Wat zet je op een kaart voor Condoleancekaart
iemand die net haar man heeft verloren ?
O..
......
Dat denk je dan.
Maar daar heeft ze niets aan.
Misschien gewoon: ik denk aan je.
Evt met adjectief wat jij ervan vindt: vreselijk/onwerkelijk/ongelooflijk oid.
Niet 'wij denken' aan je, dat is al confronterend.
Draai het om
Wat zou jij willen lezen als jij het was?
Ik zou elke blijk van deelneming waarderen denk ik. Maar als ik mijn voorkeur uitspreek: liever geen zweverige gedichten. Kernachtig aangeven wat je emoties zijn in een paar woorden of een zin vind ik mooier. En als je niets weet is een "Ik weet niet wat te zeggen..." ook juist veelzeggend.
De juiste woorden
De juiste woorden zijn moeilijk te vinden denk ik. Mijn vader is vier weken geleden overleden en met mijn moeder en mijn zusje hebben we alle kaarten gelezen. Wij zijn nuchter, dus voor ons geen zware of zweverige teksten, maar dat kan voor een ander heel anders zijn. Sowieso probeer je overal het gebaar in te zien, ongeacht of de woorden je raken, het gebaar doet dat wel. Hoe persoonlijker, hoe meer vanuit jezelf, hoe beter (maar dat kan jij wel 
. Ik weet wel van mijn moeder dat ze het niet zoveel zin heeft om te zeggen, "laat maar weten als ik iets voor je kan doen", watn er blijft toch wel een drempel om zomaar bij iemand binnen te lopen om je verdriet te delen. Maar ook dat, kan voor een ander heel anders zijn.
Oh sorry
het overlijden was een paar maanden geleden en nu moet ik nog een kerstkaart in de bus doen. De rest gewoon met de standaard groeten maar wat schrijfi k hier nog bij ? Ze zegt zelf doodongelukkig te zijn, dus dan klinkt een gelukkig nieuwjaar zo stom.
is iets als 'een licht nieuw jaar' iets ??
ik ga hem met de kinderen zelf afgeven dus niet in de bus gooien. De kinderen moeten van mij nog een tekening maken oid.
Misschien...
... iets als dat je hoopt dat het nieuwe jaar weer wat lichtpuntjes zal brengen? Maar 'ik denk aan je' is ook zeker altijd goed.
Manda
Manda, kende je man die is overleden zelf? Ik probeer zelf op een kaart altijd iets te schrijven over de herinneringen die ik aan de persoon zelf heb. Dus niet alleen iets in de sfeer van 'sterkte, je zult het zwaar hebben', maar ook wat het met mij doet en wat ik van hem of haar herinner. Als het iemand is die je niet goed kent, zou het iets kunnen zijn als "Hoewel ik x maar een paar keer heb gezien, heeft zijn optimisme indruk op mij gemaakt. Ik kan mij nog goed herinneren dat hij...". Of 'het was nog maar een paar weken geleden dat ik X voor de eerste keer heb ontmoet. Als een kind zo blij was hij met jullie nieuwe keuken met ijsblokjesmachine. Ik had hem graag beter leren kennen". Maar doe vooral wat bij jou past!
Goed dat je erbij stil staat
dat een standaardtekst als 'Gelukkig Nieuwjaar' hier eigenlijk ongepast is (in de letterlijke zin van het woord). Ik vind het wel mooi als je haar lichtpuntjes in het nieuwe jaar toewenst, zoals één van mijn voorgangers net al veel mooier omschreef.
Wat is er mis met gewoon
"Veel sterkte voor het nieuwe jaar" oid.
Wij kregen (kind verkoren, dus iets anders) veel kaarten met "geen woorden voor.." En die tekst vonden wij niet zo geweldig. (Maaraltijd nog beter dan de zwaarbeladen kaart met dat God ons gestraft heeft voor onze zonden.)
