Lachen door spanning
Ik heb vaak veel last van spanningslachen. Dat wil zeggen: soms moet ik zelfs echt lachen als ik boos ben, ruzie heb met mijn man bijv. gelukkig weet hij het en reageert hij er gewoon niet op, alleen op wat ik zeg, maar het blijft raar en heel vervelend voelen.
Daarnaast als ik in een spannende situatie zit, bijv. lach ik sneller en vaker dan dat er echt iets te lachen valt zeg maar.
Ik irriteer me er vaak erg aan en merk dat mensen soms ook echt niet weten wat ze aan mij hebben omdat ik lacherig ben. Vaak wordt gedacht dat ik iets niet meen. Normaal als ik me irriteer aan mensen en daarover met ze praat, kan ik gewoon serieus praten en vertellen wat me dwars zit zonder te lachen. Met mijn man, heb ik vaker last van lacherigheid tijdens het ruziemaken. Niet dat we dat vaak doen.
Normaal gesproken ben ik al iemand die snel en gemakkelijk lacht, dat heeft ook voordelen dus op zich geeft dat niet. Maar ik zou mijn lachen, spanning of niet graag gemakkelijker onder controle hebben.
Iemand tips?
Wel herkenning.
Ik ken iemand wiens kind een trauma meemaakte en zij is er gierend van het lachen bij gaan zitten tot de hulpverlening er was. (Kind bleek verder gezond van lijf en leden, maar kon niet meer praten. Later wel maar in stkttervorm).
Zelf heb ik bij spanning dat ik de meest bizarre grappen maak...sarcastisch, cynisch, hard. Ik denk om de spanning te breken, te relativeren en mensen te helpen door af te leiden.
Ik denk dat terugtrekken van de situatie helpt maar dat kan nu eenmaal niet altijd. Dan zou ik het even uitleggen als t bij vreemden gebeurd.
Lastig
Ik moet helaas juist huilen als ik boos of erg gestrest ben bijvoorbeeld. Dat irriteert mijn man wel eens. Het ziet er meteen ook zo dramatisch uit. Het is vervelend als je zo'n manier van uiten niet in de hand hebt, maar ik zou niet weten hoe je het uit moet zetten.
Nu ik erover nadenk, kan het best zijn dat een ex-collega van mij ook last heeft van stresslachen. Laatst waren we bij een begrafenis en toen hoorde ik haar ook ergens om lachen. Het kwam wat wonderlijk over. Maar wie weet de spanning? Toen we nog naast elkaar werkten viel het mij ook wel eens op en vond ik ook dat ze een apart gevoel voor humor had. Dat ik dit zeg helpt jou niet bepaald vrees ik, maar ik kan mij voorstellen dat het helpt als je na een giechelbui aangeeft dat het de spanning is. Gewoon eerlijk zijn, dan snappen mensen het beter. En het haalt bij jouw weer de stress weg van 'wat zullen ze niet van mij denken?'.
ik lees even mee
Een van mijn kinderen gaat altijd lachen als iemand verdriet of pijn heeft. Een heel vervelende eigenschap, het komt vaak kwetsend over maar hij bedoelt het volgens mij niet zo. Het is meer een soort van zich geen houding weten te geven in de situatie, denk ik. Het zit er ook al van kleins af aan in (toen hij 2-3 jaar oud was deed hij het al.
Ik ben benieuwd naar tips wat je daaraan kunt doen ook, want het maakt ook dat zoon wat minder sympathiek gevonden wordt (niet heel dramatisch verder, maar ik ervaar dat soms zelf ook zo).
uitleggen
Het enige wat ik kan verzinnen is dat je het snel uitlegt, 'sorry dat gaat vanzelf' en dan snel zo ernstig mogelijk zeggen wat je verder wil zeggen.
Ik ken wel iets soortgelijks, iemand met een brede grijns op de raarste momenten. Vertel ik dat de kat dood is, zegt wel ach wat naar, maar haar gezicht staat in een brede grijns. Heel vreemd ook. Ik heb er overigens niets van gezegd, want die grijns was zo ongepast dat ik wel begreep dat ze het echt niet grappig vond.
Huilen en lachen
ligt heel erg dicht bij elkaar, ondanks dat het elkaars tegenpolen zijn. Het gevoel erachter is immers heel anders.
Het lijkt mij heel erg vervelend als je gaat lachen van de spanning. Ik heb ook dat ik heel erg snel huil, het is ook moeilijk te stoppen. Het onbegrip dat je dan soms krijgt is dan nog vervelender.
Ik weet ook niet of je er iets aan kunt doen. Natuurlijk kun je proberen jezelf te trainen, maar ik denk dat je dan voornamelijk ook je emoties gaat verstoppen.