Beu van ouder/vrouw te zijn

Te laat begonnen

Vanaf het moment dat je trouwde en kinderen kreeg had je moeten beginnen met de partner mee te laten helpen en ook de kinderen van jongs af aan moeten laten "helpen".
Met kinderen is dat moeilijk (je kan het zelf tien keer sneller) maar dan weten ze dat opruimen heel normaal is.
Dat was toen moeilijk ook voor mij, maar een investering voor de toekomst. Ik kom nu met 2 pubers nooit was tegen onder bedden. Consequent volhouden dat was niet gewassen wordt als het niet in de wasmand ligt. Ik hoef er niet meer achteraan.

Ga met je gezin om de tafel, vertel dat Hotel mama dicht gaat en dat ze zelf moeten zorgen voor bepaalde dingen. Dat je nu nog wel zal helpen onthouden maar op termijn niet meer.
Iedereen kent hier het stramien waarin ik was (maandag handdoeken, dinsdag donkerbont enz.) Als ik het programma (incidenteel) omgooi dan meld ik dat. Kunnen ze nog snel wat geven dat gewassen moet.
Succes en sterkte ermee.

wat?

Heb je buiten je gezin? Heb je een baan? Hobby's? Vriendinnen? Ik denk dat je daar moet beginnen, met een/meer 'eigen' leven naast het gezinsleven. En natuurlijk is er dan minder tijd voor het huishouden etc. dus dat zal dan eerlijker verdeeld moeten worden onder alle gezinsleden. Een win-win situatie

joke

Je moet leren eisen te stellen. J elaat over je lopen! Er staan al hele goeie tips van Hangkous gekregen om het gezin te motiveren zelf dingen te doen. Zo lang als jij de troep achter je kinderen opruimt hebben ze geen enkele reden om het zelf te doen, je man misschien ook wel?

Een andere tip kan nog zijn dat je de spullen van de kinderen die ze hebben laten slingeren, inneemt en pas een week later teruggeeft. Als dat een keer met de spelcomputer gebeurd of zo, dan beginnen ze het al snel te leren.

Daarnaast moet je ook een beetje mindfull proberen te denken, zonder je over de kop te laten jagen maar een beetje accepteren dat niet alles zo netjes is als je zou willen.

verwachtingen

probleem is vaak dat vrouwen hoge verwachtingen hebben over de netheid van het huis. En niet alleen hun eigen huis, maar ze hebben ook snel een oordeel over het huis van een ander. Daar zouden we echt mee moeten stoppen! Want je houdt elkaar gevangen op die manier. Ik weet via via dat mijn schoonouders vonden dat het bij ons een troep was en dat ik dus niet goed voor man zorgde. Het was ook wel een troep, maar die had ik niet gemaakt! Jammer dus, ik laat me niet de wet voorschrijven. Wil je op je sterfbed kunnen zeggen: mijn huis was altijd netjes? Waarschijnlijk heb je toch wel wat andere ambities in je leven.

probleem zoveel mogelijk bij hun laten.

Hier is er ook zo'n fase geweest, op mijn dochters kamer kon je de vloer gewoon niet meer zien, zoveel kleding lag er. Schoon en vuil door elkaar. Iedere ochtend was er een soort kledingstress bij haar, want wat doe je nou toch aan naar school, heel veel passen, het leukste, daarmee ging ze naar school en dan was er geen tijd meer om op te ruimen was haar excuus. Ik hield uiteindelijk de kamerdeuren van beide pubers gesloten. Ik was alleen wat er in de wasmanden ligt.
Natuurlijk keek ik wel eens op de slaapkamers, als ze er niet waren om te kijken of het niet echt de spuigaten uitliep qua hygiene. Ik heb ze gelukkig altijd kunnen tegenhouden om met eten naar boven te gaan, dus geen schimmelende boterhammen o.i.d.
In de keuken had ik een mooie mand staan waarin ik alles neerlegde wat ik tegenkwam en wat van de kinderen was. Er zat ook een deksel op. Dus lelijk stond het daar niet. De woonkamer had ik dagelijks netjes, want alles wat slingert in de mand leggen kostte echt niet meer dan 5 minuten, en ik merk wel dat als het netjes is, het sneller netjes blijft.
Verder werkte ik thuis als zzp-er, en minder uren dus het huishouden was verder al gewoon mijn taak, wel zo duidelijk, want dan hoef je niet veel te verdelen. Kinderen moesten al vanaf hun 10e (ongeveer) afruimen en de vaatwasser doen, en dat doen ze ook wel (niet altijd zo snel als dat ik wil, maar ze doen het wel)
Dus ik sluit me aan met de tips hierboven, maak het makkelijker voor jezelf
(ik ruim trouwens ook nog dagelijks slingerende mokken of bordjes op, maar dat is niet ieder uur het geval, zodra ze weg zijn ruim ik even snel op en kan ik weer uren van een schoon huis genieten, tot ze terugkomen )

