Wens: een leeg leven

Precies Max

Er bestaat (hoe kan het anders) een Engelse benaming voor de drukte dat we onszelf aandoen, de "fear of missing out".
Ik ken een paar mensen in mijn omgeving die er volgens mij aan "lijden" maar ik hou mijn mond, want het is hun keuze. Zo heb ik een vriendin in Frankrijk die altijd 4 kinderen met een baan en een studie gecombineerd heeft, en ook een redelijke drukke sociale leven. Ik begrijp werkelijk niet hoe ze het doet, de paar keren dat ik bij haar logeer is het van 's ochtends vroeg (6:30) tot 's avonds laat (23:00) vol met werk, kinderen (nu alleen nog de jongste van 19 maar vroeger had ze er 4 thuis), sporten, museumbezoek. etc...
Er zijn mensen die een beetje "bang" zijn voor leegte en alles vol proppen. Ik heb integendeel angst voor "volheid" en heb elke dag momenten nodig van leegde, waar ik naar eigen inzicht dingen in kan plaatsten of voor mij uit kan staren op de bank.
Sini

Sini

Ik geloof dat dat precies is wat ik bedoel: ruimte nemen om de dingen te laten bezinken, uit te ademen, voor me uit te staren. Als tegenwicht tegen alles wat er van buiten en van binnen op me afkomt. Zonder daarbij het gevoel te hebben dat ik te weinig nuttig of sociaal ben.

Aleid

'Zonder daarbij het gevoel te hebben dat ik te weinig nuttig of sociaal ben.'

Precies dát.

Nog steeds denk ik dat er grote verschillen zijn

met 30/40 jaar geleden.

Alleen al het huis waarin wij wonen. Gewoon 2 onder 1 kap begin jaren 70. Ver buiten de Randstad, op het platteland. Niet groots en meeslepend, zeg maar. Toen de huizen gebouwd werden, waren ze prima te kopen op 1 salaris. De hele buurt hier deed dat. Net als dat mijn ouders een paar jaar eerder een vergelijkbaar huis kochten op het salaris van mijn vader. Toen wij het kochten eerste helft ‘00, het was ons eerste huis, hadden we echt twee salarissen nodig om het te kunnen kopen. Het is lang zo geweest dat we geen van beiden alleen het huis konden betalen. Als dat geen extra druk is, die de generatie voor ons niet had....

Niet dat ik hun situatie idealiseer hoor, ik had het niet op hun manier gehoeven. Maar de verwachtingen zijn wel anders. Als mijn moeder minder vrijwilligerswerk had gedaan dan ze deed, had niemand daar iets van gevonden. Ze hebben hard gewerkt in die zin maar de druk was anders.

Oké Aagje

Laat ik eens persoonlijk worden dan
Niet omdat ik mijn verhaal wil doen, maar omdat ik ervan overtuigd ben dat mijn persoonlijk verhaal (wat dit betreft) absoluut niet uniek is.

Ik ben niet bepaald dom, opgegroeid in lage arbeidersklasse. Dat geldt overigens alleen voor mijn ouders, rest van familie valt wel mee, dus het varieert nogal. Voor mijn partner geldt hetzelfde, zijn ouders hebben best beperkingen (zoals het gros vd mensen in nl) en anderen in familie hebben zaakjes weer beter voor elkaar.
Goed, dit ter inleiding.
Nu merk ik dat mijn partner, hoe lief hij ook is en hoe veel hij ook van me houdt, de neiging heeft op een bepaalde manier met me om te gaan.
En dat geeft ook druk, veel druk!
Helaas is zijn manier van omgang met mij herkenbaar voor mij. Ik herken er precies mijn vader in. En helaas ook mijn schoonvader, althans hoe deze nu met schoonmoeder omgaat.
Het gaat om vanalles, maar iig ook flink om seksisme. Een bepaalde ongelijkheid, die partner niet eens ziet, niet doorheeft, ontkent, maar die vaak prominent aanwezig is.

Mijn moeder is zichzelf volledig kwijt geraakt, is niets meer van over. (zo treurig) Mijn schoonmoeder klaagt steen en been en wordt door niemand ooit serieus genomen. Ze behandelt mijn schoonvader tegelijkertijd als een kleuter en als een god.

En ik, ik wil niet zeggen dat ik gelukkig of content met de situatie ben, of ook maar een goede modus gevonden heb. Maar ik strijd er wel tegen, continu. Erg genoeg zet dat nog steeds niet voldoende zoden aan de dijk. Geen idee waar het naar toe gaat, maar als partner niet voldoende weet te veranderen dan houdt het op, ben ik weg.

