Eenzaamheid is dodelijker dan obesitas

Eenzaamheid

Ik moest bij dit artikel gelijk aan mijn zus denken. Mijn zus is op zich niet eenzaam, maar door een allergie verdraagt ze eigenlijk geen mensen en omstandigheden thuis en elders, tenzij die mensen heel erg rekening met haar willen houden. En dat kan natuurlijk niet altijd en overal. Daardoor is bezoek bij haar thuis steeds lastiger geworden. Ze heeft een hobby, waardoor ze wel contact heeft met veel mensen en die ook 'live' ziet, maar dat houdt een keer op. Tussen die 'live' momenten is ze wel alleen. En ik merk dat ik daar best mee zit.
Kennen jullie mensen waar je in dit opzicht een beetje bezorgd om bent?

Ook hier

Ja. Mijn zwager. Hij heeft geen vrienden, geen werk meer en gaat alleen om met zijn ouders en jongere broer. Wij denken dat hij wellicht asperger heeft vanwege zijn slechte uitspraak en slechte oogcontact en wat wij hoorden uit zijn jeugd, maar dat is nooit onderzocht en zal ook nooit gebeuren, door gebrek aan zelfinzicht en koppigheid. Zijn ouders zijn oud, zijn vader is ernstig ziek en zal het niet lang maken. Dus wij vrezen wel dat hij zich dood drinkt als zijn ouders er niet meer zijn. Voor vooral mijn man moeilijk om te zien, maar die heeft geen zin in veel contact omdat dan alle initiatieven en gesprekken vanuit hem moeten komen, daarbij heeft hij al genoeg stress.

Ja, ik zelf.

Alleenstaand, een kind met een extra handleiding, werk. Mijn leven is vooral overleven. En dan heb ik geen tijd en energie meer om contacten met anderen te onderhouden.
Er zijn lieve mensen in mijn leven, maar als ik eens per maand echt iemand over de vloer krijg die voor mij komt, in plaats van voor mijn kind (begeleiding, herindicatie, school, bezwaarschriften), dan is het veel.
Mijn venstertje op de wereld is mijn computer, waar ik tussen alle bedrijven door, of 's nachts als ik weer wakker word uit een nare droom en niet meer kan slapen, op facebook kan kijken.
Mensen vinden het rot voor me, komen met ideeën: meid, neem een hobby, ga naar een club, heb je zin om volgende week uit te gaan? Helaas, ik moet altijd nee zeggen. Want ik zit met een behoorlijk intensief kind. En ik zit met een krappe beurs waardoor ik zuinig moet zijn op mijn benzinegeld en niet zomaar even in de auto kan springen, want ik kan die auto morgen wel nodig hebben om een overstuur kind van school te halen (25 kilometer verderop, want speciaal onderwijs). Mijn leven is werken, zorgen en proberen te slapen omdat ik zo moe ben. Iets met draagkracht en draaglast die uit evenwicht is.
Mensen worden daar moe van, vinden dat ik wat meer mijn best moet doen, meer in mogelijkheden moet gaan denken, meer aan mezelf moet gaan denken. En gaan terug naar hun eigen leven, met clubjes, sporten, leuke schoolactiviteiten en een baas die niet verstoord opkijkt als je je werk weer moet laten liggen omdat er weer iets met je kind is. En niet te vergeten een man die van ze houdt en met wie ze de zorg en het huishouden kunnen delen, en waar ze 's avonds tegenaan kunnen kruipen.
Dit is taboe. En ik weet nu al dat er tegengeluiden gaan komen. Dat ik teveel in een slachtofferrol zit, dat er vast wel mogelijkheden zijn waar ik mijn kind kan onderbrengen, ik heb ze allemaal gehoord. Want mensen willen redden, mensen willen oplossingen bieden én zien dat die werken. En werken die oplossingen niet, dan trekken ze zich weer terug.
De laatste keer dat ik gezellig koffie heb gedronken met iemand die niet gerelateerd was aan zorg, werk of school is alweer weken geleden.
Mijn kind zal wel ooit uit huis gaan, waarschijnlijk een gezinsvervangend tehuis, hoewel het de vraag is of hij daar een indicatie voor krijgt, want dat wordt ook steeds moeilijker. Ik weet zeker dat ik dan met een inhaalslag zal gaan beginnen. Weer naar een club, of vriendinnen bezoeken en me misschien zelfs wel inschrijven op een datingsite! Dat houdt me op de been. Ooit wordt het beter.
Maar tot die tijd moet ik het helaas alleen doen en gaan er weken voorbij dat ik echt niemand spreek buiten werk, zorg en school om. En als ik me bedenk dat dit nog wel jaren kan gaan duren kan ik wel huilen, zeker omdat ik weet dat er nu geen oplossing is, ook geen respijtzorg of mantelzorgorganisaties, want die zijn hier vooral gericht op ouderen met demente echtgenoten.
Meestal ben ik wel flink, ik doe het voor mijn kind en ik ben er trots op dat ik niet afhankelijk hoef te zijn van de bijstand, maar dat bericht dat eenzaamheid dodelijker is, is voor mij weer even heel erg confronterend. Want zelfs doodgaan kan ik momenteel niet, wie is er dan voor mijn kind?
Over een jaar of vijf hoop ik de schade in te halen, maar tot die tijd is het nog even flink doorbijten. Alleen.