Een paar dagen weggaan

kan zeker wel wat licht op de zaak werpen voor je man. Ik ben lang geleden met een kennis naar Engeland geweest. De kinderen waren nog heel erg klein. Dreumes en peuter. Ik werkte niet, was ook niet ontzettend georganiseerd qua huishouden (nu meer, maar het zal nooit tiptop worden) en was 's avonds heel erg moe. Knikkebollen tegen tien uur was niet ongewoon. "Waar ik dan zo ontzettend moe van werd?" vroeg man zich wel eens af. Toen ik terug kwam van mijn tripje naar Engeland wist mijn man het antwoord.

Juist

Inderdaad, het ligt aan je opvoeding. Je hebt het helemaal fout gedaan en nu loopt je hele gezin over je heen.
Hier dus ook En ik wil regelmatig vluchten naar een tropisch eiland. Mijn kinderen zijn geen gedweëe typjes die na een mild mopperen gewoon doen wat ik zeg cq wat het best is voor ons en onze leefomgeving. De was gooien ze dan wel (eens) in de wasmand omdat ze allebei wel eens zonder schone onderbroeken hebben gezeten.
Veel hangt ook af van hoe je ernaar kijkt. Ze zijn aardig naar elkaar en naar mij, en ik vind huiswerk belangrijker dan dat ze veel doen in het huishouden. Of meer dan niets eigenlijk.

Werken

Gewoon gaan werken. Hoe meer je werkt en hoe leuker je werk, hoe minder je ziet van alle troep thuis. Daar kijk je dan gewoon overheen. Net als de rest thuis. En niet wassen wat niet in de wasmand zit. Scheelt ook heel veel werk

Ja faal faal

Ik adviseer jonge ouders om jong de zweep erover te halen. In dit geval is het echt jong geleerd oud gedaan, of op zijn minst iets meer gedaan. Een troost... ze krijgen ooit een eigen huishouding.

loslaten

Ik heb zelf geleerd los te laten. Wat Li zegt klopt, vrouwen kijken ook echt bij elkaar of het wel schoon is. Ik deed dat eerst ook (toen ik geen kinderen had en mijn huis écht schoon was). Ik vond het soms onbegrijpelijk hoe anderen konden leven en werken in een keuken met vlekken op de kastdeuren en een plakkerig fornuis. Als mijn vroegere zelf nu mijn eigen huis zou hebben gezien was ze echt acuut aan het poetsen geslagen. Nu plakt mijn fornuis aan alle kanten. En niet dat ik het normaal of leuk vind of niet meer zie, ik denk gewoon: ach ik kan het wel gaan schoonmaken maar morgen wordtie toch weer vies. Ik lees liever extra lang voor aan mijn kind of ik ga lekker vroeger naar bed. En ooit eens in de zoveel weken houd ik een grote schoonmaak (en wat voelt dat goed). Wat ik wel elke dag doe is opruimen (de hele dag door kleine beetjes) en de wc schoonmaken (in de badkamer/wc kan ik dan weer echt niets door de vingers zien, dat voelt echt heel vies). Stofzuigen moet ook om de paar dagen ivm een kruipende baby. Maar dat doe ik altijd even heel snel.
Mijn kinderen zijn te klein om te helpen dus bij eventueel bezoek is mijn excuus altijd: sorry mijn huis is een beetje vies, tja heb een peuter en een baby!
Dus Joke: als je kinderen oud genoeg zijn om dingen zelf te doen: stop met alles voor ze te doen. En als ze nog te klein zijn: gebruik dit als excuus voor jezelf, het hoeft allemaal niet altijd schoon.
En wat je partner betreft: heel herkenbaar. Uitspraken zoals "wat doe je de hele dag" of als hij klaagt over hoe moe hij is "jij zit tenminste thuis" ('zit'? Zal ik je vertellen hoe vaak ik ZIT??) echt daar gaan mijn nekharen van overeind staan. Wat al eerderis genoemd: laat hem eens een paar dagen de boel runnen. Zo kan jij even uitrusten en voelt hij pas heel goed wat jij allemaal moet doen. Wellicht kan je daarna de taken wat beter verdelen.