Dat weet partner ook wel en hij werkt echt hard de patronen te veranderen. Patronen die uiteraard niet bij ons begonnen zijn, maar bij onze voorouderen.

En tsja, ook vroeger konden vrouwen hun mond open doen en strijden voor bepaalde zaken. Maar heel makkelijk was dat toch niet en vooral weggelegd voor de meer mondige en sociaal vaardige mensen.

Ik zit dus nog met zo'n ouderwets, sociaal vrij onhandig exemplaar. Niet voor niets uiteraard en hij heeft echt wel een hoop te bieden. Maar ik vind de strijd met hem echt ondraaglijk vermoeiend en zwaar. Ik kan nu pas echt wel snappen dat mijn moeder en schoonmoeder de strijd opgaven, zeker in die tijd. Scheiden was erg heftig toen.
En hee, zo'n man in huis als tiran geeft ook waanzinnig veel druk.

(dit als voorbeeld, uiteraard nog veel meer factoren die in vroegere tijden meer of minder druk gaven)

Max

Als je bedoelt dat iedere tijd de eigen narigheid en druk heeft (naast de positieve dingen die er ook zijn), dan ben ik het met je eens hoor. Dat is natuurlijk ook zo. Geen enkele tijd is volmaakt, iedere tijd heeft schaduwkanten.

En ik zei ook al dat ik niet wilde ruilen met de tijd van mijn ouders. Ik ben blij dat ik gewoon kon studeren en niet ontslagen ben toen ik trouwde of kinderen kreeg. Dat ik een partner heb die er hetzelfde in staat. Maar wat er hier over druk in onze tijd op de een aantal vlakken gezegd wordt, is anders dan in de tijd van mijn ouders.

Heftig verhaal van jou trouwens. Sterkte met je strijd.

wat je meekrijgt van je ouders

Ik denk dat er ook veel meespeelt in wat je van je ouders meekrijgt en ziet, en waarschijnlijk ook wel van je partner.
Mijn vader zijn werk was zijn hobby, hij kon er helemaal in opgaan, maar wij hadden als kind niet door dat hij aan het werk was. Het was juist heel gezellig om dan bij hem te zijn en mee te rommelen in zijn werkplaats.
Mijn moeder deed het huishouden (wel heel grondig) bij haar had ik meer het gevoel van 'er moet van alles gedaan worden'. (ik zat dus vaker bij mijn vader)
Maar in de middag zat mijn moeder in de zomer vaak in het zonnetje met een boek.
In de avonden/weekend deden mijn ouders niet veel. Op zaterdag was mijn vader nog steeds aan het hobby-en of rommelen in de caravan. In de avonden altijd thuis tv kijken. Ze gingen wel naar de verjaardagen van familie (6 x per jaar denk ik) of naar een kaartclubje (om de maand)

Het enige wat ik van mijn moeder heb meegekregen qua onrust is dat ik op een zomerse dag niet binnen mag zitten, mijn moeder heeft dan blijkbaar zó vaak gezegd ' ga naar buiten, de zon schijnt' dat ik me er nu nog schuldig over voel.
Dus hoogzomer (als het binnen veel lekkerder is) dan loop ik vaak toch even buiten in de tuin te drentelen (zou niet weten wat ik er moest doen) om dan na een kwartier tot half uur, toch maar weer naar binnen te gaan. Dan voel ik onrust

Aleid: introvert

Ik ben een introvert die op school werkt en heb echt die leegte nodig. Ik krijg zo veel input tijdens het werken dat ik wel moet...

Onrust

Ja, dat herken ik. Ik wil ook een leeg leven! Nee, ik wil vooral kunnen genieten van 'niets doen'. Gewoon zonder schuldgevoel een boekje zitten lezen op de bank, met een kopje thee. Maar dat is er vroeger thuis wel uit geslagen blijkbaar . Mijn moeder was ook altijd bezig. En nog. Als zij zit is ze óf de krant aan het lezen (toch ook soort van nuttig), óf aan het breien. En dan staat er wel een pan soep op het vuur te pruttelen...

Mijn ouders hadden vroeger wel redelijk vaak wat te doen. Maar niet zozeer in clubverband. Mijn vader was vrijwilliger in een theater, dat was meer een soort tweede thuis, zo vaak zat hij er. Mijn moeder heeft een grote familie, waar zij veel tijd aan besteedde. En ze hadden veel contact met alle buren, we woonden in een heel gezellige straat. Er werd veel samen gevierd. Alle verjaardagen van alle buren waren aanleiding voor een gezellig samenzijn. En als wij met de buurkinderen buiten speelden zat mijn moeder vaak thee te drinken en te kletsen met de buurvrouwen. Die ook allemaal niet werkten, zo ging dat nou eenmaal in die tijd... Mijn moeder was al heel vooruitstrevend door te blijven werken tot 2 maanden voor mijn geboorte. Later ging ze halve dagen werken, op 5 minuten fietsen. Dus ja, dat is wel echt anders dan ik, 4 dagen op een half uur autorijden (zonder files).

