Verder zonder familie
Hi,
Dit speelt al veelte lang en ik weet ik gewoon niet meer..
Bijna 1,5 jaar geleden gingen mijn partner en ik uit elkaar, dit had te maken met het hebben van een samengesteld gezin en het verdomde moeilijk was. Onze break-up heeft 4/5 maanden geduurd, we misten elkaar ontzettend en wilden er alles aan doen samen te zijn en aan onze relatie te werken. We hebben wel besloten om niet meer samen te wonen en dat werkt voor ons heel fijn. In de periode dat wij het weer wilden proberen, hebben we dat niet aan andere vertelt omdat we graag zelf onze liefde weer wilden ontdekken zonder commentaar van andere.
Ik heb de fout gemaakt om over hem tijdens onze break-up slecht te praten, gewoon stom en puur uit verdriet! Ik wist meteen dat ik dat niet moest doen omdat mijn familie heeeeel kortzichtig zijn.
Maar goed, nadat we elkaar weer na 3 maanden zagen, hebben we het aan de kids vertelt en hun waren heel blij. We zagen elkaar alleen als we de kinderen niet hadden.
Daarna heb ik het aan mijn familie verteld en hun vonden mijn keuze heel erg en willen niks met hem te maken hebben. Ze vinden dat hij geen echte man is en heeft gefaald. Maar ieder mens maakt fouten en het hebben van een samengesteld gezin is soms heel moeilijk. Hij heeft mij nooit geslagen of andere gekke dingen gedaan. Wij als samengesteld gezin struggelden en daar kwamen ruzies van. Hij heeft geprobeerd contact op te nemen met mijn familie maar hebben gezegd dat ze niks van hem willen weten. Het gaat nu zo ver dat ik niet meer uitgenodigd wordt op verjaardagen, moeder/vader-dag. M’n oudste dochter ook niet meer omdat zij haar mond heeft opengetrokken. Alleen mijn jongere dochter van 10 jaar, zien ze af en toe nog. Dan halen ze haar op en zetten haar voor de deur af. Deze situatie was eerst alleen met m’n ouders, maar na een tijdje ook met m’n zus en broers. Ze vormen een soort kliek ofzo?! Spreken met de hele familie af, als mijn dochter bijv bij opa en oma is(stiefvader, moeder, zus, broertjes, schoonzussen, neefje/nichtje) want anders zien ze haar niet meer.
Ik heb hier zo ontzettend veel verdriet van en ik wil eigenlijk niet meer dat zij mijn dochter ophalen. Maar ze is zo gek op hun! Ze praten ook slecht over mij, dat ik mijn partner boven m’n kinderen stel en dat terwijl ze allebei gek op hem zijn..
Ik merk dat ik hier aan onderdoor ga.
moet ik mijn dochter daar nog naar toe laten gaan?
poeh met zo'n familie heb je geen vijanden meer nodig. Jullie kiezen voor elkaar, daar heeft geen mens verder iets mee te maken (hooguit jullie kinderen). Jouw familie praat slecht over jou tegen jongste kind? Een KIND van 10 jaar?? Daar zou ik gauw klaar mee zijn, mijn kind ging daar niet meer naar toe
Ik herken dat dubbele gevoel waarin je graag wilt dat ze daar niet meer heen gaat, maar je dochter is daar zelf nog niet aan toe itt haar zus. Geef je dochter tijd, forceer haar niet door het contact nu stop te zetten.
Hoe weet je dat ze slecht over je spreken? Vraag je dat aan je jongste na een middag met haar neefjes en nichtjes? Probeer niet toe te geven aan die nieuwsgierigheid door aan haar te vragen wat ze over jou zeggen. Die familie heeft niet in de gaten dat ze haar bij hen wegduwen als ze haar moeder blijven zwart maken.
