Heb ik dat dan toch weggegooid?
Je zoekt iets, omdat je het ineens nodig hebt. Maar dan ontdek je dat je het toch echt onlangs (of al een tijd geleden) hebt weggegooid.
Ook weleens tevergeefs gezocht?
Naar wat?
Ongeveer zoiets
maar net anders omdat ik zeker weet dat het niet weggegooid heb. Ik weet alleen niet waarom ik het voorwerp niet kan vinden. Mogelijkheden zijn dat het wel ergens in huis is ook al zijn we intussen verhuisd. Of dat ik het ergens buiten een keer verloren heb Of dat ik het toch bij een juwelier heb gebracht voor een andere sluiting. daar had ik al wel eens naar geinformeerd maar toen niet daar bij die juwelier achtergelaten.
Best mogelijk dat er wel eens iets wegggegooid is en dat ik er later toch thuis naar gezocht heb, kan het alleen niet bedenken.
O ja
vaak....En dan vooral met schoenen en kleding die ik dan nog denk te hebben maar die toch al in de kledingbak is beland.
Heel vaak
En soms heb ik er dan spijt van dat ik het heb weggedaan, zoals een lang gehaakt vest wat ik jaren niet droeg.
Of (net zoiets maar dan anders)
Ik leg iets op een rare plaats. De punaises liggen hier bijv. in de fruitschaal, vraag me niet waarom. Op een dag bedenk ik mij dan, dat dat niet goed en logisch is. En dan leg ik de punaises (of vul daar ieder ander woord voor in) op een doordachte logische plek. Waarna ik vervolgens eerst 37 keer misgrijp in de fruitschaal. Zucht. En me de logische plek niet meer kan herinneren.
Veters. Kléurenblind heb ik me er naar gezocht. Die záten namelijk altijd in een oud geel Kruidvat plastic tasje in de meterkast. Maar ja, die moest ik toen eens zo nodig handig en overzichtelijk ergens logisch opbergen. Tja. Dat is dus kwijt.
Tirza
O ja (2x)
Ik herken beide fenomenen. Inderdaad vooral kledingstukken (en laatst een cd) waarvan ik dacht dat ik ze nog had maar die toch al bij een eerdere saneringsronde blijken te zijn gesneuveld.
En het "ja, ik kan het niet meer vinden, want ik heb opgeruimd" herken ik ook. Helaas.
Groeten,
Temet (levend in chaos)
Net als tirza
Een logischere plek voor iets verzinnen en die dan niet meer terug kunnen vinden. Dat is hier meestal de reden.
Dus dan koop ik maar weer iets nieuws (haarstiekjes voor jongste, of inderdaad zoiets als schoenveters) en vind vervolgens wéken later het originele pakje stiekjes terug. Op een volstrekt logische plek. Die ik weken eerder écht niet bedacht kreeg.
(Of nog erger: waar ik wel heb gezocht, maar stomweg over het hoofd gezien, want dat is zo'n logische plek, daar zal het vast niet liggen... tja 
)
Oh ja!
Mijn hele mooie zwarte zomerschoenen. Ei-eindelijk mooie gevonden (ik ben daar nogal zinnig in), ik ruim de kast uit en heb een stapel 'wil-ik-houden' en een stapel 'weggooien'.
En toen werd het mooi weer.....toen had ik mijn mooie zomerschoenen nodig......ik kon richting winkel, want ik heb ze per ongeluk weggegooid
Per ongeluk weggooien
is hier als het aan mij ligt bijna niet mogelijk. Ik bewaar alles zo lang dat het écht niet meer draagbaar is of de logica van het bewaren écht ver te zoeken is gebleken. En in de keuken heb ik een la met 'je weet maar nooit' spullen. Knopen, montage-sleuteltjes van nieuwe kastjes, of zo, etc.. Boeken weggooien staat hier zo'n beetje gelijk aan heiligschennis en de spullen van de basisschool staan ook nog op zolder in tassen.
De 'handige' 'logische' plek komt mij héél bekend voor!
Boeken wegdoen
is beter. Weggooien.. daar zwijgen we helemaal maar over.
Fietssleutels
Ik heb een loeizware, betonschaarproof, wapenvergunningsplichtig fietskettingslot. Die gebruik ik alleen als ik op de fiets naar de stad ga. Bijna nooit dus. Laatst heb ik het sleutelkastje eens opgeruimd. Alle sleutels die ik de afgelopen 2 jaar niet gebruikt had en waarvan ik eigenlijk niet meer wist waar ze van waren heb ik gezwiept. Dat ruimt lekker op. Met koninginnedag ging dochter op haar nieuwe fiets naar de stad. Het leek me een goed idee om het zware kettingslot mee te nemen. En ineens weet je dan weer waar dat rare vierkante sleuteltje van was.
skik
O ja
dat ook, net als Tirza, iets op een logische plek opbergen en het vervolgens nooit meer kuinnen vinden!
En ik bewaar vaak spullen lang tot ik het zat ben met al die "zooi" (vooral dus kleding en schoenen) en het vervolgens in de kledingbak gooi....
Als ik het 1 week ervoor eindelijk heb weggegooid, heb ik het dus nodig.. Zo gaat het echt vaak ja. Vraag me af of je zoiets niet opeens nodig hebt ondat je ermee bezig bet geweest..
- dat ene paar extra oude slippers
- extra winterjasje voor kind weggegeven
- zwemluiers opgeruind en er toch 1 nodigvhebben en weer een heel
Pak moeten kopen arrrg
Vaak overweeg ik iets en dan weet ik al bijna dat ik spijt ga krijgen als ik het niet meeneem of doe.
Soort murphy's law.
Usb-kabeltje
We haden heel veel foto's gemaakt die we wilden downloaden naar de computer. Alleen: her bijbehorende usb-kabeltje was nergens te vinden. Normaal gesproken ligt ie naast de pc. Twee weken lang overal gezocht. Genoeg usb-kabels maar die pasten niet.
Uiteindelijk nogmaals een van de kabels die naast de pc lag geprobeerd. Verrek: dat was m!
Al die tijd had ik nou net dát kabeltje niet geprobeerd. Die was nl. grijs en ik was er zo van overtuigd dat ik een zwart kabeltje moest hebben.
Foto's zijn in elk geval gedownload.
Dat ligt bij de snoeischaar
En toen het lente werd, wilden mijn man en ik eens lekker in de tuin gaan werken, maar waar was nu die rozensnoeischaar? Nergens te vinden, maar we wisten zeker dat we er nog het topje van de kerstboom mee hadden afgeknipt.
Wekenlang, als mijn kinderen iets kwijt was zei ik: "dat ligt bij de rozensnoeischaar". Op het moment dat de lavendel echt de spuigaten uit begon te lopen heb ik maar een nieuwe gekocht. En wat kwam ik een paar dagen later tegen? Natuurlijk! De OUDE snoeischaar, in... de linnenkast van mijn zoon???? Wie hem dààr toch heeft neergelegd???
Affijn, nu hoeven mijn man en ik geen ruzie meer te maken wie er met de rozensnoeischaar mag, want we hebben er nu twee...
