Zorgen ouder wordende moeder

oplossingen benoemen?

Misschien klinkt voor je moeder de uitleg "wij zullen voor je doen wat in onze macht ligt' een beetje teveel als een slag om de arm? Het klinkt als, ....en als het niet lukt, ja dan weten we het ook niet, snap je?
Ten eerste, misschien gaat je vader helemaal niet eerder dood dan je moeder, dus dan is er niet veel aan de hand. En anders kan je misschien wat scenario's met haar doornemen, laat haar leidend zijn; waar ben je bang voor, wat zou jij willen, hoe zou jij dat oplossen? Dat soort dingen?
Ik heb met mijn moeder bijvoorbeeld uitgerekend of zij nog in haar huis kan blijven wonen, als mijn vader zou overlijden. Dus echt een kostenplaatje gemaakt, nou en dat ging. (en mijn vader is inmiddels overleden, maar bij mijn ouders was dat al wel duidelijk, dat mijn vader eerder zou gaan, alhoewel je dat nooit zeker weet natuurlijk)

Mijn moeder durft niet zo goed meer te pinnen, dus dat doen we samen, echter na een keer of 10 is ze het toch weer zelf gaan doen (en helemaal trots) en haar administratie doen we weer samen.

De angst van je moeder is dus misschien een beetje te verlichten door samen wat oplossingen te verzinnen waar ze achter kan staan?

Sterk veranderd

Je beschrijft je moeder als een sterke onafhankelijke vrouw die sinds de ingrijpende operatie sterk is veranderd. Krijgt ze psychologische en/ofpastorale zorg nu hoe zij haar leven ervaart zo sterk is veranderd ? Dit is te zwaar voor jou alleen. Ook voor je vader zal het zwaar zijn - een vrouw die week aan week haar zorg, onmacht en onzekerheid uit.
Zelfs al zou ze op een dag alleen komen te staan en bij jou wonen - ook dat zou ten diepste niet helpen. Je vertelt dat ze erg op zichzelf is, in de nabije omgeving geen netwerk heeft. Dat verander je niet, iemand die niet van socializen houdt gaat dat niet nu ineens doen.
Het lijkt me zinvol je zorgen te delen bij welzijnswerk voor ouderen in je gemeente. En, als er contact met een kerk is, met de pastorale zorg die daar kan worden gegeven. Oud worden en regie verliezen is een moeizaam traject. Helemaal als je je zo anders voelt dan je altijd gewend was.

zorgen wegnemen

Ik heb hetzelfde met mijn moeder, die is op latere leeftijd gescheiden en dat alleenstaande leven blijkt vies tegen te vallen. Zeker in combinatie met een psychiatrische diagnose op latere leeftijd die er al haar hele leven is.

Wat wij (wij als in: ik en haar ggz begeleiders) nu doen is haar steeds ruim van te voren voorbereiden op veranderingen zodat die kunnen rijpen. Als ze zelf een initiatief toont grijpen we dat met beide handen aan en faciliteren. Vooral om haar netwerk te vergroten en dat wat er is te behouden.

We zijn daarom al een keer wezen kijken in een verzorgingshuis. Ze komt er bij lange na niet voor in aanmerking nog maar gewoon om eens reeel te zien hoe het daar is, wat daar dan weer de knelpunten van zijn en waarom het nu nog niet gaat.
We weten nu die knelpunten en proberen die al te verhelpen zodat mocht het ooit een keer gaan gebeuren ze iets makkelijker die overgang kan maken.

Bij mij in huis wonen was ooit ook een voorstel van de ggz begeleiders en daar heb ik heel duidelijk nee tegen gezegd. Lost namelijk het probleem van mijn moeder niet op en creeert voor mij als alleenstaande ouder alleen maar veel meer problemen.

