Weer depressief na stoppen anti depressiva
Een hele tijd heb ik anti depressiva geslikt, ongeveer 13 jaar, totdat ik er zat van was om altijd die pillen te slikken. Ik heb er een jaar over gedaan om het af te bouwen, stukje bij beetje. Soms ging het niet, dan nam ik weer wat extra maar het ging steeds beter met me en ik begon weer te voelen (ging altijd als en zombie door het leven en heb daardoor heel veel van de kinderen gemist).
Ook toen ik nog maar een paar milligram slikte, ging het goed en voelde ik me positief. Maar nu ik er twee maanden helemaal af ben, ben ik weer terug gevallen in een zware depressie en voel ik me weer net zo als toen ik met die medicijnen begon.
Het lukt me blijkbaar niet om uit die depressie te komen maar ik wil eigenlijk niet weer die pillen gaan slikken.
Toch twijfel ik want zo is het ook niet leuk meer, ik ben elke dag erg depressief, niet een beetje neerslachtig maar echt compleet moedeloos en voel geen levensenergie. Niet dat ik dat laatste met die pillen wel voelde trouwens.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, is het echt zo dat je eenvoudig doordat je een tekort aan een stofje, depressief kan zijn of zit er altijd meer achter? Ik heb best veel meegemaakt in mijn leven maar heb wel eens met iemand gepraat en daar word ik alleen maar somberder van. Dat werkt gewoon niet voor mij.
Is er iemand hier die ervaring heeft met het stoppen van anti depressiva en het weer opbouwen van positieve gevoelens en gedachten? Ik heb inmiddels al weer veel geprobeerd maar het werkt maar even en dan val ik weer terug. Ik weet gewoon niet wat ik moet, toch weer pillen slikken of doorzetten?
Ik ben trouwens hier een vaste gebruiker van het forum maar post voor de privacy even onder een andere naam.
Niet zelf
Ik ken in mijn omgeving twee mensen die niet zonder de medicijnen kunnen. Ze zijn allebei wel eens gestopt maar dan zakten ze gelijk weer weg (en werden agressief naar hun omgeving). Kun je je psychiater niet om een ander medicijn vragen? Iets wat je gevoelens minder afvlakt en niet je hele persoonlijkheid 'wegvaagt'.
Begeleiding
Ik kende ook iemand die nog maar heel weinig milligram medicijnen had. Zo weinig dat je zou denken zonder kan best, maar zonder lukte het niet. Zou het ook verslavend kunnen zijn?
Afbouwen zal altijd wel met begeleiding moeten. Ik denk niet dat je dat alleen moet doen maar met advies van je arts. En je zal wel iets moeten veranderen; bv bewegen of tijd voor jezelf maken om de negatieve gevoelens de kop in te drukken. Op zich is dit jaargetijde (weer zon) wel goed om te proberen te minderen. Maar ik zou dus in gesprek gaan met je arts.
Sterkte!
Ann
Je schrijft:
"heb wel eens met iemand gepraat en daar word ik alleen maar somberder van. Dat werkt gewoon niet voor mij. "
Ik zou dat nog een kans geven. Echt. Ik zou er een projectje van maken. Ga naar je huisarts, laat je wat namen geven en maak drie (3) afspraken voor een intake. Zie die intake als een kort 'klik'-gesprek. In een half uur moet zo iemand je overtuigen en anders ben je weer weg. Gun jezelf dat weglopen, maar gun jezelf ook de mogelijkheid, de optie, dat hulpverleners en de hulp die ze bieden zo verschillend kan zijn dat je niet op grond van eerdere ervaringen bij voorbaat iedere hulp kunt uitsluiten.
Mijn ervaring is vaak dat al die trajecten zo lang duren dat ik blijf hangen bij iemand die niet helemaal jofel lijkt. Het vooruitzicht om weer acht weken te wachten ergens weerhoudt me dan van andere pogingen. Door drie pogingen parallel te zetten ondervang je dat probleem.
En echt, ze bestaan. Hulpverleners die mensen kunnen helpen "voor wie dit niet werkt".