Of de druk echt anders is, ja, dat denk ik wel. Of het ook meer is weet ik niet. Maar dat wij zoveel keuzes hebben zorgt ook voor een bepaalde vorm van stress. Om maar een voorbeeldje te noemen: de vakantie. Mijn ouders hadden nauwelijks geld voor vakantie, dus wij gingen altijd naar hetzelfde betaalbare plekje in Zeeland. En een paar keer, heel wild en avontuurlijk vonden ze dat, naar de Eiffel. Ik geloof niet dat wij heel veel inspraak hadden. Met onze kinderen overleggen wij al vanaf dat ze een jaar of 7, 8 zijn. En wat is de wereld toch groot! Hoe bepaal je wat je nog wil zien en doen?? En hoe pas je alle verschillende wensen aan elkaar??
En schoolkeuze. Wij gingen 'gewoon' naar de katholieke basisschool, en dus ook 'gewoon' naar katholieke middelbare school. Met mijn kinderen ben ik denk ik wel 8 middelbare scholen af geweest. Basisschool was iets makkelijker, de dichtstbijzijnde stond goed aangeschreven en wij voelden ons er prettig. Maar het begint dus al jong, al die keuzestress...

Brenda, herkenbaar, ik moet ook naar buiten bij mooi weer, al houd ik er helemaal niet van, die Hollandse hitte .

Individueel

Je individuele situatie nu kan natuurlijk wel stressvoller zijn dan die van je ouders maar dat is onafhankelijk van de tijd waarin ze leven en waarin wij nu leven. Mijn ouders hadden een aantal behoorlijke stressfactoren in hun leven maar die stonden los van die tijd (gehandicapt kind, eigen bedrijf, verslaving). Ik heb zelf die stressfactoren niet dus mijn leven is misschien wel drukker maar minder stressvol.

En je kan ook nu je leven natuurlijk best rustiger inrichten. We hebben daarin juist veel keuzevrijheid. Ik kies voor de drukte maar ik zou ook kunnen kiezen voor rust als ik die behoefte zou hebben. Ik kies er voor om fulltime te werken en daarnaast nog een druk sociaal leven te hebben en verschillende hobbies/activiteiten (+ het gezin). Ik zou best iets minder uren kunnen werken of zelfs helemaal iets anders gaan doen. Ik zou veel activiteiten op kunnen geven. Ik zou kunnen verhuizen en in een andere iets goedkopere omgeving te wonen. Dan kan ik veel minder dingen doen dan ik nu doe maar dat kan een keuze zijn die je maakt. Ik kan me voorstellen dat die keuzevrijheid druk geeft maar het werkt ook heel bevrijdend.

Ik ken ook best wel wat mensen die een heel rustig en eenvoudig leven leiden (en daar ook heel bewust voor kiezen).

minder druk

Bij ons is minder druk dan vroeger bij mijn ouders thuis. Vader had een eigen bedrijf en was altijd aan het werk. Kinderen moesten overal mee helpen, met werken in het huishouden en werken in bedrijf. Dat was normaal in mijn omgeving maar ik vond het als kind allemaal veel te dwingend en ik snakte naar tijd voor mijzelf. Ik wilde dat bij mijn kinderen anders doen. Dus mijn partner heeft gewoon een vaste baan en heeft in de avonduren tijd gehad voor zijn gezin, heel fijn toen de kinderen klein waren. Door alle werkdruk in mijn jeugd wilde ik, ondanks goede opleiding, het liefst huisvrouw worden (foei). We kochten begin jaren negentig ons eerste huis, eind jaren negentig ons tweede. Ik ben 7 jaar huisvrouw en moeder geweest. Financieel geen probleem, gewoon heerlijk rustig. Daarna ben ik weer gaan werken voor een paar dagen per week. Onze kinderen zijn nooit naar opvang geweest behalve overblijf. Al met al hebben wij een mooi gezinsleven gekend en is mijn werk op volle sterkte teruggekomen toen de kinderen groter werden. Ben zelfs weer een deelstudie gaan doen. Bij mijn ouders was niet vaak tijd voor leuke dingen, en dat had niets te maken met geld maar met levensvisie en druk.. Dat hebben wij met ons gezin allemaal anders gedaan en daar ben ik nog blij om.