Ja, het is niet leuk, zelfs teleurstellend dat je familie zo in jullie geluk stoken, maar speel het niet via je dochter en laat haar naar die enkele keren dat iets wordt afgesproken, gaan. Je raakt haar niet kwijt en ik heb het gevoel dat je oudste dochter haar zus ook wel een keer zal vragen waarom ze daar eigenlijk nog naar toe blijft gaan. Heb geduld.
Flanagan schreef op 23-08-2024 om 12:54:
Ik herken dat dubbele gevoel waarin je graag wilt dat ze daar niet meer heen gaat, maar je dochter is daar zelf nog niet aan toe itt haar zus. Geef je dochter tijd, forceer haar niet door het contact nu stop te zetten.
Hoe weet je dat ze slecht over je spreken? Vraag je dat aan je jongste na een middag met haar neefjes en nichtjes? Probeer niet toe te geven aan die nieuwsgierigheid door aan haar te vragen wat ze over jou zeggen. Die familie heeft niet in de gaten dat ze haar bij hen wegduwen als ze haar moeder blijven zwart maken.
Ja, het is niet leuk, zelfs teleurstellend dat je familie zo in jullie geluk stoken, maar speel het niet via je dochter en laat haar naar die enkele keren dat iets wordt afgesproken, gaan. Je raakt haar niet kwijt en ik heb het gevoel dat je oudste dochter haar zus ook wel een keer zal vragen waarom ze daar eigenlijk nog naar toe blijft gaan. Heb geduld.
Nee het enige wat ik vraag of ze het naar haar zin heeft gehad. Ze vertelde het een paar maanden geleden zelf, huilend! Ze was jarig geweest en ik had opa en oma uitgenodigd voor een taartje. Daar hadden ze geen behoefte. Het weekend na haar verjaardag werd ze uitgenodigd om bij hun te eten. Daar hebben ze een soort surprise party georganiseerd. En ze bleef t weekend daar slapen. Toen heeft ze het een en ander opgevangen en hebben ze gezegd, dat het jammer vonden dat mama voor Mark heeft gekozen en dat mama daarin een fout heeft gemaakt. Gewoon echt heel erg ongepast!
Ik denk dat het grootste probleem hierin zit: 'Ik heb de fout gemaakt om over hem tijdens onze break-up slecht te praten, gewoon stom en puur uit verdriet!' Als je een oplossing wil waardoor het contact gemakkelijker en beter zou worden zou je daar moeten beginnen: wat is er sindsdien gebeurt, waardoor jullie nu weer bij elkaar zijn.
Tsjor
De term "echte man" hoor ik veel. Wat is een echte man vraag ik me altijd af. Ik weet niet eens of mijn partner daar aan voldoet.
Blijkbaar heeft jouw vriend iets gedaan wat voor hun een no-go is. Kun en wil je dat vertellen hier?
Renate46 schreef op 23-08-2024 om 16:23:
De term "echte man" hoor ik veel. Wat is een echte man vraag ik me altijd af. Ik weet niet eens of mijn partner daar aan voldoet.
Blijkbaar heeft jouw vriend iets gedaan wat voor hun een no-go is. Kun en wil je dat vertellen hier?
Ja geen idee wat een echte man is.
We hebben een half jaar zeker gestruggeld en dat had het meeste te maken met onze opvoeding van onze kinderen te maken. Dat was onze enige punt waar we toen niet uitkwamen. Dat gaf wrijving. Ruzies, discussies.. Ik merkte ook dat hij wat meer afstand nam van m’n meiden. Hij bleef dan bijv thuis ipv met ons meegaan. Onze liefde naar elkaar en de kinderen is er altijd geweest. Nu we apart wonen en niet meer bemoeien met elkaars kinderen en opvoeding, heeft dat zoveel meer lucht gekregen.
Ik denk dat vooral het punt is hoe je in de periode dat jullie uit elkaar waren over hem hebt gepraat tegenover je familie. Daar kunnen hele grote woorden zijn gevallen en die zitten nog in het geheugen van je familie.
Tsjor