Wat hier helpt

Wij (gezin van 4 met 2 pubers) hebben sinds een tijdje de gewoonte ontwikkeld om alle klusjes op post-its te schrijven en op de kamerdeur te plakken. Wat af is plakken we op een apart plekje. Zo houd je overzicht, en het motiveert enorm om te zien wat je allemaal al af hebt, om toch nog snel even 1 briefje weg te werken...

Bijkomend voordeel blijkt dat het nu voor iedereen in huis heel inzichtelijk is wat er allemaal moet gebeuren in een huishouden. Vroeger had ik voor mezelf lijstjes, maar die klussen waren dus (?) ook allemaal voor mij. Nu ze open en bloot zichtbaar zijn kan ik ook eens tegen man of kinderen zeggen: zie je hoeveel briefjes er nog hangen? Doe jij ook eens wat? Daar durven ze nu veel minder goed onderuit te duiken .

Ik heb mezelf intussen ook aangeleerd om echt ALLES op te schrijven, ook de dagelijkse dingen. Dus hond 2 keer lange wandeling en minstens 3 korte, boodschappen, koken, stoffen, stofzuigen, toiletten, wastafels, tuin vegen, vuilnisbak, koelkast en vriezer ontdooien, vaatwasser in- en uitruimen... Als je dat alles op stickertjes op de deur ziet is het echt heeeel veeeel. En dat is het effect dat ik wil hebben. Dat iedereen ziet hoeveel ik eigenlijk doe op zo'n dag, dat niet opvalt, niet gewaardeerd wordt, maar wel gedaan moet worden. Zo waarderen ze veel meer wat ik doe, dat is fijn, en zijn ze veel meer bereid om zonder mopperen mee te helpen, dat is nog fijner.

Op een dag laat ik het wel weer wat los hoor, maar het is voor de rest van het gezin heel leerzaam om echt te ZIEN hoeveel dingen ik tussendoor, vanzelfsprekend, doe.

Daarnaast natuurlijk de verantwoordelijkheid leggen waar die hoort. Dat zijn de tips hierboven. Was niet in de wasmand? Dan wordt er niet gewassen. Je eigen zooi opruimen. Wat er beneden slingert kun je op hun bed gooien, of inderdaad een week wegzetten of zo. Wat maar helpt om jouw deel van het huis opgeruimd en schoon te houden. Want van de zooi op hun kamers heb jij geen last. Deur dicht, hun probleem. Echt wat strenger worden hoor! Daar krijgen ze niks van. Maar probeer het wel luchtig te houden, 'zagen' is inderdaad heel naar. Deel mee: nu ga jij dit en dat doen. Klaar. Niet doen is een dag geen telefoon/computer, ik noem maar wat. Even de knoet erover.

of omkopen

Zoon wil graag een dure computer. Nu doet hij altijd de vuilnis, zonder dat ik hem hoef aan te sporen. Zo verdient hij elke week een beetje geld, bovenop het zakgeld dat iedereen krijgt. Als hij het vergeet, is hij zijn baan kwijt. Nuttig en leerzaam.

Huisuurtje

Toen de kids wat kleiner waren en ik af en toe ook het idee had de huushoudster te spelen, heb ik ingesteld dat we met zijn allen een uurtje in het weekend samen de handen uit de mouwen, niet gevraagd maar verteld. En in uitvoering werd dat nogal breed, van kamer opruimen tot boekenkastje uitzoeken/schoonmaken, van helpen met afwassen tot een achterstallig klusje beetpakken. Het maakt niet uit wat je doet als je het maar doet, en zo bleek er eentje helemaal gelukkig te worden van stofzuigen. Het uurtje is na jaren verdwenen maar de hulpvaardigheid gebleven. Al blijft kamer netjes bij eentje toch altijd erg lastig..