Antidepressiva
Ik slik zelf al 12 jaar AD (Efexor). Daarvoor was ik ook al een keer zwaar depressief geweest en Seroxat hielp toen erg goed. Ik kon er na een jaar mee stoppen maar toen raakte ik dus vrij snel weer in een depressie. Seroxat hielp toen niet; Efexor wel. Ik heb in die jaren twee keer de medicatie afgebouwd onder begeleiding omdat ik wilde zien of en hoe het zonder zou gaan. Ook omdat de medicatie idd je gevoelens afvlakt; niet alleen de negatieve maar ook de positieve. Ik heb er verder geen last van maar liever zonder ad dan met natuurlijk. Helaas kwamen de depressieve gevoelens keihard terug.
Kennelijk heb ik net als mijn moeder en mijn zus een genetisch bepaalde serotonine opname stoornis waardoor wij levenslang ad moeten slikken om depressie te voorkomen. Het is niet anders. We missen dat stofje of ons brein kan dit niet goed aanmaken. Alle andere therapieën en leefregels hebben daar totaal geen positieve invloed op. Ik heb ook al heel wat therapieen gehad maar zonder ad helpt dit gewoonweg niet. Ik ben ook van nature een heel positief en optimistisch persoon maar zonder ad val ik keihard zomaar zonder enige aanleiding in een hele zware depressie. Net als mijn moeder en zus.
Dus ja, er zijn mensen (komt vooral bij vrouwen voor) die dat stofje missen en niet zonder ad kunnen. Bij jou zou dit ook heel goed zo kunnen zijn. En hoe vervelend ook, toch ben ik erg dankbaar voor het bestaan van ad... Ik slik trouwens een hele lage dosis; een onderhoudsdosis.
Elisa e.a.
mag ik vragen hoeveel mg je slikt als onderhoudsdosis?
Ik heb met de huisarts overlegd en heb besloten weer te beginnen (voorlopig). Wat ik alleen vreemd vond en niet zo snel bij stil heb gestaan om er naar te vragen, vond de arts dat ik 10 mg moest nemen terwijl ik me ook heel goed voelde bij 5 mg. Ik ga de pilletjes dus gewoon halveren want als ik me daar goed bij voel is het toch prima?
Ik ben er niet blij mee dat ik weer die rommel ga slikken en hoop er toch ooit helemaal af te kunnen komen.
Ik las onlangs nog dat het allemaal onzin is dat depressie kan komen door een tekort in de hersenen. Ik weet ook niet meer wat ik geloven moet, de een zegt dit, de ander dat.
Ik merk aan mezelf dat ik kan gaan yoga-en of mindfulnessen wat ik wil maar het werkt voor mij niet. Hardlopen heb ik ook al geprobeerd en babbelen met deze en gene daar ben ik zat van.
Maar ja, een pilletje slikken wil ik eigenlijk ook niet
Het is wel zo dat ik me vrij doelloos voel in mijn leven, daar helpt een pilletje ook niet voor en ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik wil verder, waar ik gelukkig van word, ben nogal zoekende en kan het niet vinden.
Maar ja, dat zijn toch dingen die je zelf moet uitvogelen, dingen achter je laten en nieuwe dingen oppakken, ik weet alleen niet wat en hoe.
Ann
Ik slik 37,5 mg Venlafaxine (Efexor) is de laagste dosering. Je weet zelf wel welke dosering voor jou het beste werkt; als je genoeg hebt aan 5 mg, dan hou je het daarbij. Het kan zo zijn dat dit gewoonweg precies dat beetje werkzame stof is dat je hersenen missen. Serotonine-tekort bestaat wel degelijk en is ook een officiele, wetenschappelijk onderzochte en onderbouwde stoornis. Het zijn vaak alterneuten die dit onzin vinden en/of mensen die denken dat je een depressie prima kan bezweren door hardlopen, yoga, praten en gezonde voeding. Sorry, dat kan bij veel mensen helpen maar niet bij een serotonine-opname stoornis. Net als bij ADHD of suikerziekte; je lichaam heeft wat hulp nodig door het innemen van die ontbrekende stof.
