Oppassen ja, oppassen nee

Mooi dat opa dat kan doen en leuk vindt, bij ons paste opa regelmatig op, maar nooit een hele dag. Wel 's avonds of na school en niet op de hele kleintjes, wel als die in bed lagen en wij in de buurt waren. Hij was al wat ouder en durfde ze niet mee naar beneden te tillen, hij verschoonde ook geen luiers. Maar met de oudere kinderen, vanaf een jaar of drie had hij de grootste lol, spelletjes doen, voetbal kijken en nog veel meer.

Ga je vrijwillig niet mee of door ziekzijn?

Ik heb 2 jaar wekelijks opgepast, mijn ex ook( apart). Nu gaat kleinkind naar het dagverblijf.
Ik zou zelf niet thuisblijven ivm geen zin; ik vind het veel te leuk, náást dat het zwaar is als je ouder wordt. Ziekte is iets anders, al zal dat van de ziekte afhangen. Ik heb diverse serieuze, chronische aandoeningen die een beroep doen op mijn welzijn en energie, maar dat stopt me niet van oppassen. Misschien is dat anders als je ouder bent of te ziek, of heel veel kleinkinderen hebt.
Maar dan is met zn tweeën oppassen nog wel minder zwaar dan alleen. Andere opa en oma, wel een stel, vonden het samen al vermoeiend ( zelfde leeftijd en zonder kwalen ). Mocht er nog eentje bijkomen dan zal die hoogstwaarschijnlijk eerder naar het kdv gaan, maar als ik moet oppassen dan doe ik het zonder aarzelen.

Ik denk dat opa's en oma's het allebei kunnen doen, ik denk dat aan beide kanten zorg-genen aan- of afwezig kunnen zijn.

Ja, prima toch? Leuk dat opa geniet van het oppassen en ook mooi dat het zo kan. Als de ene grootouder wekelijks oppassen leuk vindt en het voor de andere grootouder wat te vermoeiend is of die heeft andere bezigheden of wat dan ook dan is het fijn dat het op deze manier kan. 
Hier geen opa's meer dus geen oppassen. Ik vind het jammer dat mijn kinderen geen opa hebben gekend. Ik was zelf heel dol op mijn opa.

Oppassen is geen verplichting. Als je het niet wil of niet kan om welke reden dan ook, dan moeten de ouders een andere oplossing zoeken. En wat andere mensen daarvan vinden is niet boeiend. Kind en opa hebben het goed samen, er is opvang geregeld en iedereen is er blij mee. Dan is het toch prima?

Mijn ouders passen sporadisch op onze dochter. We hebben nooit structurele opvang van hun gewild, maar bij een studiedag/-middag of zo vinden ze dat wel leuk. Bij ziekte/noodgeval is het ook geen probleem. En af en toe eens een paar uurtjes tussendoor of een nachtje logeren of zo. Mijn schoonouders wonen niet in de buurt, dus als dochter daarheen gaat is het meestal een paar dagen met logeren of we gaan er als gezin een hele dag heen. 

Ik heb geen opa's of oma's laten oppassen, maar zou er weinig van vinden als iemand zei dat opa alleen oppaste. (Alleen maar leuk dat het kan, de enige opa hier zou bijvoorbeeld geen luiers verschoond hebben, dus die viel zelfs samen met oma af.)

Wat ik wel heb gezien is dat oma's erg veel bezig zijn met wat andere oma's doen. Dat ze het raar vinden dat opa oppast kan van alles zijn, maar heeft waarschijnlijk alleen maar met henzelf te maken. Of ze hadden het zelf ook graag gewild, of ze voelen zichzelf beter omdat zij het wel doen. In ieder geval: lekker negeren.

Mijn vriend (54) gaat over een paar maanden een dag per week oppassen op zijn eerste kleinkind. Hij werkt nog gewoon, natuurlijk, maar neemt dan deels verlof op die dag. Ik denk dat ik hem af en toe wel ga helpen, want ik vind baby’s ook erg leuk.

Wilgenkatje- schreef op 08-01-2023 om 19:44:

Leuk om jullie ervaringen te lezen. Twintig jaar geleden had ik vast gezegd - natuurlijk, ik ga graag oppassen. Maar de realiteit is anders.
Al ben ik blij dat het gevoel van affectie (dat ik niet voel onderweg naar een oppasdag) onmiskenbaar opduikt als ik mn kleinkinderen zie en voel - gelukkig maar.