Ondanks alles blijf ik erbij dat de meeste mensen alleen de goede bedoeling al heel erg waarderen. En dat je haar niet ontloopt is ook al veel waard!
Oooh wilma
echt waar? Durven mensen echt een kaart met die tekst te sturen als je je kind verliest? Ongelofelijk, word ik gewoon stil van....
Aagje
Wilma!
Heb je serieus zo'n kaart gekregen?! Wat erg... Heb je er nog iets mee gedaan?
Oei, maar wat is er dan erg als je geen woorden
hebt omdat je zo ontzet bent dat je sprakeloos bent, maar toch een teken van medeleven stuurt?
Ik ben een beetje bang (figuurlijk) dat het bijna onmogelijk is om het goed te doen. Mensen aanvoelen in hun diepste verdriet is ongelofelijk moeilijk en het verscheelt per persoon hoe je daarmee om moet gaan. Zeg maar eens het juiste. Het is zo moeilijk soms als je merkt dat zelfs eenvoudige uitingen als niet prettig worden gezien. Dat is precies wat je wilt voorkomen in al je menselijkheid: de ander nog meer pijn doen daar waar al zoveel pijn is.
Mix
Ik weet niet of het als reactie op mij is, maar ik reageerde op de kaart die Wilma kreeg met 'straf van God'. Dat vind ik echt schokkend.
Nee hoor
maar dat je merkt/hoort dat mensen bepaalde teksten niet prettig vinden, zoals: ik heb geen woorden.
Dat snap ik goed, alleen het is ongelofelijk moeilijk de juiste woorden te vinden als er zoveel kwetsbaarheid en verdriet is en dat ook die woorden bij iedereen anders binnenkomen.
Daar waar de ene de woorden mooi vindt, wordt de ander gekwetst.
De woorden waar jij op doelde vind ik beneden peil, of je nu gelovig bent of niet, zoiets schrijf je niet.
Nou
ik vind het ook walgelijk akelig, een kaart met de straf van God. Hou je geloof lekker bij je als je uberhaupt zover in die kerk zit, bah.
in elk geval ik heb het kaartje in de brievenbus gedaan, ze was niet thuis (heb het 2 keer geprobeerd) en er stond op iets in de trant van een jaar met veel lichtpuntjes, de deur staat open voor je.
En toen kreeg ik vandaag een 2e kerstkaart vabn haar, blijkbaar twijfelde ze of ze ons er wel 1 had gegeven. Wat ik dan ook sneu vindt want dan is ze dus onzeker over haar geheugen, bang dat ze ons vergeten is, ook dat nog er boven op, arm mens.
Hmm
eigenlijk maak ik mij heel erg zorgen over haar, ik ken haar oppervlakkig, wel altijd vriendelijk een praatje toen hij nog leefde. Ik zag haar eind van de middag nog wat verdwaald (?) over de stoep lopen, geen idee hoe ik het moet interpreteren. Ze vindt het ook moeilijk om mij te benaderen, dan wil ze niet praten, of heeft ze even geen energie om te uiten waar ze in zit. Laatste keer was ze erg openhartig dat ze doodongelukkig was. En ze schijnt nu ook niet meer alleen te durven auto rijden dus ik weet niet of ze zich nu ook verder beperkt in haar sociale contacten.
he bah ik wil ook niet als een bemoeizuchtige zuiger gaan vragen of het goed met haar gaat (nee het gaat niet goed...).
hmm, dan nog maar de kinderen die tekening laten geven.
Vraag haar hulp
kun je haar niet vragen je te helpen met iets? Ik weet niet, helpen met iets uitzoeken bij het boodschappen doen, krullen in je haar draaien, naaien of breien of voorbereidingen voor je kerstdiner, of kinderen beetje in de gaten houden omdat je ze drukin hus bent of zo?