Hmmm

Mijn ervaring bij mezelf is dat als ik 1001 excuses ga verzinnen waarom het niet kan, ik het gewoon niet wil. Dus dan de vraag, waarom wil je het niet en waarom houd je deze situatie in stand? Wat levert dat je op?
Bij mij gaan er ook weken overheen dat ik alleen maar mensen spreek van werk, school en de mensen bij de supermarkt. En dat vind ik niet erg want als ik wel meer buiten de deur zou willen doen, zou ik daar wel een manier voor vinden.

Nu even niet (en anderen)

Toevallig was ik van de week al websurfend bij een respijthuis op internet terecht gekomen. Ik had niet de indruk dat het vooral om ouderen ging die daar naar toe konden. Er werd wel een bijdrage gevraagd, dus mijn gedachte was wel meteen dat je dat dus waarschijnlijk niet vaak kunt doen, anders wordt het een dure grap.
Ik heb zelf mijn werk als voldoende sociaal ervaren. Ik had zo'n leuk contact met collega's dat de behoefte aan 'thuis-vriendinnen' niet groot was. Nu ik niet meer werk, merk ik wel dat ik een stuk minder te vertellen heb en dat vind ik niet leuk.
Ik heb maar een echte vriendin en ik ervaar dat wel als weinig. Als ik eens iets wil, is er niet altijd iemand paraat die met mij mee wil doen. Ik denk dat het wel nuttig is, voor mij dus, dat ik meer mensen leer kennen. Ik ga volgende maand aan iets meedoen, waarvan ik ook een beetje hoop dat mijn sociale contacten er weer een beetje door worden opgekrikt.

Vic

Kaaskopje schreef: "Er ligt een taboe op eenzaamheid. Als je eenzaam bent, dan doe je iets verkeerd. Dat faal je als modern mens. Dan leef je niet goed."

En jij zegt: "Mijn ervaring bij mezelf is dat als ik 1001 excuses ga verzinnen waarom het niet kan, ik het gewoon niet wil. Dus dan de vraag, waarom wil je het niet en waarom houd je deze situatie in stand? Wat levert dat je op? Bij mij gaan er ook weken overheen dat ik alleen maar mensen spreek van werk, school en de mensen bij de supermarkt. En dat vind ik niet erg want als ik wel meer buiten de deur zou willen doen, zou ik daar wel een manier voor vinden."

Waarmee je precies bevestigt wat Kaaskopje schrijft. Eenzaamheid is taboe, en als je het toch bent, doe je iets niet goed. En je zal het zelf wel in stand houden en niet goed je best doen. Kortom: eigen schuld.