Ik heb geleerd dat ik mijn moeder ook geen worst voor moet houden die er niet is.
In jullie geval zou mijn boodschap zijn: ik doe wat ik kan, maar bij mij komen wonen is niet mogelijk. Ik snap dat je het moeilijk vind om mogelijk van woonomgeving te moeten veranderen maar we gaan je daar bij helpen je hoeft het niet alleen te doen.

buurtzorg

Mijn ouders hadden trouwens voor mijn vader toendertijd hulp van de buurtzorg. En dat terwijl ze altijd er op zichzelf waren en hier tegenop zagen. Maar ze hebben er zo'n fijn contact mee gehad. Dagelijks kwam er eentje over de vloer (ik geloof roulerend een team van 7 man/vrouw) en dat vonden mijn ouders echt heel fijn (en ook voor ons als kinderen trouwens) ze hielpen met het douchen en aankleden van mijn vader, de ochtend medicijnen geven en de rest deed mijn moeder.
Terwijl mijn moeder voordat ze deze mensen nodig had, het helemaal niet zag zitten, al die mensen over de vloer.
Nu mist ze ze denk ik nog wel eens, want voorlopig is het niet meer nodig, mijn moeder redt zichzelf nog prima.

Fijn

Dank voor jullie reacties tot zover

@jasmijn: ja, oplossingen benoemen, dat zou misschien kunnen helpen. Geen idee welke oplossingen er zijn... ik zie zie nog niet, maar het bespreken en daar waar mogelijk concreet maken, is een goed idee. Ik ga dat zeker oppakken.

@wilgenkatje: Ja, het is heel zwaar. Vooral voor mijn vader. Ik woon aan de andere kant van het land en kan weinig praktische verlichting brengen. Mijn moeder wil geen hulp voor zichzelf, van niemand behalve mijn vader en mij en mijn gezinsleden. Zéker niet van welzijnswerk/ouderenhulp/vrijwilligers/lotgenoten of wat dan ook. Als ik die mogelijkheid alleen maar opper, staat ze meteen al op haar achterste benen
Mijn vader heb ik op het spoor gezet voor hulp voor zichzelf, om mijn moeder beter te kunnen begeleiden en zelf, bijvoorbeeld, zijn geduld beter te kunnen bewaren soms. Maar dat heeft hij nog niet opgepakt, ondanks mijn aanbod het samen met hem te doen. En ik wil graag helpen, maar me niet opdringen en de regie overnemen (voor zover mijn ouders dat zouden laten gebeuren). Mijn moeder vind me nu al redelijk bemoeizuchtig.
Zelf heb ik een paar keer gesproken met mensen die bekend zijn met niet-aangeboren-hersenletsel. Maar goed, daar is mijn moeder nog niet mee geholpen.

@ wil40. Verhuizen naar ons in de buurt (wij wonen aan de andere kant van het land), daar willen ze eigenlijk (nog) niet aan. En dan nog, ook vlak bij ons zou mijn moeder niet alleen kunnen/durven wonen denk ik.
En nee, er is nog geen enkele zorg van buitenaf voor je ouders. Dat hoeft ook nog niet echt, ze hebben in principe geen zorg nodig. Hoewel het voor mijn vader (te) zwaar is om een echtgenote te hebben die eigenlijk niet (meer) zonder zijn directe aanwezigheid kan en heel vaak een beroep op hem doet voor hulp bij (piep)kleine klusjes.
'Soms is het een kwestie van accepteren', tja, toch verdrietig.
En nee, ik kan ook niet alles voor hen wegnemen en nee, nu beloftes doen is niet handig. Dus samen scenario's bespreken naar oplossingen kijken, dat is wat ik voor ga stellen.
En ja, mijn ouders doen samen nog veel leuke dingen, ze gaan er veel samen op uit. Maar er komt nooit iemand bij hen, en zij gaan zelden naar iemand anders. Dat vind in elk geval mijn moeder fijn zo, ze is zeer op zichzelf, altijd al geweest.

Dankjewel!

Dankjewel ook Flavia en Jamijn.

Fijn om te lezen hoe anderen er mee om gaan. Uit elk bericht haal ik wel iets wat ik meeneem in het gesprek. Toevallig kwam dat van de week aan de orde, dat mijn moeder het fijn zou vinden om hier eens serieus over te praten. Dat gaan we dus zeker doen. Ik neem jullie input hierin mee.

