daar/waar gaat het om in het leven?

Herkenbaar. Niet zozeer dat ik bezig ben met wie straks mijn rolstoeltje duwt, maar wel dat ik met het ouder worden me steeds meer realiseer dat werk/carriere niet zo belangrijk zijn en andere dingen dus belangrijker.

Niet dat ik altijd een enorme carrierevrouw ben geweest, slechts een beetje, nu prima baan en dito salaris, maar andere dingen worden belangrijker, althans voor mij.

Ach ja, zodra ik kinderen kreeg, was natuurlijk meteen duidelijk wat het belangrijkste op aarde is, maar vanaf ca medio 40, wordt dat nog wat breder.

Linda

Hm, ik heb een cynische bui en zie de uitspraak van Linda als een voortzetting van egoïsme met andere middelen.
"Goh, laat ik eens om me heen kijken en aandacht besteden aan de mensen om me heen, anders heb ik straks niemand om mijn rolstoeltje te duwen."

Roswitha

Ja, het hele interview stond in de Volkskrant en ik kan niet zeggen dat ik er een positief gevoel aan overhield. Net zo oppervlakkig als dat blad van d'r.

dubbel

Voor mij speelde dit tien jaar geleden al toen ik begin 30 was. Bewust voor maatsch relevante baan gekozen en relatief weinig uren 0,6fte. Later ook vrijwilligerswetk erbij ed. Nu ruim tien jaar later juist een beetje het gevoel de boot gemist te hebben. Soort van te vroeg gepiekt.
Nu kom ik lastig weg omdat ik te zwaar ben voor functie a maar te licht voor b. Hang er beetje tussenin. Maar vind nog steeds balans werk prive heel goed. Heb geen schuld gevoel. Niet naar kids niet naar werk. Hooguit het gevoel of ik wel het onderste uit de kan heb gehaald?

Daarbuiten was altijd al belangrijk

Vooral mijn gezin. Als jongere was ik ook helemaal niet ambitieus. Ik moest mijn geld verdienen en ik had het gezellig met mijn collega's. Achteraf gezien heb ik toen kansen laten lopen, lang leve de lol was het toen, en dat vind ik nu wel onhandig van mezelf. Ik kan dat niet meer veranderen, dus daarover treuren heeft totaal geen zin meer.

Ik ben op de arbeidsmarkt meer aan het overleven dan dat ik een carrière aan het opbouwen ben. Ik zal nog 14 jaar mee moeten doen. Dat doe ik op zich met plezier, maar omdat het zo onzeker is, kan ik er niet in ontspannen. Ik begrijp niets van kreten als dat het niet meer van deze tijd is om voor altijd bij dezelfde baas te werken. De ene uitdaging na de andere dát is je ware anno tweeduizend-nu. Ik wil die uitdaging niet! Ik wil gewoon in een gezellige werkomgeving mijn 'ding' zo goed mogelijk doen. En als ik dat heb gedaan, wil ik naar huis, want dat deel van mijn leven is toch echt belangrijker dan werk.

Ik merk dat het leven steeds duidelijker wordt. Levensvragen heb ik voor mezelf nu redelijk beantwoord, uiteraard blijf ik nieuwsgierig en wil ik blijven leren van wat ik meemaak. Het opvoeden is klaar, dus daar hoeven we ook niet meer ingewikkeld over te doen. Ik vraag me niet meer constant af hoe ik op anderen overkom. Best fijn allemaal.

De vraag wie mijn stoeltje moet duwen als ik later oud en grijs ben zie ik nog niet als persoonlijk probleem. Ik zie het meer als een maatschappelijk probleem in het algemeen. Hoe het is als ik in dat stoeltje terechtkom weten we nu toch nog niet, dus ik maak me er nog maar niet druk om.