Overigens

Ik heb het stuk nog niet gelezen, maar dit ` Althans: sommige ziektes zie je meer bij eenzame mensen dan bij mensen met een gevarieerde vriendenkring´ daar ben ik nou niet direct enorm van onder de indruk-

Wie ziek is ziet zijn kringetje ook in rap tempo verkleinen, heb ik altijd begrepen. Zelf minder puf, dus minder eruit, en sommige mensen vinden het vervelend om bij zieken over de vloer te komen, dus ook van de andere kant nemen de contacten af.

Het lijkt me heel waarschijnlijk dat eenzaamheid gezondheidsklachten geeft, maar het omgekeerde is vermoedelijk evenzeer het geval.

Groeten,

Temet

Verschil

Eenzaamheid is een gevoel, en dat staat los van het alleen zijn. Ik heb een kennis die een rijk sociaal leven heeft, niet bij te houden hoeveel afspraken ze heeft (meer in een week dan ik in een jaar), en toch voelt ze zich eenzaam. Die eenzaamheid los je dus niet op met clubjes en cursussen.

Nu even niet

Het is voor mij makkelijk praten, maar ik vraag me wel af of je er goed aan doet om pas in actie te komen als je kind het huis uitgaat, naar een gezinsvervangend tehuis of iets anders. Ik stel me zo voor dat je verwachtingen over wat je dan allemaal kunt gaan doen best hoog zullen zijn, maar stel dat dat niet lukt, dan kan dat ook weer reden zijn om in een dalletje te schieten.
Je zei dat je alle tips al eens voorbij hebt zien komen en dat zal misschien zo zijn, maar je zou eens kunnen informeren of je kind ergens anders kan logeren. Het hoeft niet in jouw woonplaats te zijn. En volgens mij is er ook meer gespecialiseerde oppas, dan kun je in ieder geval éven de vrije wereld in.
Je zegt dat er mogelijk gezegd zal worden dat je teveel in de slachtofferrol schiet. Ik denk dat je jezelf niet te hard moet beoordelen. Je zit in een moeilijke situatie. Wat wel kan, denk ik, is dat je er zelf niet meer overheen kunt kijken en dus in een soort gelatenheid bent beland. Misschien zou je toch eens met maatschappelijk werk kunnen praten. Die zijn soms redelijk op de hoogte van mogelijkheden waar je zo snel niet aan gedacht hebt.
Ik schreef dat ik maar een vriendin heb. Wij zien elkaar helaas amper. Dat komt door van alles en nog wat. Mijn zus, waar ik over schreef, woont niet zo ver bij ons vandaan, dus wij kunnen wel meer voor elkaar betekenen. Dat heb ik me nu ook voorgenomen. Facebook is leuk en aardig, maar echt even een bakje koffie met elkaar drinken is wel zo gezellig.
Ik moet ook voor mezelf uitkijken dat ik niet in een soort kluizenaarsbestaan belandt, nu ik niet meer werk. Ik haal momenteel genoeg voldoening uit de bedrijvigheid van ons gezin, maar ook voor mij zal dat over een poosje afnemen naar een keer per week of per maand, of nog minder, als de kinderen het huis uit zijn. Ik kijk daarom nu toch wat actiever naar wat ik kan doen voor het zover is.

Nu even niet

Ik herken veel in je verhaal, een zorgintensief kind kan je erg isoleren. Alleen al je zorgen die niet ophouden en dat je niet zo 123 een oppas hebt, familie wil alleen (zelden) op mijn gezonde oudste kind passen maar dat is voor ons niet ontlastend. Ik heb wel gelukkig een partner zodat ik er in het weekend wel eens even alleen uit kan. Maar wij kunnen zelf de laatste tijden niet goed ergens samen op bezoek, dat is gewoon te vermoeiend voor ons. Ook een oppas inhuren om 's avonds eens naar de film te gaan is voorlopig geen doen, mijn man gaat vaak al om half 9 naar bed, zo moe is hij dan. Jongste is ook erg vroeg wakker en kan 's nachts ook nog wel eens een tijdlang bonken.
Wij hebben nu gelukkig wat vakantiedagopvang geregeld en vanaf oktober komt er iemand van 'handjehelpen', een studente die op woensdagmiddag een paar uurtjes met mijn jongste kan spelen. Ik vind het prima dat mijn kind een 'projectje' wordt voor een stage.
Jij staat er alleen voor en dat is gewoon overleven nu, maar ik zou toch blijven kijken naar mogelijkheden, iemand een paar uur in jouw huis zodat jij even de stad in kan, dat geeft al weer wat lucht.
Sterkte!