Druk vs leeg

Wat ik bedoelde in mijn openingspost ging misschien verder dan dat ik een minder druk leven wil. Want mijn leven is objectief gezien niet druk. Geen overvolle agenda die bol staat van allerlei activiteiten. Er gebeurt wel veel in mijn leven. En anderen weten me ook te vinden als er ingewikkeldheden zijn in het hunne (gelukkig niet alleen dan hoor).
Toch, ik voel druk. Waaraan ik me ergens wil ontworstelen. Het gaat dan om innerlijke druk. Niet genoeg te zijn. Terwijl ik ook het gevoel heb dat het zoeken van de stilte, naar binnen keren, me uiteindelijk een rijker mens kan maken. Hoop ik. Weet ik niet zeker.Mag ik die stilte dan voor mezelf 'opeisen'? Gaat dat niet ten koste van tijd die ik aan anderen had kunnen besteden? Dat zijn de vragen waar ik mee rond loop.

"Mag ik die stilte dan voor mezelf 'opeisen'?"

Van mij mag je dat, hoor! Van wie in jouw omgeving niet?

Rode krullenbol

Rode krullenbol

'Van mij mag je dat, hoor! Van wie in jouw omgeving niet?'

Nou, zelfs in dit draadje zijn er mensen die minder drukte associeren met de hele dag op de bank hangen en alleen naar buiten om de hond uit te laten, en die roepen dat ze 'zo'n leven' niet zouden willen. Alsof je dan afwijkend, lui en niet sociaal bent. Dus die afkeuring is er echt wel.

De rust vinden

Betekent wel dat je de mening van anderen moet durven negeren. Dat is eigenlijk misschien het enige obstakel tussen die nodige leegte en je huidige leven.
Ik heb besloten, door die breuk met mijn partner 2 maanden geleden, dat ik vanaf nu mijn leven ging inrichten precies zoals ik het ZELF wilde. Mijn eigen tijden en ritme aanhouden, behalve natuurlijk op het werk. Want het leven van een docent wordt geregeld door de klok en de bel. Jij moet een bepaald hoeveelheid werk afronden binnen 50 mn met 30 mensen die misschien heel andere ideëen hebben over wat ze zouden willen doen. Maar behalve op mijn werk ben ik nu heel eigenwijs geworden. Ik lig nu op de bank te typen op mijn telefoon, de poes op schoot en de hond naast me. Ik vind het heerlijk, er moeten heel veel andere dingen gebeuren maar niemand die me dwingt. Ik snap wel dat niet iedereen ambieert om single door het leven te gaan, maar die rust en leegte impliceert ergens dat je een beetje sch.... hebt aan andere dingen.
Sini

Leuk draadje dit

Wat mij opvalt is dat er regelmatig wordt gesproken over wat anderen vinden, dat dat nogal mee kan spelen. Anderen ook alsin ouders. Terwijl ik niemand lees die vertelt daar daadwerkelijk op aangesproken te zijn door iemand of consequenties te hebben ervaren.... stiekem denk ik dat die anderen vaak vooral in ons eigen hoofd zitten, dat we vaak onbewust toch iets in onze kop hebben zitten mbt ‘hoe t heurt’ en dat dat blijkbaar heel lastig is om te herprogrammeren.
Ik heb t ook hoor. Mijn moeder zei altijd; een vrouwenhand en een paardentand staan nooit stil’ nou pak dan maar eens je kopje thee midden op de dag om een uurtje te zitten haha
Maar ik denk dat we toch ook allemaal intrinsiek de drang hebben om van betekenis te zijn en daar komt dan toch een soort drang tot actie uit.
Ik word er steeds beter in, de ruimte pakken voor het edele nietsdoen, word ik een veel leuker mens van. Maar heb wel de balans nodig met actie dus ben daarnaast nog steeds blij met gezin, sociaal leven, baan, vrijwilligerswerk en sport . Sleutel voor mij is het zelf kunnen indelen en doseren, als ik dat mag doen gaat het lekker 😋

Zelfs Jennifer Lopez!

'Ze fantaseert over een simpeler leven: "Waar alles een beetje eenvoudiger is. Waar ik kan fietsen, schilderen of zitten in een schommelstoel met een prachtig uitzicht op een olijfboom of een eik."

https://www.nu.nl/achterklap/6023826/jennifer-lopez-fantaseert-over-een-eenvoudiger-leven.html

"Dus die afkeuring is er echt wel."