Maak het niet jouw probleem maar schuif het (deels) door en laat het wat makkelijker los. Succes.

Ps ik vind die postit briefjes goed klinken, misschien kan ik daar wat mee..

wat hier helpt

Is ook om een begin- en eindtijd aan te geven. Ik kondig bijvoorbeeld ruim van tevoren aan dat we om drie uur beginnen en om vier uur stoppen. Dan gaan we er allemaal een uur tegen aan en dan kan er heel veel gedaan worden. Werkt hier in ieder geval goed (2 pubers)

over die opvoeding

Ach jee die opvoeding. Als of het te laat is. Echt niet.

Wist je dat opruimen heel simpel lijkt maar voor het kinderbrein lastig is? Eigenlijk is het brein pas klaar voor 'uit je zelf' opruimen ruim na de puberteit, uitzonderingen daar gelaten. Daarom besteden we hier veel aandacht aan samen opruimen en (zelfstandig) kleine dagelijkse taakjes zoals tafel dekken/afruimen, afwasmachine in en uitruimen etc. Of de 2 minuten regel: elk met een wasmand in de huiskamer alles verzamelen gedurende 2 minuten wat er niet hoort en daarna alles in je mand opruimen, óók samen. Lekker muziek je aan, welke zij ook willen (iedereen bepaalt mee).

Niet dat ze het dan wel kunnen, of het uit zichzelf doen. Absoluut niet.

Op de kalender staat wie waarmee aan de beurt is (elk kind heeft elke dag een taakje). Vervolgens kan je daar een beloningssysteem aan koppelen, individueel of als gezin. En als duwtje in de rug, voor als het niet is is gebeurd, schermtijd afnemen (of wat anders waardevols). Dat zorgt er voor dat ik niet heel erg hoef te trekken aan een kind. Want dat is vermoeiend. Ik verwijs naar de kalender, ik hou de score bij of ik geef de consoles niet. Zo min mogelijk discussie! Dan is het het duidelijkst.

En het geldt voor iedereen: ook voor je man. Mijn man komt overigens niet meteen in actie, wat wel typisch mannengedrag schijnt te zijn, die stelt dat uit en vergeet het vervolgens. (Daarbij heeft hij zijn manier van opruimen en al m'n commentaar daarop heb ik moeten leren inslikken want dan neem je de rol van opziener op je waarmee zij jou de verantwoording laten en dat wil je juist niet). Daarover hebben we afspraken moeten maken en daar moet ik hem regelmatig aan herinneren.

Hou het in het begin praktisch en het klein, doe het elke dag of om de dag (of 2 in het begin). Maar dan nog hoor, het is lastig en het kost energie. Ik heb een tijd een hulp gehad om de achterstanden weg te werken maar dus niet om hun taakjes over te nemen. Ik moet hun betrokkenheid erbij houden.

Het allerbelangrijkste is dat je je man mee hebt. En dat is gelijk ook het lastigste, denk ik. Misschien is je man slecht in opruimen of is het een conflictvermijder. Het is het waard om, als dat kan, een gesprek aan te wijden, eventueel met behulp van een hulpverlener oid. Het moet ook zijn manier worden, wil hij achter de regels blijven staan richting je kinderen.

Een ander deel is dat ik schijnbaar te vanzelfsprekend ben (ach zij doet het wel, dan zeurt ze even maar zij zit er mee). Ik heb een tijd zijn was niet gedraaid zonder aankondiging, een andere keer een tijd zijn overhemden niet gestreken. Niet ingaan op zijn boosheid! Haal je schouders op en loop weg. Hij doet dat bij jou omdat hijzelf dat het allervervelendste vindt. En het werkt nu eenmaal zo bij mensen dat het ze gaat om de verantwoording bij de ander te leggen, dmv een ruzie. Ga dus niet mee in het conflict want daarmee neem je de verantwoording weer terug op je.