Nee, ad helpen niet bij gevoelens van doelloosheid; daar moet je op een andere manier mee bezig gaan zoals mbv een coach oid. Maar als je depressief bent lukt dat allemaal sowieso niet. Ik herken dat ook wel; ik ben ook erg bezig met wie ben ik, wat wil ik, waar sta ik en hoe wil ik mijn leven gaan invullen. Gelukkig heb ik een hele goede reintegratiecoach die ook NLP'er is (Neuro-Linguistisch Programmeur) en die mij goed adviseert en helpt. Maar uiteindelijk moet je het toch zelf doen.
Succes!!
Ja van praten wordt het erger
want dan ga je alles weer echt voelen in plaats dat je er een beetje omheen wandelt maar uiteindelijk wordt het bij een goede therapeut beter. Maar het lost het niet zo ineens op. Het is heel hard werken en je gaat heel diep maar zowel bij mij als bij lief werd het daarna echt serieus blijvend beter....
Ann,
Ik gebruik ook al 13 jaar ad. Ik ben een aantal keren gestopt,oa toen ik zwanger was.Steeds weer begonnen omdat ik op het randje kwam van een psychotische depressie. Ik denk zeker dat alleen medicatie niet werkt. Je geeft zelf eigenlijk al het antwoord; je voelt je doelloos, weet niet wat je wilt.
Als je je beter wilt gaan voelen moet je hiermee aan de slag. Medicatie kan wel een goeie ondersteuning zijn maar niet de enige oplossing.
Riza
Pil?
Het is een beetje mijn stokpaardje, maar voor het geval dat, ik werd depressief en suicidaal door de pil. Een mirena heeft hetzelfde effect.
Pil
Ik ben net weer aan de pil begonnen en ben weer begonnen met Ad, tegelijk dus. Waar ik me eerst goed voelde met 5 mg Ad, voel ik me nu nog steeds waardeloos. Dit zou natuurlijk met de pil te maken kunnen hebben.
Praten, ik weet niet meer waarover ik zou moeten praten, een hulpverlener kan niet veel meer doen dan luisteren, wat ik moet doen om uit het gevoel van doelloosheid te komen, weet ik zelf ook wel, dat is dingen ondernemen en daar heb ik dus helemaal geen zin in. Ik zie het niet zitten om onder de mensen te zijn, in groepen waar ik me niet in thuis voel. Dat is me al zo vaak geadviseerd, ga op een sport, hobby, vrijwilligerswerk, alleen heb ik daar geen zin in. Dat past niet bij mij.
Dat doelloze gevoel, ik weet niet goed wat ik daarmee moet, ik had het niet toen ik de Ad aan het afbouwen was en ik op 5 mg zat.
Ben nu natuurlijk net weer begonnen na twee maanden niks geslikt te hebben dus het zal nog niet werken misschien.
Iig met die 5 mg kon ik de hele wereld aan en nu niet.
Zit met smart te wachten tot dat gevoel weer terug is want ik weet niet hoe ik mijn dagen zo moet doorkomen.
Toch maar niet verder gaan met de pil dan, was misschien ook niet slim om daar nu mee te beginnen.
En dat praten
Als er hormoniaal iets mis is, dan heeft dat hele praten geen enkele zin. Sloopt enkel je energie. Praten heeft zin als er iets te verwerken valt, en zo te lezen is dat bij jou niet echt het geval.
Heb je weleens geprobeerd om er niet tegen te vechten, maar jezelf de ruimte te geven een paar maanden zonder er tegen te vechten en zonder je eroverheen te willen zetten lamlendig te voelen? En huilen wanneer je wilt huilen, in bed blijven hangen, etc? Ik heb dat een tijdje gedaan (voor ik kinderen had), en na een paar weken begon ik me beter te voelen. Ik begon echt naar mezelf te luisteren, en ik begon uit mezelf weer zin te krijgen in dingetjes.
Ja dat heb ik wel geprobeerd alleen dan kom ik helemaal tot niks en voel ik me nog slechter. Ik vind het al moeilijk om mezelf elke dag weer op te pakken maar dat voelt wel beter.
Ik slik inmiddels weer 5 mg maar nog weinig resultaat.
Maar dat is ook wel te verwachten na twee maanden gestopt te zijn.
De pil laat ik maar weer staan, vorige keer ben ik ook daarmee gestopt omdat ik er depressiever van werd. Eerst maar eens kijken wat de ad nu gaat doen.