Ik zou zeggen: stel grenzen en zet desnoods de omgang met iedereen die zich al te veel bemoeit met de manier waarop jij je leven leidt op z'n minst op een zeer laag pitje.

Rode krullenbol

Rustig klinkt beter

Een leeg leven klinkt ook niet leuk, eerlijk gezegd. Zo zou ik het zelf niet noemen. Ik heb wel een heel rustig leven, klinkt dat al beter? Ik vind dus van wel

Ik ben zzp'er en ik heb het vorig jaar zo druk gehad dat ik een paar maanden uit de running ben geweest met een schouderblessure, nu werk ik erg weinig maar ik heb geen pijn meer, dus ik kan ervan genieten. Beetje werken, sociale contacten aanhalen, me oriënteren op de arbeidsmarkt, klein beetje sporten, een renovatieprojectje in huis regelen, dat soort dingen. Wat ik vandaag niet doe, doe ik morgen wel.

Als deze fase lang duurt, gaat het misschien op m'n zenuwen werken omdat het te rustig is, maar voorlopig voelt het zalig. Van afkeuring merk ik niets, ik hoor eigenlijk vooral dat mensen juist snakken naar wat meer rust. (Dan kan ik ze vertellen dat te veel rust ook weer niet fijn is, ik kon maandenlang mijn arm nauwelijks belasten en toen was het leven toch echt om gek van te worden zo saai.)

Kaders

Een leeg leven of een rustig leven is waarschijnlijk alleen leuk binnen kaders van vol en druk. Na mijn scheiding is mijn leven redelijk leeg. Niemand meer thuis om voor te zorgen, kinderen zie ik half zo veel of minder maar ik vind 't nog steeds vreselijk om elke avond in m'n eentje te zitten en lege weekenden in het vooruitzicht te hebben.

Zie

Kinderen die ik half zo veel of minder zie. Had er moeten staan. Klein typeschermpje

Elledoris

Daar heb je gelijk in, denk ik. Een leeg leven dat niet vrijwillig leeg is, is waarschijnlijk net zo frustrerend als een vol leven dat niet vrijwillig is.

Daar

zit zeker iets in. Misschien gaat het niet zozeer om druk of leeg, als wel om het zoeken naar rust van binnen. Waarbij de woorden moeten en willen het best kunnen worden omgedraaid, denk ik.
Er zijn mensen die gewoon tevreden zijn met hun drukke of minder drukke leven. Voor anderen is dat wat lastiger. Er kan van alles zijn wat niet mee werkt. Dan kom je natuurlijk al snel op woorden als acceptatie en aanvaarding van je situatie. Dat kan een lang en stroperig proces zijn.

Jutta

"Ik ben 7 jaar huisvrouw en moeder geweest. Financieel geen probleem, gewoon heerlijk rustig. Daarna ben ik weer gaan werken voor een paar dagen per week. Onze kinderen zijn nooit naar opvang geweest behalve overblijf."

Mijn kinderen waren zelden ziek, mijn werk leuk en redelijk flexibel, de opvang was betrouwbaar. Eerlijk gezegd was dat ook een rustig leven.
Ik ben zelf trouwens al 20 jaar moeder, ondanks feit dat mijn kinderen wel naar de opvang zijn geweest. Maar ik ga er maar vanuit dat je het niet zo bedoelt. (en ook niet dat je bedoelt dat het eigenlijk beter is dat je kinderen nooit naar de opvang zijn geweest. Wat wel de vraag oproept waarom je het eigenlijk vermeldt)

Jutta

Onze kinderen zijn ook nooit naar de opvang geweest, ondanks dat wij beiden werken. Op een keer of 5 voorschoolse opvang na (in 8 jaar tijd) omdat ik ergens heel vroeg moest zijn (mijn man begon altijd vroeg).

Nee

Nee, absoluut geen waarde-oordeel. Destijds schaamde ik me er eerder voor dat ik niet werkte. Ik had altijd ideeën gehad over een gelijke taakverdeling en nu deed ik het ineens helemaal anders. Mijn gevoel contrasteerde destijds nogal met mijn denkbeelden. Maar door niet te werken had ik eindelijk het idee baas te zijn over mijn eigen leven ( na een jeugd waarin ik steeds voor anderen moest werken). Na de eerste jaren kwam er uiteindelijk toch die taakverdeling want ik ging weer werken. Man deed best veel omdat hij wist dat het belangrijk voor mij was. Conclusie is dat kinderen niet naar de opvang vingen. Zo ging het bij ons. Ik bedoel hier echt niet mee dat opvang slecht is. Wel dat ik het fijn vond dat man zijn bijdrage leverde.