Dan hoeft zij jou niet te benaderen (ik kan me voortsellen dat dat een grote stap is, kan ik zelf ook niet, terwijl ik het soms wel nodig heb), maar je haalt haar wel ergens bin
Ja dank
ik zit te piekeren wat ik haar kan vragen. Is wel een slimme want ze zal niet zo even hier aan kloppen voor iets.
Ik zou het naar vinden als ze eenzaam en angstig verpieterd.
Uit ervaring
Ik weet niet goed hoe jullie band is, en hoe haar sociale netwerk is. Een dagje uit, bijv. een tropisch zwemparadijs, kan heerlijk zijn. Samen met de kinderen. Als je zoiets afspreekt en plant, dan staat er een lichtpuntje op de kalender. Je hoeft het dan maar tot die dag vol te houden.
Of iets als: 'iedere vrijdag bij jou pannenkoeken eten', waarbij je voor de moeder nog iets extra lekkers brouwt. Dat heeft ook die functie. Je geeft het gezinnetje iets om naar uit te kijken.
Maar ik kan me voorstellen dat deze dingen je teveel zijn, toch zijn dit de dingen die mij door de eerste ramptijd heen hielpen. Stond er plots een vriend op de stoep die ons meenam naar de dierentuin. Zoiets geeft moed om door te gaan.
En ik zie nu pas
Ik zie nu dus pas dat je nergens schrijft dat ze jong is en kinderen heeft. Vervang dan maar de dierentuin, pannenkoeken en het zwembad voor bijv. een museumbezoek en erwtensoep.
het is een oudere dame, een buurvrouw waar ik nooit naar binnen ben geweest maar die wel altijd hartelijk met haar man (die dus nu overleden is) een praatje maakte op straat. Ze deden altijd alles samen, alles, behalve de administratie zei ze en dat doet haar zwager nu geloof ik (allemaal erg oude mensen). En ze hadden geen kinderen, wel familie die volgens mij wel trouw zijn. Ze heeft ook geen huisdieren anders had ik het op die boeg kunnen gooien.
moeilijk. Ik moet haar niet gaan uitnodigen om iets met haar samen te gaan doen want dat deed ik vroeger ook nooit. Vandaag was ze blij met de 2 appelflapjes die de meiden hier hadden gemaakt thuis (voor kerstdiner). Dus ik stuur met name de kinderen op haar af om tekeningen en zelfgemaakte hapjes te brengen.
gelukkig zijn er veel betrokken buren hier, mensen die al 30 jaar of langer naast haar wonen en een oogje in het zeil houden en toch voel ik dat ik ook wat moet doen, ook omdat ze dus aan geeft doodongelukkig te zijn en angstig is geworden.
Via je kinderen is toch prima?
Goeie actie!
Zou ze bijvoorbeeld iets kunnen haken of breien of naaien voor een van de poppen van je meiden - ik roep maar wat. Super dat je op zoek bent naar bruggetjes, dat komt vast goed !
Uitstapje
Manda, je zegt dat je haar niet kunt uitnodigen om samen iets te doen, omdat je dat vroeger ook nooit deed. Maar haar omstandigheden zijn veranderd, haar vroeger komt nooit meer terug. Je zou, als je haar weer eens spreekt en ze weer aangeeft dat zich ongelukkig voelt, toch kunnen vragen of ze niet eens zin heeft om met je b.v. naar één of andere tentoonstelling te gaan of met haar boodschappen te doen? Ze kan natuurlijk weigeren, maar het is te proberen.
Los daarvan, vind ik het hoe je het nu doet al heel lief.
Beetje ot, wat ik met die kaart deed
(De kaart dat het overlijden van mijn kind een straf van God was) K heb m niet bewaard bij de andere kaarten en wilde ook niks terugschrijven of terugzeggen omdat het een collega van mijn vader betrof. Wel heb ik stiekum in een verdrietig/boos ogenblik wel eens gedacht "en wat als nou een van jouw twee kinderen dood gaat ...".
Sorry Manda, t is jouw draadje .
