Hoe leer ik tevreden te zijn met wat ik heb?
Dat is de korte versie van mijn vraag 
De lange: mijn leven is in de afgelopen jaren heel erg veranderd. En de meeste van die veranderingen waren niet mijn keus. Ik heb erg het gevoel dat mij allerlei dingen ontnomen en opgedrongen zijn die niet mijn keus zijn. Dat is voor een zelfstandig mens die graag haar eigen zaken regelt en haar eigen beslissingen neemt erg moeilijk te accepteren.
Uiteraard gebeuren er ook mooie dingen. En ik probeer me te aan te passen en te genieten van alle mooie dingen. Toch blijf ik worstelen met alle nare dingen die gebeurt zijn en is loslaten erg moeilijk.
Uiteraard heb ik hulp gezocht maar nu ik daar te horen heb gekregen dat ik een slachtofferrol aan neem en zwelg in mijn ellende weet ik niet of dat de goede hulpverlener is. Ze zal het gedaan hebben om een doorbraak te forceren en het ongetwijfeld goed bedoelen maar het voelt aan alsof ik me maar aan stel.
Dat doet er niets aan af dat ik moet leren omgaan met een totaal veranderde wereld. Wat was komt nooit meer terug en ik moet een weg vinden om tevreden te zijn met wat nog rest. Maar hoe? Ik blijf denken aan wat ik had. Dat was natuurlijk ook niet perfect maar wel veel beter dan wat ik nu heb.
Iemand misschien wijze woorden want ik loop een beetje vast in mijn getob hier over?
Toevallig
Heb ik gisteren een lezing bijgewoond over angsten en depressie.
Niet dat ik je nu angstig of depressief wil verklaren, maak je daar maar geen zorgen over 
Wat mij alleen wel is blijven hangen is een opmerking van een van de psychologen.
Zij vertelde hoe de hersenen werken, en dat er in die hersenen als het ware "wandelroutes" werden aangelegd door het steeds herhalen van dezelfde gedachten. Dat pad slijt als het ware in, in je hersenen.
Nu werd er vroeger gedacht dat daar niets meer aan te doen was, als je eenmaal zo'n paadje in je hersenen had, dat die dan ook bleef.
Nu blijkt echter dat dat niet zo is. Dat je die paadjes kunt veranderen, door andere dingen te denken. En, wat ook heel belangrijk was, was het erover praten met mensen die daar ook liefdevol kritisch naar willen luisteren.
Zoals zij het vertelde kwam het erop neer dat je die gedachtenpaadjes niet deelde met iemand anders, waardoor je ook geen tegengas kreeg, en andere gedachten ook niet in je hoofd op kwamen.
Ik ben dus blij en trots op je dat je dit topic geopend hebt, en ik hoop voor je dat je hier veel liefdevolle tegengas opmerkingen gaat krijgen.
Nien
Misschien eens vragen aan die hulpverlener "is dit provocatieve therapie, of bent u gewoon bot?"
Geen antwoord op je vraag overigens. Overigens: het is helemaal niet altijd nodig of zelfs maar wenselijk om tevreden te zijn met wat je hebt. Maar dat heeft veel te maken met de vraag of je nog wat aan de situatie kan veranderen. Kan dat niet, dan heeft het inderdaad niet zoveel zin om je erover op te blijven vreten.
Sterkte ermee
Temet
doorheen
Tijd zal je wonden helen. Het is misschien een soort van rouw waar je doorheen gaat. Je hebt het nog niet goed verwerkt, daarom kijk je telkens weer over je schouder. Dat kan je niet 123 stoppen, je bent geen computer. Je hebt nu gewoon verdriet om wat je kwijt bent. Naarmate je weer meer dingen in eigen hand hebt kan dit verleden een plek krijgen en kan je weer beter vooruit kijken en genieten van het nu.
Dus probeer vandaag wat te beleven, ga wat leuks doen (hoeft geen geld te kosten, bv boswandeling, kerstboom optuigen, pannenkoeken bakken), verheug je bv op de zomervakantie (al zet je alleen een tent in de tuin of woonkamer en probeer nieuwe herinneringen (vanaf vandaag) te maken.
Zet 'em op!
ooit geleerd...
"Slachtofferrol" is inderdaad een te populaire manier om op een nette manier duidelijk te maken dat je iemand maar een aansteller vindt.
Terwijl "zwelgen" juist deel kan uitmaken van het verwerkingsproces. Mits gedoseerd.
"Het mag er zijn" waren de toverwoorden. Na een aantal traumatische gebeurtenissen en verlies van wat niet meer terug zou komen moest ik flink zijn, er vooral niet over praten, want er waren mensen die het veel slechter hadden. Ik moest dankbaar en flink zijn. Ook van therapeuten. Tot het grondig mis met me ging.
Pas toen leerde ik dat zwelgen mág, dat het zelfs nodig kan zijn om door een rouwfase heen te breken. Verdriet, boosheid, het hoort er allemaal bij.
Pas daarna kon ik geleidelijk het verleden loslaten, leren omgaan met de restantjes waar ik nog steeds mee te maken had, en verder, vooruit.
Hou er rekening mee dat dat niet in een weekje gebeurd is. Je hebt het over "de afgelopen jaren". En het is niet jouw keuze geweest. Helaas kun je bepaalde gebeurtenissen niet altijd beïnvloeden, maar wel hoe je er mee om gaat. Pas op: deze zin kan ook worden misbruikt door mensen die ook makkelijk de "slachtofferrol"-kaart trekken!!! Want hóe je er mee omgaat, ook dat leer je door schade, schande en ook rouwen (waar zwelgen deel van uitmaakt).
