dilemma begrafenis

Bizar

Hoeveel dingen er weer algemeen ingevuld worden. Niet iedereen hoeft gesteund te worden en niet iedereen heeft een even goede band met broer/zus of oom/tante.

Nou lanza

Het is maar hoe je dat geluk bekijkt natuurlijk.
Toen mijn tante, opa's en oma overleden was ik ergens tussen de 15 en 25. Twee ervan waren al geruime tijd ziek. Dan hoeft er op de crematie niemand meer gesteund te worden, en al zeker niet door een kind. Iedereen zat gezellig aan de koffie.

Naar verdere verwanten ben ik niet geweest (broers en zussen van grootouders). Ik had die ook alleen maar op die crematiekoffies gezien.

En dan heb je in kleine gezinnen weer een hele tijd niks tot de volgende generatie 70/80 jaar bereikt.

Quote:

En dan heb je in kleine gezinnen weer een hele tijd niks tot de volgende generatie 70/80 jaar bereikt.

Dat is dus jouw geluk, dat je zoiets kunt typen, zonder verder na te denken. Niet iedereen bereikt de 70-80 jaar. Misschien kom je daar nog wel achter. Tot die tijd zou ik lekker genieten van je naiviteit. Lijkt me heerlijk om zo´n idee van de dood te hebben (en dat meen ik oprecht)

Nee, dat meen je niet

Het lijkt je gewoon heerlijk om weer eens een beter idee over wat dan ook te ventileren

Maar dat doe je zonder verder na te denken, dus zal ik het nog eens uitleggen: in sommige families overlijden niet zoveel mensen, omdat de familie niet uit zoveel mensen bestaat. Het kan dan ook gewoon dat 4 van de 5 familie-overledenen tijdens mijn levensduur de 70/80 hebben gehaald, en dat er ook daadwerkelijk 20 jaar zat tot de volgende generatie de 70 haalde en overleed. 't Is echt zo.

Maar het ging over steun. Ik heb niet meegemaakt dat familie ook gesteund moest worden. Dat hoeft dus niet altijd. En dan per se dáár op dat moment ook nog. Dat is tenslotte een momentopname. Mensen die echt steun nodig hebben, hebben dat erna ook nog.

Maar goed, ik ben lekker naïef. Zo, lunchpauze weer verspild aan dit soort onzin.

Wauw, Lanza...

Dat zijn nogal beweringen die je daar doet! Erg pijnlijk.

Mijn familie is ook klein, net als bij Floria.
Tussen mijn 10e en begin 20 heb ik in mijn familie wat uitvaarten gehad. Grootouders, m’n oom en m’n schoonvader. Oom en schoonvader waren jong toen ze overleden. Bij Floria lees ik ook over een tante.

Inmiddels is bij mij, 20 jaar later, de 2e ronde begonnen. Ouders, oom en tante (kleine familie, zoals ik zei) zijn nu ver in de 70 en bij sommigen is het duidelijk dat ze niet veel tijd meer hebben. De eerste uitvaart hebben we gehad. Van m’n schoonzus. Met jonge kinderen.

Maar niet iedereen gaat

dus keurig op een rijtje dood, op basis van de leeftijd. Maar goed als jullie daarvan overtuigd zijn, dan is dat prima hoor. Lijkt me een erg fijne wereld waarin jullie leven. Bij ons heeft er nooit 20 jaar tussen gezeten.

kansbereking

Bij de ene familie is er 20 jaar geen begrafenis, dan opeens na paar maanden weer, de ene wordt niet ouder dan 10 en de ander wordt 97.
Uiteindelijk gaat iedereen dood
Lanza, je reageert maar op 1 iemand die ook toegeeft nog niet zoveel begrafenissen te hebben meegemaakt. Dat kan. Dat is fijn voor haar. Ben je jaloers? Het is geen wedstrijdje. Vroeg of laat krijgt iedereen hiermee te maken.

