Het gedoe in Poelenburg

kerstboom en andere zaken

Kerstbomen zijn in het geheel niet christelijk (in zeer christelijke, oud-gereformeerde gezinnen had mijn in mijn jeugd dus ook geen kerstboom) maar een oud-germaans overblijfsel (lichtfeest bij zonnewende). Dus dat hoeft geen enkele ander godsdienst te storen.

Volgens mijn krant was er een jongerenplek in het buurtcentrum van Poelenburg maar is die gesloten door het agressieve en vernielende gedrag van de bezoekende jongeren. Ze hebben het dus voor zichzelf verpest en niks om over te klagen.

40 jaar geleden durfde ik niet en mocht ik niet meer als tiener naar de bibliobus op de middag en avond dat die ons dorp aandeed, vanwege de groep overlast gevende en aggresieve jongens die daar dan rondhing. De bus kwam op een gegeven moment ook helemaal niet meer (personeel was bang) en later met politiebegeleiding. Deze jongens waren boeren-kaaskoppen (sorry kaaskopje) uit de omgeving.

Etterkoppen van opgeschoten jongens die overlast geven op straat en zielig doen over geen plek hebben zijn van alle tijden. Wat anders is nu is dat er niet tegen opgetreden wordt / durft te worden. Misschien uit angst om racistisch gevonden te worden of door veranderde autoriteitsaanzien, of iets anders. Ik weet het niet.

1+1=2

Mijn vader was, evenals wel meer sociaaldemocraten, zowel van Simon Carmiggelt een liefhebber, als van Joop den Uyl. Mag het toeval heten, dat zij alle drie drager waren van zo’n iconische beige regenjas? Absoluut niet! Zelfs iemand als Winston Churchill vertoonde zich er af en toe mee in het openbaar. En gezien het huidige straatbeeld is dat afstotelijke ding nog altijd in de mode.

“Onze Geert zal je er niet al te vaak in aantreffen!”; hoor ik zijn volgelingen al triomfantelijk uitroepen. Nee ... Hij hoeft de Nederlandse regen, hagel en sneeuw niet meer te trotseren, sinds hij door lijfwachten wordt beveiligd. Ik heb me laten vertellen, dat deze naast wapens ook heuse stormparaplu's bij zich dragen voor het geval de nood aan de man komt. En wij maar sappelen!

“Zelfde verpakking; andere inhoud!” zou ik nu schrijven, als ik in de reclame werkzaam was geweest. Zo kort en bondig kan ik me hier echter niet uitdrukken zonder het risico aan te gaan, dat de lezer mij niet, niet geheel of zelfs helemaal verkeerd begrijpt. Nu gebeurt dat wel vaker; maar leuk vind ik dat niet. Dat jullie dat maar weten!

Om terug te komen op mijn vader. Wist hij zijn enthousiasme betreffende Joop den Uyl en Simon Carmiggelt op mij over te dragen? Ja en nee.

Het mag voor zich spreken, dat beider taalgebruik mij als kind ontzag inboezemde. Toch was die Carmiggelt het voor mij nèt niet. Om kort te gaan: zijn smoel vond ik te melancholisch, zijn anekdotes te sentimenteel, zijn manier van spreken te gedragen en zijn regenjas te sleets. Joop den Uyl slaagde er veel beter in mij voor zich in te nemen. Hoe kon het ook anders? In zijn rol van politiek leider stond hij voor zaken als onderwijs en gelijke kansen voor iedereen! En wat was ik vervuld van trots over hoe hij toch maar mooi solidariteit had betracht met Israël, terwijl ik op de autoloze zondagen heerlijk rolschaatste over het gladde asfalt van de snelwegen.

Anno 2016 kijk ik heel anders tegen hun aan. Het uiterlijk van de volksschrijver mag dan nogal somber en sjofel zijn geweest; over politiek sprak hij bij nader inzien heel wijze woorden. Bijvoorbeeld in het door de VARA uitgezonden televisieprogramma ‘Een groot uur U’ van Koos Postema. Daarin waarschuwde hij dat politici die het geluk beloven, niet te vertrouwen zijn; ongeacht of zij zich ter rechter- of linkerzijde van het politieke spectrum bevinden.

