Krukken
Onlangs hed ik in een val mijn knie zo erg verdraaid dat ik niet eens op het been kon staan. Foto's wezen uit dat er niets afgescheurd of gebroken was. Maar de angst dat je weer je knie verdraaid, werk verlammend. Zo loop ik dus nu tijdelijk met krukken. Ze doen dienst als steun en als figuurlijke spalk.
Maar wat wordt je moe van het voortbewegen met krukken. Het straalt uit naar de rugspiern. Als ik dan even op de bank ga rusten, hoor ik van die 'medelevende' opmerkingen zoals, ' kom stel je niet zo aan, je had pijn in je knie , niet in je rug.'
Late ga ik met rugzak naar de winkel. Daar gaat dan maar 1/4 deel in van wat ik normaal meeneem. Op zich prettig voor de portomonnee. Maar boodschappen doen betekent ook ervaren hoe schuin de stoep afloopt en hoeveel tegels ongeljk liggen. Van een blessure aan je knie krijg je bijna een blessure aan je rug door het steunen op die krukken.
En dan heb ik het nog niet eens over de mensen die ter hoogte van de winkels, nog even voor je langs schieten..
Gelukkig is de krukkenellende maar tijdelijk. Maar gunst, wat een haast en zo weinig oog voor een medemens met krukken.
Oja omdat ik nu niet kan fietsen zal ik morgen kijken of men in de tram wat galanter is.
Maar ik denk dat ik nog liever sta dan zit. De stoeltjes zijn best laag en een gestrekt been verhoogd de kans dat iemand tijdens het passeren per ongeluk de knie raakt. Of men botst tegen de krukken aan.
En in een scherpe bocht moet je toch met twee voeten de beweging opvangen.
(Hopelijk wordt de verdraaide knie geen zwakke plek..)
Herkennen anderen de krukkenellende ook?
Nee, herken het niet
Ik heb diverse keren op krukken gelopen met gescheurde enkelbanden, meniscusoperatie maar ik herken je verhaal niet. Enige waar ik last van krijg is van blaren op mijn handen, maar dat is op te lossen met washandjes op de handvaten. Als je last van je rug krijgt vraag ik me af of je krukken wel op de goede manier zijn afgesteld. Heb je dat zelf gedaan? https://www.lumc.nl/patientenzorg/patienten/patientenfolders/lopen-met-krukken#n6
Misschien kun je op deze link checken of ze goed zijn afgesteld. En verder: heb je goed geleerd hoe je op de krukken moet lopen. Als je er een beetje handig in bent heb je echt geen last van schuine tegeltjes. Ik kon op een gegeven moment in 5 stappen de trap van 15 treden af.
En natuurlijk is het heerlijk om hier even je gal te spugen en je even vreselijk zielig te voelen, maar kom op, t is maar tijdelijk en wees gewoon blij dat t niet ernstigs is.
Elleboogkrukken
Ik had een periode elleboogkrukken. Zeer comfortabel hoor. Inderdaad moet je ze ook op de goede hoogte afstellen.
bandage
Je hebt die krukken dus eigenlijk niet nodig? Hup, weg ermee dan. Er zijn kniebandages met een vesteviging er in, ik denk dat dat veel prettiger is.
fysio?
Ik mis de fysio in dit verhaal?
Heb je tips gekregen hoe je met krukken moet lopen en traplopen?
Staan ze goed afgesteld?
En ja - met krukken lopen is slecht voor je rug en schouders.
Vocht
@Puck, de krukken waren door verpleging op maat gezet. Bedankt voor de link; op momenten dat ik met één kruk liep, nam ik blijkbaar de verkeerde. Ik loop ook voor het eerst met een knieprobleem, ik ben dus nog wat voorzichtig.
Daarnaast nu ook een dikke knie en vocht in het been. Huisarts schreef steunkous voor. Eerst moet de vocht en een onderliggende bloeduitstorting weg, dan een brace. Voor een goede brace moet ik ook met de tram naar een winkel waar ze diverse modellen verkopen en advies geven.
