Zoon lijkt depressief te zijn, maar wil niet geholpen worden
Hoi,
Ik ben nieuw op dit forum. Nou ja, niet helemaal, want toen mijn kinderen heel klein waren kwam ik hier ook.
Inmiddels, ruim 10 jaar later, ben ik verhuisd, heb ik een ander mailadres en dus een nieuwe oudersonline account en voelt het toch alsnog ik hier nieuw ben 
Even voorstellen; ik ben 41 jaar, getrouwd en samen met mijn man heb ik 2 kinderen, een dochter van 16 en een zoon van bijna 14 jaar. Om onze zoon hebben we best wat zorgen. Ik zal het proberen kort samen te vatten.
Bij onze zoon is (toen hij nog maar 8 jaar was) dysthemie (een voorstadium of lichte vorm van depressie) vastgesteld. Hij heeft destijds speltherapie gehad, waar hij altijd met tegenzin naartoe ging, maar (zo leek het althans) juist goed/opgewekt vandaan kwam. Destijds werd gezegd dat de dysthemie zich in de pubertijd tot een depressie kan ontwikkelen.
Sinds hij naar de middelbare school gaat, is hij (ook door pestervaringen door 1 jongen, waar wij pas sinds enkele maanden vanaf weten) in een diepe, donkere put beland. Hierdoor, maar ook vanwege zeer slechte prestaties op school is hij onderzocht door een kinderpsycholoog, die ADD vaststelde, in combinatie met een hoogsensitieve persoonlijkheid. Hij heeft een proefbehandeling met Methylfenidaat (Concerta) gehad, waar hij heel somber van werd en mee is gestopt.
Onze zoon is een jongen die op buitenstaanders overkomt als een sociaalvaardige, vrolijke, aardige jongen. Hij heeft vrienden, ziet er leuk uit en lijkt zich prima te redden. Maar wij zien een heel andere jongen, een jongen die thuis durft te laten zien hoe verdrietig en somber hij is en hoe moeilijk hij het vindt om zich staande te houden. Ik heb hem ooit gevraagd wat hij zou willen veranderen als hij kon, zijn antwoord was 'ik zou minder willen voelen'.
Bij de personen (hulpverleners) die hem wilden helpen, laat hij een coöperatieve houding zien, maar deze is niet echt. Want tegen ons zegt hij dat hjj zegt wat ze horen willen, dat hij het spelletje meespeelt.
Mijn man en ik zijn bang dat hij depressief is en willen eigenlijk dat hij hulp krijgt. Maar hij wil niets, hij vertrouwt niemand meer. De ervaringen die hij tot nu toe heeft (speltherapie, kinderpsycholoog) ziet hij als nutteloos, het heeft hem niets opgeleverd, want kijk hoe hij er nu aan toe is. Hij deed dit destijds voor ons, niet voor zichzelf, zegt hij. Op de meest slechte momenten, wanneer hij nauwelijks contact maakt en hij zich afzondert, spreekt hij met een monotone, nauwelijks verstaanbare stem en vraagt hij ons om hem met rust te laten. Het contrast is dan erg groot met de blije jongen die we ook zien. Want dit laatste maakt het nog lastiger, hij is niet altijd somber, het zijn perioden, fasen, die enkele dagen duren. Het einde van zo'n fase wordt ingeluid wanneer hij ons toelaat en we met elkaar in gesprek kunnen. Dat lucht hem dan zichtaar op, waarna hij langzaamaan herstelt, terugkeert.
We willen hem tijdens de donkere momenten respecteren, met rust laten zoals hij vraagt. Tegelijkertijd zegt hij tijdens deze donkere momenten dat hij dood wil en maken we ons dan ontzettend grote zorgen. Het voelt dan als een vacuüm, we kunnen geen kant op.
Op dit moment is dit gelukkig niet aan de orde, we hebben nog vakantie en er is dus geen sprake van druk, er kan en mag een heleboel. Maar we weten dat er weer moeilijke perioden zullen volgen, vooral wanneer school en andere 'verplichtingen' weer aan de orde zijn.
Ik zou heel graag willen weten wat jullie vinden, denken wanneer je dit leest. Ervaringen, tips, adviezen, graag!