Attendeerde hij op de gevaren van populisme vanwege Joop den Uyl c.s.? Die suggestie gaat in de ogen van velen ongetwijfeld veel te ver. Toch sluit ik het zeker niet uit. Nu menigeen zich zwaar teleurgesteld voelt in de sociaaldemocratie, lijkt het er zelfs sterk op dat Carmiggelt ook in dezen over een vooruitziende blik beschikte.

Wederom: hoe kon het ook anders? ‘Mister Parool’ had nogal wat indringende levenservaringen achter de rug. Als geen ander wist hij dat een mens zich nog wel eens geconfronteerd kan zien met een contrast tussen ideaal en werkelijkheid. Stellig was het niet voor niets het centrale thema van zijn literaire oeuvre.

Als kind was ik te opgewekt voor zijn melancholie. Inmiddels begrijp ik de waarde ervan: het pleit en zorgt voor de nodige bedachtzaamheid.

De bevlogenheid van Joop den Uyl was allicht authentiek. Zijn gedrag kende echter zeker ook populistische trekken. Met alle gevolgen van dien.

Als het gaat om ‘gastbeid’ hebben de door hem aangescherpte maatschappelijke en politieke tegenstellingen bijgedragen aan een ronduit scheve beeldvorming. De werkgever kwam te boek te staan als uitbuiter; de buitenlandse werknemer als zijn ultieme slachtoffer. En de Nederlandse werknemers en vakbonden? Die zouden slechts het nakijken hebben gehad.

Als econoom en politicus wist Joop den Uyl natuurlijk wel beter. Iedereen die een beetje weet heeft van de jaren waarin dit zich afspeelde, voelt op z’n klompen aan dat het hier ging om een bevooroordeelde, eenzijdige en onrealistische voorstelling van zaken.

Migratie draait om lotsverbetering. Wat als de eerste generatie ‘gastarbeiders’ de geschiedenis was ingegaan zonder dat zij was gestigmatiseerd tot een stelletje uitgebuiten gelukzoekers? Ik heb geen uitgebreide ‘counterfactial analysis’ nodig om me daarvan een beeld te vormen. Een blik op de VS van America volstaat.

Hoe spijtig, dat het vreedzaam samenleven er nu verstoord dreigt te raken, doordat presidentskandidaat Donald Trump eenzelfde opportunistische streek denkt te moeten leveren naar de moslims aldaar. Mijn moeder zou zeggen: of je nu door de kat of de hond wordt gebeten ...

Rode krullenbol

Counterfactial lijkt me ook niet helemaal kosjer.

Ad Hombre

Over de mogelijkheden tot 'counterfactial' wetenschappelijk onderzoek laat ik mij in bovenstaand betoog dan ook helemaal niet uit.

Counterfactual

Ad Hombre

Jouw Engels is vast beter dan dat van mij. Je zou eens moeten weten hoe het woord uit mijn mond komt! Dat wordt dan zoiets als 'counterfactilul' ...

redactionele correctie (2)

"counterfactial" moet zijn: "counterfactual"

Stenna

Wij hebben ook hangjeugd rond het huis en ik moet toch zeggen, dat de politie het serieus oppakt na wat klachten.

Wat dat veranderde autoriteitsaanzien betreft, zou het geen kwaad kunnen als die verandering weer een slag teruggedraaid zou worden en ik zie daar toch een rol voor de opvoeders. Als ik naar mijn zwager kijk, zie ik duidelijk een voorbeeld van een mens die zijn kinderen heeft geleerd geen ontzag te hebben voor de politie. Waarom? Ik snap het niet. Gelukkig zijn mijn neven niet de types geworden om een agent of een hulpverlener te lijf te gaan, maar als je van huis uit meekrijgt dat je geen enkel respect hoeft te hebben voor genoemde partijen, dan is de weg naar treiteren, lastig vallen en molesteren toch wat korter misschien.

