Off-topic discussies
name
02-10-2009 om 12:28
Gezichtsblind
ik vind het iets heel vervelend...maar ik kan geen gezichten onthouden ! Als ik iemand zie, bvb een collega welke ik niet iedere dag zie, dan zou ik deze niet herkennen op straat of ergens anders, ook kan ik vaak geen namen bij personen plaatsen ookal heb ik die naam al -tig keren bij die persoon horen noemen, (en ik daarbij wel het gezicht kan onthouden)
Ik ben een sociaal werker, mijn werk bestaat dus in mensen ontmoeten en helpen, het is dus zeer vervelend wanneer ik op andere momenten geen 'goeie dag' ofzo weet te zeggen, omdat hun gezicht mij niets zegt
Zijn er nog mensen welke dit hebben ?
Plien
14-10-2009 om 21:27
Foei toch genista
'Ik wordt' met dt...
Kinderen in zwembad is ook lastig ja. Maar dat heeft bijna iedereen volgens mij. Allemaal jongetjes in zwembroek (die onder water zit doorgaans, en dus niet te zien is) met nat haar, zodat ze ook daaraan niet te herkennen zijn.
Op eentje na dan, mijn ene zoon herken ik wel. Die heeft blijkbaar een bepaalde manier van bewegen, ik pik hem er altijd zo uit ook al zie ik alleen maar natte koppies boven een zwembadrand uit.
Ook dochter herken ik vaak niet, er zitten een paar even lange meisjes in haar groep met ongeveer even lang haar en dezelfde soort zwembril, dus tenzij ze uit het water komen en ik het zwempak kan herkennen, weet ik meestal niet wie wie is.
Echt genant wordt het trouwens pas als een ánder je erop gaat wijzen waar je kind zich bevindt
Genista
15-10-2009 om 09:58
Plien
Sorry! Sorry! Dat moet pijn aan je ogen hebben gedaan. Ik moet ook niet met een zieke kop gaan zitten tikken...
Genista
15-10-2009 om 10:10
Guinevere
"En Genista, ik herken jou overal. Aan je plakkousen. "
Droomt meneer Kwinniefeer er nog wel eens van?
Plien
15-10-2009 om 11:15
Och jeetje
Beterschap Genista!
Ik heb inderdaad gauw mijn zonnebril opgezet toen ik het zag
mirreke
15-10-2009 om 11:44
Ja, ingridt, deed ik ook
Ook als ik op de speelzaal kwam of als ik kinderen op school ophaalde terwijl iedereen al buiten was.
Of als ik gespannen net als iedereen stond te wachten tot mijn kind buiten kwam in de , soms stond mijn kind al klaar en had de juf mij al gezien, en had ik die herkenningsklik nog niet gevoeld.
Ik vind het zo raar, nog steeds, ook al blijkt het dus een redelijk vaak voorkomende afwijking te zijn, als ik dit draadje moet geloven.
Wij zijn vorig jaar verhuisd, en ik heb echt nog steeds moeite ook met gezichten van mensen die ik niet zo vaak zie. Ik denk ook dat ik wel eens een precies hetzelfde gesprek met iemand heb (omdat ik die persoon dan niet herken van de vorige keer), en dat die persoon dan echt moet denken dat ik gek ben, omdat ik twee weken daarvoor dezelfde vragen stelde.
Ik weet wel dat mijn vader hetzelfde had, met gezichten. Meerdere keren heeft hij mij niet herkend toen ik hem op een onverwacht moment tegenkwam. Mijn vader was docent, en er werd regelmatig gedacht dat hij leerlingen of collega's bijvoorbeeld niet wílde zien als hij ze voorbijliep. Maar het drong gewoon niet door. Ik dacht altijd dat hij verstrooid was... Maar ik heb het ook! Heel vreemd ik heb het nooit met elkaar in verband gebracht, dat doe ik nu net in dit berichtje!
Maar ik kan me het paniekerige gevoel nog herinneren als ik in de crèche kwam en mijn kind niet zag terwijl zo'n leidster mij verwachtingsvol aankeek omdat kind in kwestie bijvoorbeeld net op een fietsje rondreed of van de glijbaan ging.
Ik ben ook wel eens mijn kind voorbijgelopen dat op mij stond te wachten...
Guinevere
15-10-2009 om 12:19
Genista
Lance beweert nooit te dromen. Zegt hij. Dus ik denk dat ie zijn dromen gewoon niet met mij durft te delen!