Ik weet het niet meer, last van het verleden..

Therapie?

Ik herken er wel wat van? Waardoor denk je zelf dat het komt dat contacten zich niet verdiepen en heb je er wel echt behoefte aan? Mijn sociaal leven is ook erg beperkt en er zijn eigenlijk maar 2 mensen met wie ik een dieper contact heb (vriend en zus, hoe erg is dat Zo nu en dan spreek ik wel eens af met een kennis, of collega's (als in: 4 keer per jaar), en dat is best gezellig. Ik heb ook leuke contacten via Facebook. En dat is het wel een beetje. Soms kan ik me daar wel eens druk om maken, vooral als mijn dochter weer eens vraagt waarom ik geen vrienden heb. Maar eigenlijk is het vooral aan mezelf te wijten. Als je vriendschappen wilt opbouwen moet je daar ook zelf energie in (blijven) steken, en dat kan ik dan niet opbrengen. Ik heb er ook niet echt heel veel behoefte aan, anders zou ik het wel doen, vermoed ik.

Haha

Mijn titel was 'therapie', maar dat komt verder helemaal niet terug in mijn antwoord. Misschien kun je er iets aan hebben. Ik heb het nooit geprobeerd en vraag me af hoe zo'n therapeut er nu voor kan zorgen dat ik me beter over mezelf ga voelen, maar van anderen hoor ik altijd dat ze er heel veel aan hebben (gehad).

Verwachtingen

Misschien moet je sommige verwachtingen bijstellen? Ik denk dat veel mensen niet veel hechte vriendschappen hebben, maar dit best wel zouden willen. Maar hechte vriendschappen vragen tijd, openheid, wederkerigheid, en het is soms moeilijk om dit op latere leeftijd te vinden, al gebeurd dat wel.
Ik begin ook altijd de praatjes op het schoolplein, als ik niks zeg, zegt een ander ook niks. Heb me hier wel eens over verwonderd, en vroeg me af waardoor dit kwam. Maar een antwoord heb ik niet, en heb me er maar niet meer druk om gemaakt. Veel mensen om me heen zijn ook maar weinig in anderen geintereseerd, zo lijkt het. Ik vraag altijd vol belangstelling naar anderen, maar omgekeerd komt er weinig terug. Iedereen lijkt altijd graag over zichzelf te praten, maar vergeet om mij dan wat te vragen. Ook daarin heb ik mijn verwachtingen bijgesteld. Ik stel hun geen vragen om over mezelf te kunnen gaan praten, ik vind het gewoon leuk om te weten hoe het met ze is. Dat dit dan misschien niet wederkerig is, is jammer, maar so be it. Het is niet slecht bedoelt van die mensen, zo zitten ze gewoon in elkaar denk ik dan maar. Ik ben op school gaan helpen omdat ik dat leuk vond, en niet met de insteek om vriendinnen te maken. Ookal zou ik er best wat meer willen hebben. Als je met de verkeerde verwachtingen dingen gaat ondernemen, werkt het misschien ook niet, raak je weer teleurgesteld, en worden je negatieve gedachten (zie je wel, ik ben niet leuk genoeg) alleen maar bevestigd.

Ik vind het wel jammer voor je dat je vroeger al slechte ervaringen had met vriendschappen. Ik kan me heel goed voorstellen dat je dat projecteert op je kinderen. Maar bedenk goed dat je kinderen niet jou zijn, dat ze alles vanuit hun eigen wereld weer heel anders kunnen beleven, of er mee om kunnen gaan.

Heb je via social media niet vriendinnen gevonden waar je eens in real life mee af kan spreken? Wie weet klikt het wel goed met eentje?

Vrijwilligerswerk?

Eigenlijk schrijf/vraag je niet in je posting dat je contact zoekt, maar goed daar gaat mijn advies dus wel over: ga vrijwilligerswerk doen in jouw omgeving. Zoek dan op iets waarmee je ook veel contact hebt met vrijwilligers onderling (vergaderingen en zo). Bijv bij de Zonnebloem, rode kruis of de wereldwinkel? Ik noem maar wat. Er zijn zoveel organisaties waar je iets kunt doen en waar je bosjes mensen kunt ontmoeten.