Ik pas liever op grotere kleinkinderen dan op baby's/peuters. Wederzijdse verstaanbaarheid,samen wat kunnen doen. Het is misschien vreemd, huilende kleintjes maken me onzeker. Hoe ervaren andere oma's dat?

Het enige kleinkind op wie ik een hele tijd heb gepast,voelde heel vertrouwd. Doordat ik elke week kwam, kende ze me goed en lukte het oppassen goed.
Ik voel me altijd nogal onthand als baby's van streek zijn, mijn man kan dat veel beter hanteren; tegen luiers verschonen en andere vieze klusjes heeft hij trouwens nooit opgezien, vroeger ook niet. Hij is gewoon beter met baby's dan ik. Heel lang geleden al, hij was dolenthousiast toen hij als 11-jarige een neefje kreeg. Ik ben opgegroeid zonder kleintjes in mijn naaste omgeving.

Dat ik nu niet (vast) oppas is gelukkig niet meer wegens ziekte, trouwens.

Verder over oppassen/logeren: ik ben het ontwend geraakt dat kinderen constant op allerlei manieren 'in je ruimte aanwezig zijn'. We hebben al jarenlang een overzichtelijk tweepersoonsleven (waar ik erg van geniet, na ooit getreurd te hebben over het lege nest). Die onwennigheid zou ik vanuit onze gezinsgeschiedenis niet verwachten; het was vroeger vaak druk, rommelig en een en al actie, dat vond ik geen enkel probleem. Nu moet ik steeds echt wennen.

Herkent iemand dat? Ouwe taart...!

Natuurlijk is dat herkenbaar, net als voor de eigen ouders! Het is druk, lichamelijk zwaarder, we zijn zelf in een andere levensfase geraakt. De tijd van in dienst staan van een gezin mis je niet altijd en zelfs dan wordt er nog genoeg een beroep op je gedaan. 

Daar waar we mopperden op onze eigen ouders, begrijpen we dat nu beter denk ik. Leerzaam dus. Kinderen werken niet op mijn zenuwen ( behalve die van mezelf vroeger😄).Zolang niemand op mijn nek zit, met me meekijkt, gaat het me heel goed af. 

Ik heb nog geen kleinkinderen maar als die komen, ga ik niet vast oppassen. Ik heb een eigen zaak waar ik tegen die tijd nog wel druk mee ben. Mijn ex wordt niet gevraagd om op te passen, hij was een bijzonder onbetrouwbare vader dus mijn dochter gaat haar toekomstige baby echt niet bij hem achterlaten. Ik blijk overigens erg goed met andermans baby's te zijn, ze vallen in mijn armen subiet in slaap. Ik denk dat dat komt omdat het mij niet boeit als ze huilen, ik kan ze toch binnen afzienbare tijd weer inleveren bij de vader of moeder. Blijkbaar straal ik daarmee de rust uit die nodig is om te kunnen ontspannen voor zo'n kleintje. 
Mijn eigen ouders hebben ook nooit vast opgepast, maar waren er wel bij studiedagen en ziekte (en dan vooral dingen als waterpokken, waar dochter zelf geen last van had maar waarmee ze niet naar het kdv mocht). Mijn vader was geweldig met dochter. Ze gingen eindeloos kleien, tekenen, tuinieren/plantjes watergeven in de tuin, naar het park, fietsen, schelpen zoeken op het strand, boodschapjes doen, noem maar op. Ik had het geen enkel probleem gevonden als oma niet was meegekomen, hij kon het prima alleen. Oma had weer andere kwaliteiten, maar opa had veel meer geduld. Die bleef ook rustig 20 minuten staan als peuter iets moest ontdekken. 

Bij goede vrienden past Opa 1 dag in de week op, want Oma werkt nog. Toen mijn kind nog te jong was om alleen te blijven past mijn moeder op, want mijn vader werkte nog. Toen mijn vader met pensioen was besteedde hij graag zijn tijd met zijn kleinkinderen. De ouders van mijn ex ook. Dat heeft als resultaat dat mijn kind een goede band heeft met haar grootouders.
Mijn moeder is meer van het klussen, mijn ex-schoonmoeder was van het pianospelen, mijn vader van het schaken en computerspellen en mijn ex-schoonvader ging rustig uren op een bankje zitten om kind lief ergens te laten spelen. Allemaal hebben ze een belangrijke rol gehad in het opvoeden van ons kind. 

Ik merk zelf dat mijn ouders langer dan een dag oppassen te lang vinden, ze zullen dat nooit zelf zeggen , maar ik merk dat wel