kansberekening

geen idee meer waar mijn titel op sloeg maar dan moet ik wel goed spellen

Hmm ja

Ik was binnen tien jaar al mijn opa’s en oma’s kwijt. Nog een geluk dat ik ze bijna 40 jaar heb mogen kennen. Inmiddels is de eerste van de opvolgende generatie overleden. Niet keurig op het rijtje qua leeftijd, maar met slechts 66 ineens dood neergevallen. Dat wordt door sommigen dan een fijne manier genoemd. Bij de (schoon-) ouders voor het grootste deel krakende wagens. Die hebben dus wel vervoer nodig als er iemand uit hun kennissenkring overlijdt. Mijn buurvrouw van 90 vertelde dat ze elke week wel naar een uitvaart zou kunnen, als ze zou willen.

hier de oudste

Ik ben halverwege de 50 en ben inmiddels zelf tot de oudste generatie. Mijn ouders zijn allebei overleden (mijn moeder relatief jong 66) en omdat zij een nakomertje was zijn inmiddels ook al mijn ooms en tantes aan die kant overleden. Aan de kant van mijn vader leven alleen nog twee aangetrouwde tantes. Verder bestaat mijn familie uit neven en nichten waarvan een aantal wel tegen de 70 lopen.
Ik ben inmiddels ook bij enkele uitvaarten geweest van mensen van mijn eigen leeftijd. Statistisch gezien is die kans wel kleiner.
Bij de uitvaarten die mijzelf het meest raakten (die van mijn ouders) vond ik het geen probleem als vriendinnen om hen moverende redenen niet konden komen. Mijn moeder overleed behoorlijk onverwacht midden in de zomervakantie. Dan is niet iedereen thuis. En eerlijk gezegd vond ik de steun van vriendinnen in de maanden erna veel belangrijker dan feit of ze wel of niet op de begrafenis aanwezig waren.

Lezen, Lanza, lezen

Léés nou gewoon eens wat Floria en ik schrijven!

"Maar niet iedereen gaat
dus keurig op een rijtje dood, op basis van de leeftijd. Maar goed als jullie daarvan overtuigd zijn, dan is dat prima hoor. Lijkt me een erg fijne wereld waarin jullie leven"

Hoe bot kun je zijn... Floria schrijft over haar tante, die in dezelfde periode als haal grootouders overleed. Ik schrijf over een schoonvader en een oom, die beiden in dezelfde periode als m’n grootouders overleden. Vervolgens schrijf ik over m’n schoonzus, met jonge kinderen, die 20 jaar later als eerste in een volgend rijtje overlijdt. Om aan te geven dat kleine families en een lange periode zonder overlijdens niet wil zeggen dat iedereen oud wordt.
En dan reageer jij dat ik in zo’n fijne wereld leef? Lekker genieten van naïviteit? Terwijl ik nog intens verdrietig ben over de wanhoop van m’n neefje en nichtjes aan het graf van hun moeder... het gillende zoontje van een goede vriend, toen zijn moeder gecremeerd werd...

Over naïviteit gesproken, en leven in een eigen wereldje...

Het is geen wedstrijd.

"Kijk mij eens veel uitvaarten meegemaakt hebben."

Ik heb een hele grote familie en al veel afscheid mogen nemen. Ook van jonge mensen, heel triest. Ook van vrienden en collega's. Inderdaad, niet iedereen wordt 100, dat realiseren we ons heus wel. Ik ben er zoveel mogelijk bij en ik heb ook wel eens een leuk uitje daarvoor opgeofferd met wat tegenzin. We zijn maar mensen en je mag dat hier, op het forum, best zeggen.

Tijgeroog, heel triest, het afscheid van een jonge ouder, ook dat heb ik meegemaakt. Sommige uitvaarten hebben veel impact en blijven je altijd bij.

Maar waarom

gaan jullie er dan vanuit dat er 20 jaar een gat komt tussen de ene generatie en de volgende generatie uitvaarten? Ik heb nog nooit iets gemerkt van een gat en zeker niet eentje van 20 jaar. Ik was vijf jaar geleden al heel blij dat ik in drie jaar geen uitvaart had gehad, maar dat was erg opmerkelijk, want dat was nog niet eerder in mijn leven gebeurt.

Lanza

Daar ga ik niet vanuit. Dat is gebéurd. Bij Floria ook.