En toch

GS schijft over vrijwilligerswerk, maar Ann heeft geschreven dat ze al soortgelijke dingen heeft gedaan, zonder echt resultaat (ik bedoel aansluiten bij verenigingen, dat lijkt me min of meer hetzelfde)
Ken je die term, als je doet wat je altijd deed, zul je krijgen wat je altijd kreeg. M.a.w. ik denk dat je zelf niet in de gaten hebt wat je eventueel anders kan doen. Hoe je overkomt, waarom mensen wellicht helemaal geen verder contact met je zoeken. Misschien kom je wel heel gesloten over? Misschien trekken mensen onterecht de conclusie dat je geen behoefte hebt aan contact, of ze denken dat je arrogant bent. (ik noem maar wat hoor) ik denk in ieder geval dat je het eens buiten je eigen kring moet zoeken, dat een ander (therapeut dus) eens met je praat en kijkt. Ik had het met mijn therapeut ook heel veel over praktijkvoorbeelden en hoe ik dan reageerde (en hoe zij dacht dat dat over kwam) en hoe ik het misschien ook anders kon doen/zien. Ik vond het heel erg interessant om hiermee bezig te zijn.

Vriendschap heeft tijd nodig

De oorzaak hoeft niet alleen bij jezelf te liggen. Ik heb aan al die jaren dat ik voor mijn oudste twee kinderen bij het schoolplein stond te wachten (inmiddels zijn ze 12 en 15 jaar) geen vriendschappen overgehouden. Vanuit mijn studietijd en een aantal jaren daarna dat ik bij een koor zat, heb ik een handvol goede vrienden overgehouden waar ik nu nog contact mee heb. De één zie ik een paar keer per maand, een paar anderen een paar keer per jaar en dan houdt het wel zo'n beetje op. Als er iets aan de hand is in dit vriendenclubje, is het contact een tijdje wat intensiever en gaat daarna weer terug naar het oude niveau van een paar keer per jaar.
Voor mij is dat voldoende. Naast mijn gezin, werk, huishouden en het onderhouden van de contacten met familie en schoonfamilie (verjaardagen enzo) blijft er weinig tijd en mogelijkheden over om nieuwe contacten op te bouwen. Er is in de loop van de tijd slechts één vriendin bijgekomen: een buurvrouw die mij na mijn scheiding 12 jaar geleden heel goed heeft opgevangen. Nadat ik een nieuwe relatie heb gekregen en verhuisd ben is dat contact ongeveer 1 x per 2 maanden geworden
Sinds een paar maanden (terwijl we hier alweer 3 jaar wonen) ben ik met een buurvrouw begonnen om 1 x per 2, weken onze kindjes van 2 1/2, bijna 3 jaar een uurtje met elkaar te laten spelen terwijl wij samen koffie drinken. We hebben leuk contact en daar zou best een vriendschap uit kunnen ontstaan, maar dat is nog afwachten en dat heeft tijd nodig.
Het ligt er denk ik ook aan wat je van je vriendschappen verwacht, wat je met deze contacten wil doen/delen. Dat moet wel overeenkomen met elkaar. Maar goed, dat is weer een heel andere kant.

Bijstellen

die verwachtingen! Het gaat me soortgelijk, Ann. Maar ik denk dat je je lonerschap moet zien als een geuzenvlag: dat waar anderen zo hoog over opgeven (en wat therapeut als "norm" stelt): wat stelt het nu in weze voor? Als ik hoor waar mensen soms over kwekken: dan denk ik weleens verbaasd "tjemig, moet je dáár nou een gesprek over voeren". Vaak toch tamelijk inhoudsloos en gericht op bevestiging van het zelfbeeld. Een hoop "vriendschappen" dienen onuitgesproken maar in feite een ander doel: "omdat haar man zo'n handige klusser" is of "omdat haar kinderen zo leuk met die van mij spelen en zij dus op mijn kinderen kan passen" of "omdat ik zo graag bij dat bepaalde kringetje mensen wil horen". Mensen gaan helaas vaak vriendschappen aan om van anderen te profiteren; is dat profijt niet aanwezig dan zullen veel mensen afhaken of er niet aan beginnen. Wees blij dat je een zelfstandig levend en denkend mens bent. Ik wil niet zeggen dat je geen kletspraatjes over het weer mag maken hoor... maar verwacht er verder niet teveel van. "Echte" vriendschappen (whatever that may be) zijn met een kaarsje te zoeken.