Mijn man is van mening dat het misgegaan is op het moment dat kinderen geen u meer hoefden te zeggen tegen de juf of meester. Ik vraag me dan af of het werkelijk in die woorden zit, maar misschien heeft hij gelijk. Afgelopen week heb ik weer contact gekregen met een leraar van mijn mavo. Ik vond het toen al een geweldige vent, hij lijkt dat op zijn leeftijd nog steeds te zijn (midden 70). Zeker naast de stijve leraren die verder op school liepen. Langer haar, grote baard, motor, 'als jullie normaal tegen mij doen, behandel ik jullie als volwassen mensen', was een uitspraak van hem. Ik heb hem bij onze berichten over en weer ook het compliment gemaakt dat hij overwicht had, maar zich evengoed heel gelijkwaardig opstelde (volgens de traditie van die school was het wel menéér X). Die kunst verstaat niet iedereen. Zo was er een andere leraar van hetzelfde slag. Ook type hippie op jezussandalen (zo noemden we die sandalen) . Wilde naar de geest van die tijd ook graag de grens tussen leraar en leerling minder scherp. Maar totáál geen overwicht, hij is na twee jaar ook weggegaan. Zwaar depressief. Ook niet elke agent heeft die gave van nature. Maar als er bij kinderen ingepompt zou worden dat mensen in uniform toch maar beter met een beetje ontzag benaderd moeten worden, zou dat dan niet helpen?

De jeugd = de toekomst

Wie bij mij over hippies begint, doet mij, met mijn fascinatie voor muziek en geschiedenis, natuurlijk onmiddellijk denken aan The Beatles. Zoals vrijwel ieder kind van mijn leeftijd ben ook ik opgegroeid met hun muziek, die ik over het algemeen wel kon waarderen. Vooral vanwege het experimentele karakter ervan.

Laatst trof ik het volgende fragment aan op YouTube:

De toon waarop de Beatles in deze opname spreken over Elvis Presley getuigt van weinig respect voor deze veelzijdige, innovatieve artiest. En dat geeft te denken. Was het na-ijver dat hun bewoog zich ‘en groupe’ zo laatdunkend over hem uit te laten? Daar hadden zij dan alle reden toe!

Uiteindelijk heeft Elvis meer teweeggebracht dan zij. En dat zat erin. Zijn incorporeren van de zogeheten ‘zwarte’ muziek in de mainstream popmuziek betekende een cruciale stap, die naast muzikale ook grote sociale, economische en zelfs politieke gevolgen had. Niet alleen zijn achtergrondzangeressen van The Sweet Inspirations zijn er hem openlijk erkentelijk om geweest. Ook grote sterren als Chuck Berry, Little Richard, B.B. King, Stevie Wonder en Michael Jackson hebben hem om die historische rol geprezen.

Een ander verschil tussen The Beatles en Elvis betrof hun opstelling naar de gevestigde orde.

Daar waar de eersten zich geroepen voelden willens en wetens tegen heilige huisjes aan te trappen en daar toentertijd zo’n beetje hun levensdoel van maakten, dreigde de laatste *zijns ondanks* in conflict te raken met ‘the powers that be’. Met doortastend optreden wist hij telkens de boel weer te sussen.

Een van die acties verdient hier speciale aandacht. Ooit schreef Elvis een brief aan de toenmalige president van de Verenigde Staten. Daarin bood hij zichzelf aan als een potentiële spion van wie de Amerikaanse overheid gebruik zou kunnen maken in haar strijd om het handhaven van orde en gezag; nu deze o.a. door de hippiebeweging in gevaar werden gebracht.

Goede kans dat dit (haastig in zijn privé vliegtuig geschreven) krabbeltje wel een rol speelde bij de keus van The Beatles om zich zo jammerlijk benepen op te stellen naar de superpresteerder in kwestie. Uit het fragment blijkt, dat zij ‘weet’ hadden van het bestaan ervan. Ik zou over zoiets zeker ook in toorn zijn ontstoken, als ik hen was geweest. In eerste instantie. Vervolgens zou ik me de vraag hebben gesteld, of Elvis er misschien domweg zijn eigen hachje mee wilde redden. Ook hij lag tenslotte voortdurend onder vuur als vermeend slechte invloed op de jeugd. Juist in die jaren was dat alom bekend.