Echt fijn dat jullie reageren, dankjewel. En ja, het is echt zwaar, voor mijn moeder, mijn vader en ook voor mij. Ik kende al meer groot leed en dramatisch verlies. Maar dit is ook gewoon echt erg verdrietig.

Lastig

Hier ook ouder wordende ouders, sinds kort hebben ze huishoudelijke hulp. Mijn moeder vond het eerst wel moeilijk, maar is er inmiddels aan gewend en vind het fijn. Vanaf 75 jaar krijgen ze hier, vanuit de gemeente, de mogelijkheid om aan diverse activiteiten deel te nemen. Kan er iemand komen om te inventariseren of er hulp nodig is, op welk gebied dan ook. Misschien is er bij jullie ook zoiets. En informeer eens of ze huishoudelijke hulp kunnen krijgen. Wat afleiding, een praatje, het kringetje word langzaam groter. En de hulp signaleert ook of ze verder achteruit gaat. Misschien voor je vader fijn om dan iets anders te gaan doen, het kan zwaar zijn voor hem. Mijn vader gaat bv boven op zolder aan het knutselen, komt alleen met de koffie even naar beneden.

En misschien kan ze opgenomen worden in een koffie groep, een belgroep oid.

Sterkte ermee.

probeer op tijd te zijn

Het is een dubbel gevoel: je wilt niet te veel op de zaken vooruit lopen (er is nu nog geen directe zorg nodig), maar aan de andere kant: als er wel iets gebeurt loop je eigenlijk al achter de feiten aan. Na het overlijden van vader wilde moeder hier ook absoluut niet in een verzorgingshuis. Maar het moest wel. Dus toen er een plekje vrijkwam in het tehuis van onze keuze, is moeder daarheen verhuisd. Misschien had ze nog een paar maanden langer in haar eigen huis kunnen blijven wonen, maar dat risico durfden we niet te nemen. Bang dat als het echt moest, ze dan in een tehuis veel verder terecht zou komen. Ook hebben we voor onze ouders op een gegeven moment maaltijdenservice geregeld. Wilden ze ook niet, maar door ons werk konden we niet zorgen voor een warme maaltijd voor hen.
Soms moet je iets forceren, hoe moeilijk dat ook is.

Wachtlijsten

Wat ik je echt aanraad is om je ouders alvast op de wachtlijst voor een aanleunwoning te zetten. Ookal zien ze daar niks in. Het kan zomaar zijn dat dat nog verandert, en als je dan nog moet gaan wachten kan dat erg lang gaan duren.

Het is moeilijk, en het is voor een deel ook loslaten. Ze willen dit niet, ze willen dat niet, tja, dan houdt het soms voor een heel deel op....

Ginny

op een wachtlijst zetten dat gaat je niet lukken, daar heb je tegenwoordig een CAK indicatiestelling voor nodig en die krijg je alleen als je aan bepaalde voorwaarden voldoet. Zo moet je minimaal een zorgklasse 5 hebben. Die heb je niet als je nog geen enkele vorm van thuiszorg hebt op dit moment.
Zelfs mijn moeder die duidelijk psychiatrische hulp heeft en waarbij de psychiater een indicatiebrief kan en wil afgeven krijgt daarmee nog geen voldoende zorgklasse.

Voor aanleunwoning niet!

Mijn ouders stonden ook op de wachtlijst, terwijl mijn vader nog helemaal bij was.

Nadat mijn vader overleden was ging mijn moeder op de wachtlijst voor een verpleeghuis. Daar was inderdaad een indicatie voor nodig. Voor de eerdere inschrijving niet.
Meen ik mij te herinneren...

Oh thuiszorg...

Nou dan misschien eerst daar eens mee beginnen?
Wat huishoudelijke hulp?

Regels veranderen Ginny

En dat gaat soms snel. Maar daarover kan TS zich laten informeren.

