij mee maken.
Ja wat je gratis krijgt mag je weigeren als je het echt niet ziet zitten om er iets mee te doen of wat van te maken.

Kaaskopje

"Hoe goed ken je 'bekenden' als ze je zo'n loer draaien? Ik zou door een zo'n voorval niet meteen het vertrouwen in de hulpbehoeftige mensheid verliezen."

Dat kan van goed tot minder goed zijn (vriendin van 8 jaar of dochter van een kennis zijn.) In alle soorten relatievormen dus. Maar wel altijd iemand die ik in meer of mindere mate ken, geen vreemden.
Ik geef mijn laatste boterham nog weg als ik iemand kan helpen. Maar steeds vaker komt het voor dat mensen dan de indruk krijgen dat ik een bodemloze put ben of iets dergelijks.

Laatste grap was met dat bed. De moeder zei ze zou er "zooooo" blij mee zijn. Nou zo leek het niet. Ik heb een ochtend vrij genomen om dat bed te brengen want ze had geen auto. Daar aangekomen bleef ze in de woonkamer en riep dat we het wel even op de tweede etage mochten zetten en liefst in elkaar. Amper een begroeting, geen dank je wel voor de moeite.

Of een telefoontje: hoorde dat jij 2 koffiezetapparaten hebt, ik wil er daar wel eentje van, of: jij hebt een auto, jij mag mijn kind wel meenemen naar school en na school weer thuisbrengen. Met een stalen smoelwerk alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik vind dat hondsbrutaal en onbeschoft.

Ik kom blijkbaar vaak verkeerde mensen tegen.

bij iets weggeven

zoals kleding, zou ik er geen probleem mee hebben dat degene eruit haalt wat ze kunnen gebruiken en de rest weggeeft. Het was dan tenslotte (nette) kleding die door ons ook niet meer gedragen werd.
Overige spullen zoals meubels of apparatuur zou ik niet zomaar opdringen maar eerst vragen of iemand er wat mee kan. Dan heeft iemand de kans om nee te zeggen.

Op je laatste zin... Parka

ik ben bang van wel. Ik ben ook dingen kwijtgeraakt. Een fietsstoeltje wat ik uitgeleend had. De schade die ik heb, is dat ik het niet meer kon verkopen. Maar ik vermoed dat de leenster het harder nodig had.

Ik zou

bijna alles wel aannemen en waarschijnlijk niet direct weigeren. Als ik het echt even niet breed heb dan zou ik naar alle waarschijnlijkheid ook alles wat bruikbaar is houden. Mochten er dingen tussen zitten die ik niet kan gebruiken, dan geef ik het wel door aan iemand die ze wel wil. En als er dan later naar wordt gevraagd zou ik eerlijk vertellen dat die broek of trui mij niet paste en ik er dus iemand anders mee blij heb gemaakt.
Andersom zou ik het niet vervelend vinden als iemand iets niet van me aanneemt. Ik zou de ander niet ondankbaar vinden maar eerder mezelf een beetje bezwaard voelen en denken oh misschien zit hij/zij er helemaal niet op te wachten. Daarom is het altijd goed om eerst te vragen of het gebruikt gaat worden alvorens je wat geeft. Zo van 'hey ik heb wat meegenomen, is dit wat voor jou? Anders geen probleem hoor neem ik het weer mee terug'.