Juist andersom

Mijn carrière begint nu juist weer veel belangrijker te worden. De jaren dat de kinderen klein waren werkte ik ook gewoon (met een pauze van enkele jaren) maar toen was een groot deel van mijn energie toch op de kinderen gericht. Toen heb ik zeker kansen voorbij laten gaan omdat de kinderen voorgingen. Nu zijn de kinderen niet meer klein en is er juist weer meer tijd voor andere dingen. Hoewel (net wel/net niet) volwassen kinderen in sommige opzichten nog veel meer energie vragen dan kleintjes. Maar ik kan nu gewoon werken zonder op de klok te kijken, meedoen aan tijdrovende projecten en naar alle congressen gaan die ik wil. De laatste jaren heeft mijn werk echt weer een impuls gekregen. Ik ben er nu ook weer veel meer bij betrokken. De periode met zwangerschappen en kleine kinderen was ik meer daar mee bezig in mijn hoofd dan met werk. Nu is er juist weer meer ruimte en energie voor andere dingen. Jarenlang was ik eigenlijk bang voor het moment dat de kinderen volwassen zouden zijn en ik die zorg niet meer zou hebben. Mijn rol als moeder vond ik heel belangrijk en het leek me vreemd dat die minder zou worden. Nu het binnen enkele zo ver is dan alle kinderen volwassen zijn merk ik dat die angst helemaal weg is en dat ik juist nu weer ruimte ervaar voor andere interessante bezigheden waaronder ook en vooral mijn werk.

Ouderdom kan zo triest zijn

Je hebt hele jolige oudjes, maar ook hele sneue. Ik was dinsdag bij een verjaardag en daar zag ik na een flinke tijd de moeder van mijn vriendin. Ach ach, als je toch zo oud moet worden. Ik zou het liever niet willen geloof ik. Als het een kwestie wordt van uit bed komen omdat het moet, aankleden omdat het moet, eten omdat het moet en amper kunnen lachen omdat het alles wat moet zoveel energie kost, dan wordt het een lijdensweg.

Het hangt er inderdaad erg vanaf hoe je oud wordt. Ik kom al jaren als vrijwilligster bij oude dametjes. Heb jarenlang een superlief oud dametje ontmoet (iets van 94 toen ze overleed) en hoewel ze altijd positief, lief en tevreden was, zei ze wel 'het hoeft van mij eigenlijk niet meer'.

En nu komt ik regelmatig bij een 100-jarige die nog achter de rollator loopt (niet heel veel hoor), dagelijks haar eigen bed opmaakt (naar eigen zeggen in elk geval, moet ik nog eens checken bij de verzorging) en ook dagelijks een ommetje buiten maakt rond het verzorgingstehuis (althans - in gedachten!!(bleek toen we samen echt een wandelingetje maakte en alles zoooo veranderd was - kennelijk jaren niet buiten gewandeld!!) - maar die wandeling in gedachten houdt haar fit, denk ik dan maar. En die dame geniet volgens mij echt nog van het leven. Ik kan ook nog hele gesprekken met haar voeren. Is super positief. Heerlijk. Zo wil ik wel oud worden, hoewel 100 echt niet hoeft van mij.

Mijn oma werd ouder dan 100

En zei de laatste jaren iedere avond 'lieve heer, je mag me vannacht best komen halen, maar als je niet kimt, zorg je dan dat ik morgen een leuke dag heb... '

net als Jaina

Kind groot, ben weer vollop in de carrière gestort juist nu. Terwijl die afgelopen 20 jaar toch echt niet op de eerste plaats kwam. Maar nu weer steeds meer. En dat kan ook nog best, moet nog minstens 17 jaar door, daar is nog best iets van te maken/aan op te bouwen.

Prioriteiten

Als je prioriteiten bij je gezin liggen en niet bij je werk, zoals Bromvlieg aangeeft (dat ik jou noem is niet bedoeld als kritiek maar als gegeven), zie ik dat wel steeds meer als 'luxe'. Je kunt het je dan blijkbaar veroorloven om geen salaris te hebben of je salaris op een laag peil te houden (laag in de zin van dat je niet streeft naar méér loon). Het lijkt me heel prettig om vanuit die luxe te mogen beslissen, maar ik denk dat het voor heel veel mensen anders ligt. Ik vind zeker niet dat werk allesbepalend moet zijn. Maar ik zou mijn dochters nooit aanraden om hun baan maar aan de wilgen te hangen om voor hun kinderen te kunnen zorgen (terwijl dat in 'mijn tijd' nog vrij gewoon was), die tijd is geweest. Daarnaast is elke opleiding meegenomen. Dat levert meestal ook een iets beter salaris op en daarmee kun je je weer makkelijker de luxe veroorloven om minder te werken.