Klopt Wilgenkatje

En nog een kleine aanvulling uit eigen ervaring: soms moet iets ook inzinken. Waar eerst nee tegen gezegd werd kan na een aantal maanden toch opeens ja zijn. Dus af en toe voorzichtig opnieuw polsen kan soms helpen.

Aanleunwoning/ seniorenwoning.

Inschrijven voor huurwoning kan altijd, waar je in de toekomst voor in aanmerking komt zie je dan wel weer.
Je hebt aanleunwoningen die horen bij een verpleegtehuis, met eventueel zorg waar je een indicatie voor nodig hebt, maar inschrijven voor gelijkvloerse seniorenwoning kan altijd. Maar ze wonen misschien al gelijkvloers? Alle voorzieningen dichtbij? Dat bedoelde ik met makkelijk wonen.
Dat kan gewoon in hun eigen omgeving, ik bedoelde niet Veer dat ze richting jou woonplaats moeten verhuizen.

Zorgen om je vader

Zoals ik het lees, heeft je vader een grote zorg. Mijn moeder had ook grote zorg voor mijn vader. Ze was zelfs blij toen hij naar een verpleegtehuis ging zodat ze die zorg aan een ande k9n overdragen. Ze had het gevoel het dat haar leven alleen maar in teken stond van zorgen voor hem. En zo was het ook, ze deed geen leuke dingen meer of geen gelegenheid om vriendinnen te bezoeken. Heel triest.

We vonden het onveilig haar alleen in dat huis te laten wonen. Ze vergat ook dingen en wist bv. niet meer hoe een wasmachine werkte. Als haar iets overkwam, vb. een val waarbij ze iets breekt en niet bij een telefoon kan of een hersenbloeding, was er niemand die haar kon helpen. Ze begreep dat de stap naar een bejaardentehuis noodzakelijk was. Wij waren ook niet in staat elke dag bij haar langs te komen.

Ze woont nu al een klein jaar in een bejaardentehuis, haar kleding wordt gewassen, verzorging zorgt voor ontbijt en warme maaltijd en koffie. Ze hoeft zelf nergens meer zorgen om te maken want ze kan altijd de verzorging benaderen.

De wachttijd voor een bejaardenwoning bedroeg zes maanden. Die tijd vulden we met dagelijkse een uurtje thuiszorg vanuit wijkzorg. Een noodoplossing want het gaat meer om toezicht gedurende de dag; zorg dat even binnen wipt om te vragen of iemand een kofje koffie wilt en meteen kan zien of iemand hulp nodig heeft.

Onbekend maakt onbemind. Kan je met je moeder bij iemand die in een bejaardenwoning woont op visite gaan?

Ik lees mee

Als mantelzorger voor mijn ouders (80+) heb ik daarnaast ook als enige de zorg voor de demente moeder van mijn overladen vriend

Oh, Moemie

Dan is het voor jou ook heftig zeg!!! Zorg, als dat kan, voor een netwerk. Huishoudelijke hulp ed. Liefst ook voor jezelf, jeetje zeg.

Ging even mis...

Schrijffoutje: Overleden....
En tevens een schoonvader van 83. Vier 80-ers. Ik probeer zoveel mogelijk nu al te regelen. Een levenstestament opmaken kan problemen op de langere termijn kan tackelen. goede afspraken maken nu ze nog toerekeningsvatbaar zijn en deze ook schriftelijk vastleggen. Niet alleen over bezit maar meer wat zij willen mochten zij zelf de regie over hun leven kwijtraken. Hoe ver willen ze doorbehandeld worden? Wel of niet reanimeren? Wel of niet actief behandelen bij ernstig ziekzijn? Wat willen ze met hun huis? Maar dat zijn meer zakelijke wensen en wat zijn hun laatste wensen, inschrijven voor een aanleunwoning, aanpassingen in huidige woning, etc.
Veer, ik denk dat je moet proberen alvast zoveel mogelijk te regelen. Alles duurt tijd en overal zijn wachttijden voor.
ik wens jou en alle vrouwen die hier ook mantelzorgen veel sterkte.