Ongetwijfeld verweten The Beatles de nogal apolitieke Elvis dat hij politiek aan de verkeerde kant stond. Zou ik hebben geprobeerd hem zo aan de schandpaal te nagelen en hebben meegewerkt aan zo’n filmpje? Wie weet! Misschien had ik mij ook wel laten meesleuren door de geest van die tijd: enerzijds vrijwel alles in de sfeer van het politieke trekken, maar anderzijds vooral niet te veel in detail treden.

Begrijp me goed! Ik vind niet dat wij The Beatles achteraf kunnen verwijten dat zij zich in wezen niet/nauwelijks onderscheidden van het fotomodel dat na de overwinning op haar rivalen lieflijke woorden wijdt aan het thema ‘wereldvrede’. Het ging immers om betrekkelijk jonge jongens die slechts verantwoordelijk waren voor de kwaliteit van hun muziek.

Ik denk wel dat het mogelijk is om lering te trekken uit de gang van zaken. Nodeloze polarisatie op basis van vage noties leidt maar tot nodeloos conflict. Wat meer begrip van wat er daadwerkelijk speelt, kan het verschil uitmaken bij het al of niet ontstaan van rellen.

Toegegeven; het vergt wel wat onderzoek naar het totale plaatje. Met bijdrage #33 heb ik willen benadrukken hoe in het verleden scheve beelden zijn ontstaan van migratie, migranten en de Nederlandse samenleving. Ongetwijfeld spelen deze karikaturen van de werkelijkheid door in hoe wij omgaan met de actualiteit.

Net als bij The Beatles en Elvis draait het bij de Turkse vlogger vooral om identiteit /ego. Hij krijgt nu te maken met de overige identiteiten die Nederland verder nog kent. Die lopen nogal ver uiteen en zijn voor verandering vatbaar. Wist je dat de door die ene brief zo beledigde Beatles hun enthousiasme voor Elvis uiteindelijk allemaal weer hebben teruggevonden?

Rode krullenbol

RK, ot

Lieve help. Waar is de 'ik proest koffie over mijn beeldschermsmiley' als je hem nodig hebt....

"Jouw Engels is vast beter dan dat van mij. Je zou eens moeten weten hoe het woord uit mijn mond komt! Dat wordt dan zoiets als 'counterfactilul' ..."

Met een beetje geluk kun je het compenseren met je cijfer voor Nederlands.

Daar zeg je wat, Ad Hombre!

Mijn complimenten voor jouw gevoel voor taal.

"Zoals vrijwel ieder kind van mijn leeftijd ben ook ik opgegroeid met hun muziek" moet zijn: Zoals vrijwel iedereen van mijn leeftijd ben ook ik opgegroeid met hun muziek"

Is nog korter ook!

Nep

Dat het niet al te gezellig is in sommige wijken is bekend. Geen nieuws. Dat Poelenburg nu ineens in het nieuws is komt omdat de media zelf het nieuws maken. Om het volk nog meer te verdelen. Ineens zou het om Erdogan/gulen aanhangers gaan. Wat een onzin. De relletjes beginnen als pownieuws komt filmen. Wat we niet in het nieuws zien is dat zgn relschoppers selfies maken samen met Dennis van pownieuws. Dat ze zich zonder verzet door de politie laten arresteren. En wat werden ze warm onthaald door Jeroen Pauw . waarschijnlijk gaan er nog meer mensen roepen om nog meer politie op straat die nog meer geweld mogen gebruiken en die je binnenkort waarschijnlijk ook niet meer mag filmen als er als gevolg van dit toneelstukje er weer een wetje wordt doorgedrukt. Leve de politiestaat - not.

ADHD

Misschien hadden een hoop van die jongens ongediagnosticeerde ADHD. Misschien die vlogger zelf ook wel. Zijn zus studeerde rechten en hij mislukte op het VMBO. Kan natuurlijk gewoon zo aijn, maar misschien had Ritalin wel wonderen gedaan, maar mocht het niet van de ouders (want stigma) of vindt men het normaal dat Turkse jochies zo zijn en wordt er verder geen onderzoek gedaan.

Waarom zou een zus en een broer uit 1 gezin hetzelfde niveau moeten hebben? Dan heb ik wel hele vreemde zonen...

ik zeg ook:

kan natuurlijk gewoon zo zijn.