Ik wilde niet zielig doen, in een ander draadje gaf iemand aan dat er minder en saaie onderwerpen voorbij kwamen. Het viel mij op wat er bij kwam kijken, als je met krukken moet lopen. En hoe voorzichtig je wordt. Daarom startte ik dit draadje. In 5 stappen de trap af zou ik nu niet zo snel durven. Helemaal niet met een stel krukken in de hand.
@Pirata, ik wil ook gauw over op een goede kniebrace zodat ik weer wat kan fietsen.
Verder hebben we een douche met een hoge instap. Zo heb ik straks wel een goede reden om even naar de kapper te gaan. En gisteren was er een vrouw die de lift voor mij open liet.
maar
ik kreeg ook het idee dat de krukken helemaal niet nodig zijn door jouw eerste bericht. Mag je nu wel of niet op je voet steunen? Lijkt me wel als je ook met 1 kruk loopt en dan heb je toch niet zoveel last van voordringende mensen en schuine stoepjes. Volgens mij maak je het een beetje te groot allemaal. Met krukken lopen en gips tot aan je lies waar je niet op mag staan is pas lastig.
Flanagan
Krukken lopen moet je gewoon leren en je wordt er vanzelf handig in. Denk dat jij alleen op de SEH bent geweest en een paar krukken hebt gekregen, maar als het goed is komt bij een ingreep de fysio even langs voor instructie en oefenen. Gelukkig kun je met de link die ik stuurde een heleboel uitproberen. En ja, in het begin ben je heel voorzichtig, later wordt je meer ervaren en wordt je er minder voorzichtig mee. (dan kan je die krukkne bijv. heel goed gebruiken om voordringende mensen "per ongeluk" te raken met je kruk hihihi). Overigens vindt ik het aanmeten van een brace voor "slechts" en verdraaide knie een behoorlijk paardenmiddel. een brace is wel een mooie steun maar je banden, pezen en spieren worden er zeker niet steviger van. Lijkt mij een veel beter plan om met de fysio of sportschool te werken aan verstevigende oefeningen zodat je je eigen natuurlijke brace kweekt.
Krukken
Op krukken lopen vanwege een beenbreuk, terwijl je reuma hebt. Da's echt ellendig hoor. Is je been aan het herstellen, krijg je door dat kruklopen overbelastingen en ontstekingen aan handen, polsen, schouders en nek. Volgende keer ga ik voor een rolstoel. Nee hoor, maar ellendig is het wel.
Ook krukken
Ik heb 6 weken onderbeengips gehad, waarvan de laatste drie weken loopgips. De eerste weken was dus alles op krukken, met het loopgips kon ik korte stukjes zonder krukken lopen. Last van m'n rug, m'n polsen en m'n handen. Als het druk was nam ik juist liever wel m'n krukken mee, omdat het dan zichtbaar is dat er iets aan de hand is, en mensen toch wat meer voor je aan de kant gaan. Dat ging prima.
Bij douchen is een krukje wel fijn. Naar de kapper had ik niet zo'n zin in, want ik zat daar toch niet comfortabel.
Ook nu loop ik, als ik lange stukken moet lopen, incidenteel nog met krukken. Dat is na 12 weken. Dat geeft me wel wat meer mogelijkheden, omdat ik daardoor onlangs voor kleding voor een bruiloft in de direct familie kon gaan shoppen. En laatst in de Ardennen over smalle, steile, modderige paadjes heerlijk gewandeld. Dat was zonder krukken nooit gelukt. (Want met krukken zat het ook wel op het randje) Ik geloof dat ik de grenzen van wat er mogelijk is met krukken redelijk verlegd heb. 
Trouwens geen winkels of openbaar vervoer in de buurt. Dus voor alles wat ik buitenshuis wilde doen was ik afhankelijk van mensen die me op wilden halen. Wat was ik blij toen ik met het loopgips weer kon fietsen.