Heb wel de pest in dat ik er nu weer aan moet, het afbouwen waar ik anderhalf jaar over heb gedaan, ging zo goed.
Ja maar ann
je zegt het zelf he, ik weet goed wat ik moet doen om eruit te komen maar heb er helemaal geen zin in. Als dit geen depressie is. Ik herken het zo goed, en er is maar een weg en dat is, ja doen... En praten met iemand met wie een echte klik is. Dat is niet makkelijk te vinden, maar het bestaat wel. Je kan wel weer de pillen gaan slikken, dat doe ik ook al 16 jaar inmiddels, minimale dosering Anafranil (10mg, de kleinste beschikbare dosering) maar je moet ook met jezelf leren omgaan. En ik weet, als "ervaringsdeskundige", dat het erg moeilijk is.
Sinilind
Sinilind,
Dat is het nu juist,dat met jezelf leren omgaan, ik heb moeite om van mezelf te houden, ben in het verleden erg vaak negatief benaderd waardoor ik nu ook zelf vrij negatief in het leven sta en dat ws uitstraal naar anderen. Ik moet me daar heel erg bewust van zijn steeds, ondanks dat ik wel therapie daarvoor heb gehad lukt het me nog steeds niet om echt van mezelf te houden met al mijn tekortkomingen.
Ik ben wel eens bang dat ik daar mijn hele verdere leven mee bezig zal zijn...
Het pilletje helpt me wel om mijn hoofd niet teveel te verliezen in dingen, ik heb het blijkbaar nodig
Toch voelt het als zwak, ik ben van huis uit ook gewend dingen in de alternatieve hoek te zoeken, dus met voeding, sport de juiste stoffen in mijn lichaam aan proberen te maken, ook dat is niet gelukt. Ikmdurf niet eens aan mijn familie te vertellen dat ik Ad slik.
Ann
Je zou misschien verbaasd zijn door de reactie van vrienden en familie, ik bdoel dat ze positiever kunnen uitvallen dan je zou verwachten; ik moet zeggen dat bij mij de meesten juist erg steunvol waren toen ik eindelijk bekende (zwaar) depressief te zijn. Ik kon overigens niet anders dan bekennen, was toen zo ziek. Het is inmiddels 17 jaar geleden en ik heb geleerd mezelf te "managen". Elke periode van depressiviteit is korter, en milder. In die zin leer je ook veel. Ik ben nu 47 en heb al jaren geen zware "aanval" gehad ondanks zware tegenvallers (mislukte emigratie, scheiding etc.)
De alternatieve hoek en vooral lichamelijk activiteit zijn prima maar misschien heb je toch therapeutische steun nodig. Ik heb zelf veel baat gehad bij cognitief gedragstherapie, waar je gedachten leer analyseren en "herwaarderen". Het is vrij intensief (dagboek bijhouden, een keer per week aan de slag met een therapeut etc) maar zeer de moeite waard. Sterkte!
Sinilind
Ann
Ik heb ook heel lang cognitieve gedragstherapie en andere therapieën gehad. Helaas zitten er ook tussen therapeuten veel rotte appels; het is zaak dat je een goede uitzoekt en treft die echt deskundig is en met wie het klikt. Dat kan heel lang duren maar uiteindelijk heb ik heel veel gehad aan die een of twee goede therapeuten.
Daarnaast was haptotherapie heel goed. En dus mijn reintegratiecoach die mij helpt om erachter te komen wie ik ben, wat ik wil, kan en wat ik met mijn verdere leven zou willen en kunnen doen.
Maar zonder mijn ad zou dat alles zinloos zijn. De ad zorgen voor een gezonde chemische balans in mijn hersenen waardoor ik de moed, kracht en zin heb om met dit alles bezig te zijn.
Geef de ad weer zo'n 6 weken om aan te slaan. Dan kan je gaan zoeken naar hulp voor je gedachten en gevoelens. Steun vanuit je naaste omgeving is ook ontzettend belangrijk. Al was het alleen maar voor een stuk erkenning en positieve feedback. In je eentje kan je het niet en dat is geen schande; je bent ook maar een mens...