Als je een kleine familie hebt zijn er ook niet zo veel mensen die dood kunnen gaan hè...

Dat betekent niet dat ik in een soort ideale wereld leef, want er kunnen dan nog steeds mensen veel te jong overlijden en een heel groot, verdrietig gat achter laten.

Er zijn toch

meer mensen om je heen? Niet alleen familie?

Jeetje Lanza.

Er zijn mensen die hebben 6x per jaar een huwelijksfeest en mensen die amper een trouwerij hebben meegemaakt, dat is met uitvaarten net zo.
Toch niet belangrijk of iemand's agenda er vol mee staat? En of dat iedere maand is of 1x in de 20 jaar?

Ik heb net een uitvaart van een collega achter de rug, een ander stuurt een kaart, allemaal prima. Ik vond dat ik er moest zijn, een ander niet. Eigen keuze.

Ik viel erover

dat hier wordt gedaan alsof het standaard zo is dat eerst de ene generatie uitsterft als ze zo 70/80 zijn, daarna komt 20 jaar niks en daarna pas komt de volgende generatie.

Helaas werkt het zo niet.

Geen helaas.

Nee, het werkt zo niet.

Ik denk dat ieder mens dat wel weet.

zucht

Ze kan echt niet lezen, hè?

Tussen mijn oma en mijn moeder zat inderdaad 20 jaar waarin niemand anders in de familie is overleden. De ene was ongeveer 80 en de andere ongeveer 70. Dat heeft alleen betrekking op de afgelopen 20 jaar, niet op de komende.

Andere mensen uit andere families zijn wel overleden in de tussentijd, maar de nabestaanden hadden geen steun van mij specifiek nodig. Ik heb daar dus geen standaard modus operandi voor, in de zin van, 'ik ga altijd mee, want Els/Lia/Truus heeft het nodig dat ik naast haar zit'.

Nou even terug naar het onderwerp: Als je heel veel moeite moet doen om de begrafenis van een bejaarde oom bij te wonen en er is niemand die het écht iets uitmaakt of je er bent of niet, en je zou in feite alleen gaan vanwege de mening van andere aanwezigen, dan zou ik het heel begrijpelijk vinden als je die moeite niet deed. Maar wat Ome Piet ervan vindt zal je blijven achtervolgen en wat ik vind is verder niet relevant

reactie

Het is ondertussen wel een hele andere discussie geworden zie ik. Heb hier geen gat van 20 jaar gehad. Heb in de loop van de jaren al veel begrafenissen gehad van verschillende generaties.
Allebei mijn opa's en oma's zijn al overleden toen ik kind was. Inmiddels zijn ook mijn vader en mijn schoonouders overleden.
Mijn moeder komt uit een gezin van 14 kinderen en daar zijn er nu nog maar 2 van over. En nog wat aanhang en heel veel neven en nichten.
Een goede kennis van mij gaat zal waarschijnlijk zeer binnenkort voor de 2e keer een zoon verliezen. Dat is al een volgorde die al helemaal niet zo horen helaas.

Ondertussen hebben wij de airbnb doorgegeven dat we om 7.30 willen vertrekken. Dit is voor ons fijner omdat we anders s'avonds laat naar huis moeten rijden.

Quote

Lanza: ik viel erover

Blijf dan rustig liggen, scheelt hier ergernis

hier zijn ooms en tantes ook best een issue geweest

zeker toen het net begon. Mijn moeder kant uit gezin van 8 mijn schoonmoeder uit gezin van 10 en mijn schoonvader uit gezin van 8 met aanhang zitten we op 47 bejaarde ooms en tantes. Maar uiteindelijk gaat er meestal in ieder geval een van ons. Al is het maar omdat het ook momenten zijn om neven en nichten te zien. maar niet is dus ook wel eens voorgekomen. en we gaan ook niet altijd allebei. Mijn moeder is niet samen met haar broers en zussen opgegroeid dus daar zijn ook broers en zussen bij die ik niet ken en zou benoemen als zus of broer van mijn moeder. Daar ben ik wel eens niet mee geweest. Dus is weer een geval hangt heel erg van je situatie en familie af volgens mij.