Het gaat niet om de verdraaide knie
Morgen weer voor controle naar het ziekenhuis. Mogelijk dat ze dan met info komen wat betreft fysio. Vandaag een winkel bezocht waar men hulpmiddelen zoals braces verkocht. Daar werd ik streng aangeraden met krukken te blijven werken. Wel is er een braces besteld, als extra steun. Achteraf gezien was de begeleiding op de SEH wat sumier. ' Als ik kon staan, was dat okee omdat er niets gebroken was. Als iets pijn deed moest ik meteen stoppen.' Een infoblad met links zoals die van Puck was geen overbodige luxe.
Maar het gaat mij niet zo om wat mij is overkomen. Het gaat mij meer om de randverschijnselen, waar iemand met krukken tegen aanloopt.
dat begrijp ik, Flanagan (lang verhaal vol herkenning)
Lang verhaal vol frustraties van wat ik allemaal tegen kwam.
Ik heb zelf een aantal jaar geleden anderhalve maand met een been in het gips gezeten na een operatie. Van het ziekenhuis kreeg ik absoluut geen informatie, ik moest alles maar regelen, inclusief thuiszorg (alleenstaand met jongere kinderen, dan wil je huis in zes weken tijd aardig vertroepen). Ik zou loopgips krijgen, op de operatietafel werd dat veranderd in gewoon gips. Daar zit je dan, als alleenstaande moeder. Vanuit het ziekenhuisbed heb ik de kruisvereniging gebeld (illegaal, want mobieltjes waren toen nog verboden in het ziekenhuis) om krukken en een douchekruk te regelen.
Ik bleek helaas niet met de krukken overweg te kunnen wegens andere lichamelijke makke, waardoor het een rolstoel werd. Ondertussen moest ik toch het huishouden blijven runnen en mijn (thuis)werk blijven doen.
Ik kreeg de rolstoel niet over de drempel van de voordeur, ik was als het ware gevangen in mijn eigen huis en afhankelijk van mijn ex om elke week een schoon gipsje te kunnen halen. Mijn jongste, die niet alleen naar school kon wegens "verkeersblindheid", had niemand die hem even wilde halen en brengen. Toen ik het jaarlijkse schooltoneel niet kon volgen omdat niemand me over die drempel wilde helpen en die 500 meter naar school wilde rijden, was dat meteen "einde hulpmoeder" voor mij.
Toen ik in een internetgroep (niet dit forum) al in een vroeg stadium om advies vroeg om toch gedurende die zes weken mijn huishouden te kunnen runnen (wel eens geprobeerd te stofzuigen in een te kleine flat terwijl je in een rolstoel zit?) en dat soort dingen, kreeg ik massaal de wind van voren. Ik was een aansteller, want ze kenden allemaal wel iemand met een hernia en een baby die het toch redde, of iemand die verlamd was, kleine kinderen had en het redde, ik moest gewoon wat meer mijn best doen en niet zo zeuren.
Na vier weken belde het UWV voor een controle-afspraak. Ik zei dat ik een probleem had en eigenlijk gevangen zat ik mijn eigen huis. De vrouw luisterde geduldig en zei, dat het ziekenhuis een flinke steek had laten vallen. Ze hadden me meer informatie moeten geven, het was (gezien de aard van mijn operatie) sowieso nooit loopgips geworden, er had via het ziekenhuis thuishulp geregeld kunnen worden omdat je kinderen van 7 en 10 jaar niet als mantelzorger kunt inzetten, er had fysiotherapie aan huis geregeld moeten worden, kortom, er waren heel wat dingen mis gegaan dankzij het ziekenhuis.
Dankzij deze vrouw werd het, vier weken te laat, alsnog geregeld. Ik had wel extra fysiotherapie nodig om mijn overbelaste schouders, heupen en rug weer op te krikken. En er moest extra uren thuiszorg worden geregeld omdat er na een maand behoorlijk wat achterstand was gekomen.
