Kan je dit vragen aan een restaurant?

Tuurlijk

doen wij altijd eigenlijk. Anders mogen we er niet eens heen.

Twee opties

1) Vragen aan het restaurant staat natuurlijk vrij. Oftewel: nee heb je.
2) betaal per creditcard. Bedrijven hebben vaak een bedrijfscreditcard. Vraag die te leen om je etentje mee te betalen. Creditcardbetalingen worden 1x per maand afgeschreven. Je moet dan wel even opletten wanneer de peildatum is voor de afschrijving van de creditcardmaatschappij natuurlijk. Dat zou dan het cashflowprobleem moeten oplossen.
Als 1 maand respijt niet genoeg is voor het cashflowprobleem, dan zou ik helemaal niet meer uit eten gaan.
Carlista

Hmm

Ik type veeeeel te langzaam, of ik denk veeeel te langzaam....of allebei natuurlijk.

Heel makkelijk

Ik heb me erover verbaasd hoe makkelijk het betalen op rekening gaat bij de meeste restaurants. Wij nemen bij dit soort uitjes een visitekaartje van een van de leidinggevenden mee. Dat lever je in bij het restaurant, en dan volgt de rekening vanzelf.

Inderdaad makkelijk

1 keer per jaar gaan wij uit eten met bewoners (woonzorgcentrum) die dat willen. Ik reserveer, regel vervoer, overleg met het restaurant. Dat gaat altijd op rekening. Die word 'later'betaald (heeft niks met cah-flow problemen te maken, zo is het gewoon altijd al,al jaren). Ik ben 'tekenbevoegd' wat niet meer inhoud dan dat ik op rekeningen mijn handtekening mag zetten van de baas....en dat ze dan volgens de baas goedgekeurd zijn. Ooit ergens in een grijs verleden heb ik daarvoor een soort 'machtiging' gehad van mijn baas die volgens mij geen enkele rechtsgeldigheid heeft en dat mijn baas in een dossier mijn handtekening heeft zitten zodat hij die eventueel kan controleren (wat volgens mij nooit gebeurd).
De rekening komt daarna op naam van bedrijf t.a.v.:
mijn naam,ik teken en de administratie betaald (duurt ong. een maand).
Niet iedereen is tekenbevoegd bij ons. Dat restaurant heeft geen idee of ik dat wel of niet ben, zou dat kunnen controleren (door te bellen naar mijn baas) w.s. maar ik geloof niet dat dat ooit gebeurd is.
Ik verbaas me er ook al jaren over dat dit soort afspraken (van betalen achteraf met rekening) zo gemakkelijk gemaakt worden. Nog nooit meegemaakt dat er enige controle was of dat er moeilijk werd gedaan, gewoon de gewoonste zaak van de wereld. En het gaat echt vaak om grote bedragen die mijn maandsalaris ruimschoots overschrijden (met 50/60 man uit eten kost best veel geld.
Ik ben niet 'hoofdelijk aanprakelijk'volgens de machtiging toendertijd . Mijn handtekening komt er dus pas achteraf op als de rekening arriveert, ook hebben ze me nog nooit gevraagd om meteen ter plekke de rekening te tekenen of wat dan ook.
Dat restaurant vertrouwt dus gewoon op mijn aardige stem en verhaaltje.
En gaat ervan uit dat het klopt.
In hoeverre jij aansprakelijk bent lijkt me wel crusiaal in deze kwestie,overleg dat dus met je leidinggevende
groeten albana

Tuurlijk

Gewoon even bellen en zeg dat je het graag op rekening wilt. Is heel normaal bij gezelschappen hoor. En er zeker niet bij vertellen dat het met de cashflow te maken heeft!

Bedrijven..

Ik weet niet anders of zakelijke dinertjes worden gefactureerd. Dat is dus niet het probleem.

Waar ik wel moeite mee heb is dat jij het klusje mag opknappen omdat er een cashflow probleem is. Laat die leidinggevende het lekker zelf opknappen.

Doe je het wel, dan zou ik het cashflow probleem even laten voor wat het is.

Trouwens wel een hele vreemde leidinggevende, brrrr. Het lijkt mij niet wijs dat je zó rondbazuint dat het iets minder geweldig gaat.

Geregeld!

Dank jullie wel. Nu ik wist dat het vrij gebruikelijk is durfde ik wel te bellen en idd "geen probleem".

@ Chippie, nee hoor, mijn leidinggevende is juist een prima baas, ze stimuleert me om dingen aan te pakken en nieuwe situaties aan te gaan, om daarin zekerder te worden en te groeien. Daarom heeft ze me het uitje e.d. laten organiseren. En laat ze me ook alles zelf afhandelen. Ze bazuint niet rond dat er even geen geld is in de pot maar vertelt het mij, in vertrouwen...(en ik bazuin het rond op OO ;o))Ik schreef ook al dat dit een tijdelijke situatie was, toch?

Klusje

Het verbaast me dat mensen even bellen naar een restaurant dat het op rekening moet als 'een klusje' zien. Ik zou dat ieder van mijn collegae kunnen vragen, ze zouden het zonder enige bedenking meteen doen. Wat kan het je schelen wat 'een restaurant' vindt van je verzoek? Wat is toch die bel-angst?