"Dan stop ik het maar weg en stap dapper vooruit" is geen verwerken. Zeker niet als je heel ingrijpende verliezen hebt meegemaakt die niet terug te draaien zijn.
Geef het aandacht, maar kijk ook vooruit. Probeer in mogelijkheden te denken en niet in moeilijkheden. Maar ook: erken de pijn, druk het niet weg, want dan gaat het broeien en rotten.
En vooral: zoek een andere therapeut. Liefst een die in trauma's is gespecialiseerd.
Mij heeft het enorm geholpen. Vooral omdat ik toen toestemming kreeg om te rouwen, te zwelgen, te zeggen wat het met me had gedaan en me niet flinker voor hoefde te doen dan ik was. Pas toen kwam er ruimte voor herstel.
Wat mij heeft geholpen
Is het lezen van de boeken van Eckhart Tolle. Vooral "De nieuwe Aarde".
Ik vond dit echt een heel goed eyeopener voor het snappen waarom ik dingen los moest laten. En hoe! Hij legt ook goed uit dat er alleen een NU is en dat de toekomst en het verleden alleen in onze gedachten bestaan.
Ik had ook al mindfullness gedaan maar op een af andere manier klikte dat mij niet (terwijl er heel veel raakvlakken zijn). Ook Therapie loste niet veel op voor mij, hoewel ik het wel fijn vond en ook verhelderend (maar ik bleef depressieve gevoelens houden).
Ja en tegenwoordig roepen veel mensen om het minste of geringste dat je uit je slachtofferrol moet. Ik heb zelf het gevoel dat dat mode is. Het is tegen mij ook geroepen door mijn omgeving, maar deze mensen beschouw ik niet als mijn vrienden. Bij een therapeut die zoiets zegt zou ik snel weg zijn.
Ik heb een chronische ziekte en ik vind mezelf af en toe best zielig. Dat helpt niks weet ik, maar soms gebeurt het gewoon.
Sterkte!
die gedachtepaadjes van Sinbads vrouw
Daar heb je een hele goede methode voor: NLP. Google daar eens op.
Bibi
niet zelfde
Ik vind slachtofferrol zeker niet hetzelfde als aanstellen. Slachtofferrol is echter wel dat je niet zelf de regie pakt om het tij te keren. Ik weet niet wat er gebeurd is dat gaat me ook niet aan. Het steeds blijven in: de ander heeft het me ontnomen. Wat was je eigen rol daarin dan? hoe is het zo ver gekomen? Voor mij is slachtofferrol echt het onvermogen om je eigen aandeel in het geheel te zien. Ik denk dat ze dat bedoelde. Is zeker niet hetzelfde als aanstellen. Maar ze probeert je juist in je eigen kracht te zetten. Juist omdat er dan dingen gaan gebeuren waar je wel je eigen aandeel in hebt. Die je niet overkomen maar waar je voor kiest. Waar je JA tegen zegt. Pas dan zul je ervaren dat dat wat er niet meer is minder belangrijk voor je zal zijn en er andere dingen voor in de plaats zullen komen. Wellicht was een toelichting van de hulpverlener wel goed geweest. Maar misschien is het niet passend kan ook. Overigens vind ik dat heel eerlijk gezegd ook iets dat past bij de slachtofferrol: de hulpverlener is niet goed.....
Ik wil je niet kwetsen of bruskeren. Maar het kan een patroontje zijn. Ga hierover es in gesprek met de hulpverlener ipv het aan te horen en elders te spuien dat het je niet bevalt.....
Inderdaad NLP is ook een goeie om dingen anders te gaan zien en benaderen of psychosynthese.
Succes! (probeer te helpen.....niet je aan te vallen)
Van je af schrijven?
Opschrijven wat je dwars zit en dat ritueel weggooien.
Opschrijven waar je wel tevreden mee bent in je huidige situatie.
Als de negatieve gedachte "vroeger was het beter, want..." terugkomt, "STOP" tegen deze gedachte zeggen en even op het positieve lijstje kijken waar wel aan te denken.
Werkt overigens 's nachts in halfslaap niet...
Tevreden zijn=accepteren.
Je kan denk ik alleen tevreden zijn als je op dit moment accepteert hoe je leven nu is. Vroeger is geweest en komt niet meer terug. Dat is een rouwproces, zaken verwerken en een plekje geven. Wat geweest is, is geweest.
Als je niet kunt rouwen, dingen wegstopt, blijf je op dit punt hangen, misschien de rest van je leven.
Ik hoop voor jou dat je weer bezig kunt gaan zijn met de toekomst, plannen maken, kleine stapjes vooruit en positieve ervaringen opdoen met de mogelijkheden die je nu hebt.
Ik denk persoonlijk dat het een keuze is, het vertrouwde van vroeger blijven vastklampen of bezig zijn met de toekomst.
Ook denk ik dat je achtergrond, je jeugd, je opvoeding, ervaringen en je karakter je vormen in die keuze.
Een slachtofferrol is niet hetzelfde als aanstellen. Je bent een slachtoffer door dingen die echt gebeurd zijn, dat wil zeker niet zeggen dat je je aanstelt. Door het woordje "rol" krijg je het idee dat de hulpverlener je een actrice vindt, dat is zeker niet zo bedoeld. Je bent een slachtoffer en aan jou de keuze om aan dat gevoel iets te veranderen, een ander kan dat niet voor je doen, ook niet met de wijze woorden waar je om vraagt.
Hoogstens werpen wijze woorden een ander licht op je gevoelens, maar "vroeger loslaten en verder met nu en de toekomst" moet je zelf doen. Ik vind het al superknap de je hulp hebt gezocht en hier schrijft, een mooi begin?