Dat was te regelen. Maar de suggesties dat ik me aanstelde en dat anderen er wél mee overweg kunnen, hebben me lang dwars gezeten. Want die anderen hadden dan waarschijnlijk wél de nazorg gekregen die ik niet kreeg. Of hulp op oproep uit het eigen netwerk.
Het heeft me één ding geleerd: laat niets aan het toeval of aan anderen over, zit overal bovenop en denk niet "ze zullen het wel weten". Ik ben daarmee een vervelende controlfreak geworden, voor wie onafhankelijkheid van anderen erg belangrijk is. Ik vind het heel vervelend als ik toch hulp moet vragen, want ik heb geleerd dat dat al snel irritatie oproept.
Qua asociaal gedrag: behalve de frustratie dat niemand het nodig vond mij ook naar het schooltoneel van kindlief te helpen, heb ik daar weinig van gemerkt.
Maar ik was door omstandigheden gisteren in downtown Amsterdam en ik was in gezelschap van een vrouw met een groeistoornis en een duidelijke fysieke afwijking (ze liep wel, maar was duidelijk gehandicapt). Ik ben echt verbijsterd hoe makkelijk men haar van de stoep liep! Niet één keer, tenslotte kan iedereen zich wel eens vergissen, maar ik moest echt als een flinke moederkloek (vriendinnenkloek dan) haar beschermen!
Hortensia
Ohja, gebrek aan hulp is herkenbaar. Ik had net griep gehad, en toch de kinderen van het carpoolgroepje naar sport gebracht. Toen kreeg ik te horen dat ik het aan had moeten geven dat ik ziek was, dan had iemand anders wel gereden. Dus toen ik een berichtje stuurde dat ik de komende tijd niet kon autorijden en of ze konden helpen om het op te vangen bleef het oorverdovend stil...
Uiteindelijk heeft m'n man dus bijna alles gereden. Die daardoor extra vroeg van z'n werk weg moest. En moest haasten voor de andere kinderen naar andere sport op dezelfde avond. Terwijl hij 's ochtends ook al laat van z'n werk weg ging. Om mijn lunch te smeren, de vaatwasser leeg te ruimen en de kinderen op weg naar school te helpen. En tot 's avonds laat bezig was met wassen en boodschappen en een klein beetje opruimen. Schoonmaken bleef liggen.
Dat viel inderdaad erg tegen, en dan is de drempel om nog een keer om hulp te vragen erg hoog...
Flanagan
Ik herken wel iets in je verhaal, maar zeker ook in het verhaal van Hortensia. Bij ontslag uit het ziekenhuis krijg je te weinig informatie en hulp, terwijl je er dan juist zo'n behoefte aan hebt. Zeker na een spoedopname of een SEH behandeling. En zeker als je alleen bent, en op het moment zelf niet helder genoeg bent om alles te vragen.
Maar verder: let goed op wat je aan je knie hebt, en dat het inderdaad geleidelijk aan beter wordt. Als het dat niet wordt, ga op tijd terug naar de huisarts en vraag een doorverwijzing naar een orthopeed. Mijn man heeft nu 5 maanden met een dikke knie gelopen, die niet beter werd ook niet met fysio, of juist met 'rust'. Het werd behoorlijk erger na een drukke week werk met veel lopen. En nu blijkt het een meniscus te zijn. Gelukkig kon hij snel terecht bij de orthopeed, en ook snel geholpen worden volgende week. Even afwachten hoe hij met krukken overweg kan, en wat voor info hij mee krijgt uit het ZH (dagopname).
Teruggefloten
@Marjolein, bedankt voor de waarschuwing. De dikke knie beslaat van 10 cm boven de knie tot en met 15 cm onder de knie. Vervelende druk van binnenuit. Rust en ijszakken helpen. Ijszak, ook zo'n dingetje dat ik graag op SEH had willen meekrijgen. Ik kan toch niet alles online gaan opzoeken.