Je man heeft gelijk

Beste Ann,
Je man heeft gelijk. Uit je berichtje lijkt het alsof je wat meer zelfvertrouwen nodig hebt dat je gewoon goed bent zoals je bent. Wat fijn dat je daar met je man over kan praten. Dat klinkt toch echt niet als een man die alleen om je uiterlijk bij je blijft.
Probeer jezelf voor te houden dat niemand perfect is, ook die anderen niet. Wellicht is wat jij als een afwijzing voelt gewoon dat iemand op dat moment meer met zichzelf bezig is en er verder niet over nadenkt. Ik vrees dat ik zelf waarschijnlijk volkomen onbewust een hoop mensen heb 'afgewezen'. Niet omdat ze nou iets verkeerds deden of gezegd hebben, maar gewoon omdat il liever veel tijd voor mijn eigen gezin en mezelf heb. Ik heb helemaal geen behoefte en zin in vriendschappen die een hoop tijd en energie opslokken.
Dat klinkt natuurlijk pas echt 'auti' en mijn man is ook al zo. De paar vriendschappen die we houden zijn allemaal van mensen die ook al zo zijn. We zien ze soms tijden niet, maar na maanden kunnen we gewoon weer verder waar we gebleven zijn. Dan is het reuze gezellig, maar ondanks de gebruikelijke woorden dat moeten we toch vaker doen denk ik dat niemand er werkelijk blij mee zou zijn als ze de volgende dag of volgende week weer iets zouden af willen spreken en helemaal niet als ze verwachten dat dat dan vervolgens iedere week of maand moet. Bij voor ons te claimende vriendschappen houden we al snel de boot af.

Verder is vriendschap een kwestie van wederzijds veel van elkaar slikken en aanvaarden. Veroordeel de ander niet op haar eigenaardigheden, want die zul jij in haar ogen net zo goed hebben. Wees ook niet te gevoelig. Soms gaat het even wat minder en vooral in groepsdinamiek ligt iemand er om één of andere futiliteit er wat meer uit. Olifantenhuid kweken en stug doorgaan. Als je laat merken dat er wat jou betreft niks aan de hand is zit je er ineens zomaar weer in. En anders maar niet. De wereld is vol met mensen. Met sommigen heb je alleen een tijdje een klik zolang jullie interesses parallel lopen, met weinigen duurt een vriendschap jarenlang.

Il denk dat je teveel naar een mythe van perfecte vriendschap zoekt en daardoor te weinig gewoon jezelf durft te zijn. Vriendschap bouw je niet op door jezelf te veranderen aan de hand van wat je vermoed dat de wensen van de ander zijn, maar juist door de eigenaardigheden van de ander te accepteren ondanks dat je er het jouwe van denkt.
Jij schrijft: 'ik zeg of doe toch niks verkeerds' Ik denk juist dat ik vaak een boel verkeerd zeg en doe, maar kennelijk is dat ook goed zo. Voor de mensen die vrienden blijven telt de intentie waarschijnlijk en voor wie dat niet zo is hoef ik ook geen vrienden te blijven.

Jezelf niet veranderen

Je hoeft jezelf uiteraard niet te veranderen maar met behulp van een deskundige die eens observeert hoe je communiceert kan je misschien toch wat dingetjes ontdekken. (als je dat wilt uiteraard) vaak ziet je man of jouw naasten dat niet, die staan te dicht op je, zij jou al gewend.
Ik heb echt geen ladingen vrienden en rond mijn 16e had ik maar een vriendin, maar later zijn er wel een paar bijgekomen en ook weer een paar gegaan. Met sommigen heb ik hele diepgaande gesprekken, bij anderen blijft het wat oppervlakkiger maar dat is niet erg.
Onlangs leerde ik een nieuwe vriendin kennen via een andere vriendin (een buurvrouw) en viel het me na een tijdje op dat het moeizaam ging met haar. Ze maakte vaak botte opmerkingen, of was veel kritischer dan wij waren. (niet dat iemand niet kritisch mag zijn, maar ze miste een vorm van tact) en als laatste, ze vertelde eigenlijk niets écht persoonlijks, tenminste, een stuk oppervlakkiger dan wij dat deden. En ze luisterde wel altijd heel lief naar ons hoor. Zij kan hierdoor gedacht hebben, ik geef aandacht, ik doe het toch goed? Terwijl wij het gevoel kregen dat ze alleen maar een soort van luistervink was. Alles aanhoren van onze probleempjes en zelf niets vertellen. Ik voelde me daar niet meer prettig bij.
Ik geef dit voorbeeldje omdat zoiets (of in andere strekking) misschien bij jou ook aan de orde is? Ook in de vriendschap en gesprekken moet er een soort gelijkwaardige inbreng zijn. Dat gaat normaal gezien heel vanzelf en geleidelijk, en misschien zit dat er bij jou van nature niet zo in? Je kan zoiets, als je ontdekt wat het is, wel aanleren n.l. Mijn man is een heel makkelijke prater bijv. maar heeft echt moeten leren de ander ook ruimte te geven om mee te praten (was te veel aan het woord, en vroeg bijv. ook nooit aan de ander 'en hoe gaat het met jou?")