Wel of niet naar kdv
Onze zoon van 2j8m is afgelopen zomer een paar dagen opgenomen geweest in een Grieks ziekenhuis. Nou was hij altijd al verlegen en gevoelig, maar deze opname heeft hem enorm angstig en wantrouwend gemaakt tegenover vreemden.
De afgelopen 2 maanden hebben we geprobeerd hem te laten wennen op een kdv, maar dat is geen succes. Het gaat alleen redelijk als ik vlak bij hem blijf, maar wanneer ik heel even (5 min.) wegga zien we hetzelfde gedrag terug dat wij in het zienehuis zagen. Hij gaat niet hard huilen, maar is heel angstig en trekt zich terug in zichzelf. Hij maakt dan geen oogcontact meer, maar "verdwijnt" min of meer. Als ik dan terugkom, duurt het nog lang voor hij weer een beetje zichzelf is. Ik ben 1x een uurtje weggeweest en toen is hij al die tijd zachtjes snikkend en angstig op schoot blijven zitten bij een leidster, en na mijn terugkomst duurde het meer dan een uur voor hij weer oogcontact maakte. Daarna was hij 3 dagen helemaal van streek. Sinds het wennen op het kdv wil hij thuis ook bijvoorbeeld niet meer even bij oma blijven als ik weg moet, maar wil hij perse met mij mee. En hij heeft het er telkens over dat ik hem niet alleen moet laten. Ik denk dat het niet goed voor hem is om nu door te zetten, dat hij zich eerst "veiliger" moet voelen. Maar ja, wat is wijsheid? Uit reacties uit mijn omgeving maak ik op dat in ieder geval sommige mensen vinden dat ik het probleem zelf creeer (dat ik hem gewoon langer alleen moet laten op het kdv, dat hij dan heus wel went). Iemand ervaring of zinvolle ideeen hierover??
Niet
Ik zou er beslist niet aan beginnen als ik het zo lees. Den meeste kinderen doen het prima op een kdv, maar niet alle kinderen zijn op hun tweede al geschikt voor groepen. Voor jou voelt het niet okay, voor hem ook niet, niet doen dus. Wat andere mensen vinden moeten ze zelf maar weten.
Een ander KDV zou ook een oplossing kunnen zijn. Mijn tweede heeft ditzelfde gedrag gehad op het kdv (waar haar zus het heerlijk had), voor haar heb ik toen een ander kdv gevonden wat hier mee om wist te gaan. Ze mocht zelfs met de leidster mee naar het toilet bij wijze van spreken 
Ze denkt er nog met plezier aan terug (het is inmiddels een jaar of veertien geleden...).
het kinderdagverblijf echt nodig? Moet je dringent weer beginnen met werken of zo?
Mocht dat niet het geval zijn zou ik zeggen dat mijn gevoel me zecht niet doen, en wie weet over een halfjaartje weer proberen of zo.
Tja ik ben zoizo voor thuis houden als het niet persee nodig is een kinderdagverblijf te gebruiken.
Ze moeten nog zo lang naar school enz je kan ze maar zo kort bij je thuis hebben. Zoizo als je een gevoelig kindje hebt waarom hem nu al weg brengen.
Eerst lekker thuis, en vertrouwen krijgen in de wereld er omheen en zoizo als hij wat ouder is is het allemaal ook beter uit te leggen.
Nou ja het is mijn mening ik weet best dat er veel mensen anders over denken.
Mijn ervaring is trouwens op de psz, dat als kindjes even huilen bij afscheid nemen geen probleem, binnen 10 min zitten ze te spelen en hebben ze echt lol, als dat niet het geval is dan gaat het meestal gewoon echt niet lekker tot mama trug is.
Na een paar keer proberen zecht de juf, weet je wat probeer het over 3 maanden nog eens je kind is er nog niet aan toe.
Drama's
Even voor de duidelijkheid, ik heb 2 zoons die allebei l dag per week naar een kinderdagverblijf gingen. In het begin was het drama om weg te gaan, maar nog geen 2 minuten nadat ik weg was, zaten ze fijn te spelen. De eerste paar keer kan wat langer duren.
Je moet dus niet teveel uitgaan van wat je ziet bij het afscheid nemen. En je moet per kind even kijken hoe je het het beste aan kan pakken. Mijn oudste was erbij gebaat om lang afscheid te nemen, veel te knuffelen. Bij de jongste wordt het dan een drama, en moet ik het echt gewoon kort houden. Kort en duidelijk. Sloffen aan, kus, dag.
Dus, als je moet werken, zou ik er geen drama van maken, en het even aankijken. Kijk eens hoe het na een maand gaat, in plaats van na 1 keer.
Als je niet hoeft te werken, zou ik hem nog even een paar maanden thuis houden. Waarom niet, als jij je er beter bij voelt? Op een gegeven moment moet hij toch naar school, en went hij echt wel hoor.
Irene
De ziekenhuisopname is dus nog niet zo heel lang geleden. Wij hebben het ook meegemaakt bij zoon. Toen hij 3 was opgenomen in ziekenhuis en daar heel angstig uit vandaan gekomen. Idd grote verlatingsangst
Het heeft ook hier best heel lang geduurd voordat oudste weer afscheid van mij kon nemen (hij durfde zelfs niet meer mt papa mee boodschappen doen uit angst dat hij mij niet meer zou zien).
Dus ik zou (als het niet echt noodzkaelijk is) toch even niet doen.
Bedankt
Bedankt voor jullie reacties. Ik denk dat we het voorlopig maar even laten en hem lekker thuis houden. Dat valt wel te regelen. Ik vind het echt vreselijk om hem weer zo angstig te zien. Ik hoop maar dat zijn ziekenhuis herinneringen (of vooral het gevoel eigenlijk) weer helemaal zullen verdwijnen.
Toch iets proberen
Hoi Irene,
ik zou toch wel wat gaan proberen. Misschien een keer een oppas thuis. Eerst een uurtje, jij gaat weg. Dan wat opbouwen. Alleen zolang het goed gaat natuurlijk.
Dit is toch ook wel de leeftijd dat kinderen zich gaan ontwikkelen zonder mama, door te kopieren van andere kinderen. Leren samen spelen, zelfstandig dingen doen enz. Is voor het zelfvertrouwen heel belangrijk natuurlijk.
Maar als gezegd, alles zolang het goed gaat, anders ben je nog verder van huis. Kort en duidelijk afscheid nemen. Zeggen dat je terugkomt als dit of dat is gebeurd (bv. fruit eten / dit programma op TV is geweest) en dan ook gaan, anders is het heel onduidelijk voor je kindje.
Succes!!