Vanmiddag wel even teruggefloten. De spanning was weg en ik vergat met de juiste been de trap op te lopen, grr
Ps Marjolein, toen mijn man landurig met vocht in de knie liep, (leek meniscus maar was vochtophoping), werd de vocht met een naald eruit getrokken. Laat je man ook nog even naar het filmpje van Puck kijken.
Ohja
Ik lag in het ziekenhuis, na m'n ongeluk, en kreeg de fysiotherapeut op bezoek om me te leren om op krukken te lopen. Nou had ik daar niet echt uitleg over nodig, maar hij ging er eigenlijk wel vanuit dat ik zelf al krukken meegenomen had. Euh... Ik ging eigenlijk een avondje sporten, neem dan normaal gesproken geen krukken mee... (En hij hoopte dat ik thuis al geoefend had). Die moest m'n man dus nog gaan regelen bij de thuiszorgwinkel. (Hoewel je volgens mij, als je vanaf de SEH meteen weer naar huis mocht, daar wel krukken kon krijgen)
Foldertjes met info over wat wel en niet mag, met de verschillende soorten gips, heb ik ook nooit gehad. Als ik vragen had altijd maar wat gegoogled, andere ziekenhuis hebben die folders online staan.
Marjoleine64
Laat je man alvast oefenen met krukken, dan is hij er straks handiger mee. En als de operatie goed verlooptdan kan hij zijn krukken snel genoeg weer wegzetten
(ik heb 3 dagen met 2 krukken en een week met 1 kruk gelopen na een meniscusoperatie).
En Flanagan, die randverschijnselen waar jij zo tegenaan loopt herken ik dus niet. Misschien toch zelf meer informatie zoeken ipv afwachten wat ze je vertellen.
Wijzer en mondiger
In de afgelopen dagen een stuk wijzer geworden, zodanig dat ik bij controle in ziekenhuis de arts heb gesproken over de vocht in het been. Hij bood aan via de gipskamer een brace te laten maken. Nu had ik die al besteld. Arts gaf ook aan bij aanhoudende pijn in de pezen een verwijzeing te vragen voor een orthopeed, zoals hier ook werd geadviseerd.
Vanmiddag de slager een bak vlees extra laten inwikkelen in folie zodat de vleessappen niet in de rugzak kon druipen. Ja, we worden steeds wijzer en mondiger.
Lieve tramconductrice
Een lieve tramconducttrice vroeg bij instappen of ze een plekje voor mij moest regelen daar de drie invalideplekken bezet waren. Ik twijfelde want je ziet niet snel aan het uiterlijk van een ander of diegene iets mankeert. Toch vroeg ze een dame of ze plaats wilde maken. Ik ben de conductrice wel dankbaar want zo stabiel ben ik nog niet.
Nog iets
@ Puck: goede tip, we krijgen de krukken morgen van mijn ouders te leen, dan kan man er nog 2 dagen mee oefenen.
@Flanagan: niet om je bang te maken... maar we hebben thuis nog een gevalletje dikke knie gehad. Zoon (toen 14) had een knieblessure door een verkeerde landing bij gym op school. Gewoon overbelast, zou wel weer over gaan. Met die pijnlijke knie heeft hij een winterhike met scouting gelopen, en daarna ging het mis. Knie werd dikker, pijnlijker, en de zwelling zakte ook naar zijn kuit en werd rood en warm. 5 dagen later (op vrijdagmiddag) via de huisarts naar het ziekenhuis en er volgde een opname van ruim 2 weken. Het bleek Lyme te zijn... Het duurde 10 dagen voordat ze dat gedetecteerd hadden, en daarna sloeg de juiste AB wel aan en mocht hij snel naar huis. Wel nog weken met krukken gelopen, en fysio (en nog 3 weken stevige AB-kuur).