Rafelkap en kaaskopje

Ik denk dat je precies goed beschrijft wat het grootste probleem is: de vermoeidheid. Op zijn vrije middag heb ik tegenwoordig een heel enthousiaste begeleider voor de leuke dingen. Ik zou dan lekker het dorp in kunnen gaan of in de tuin kunnen zitten, maar het is al een paar keer gebeurd dat ik gewoon op de bank in slaap viel. Kennelijk heb ik dat nodig, dus ik heb het toegestaan. En als ik wakker ben, ga ik toch weer lopen ruimen, stofzuigen of de administratie toen, vooral dat laatste lukt me niet als mijn kind om me heen stuitert.

Kaaskopje, je noemt mijn houding "gelatenheid" en ik denk dat dat het juiste woord is. Ik kan opstandig worden (kost alleen maar energie), ik kan heel hard mijn best doen om toch dat sociale leven vorm te geven, maar ik loop keihard tegen de gezinsgrenzen aan. Mijn eigen vermoeidheid, een kind dat slecht tegen veranderingen en drukte kan en ook niet met leeftijdsgenoten kan zijn omdat die hem raar vinden en gaan pesten. Dat remt behoorlijk.
Ik heb er een soort vrede mee dat het er gewoon voorlopig niet in zit. En net als jij voel ik steeds meer een soort kluizenaarsschap. Dat frustreert me, want ik wil méédoen, ik wil óók mensen om me heen, praten over de gewoonste dingetjes, gezellig shoppen of eens ergens koffie drinken. Maar voorlopig is het werk, huishouden en kind en als ik iets anders voorrang geef, komt één van mijn drie hoofdprioriteiten in de knel en dat vreet meer energie dan een "leuke activiteit" me oplevert.
Misschien heeft Vic toch wel gelijk. Wat is het me waard, om iets leuks voor mezelf te gaan doen en te investeren in meer contacten, als het me op dit moment meer moeite en energie kost dan het oplevert, moeite en energie die ik gewoon niet kan missen en maar net kan opbrengen voor de verplichte nummers in mijn leven?
En daarom houd ik mezelf voor: nu niet, nee, maar straks wel, en dan ga ik er vol tegenaan en alles inhalen!
En die eenzaamheid (ja, eenzaamheid, en dat is anders dan "alleen"), dat moet dan maar even.
Maar ook al heb ik het voor mezelf geaccepteerd en houd ik mezelf voor ogen dat het ooit beter wordt, ik beken eerlijk dat het me wel steeds zwaarder valt, om alleen maar voor het werk, het kind en het draaien van het huishouden te leven, met het gevoel dat mijn eilandje steeds verder weg ligt van het vasteland. Ik ben eerlijk gezegd ook wel eens bang bang een beetje wereldvreemd te worden, of misschien al te zijn, waardoor het moeilijker wordt contact te krijgen.

Nu even niet

Ook al is het niet hetzelfde als echt contact, denk ik dat internet in het algemeen en de sociale media daarom heel nuttig kunnen zijn voor mensen die in zo'n situatie zijn beland. Je blijft toch betrokken, kunt contact hebben met mensen op tijden die jou uitkomen. Dat had ik lang niet toen ik vroeger niet werkte. Het was er gewoon nog niet. Mét internet kom ik mijn dag (voorlopig) leuk genoeg door