Yta

Prettig voor je dat het voor jou geen probleem is en je collegae doen wat je zegt zonder enige bedenking. Misschien doe ik ander werk dan jij, waar dit soort dingen geen dagelijkse kost zijn?

Een beetje inlevingsvermogen kan geen kwaad, sommige mensen moeten idd een drempel over voor ze een vreemde bellen met een voor hem/haar ongebruikelijk verzoek.

Ik stel een redelijk normale vraag, krijg prima antwoorden, en dan komt er van jou nog fijntjes zo'n opmerking (volkomen nutteloos overigens) achteraan.

Wat is toch die drang van sommige mensen zich beter dan anderen te voelen en dat ook te laten merken?

Andrea

Andrea2

Ahaaaaa, dit was een vraag waarvan de vraagsteller bepaalt wat er voor antwoorden komen. Sorry, dat had ik zo snel even niet herkend. Dan doe ik gewoon een ander antwoord: Goh, wat vervelend, zo'n klusje. Lijkt me ook heel lastig. Goed dat het je toch gelukt is, een mooie les voor ons allemaal.
Zo beter? (Maar nu heb je me nog die bel-angst niet kunnen uitleggen...)

Andrea

Ik vind je antwoord trouwens ongelooflijk onaardig. Maar goed, het was jouw vraag dus dat zal dan wel okay zijn?

Yta, bel-angst

Naar ik begrijp is bel-angst een algemeen bekend verschijnsel. Als iemand een telefoontje moet plegen waarvan hij of zij niet weet wat te verwachten, dan ontstaat onzekerheid en een gevoel van "liever niet". De enige manier om de drempel over te stappen is jezelf goed te informeren over het te bespreken onderwerp zodat je niet met je mond vol tanden staat. Zoals ik hier dus deed gisteren.

Jouw eerste reactie kwam op mij overigens ook erg onaardig over, je bagataliseert mijn "probleem" en zegt dat jij en nota bene al je collega's het niet hebben. Vandaar mijn reactie.

Je schrijft dat ik lijkt te willen bepalen wat voor antwoorden ik op mijn vraag krijg, maar je toch gaf helemaal geen antwoord?!

Bel-angst

Heb ik ook. Ik wórd gebeld en dat vind ik mooi zat - ik bel zelden zelf. Mailen doe ik wel. En skypen. Fijn he. Ik hoef ook nooit wat te regelen, alles word voor mij geregeld.
Andrea2: ik zou vooral moeite hebben met de reden om dat verzoek te doen. Je brengt ermee namelijk in mijn optiek een ander bedrijf (het restaurant) er bewust mee in een gevarenzone. Wat als de cashflowproblemen niet opgelost zijn volgende maand? Dan is díe rekening de eerste die niet betaald wordt. En tegelijkertijd vind ik het ook weer vreemd dat je uiterst professionele baas niet eens weet dat het doodnormaal is om op rekening te eten als bedrijf. Maar goed.

Tirza

Bel-angst

Ik heb een aantal jaren faalangsttrainingen gegeven aan oudere pubers en volwassenen. Het begon dan met een rondje waar men echt tegenop zag en wat men wilde leren, bellen stond regelmatig op nr 1 in de groep! Er zijn een aantal factoren wat belangst versterkt: je weet niet of je gelegen belt want je ziet diegene niet. Omdat je de gebelde niet ziet ontbreekt de gezichtsuitdrukking, die normaal ook onderdeel van de communicatie vormt en wat veel kan zeggen. Je hebt het idee direct te moeten reageren, omdat er anders een stilte valt, wat onduidelijknis voor degene die aan de andere kant hangt.
Eentip is van tevoren nadenken over hoe het gesprek zou kunnen gaan lopen en opschrijven wat je wilt gaan zeggen.
Zelf mail ik ook liever dan dat ik bel, ik kan goed nadenken over hoe ik dingen formuleer en ik hoef niet bang te zijn dat ik iemand stoor op een ongelegen moment.

Sterker nog

het zou mij (ook bekend met het fenomeen) helemaal niet verbazen als het aan de bel-angst van de leidinggevende ligt dat ze dit klusje doorschuift naar andrea!

Bel-angst

Ja, Asa, dat die leidinggevende dat zelf misschien een vervelend (eng) klusje zou vinden, dat was precies wat ik ook dacht

Andrea, ik denk dat het best nog wel eens zou kunnen dat wij (deels) hetzelfde werk doen.

Ik ben niet zo gek van privé bellen overigens, dan mail ik graag, of ik spreek mensen face-to-face. Maar tijdens mijn werk vind ik bellen weer heel wat anders. Da's gewoon werk, dan. Ik denk dat een goede manier om over dat soort angst heen te stappen gewoon 'doen' is. En bij bellen op je werk kun je er nog bij denken dat het niets met jou privé te maken heeft, het is 'alleen maar' werk.

Tirza, heel wat (bijvoorbeeld) detailhandel heeft na kerst geen cashflowprobleem en ervoor wel. Veel inkoop, en straks veel verkoop. Dat is echt geen gok, dat is een wetmatigheid.

Andrea, het kan onaardig lijken dat ik het probleem heel klein vind (of maak), maar zie het maar als verfrissend, een andere mening. Of als bevrijdend. Of desnoods als iets wat je gewoon kan gebeuren op een openbaar forum

Telefoontraining

Zou telefoongesprektraining dan een gat in de markt zijn? Lijkt me heel leuk