Lolliepop
hier
Onze zoon van 18 heeft ook een dysthyme persoonlijkheid, bij hem in combinatie met adhd (en ook nog dyslexie).
Toen hij kind was, tussen zijn negende en zijn elfde, ging het echt heel slecht met hem. Gedragsproblemen op school, suicidaal en zo.
Zo slecht gaat het niet meer, maar in zijn puberteit heeft hij wel periodes gehad dat hij het niet meer zag zitten. En nu heeft hij nog steeds van die dagen. Hij wil dan het liefste op bed blijven liggen. Maar daar knapt hij eigenlijk nooit van op.
Wat we dan doen is, naar hem toe gaan. Gewoon bij hem zijn. Wat te eten of te drinken brengen. En dan toch proberen in gesprek te raken.
De eerste insteek is dan naar zijn gevoel. 'Voel je je rot?' En dan vraag ik of ik hem een knuffel mag geven. Dat helpt vaak al enorm. Hij zit dan vast in zijn gedachten dat hij mislukt is, er niet toe doet enzo. En dan heeft hij het echt nodig dat uitgesproken wordt dat ik van hem hou. Dat ik er voor hem ben. Dat geen probleem zo groot is, dat wij het niet op kunnen lossen.
Na die eerste stap van meevoelen, lukt het vaak wel om met wat giswerk van mijn kant, een paar problematische speerpunten te vinden. Soms is het zorg om slechte cijfers, faalangst. Soms is het zorg om zijn gezondheid. Soms is het zorg om zijn toekomst. Het helpt hem altijd enorm, als de dingen benoemd zijn. en ik heb geleerd om niet veroordelend en oplossend te luisteren. Want daar heeft hij geen behoefte aan dan. Geen snelle oplossingen, en zo.
Als de dingen benoemd zijn, lukt het soms wel weer om samen met hem te bedenken wat realistisch is, wat helpend is, om te denken. En wat het allemaal alleen maar erger maakt. Dus helpende gedachten. Omdenken.
En dan kan hij meestal wel weer aan self-care gaan doen. Iets doen wat hij leuk vindt, iets eten wat hij lekker vindt. En dan kom ik er na een tijdje, een paar uur, weer op terug. Meestal gaat het dan wel weer aardig. Maar als er een groter probleem speelt, moeten we daar wel oplossingen voor bedenken.
Als ik er niet ben, dan blijft hij de hele dag op bed liggen. In zijn eentje komt hij niet uit de bui.
oh en...
Volgens mij is er niet zo veel verschil tussen dysthymie en depressie.
Bij kinderen spreken ze sowieso meestal van dysthymie, omdat die zelden zich gedragen als een depressieve volwassenen. Wat jij beschrijft, de ene dag, blij, de andere somber, dat hoort bij kinderen die depressief zijn.
En over dood willen praten, dat deed mijn zoon dus ook. Hij vertelde achteraf dat hij op een gegeven moment ook op het punt heeft gestaan om een einde aan zijn leven te maken, maar dat hij het niet gedaan heeft, omdat hij aan zijn broertje en aan mij moest denken. Hij was toen negen jaar.
Heel eng. Dus let goed op. Maak er geen emotionele toestand van. want dat schrikt dan af.
Het is sowieso slim om je emoties op de achtergrond te zetten. Hij heeft zelf al zoveel gevoelens. Als jou gevoelens dan er boven op komen, wordt het allemaal helemaal zwaar. Dus ik probeer altijd met een laag expressed emotion met zoon te spreken in dat soort periodes.
https://www.113.nl/?gclid=EAIaIQobChMI8O2Hm67p1QIV8DLTCh1kzQriEAAYASAAEgKQXPD_BwE
Als je vragen hebt, kun je misschien bij 113 ook goed terecht.
https://www.gripopjedip.nl/nl/Home/
Deze website kan je misschien ook helpen.
Lotgenoten
Ik heb geen ervaring maar het lijkt me erg moeilijk. Voor jullie en voor hem. Zou een gesprek met een lotgenoot af en toe iets kunnen zijn. Kan me zo voorstellen dat het fijn is als iemand hetzelfde hweft. Dat je er niet alleen in bent. Sterkte.
