weer depressief
Ff verhaal kwijt
Ik ben helaas bekent met depressies, en nu bedoel ik niet tijdelijk(wat ook wel een jaar of meer kan duren)en ook niet wat met ff bewegen opgelost kan worden.
De eerste en was 13 jaar geleden na de geboorte van mijn oudste en daarna volgende er meer. 4 jaar geleden door de scheiding de heftigste met hulp ben ik er weer opgekrabbeld en het ging beter dan ooit, met co-ouderschap had ik en tijd voor mijzelf en kon goed aan mijn toekomst bouwen. De relatie heeft zeker meegewerkt aan mijn depressies en de scheiding deed me goed.
Inmiddels zorg ik alleen voor mijn kinderen(keuze van mijn ex die heeft er geen zin in) en heb ik inmiddels weer een stevige dip. Mijn reintegratieplan staat weer op een laag pitje. En langzamerhand stijgt bij mij de overtuiging dat een betaalde baan er niet meer gaat inzitten voor mij, mijn draagkracht is te laag. Bij het reïntegratiebedrijf waar ik werk mbv uitkering kan ik dit jaar nog blijven.
Maar soms ben ik het vechten en knokken zo zat, wil ik ook een gewone baan, een gewoon leven wat dat ook mag voorstellen.
Tigerfeet
wat is dat
Voor reïntegratieplan: Word je daarbij begeleid?
Best pittig in je eentje voor de kinderen zorgen. Je zult het ook niet breed hebben. Sterkte!
Sidonia
Ik werk mbv uitkering bij een reïntegratiebedrijf en wordt daarbij begeleid. Zolang ik daar werk gaat het wel goed, maar meer dan 12 uur gaat het dus mis heb ik gemerkt.
Ik heb bijstand en red me daarmee prima, uiteraard is het geen vetpot, maar ik red me er wel mee.
Depressie
Ook ik ben niet onbekend met ernstige depressies. De eerste kreeg ik in mijn studententijd, de tweede een aantal jaar voor de geboorte van mijn zoon; de derde keer kreeg ik een zware postpartum depressie waarvoor ik ook moest worden opgenomen. Alle keren werkten antidepressiva heel goed, naast therapie natuurlijk. Omdat depressie bij ons in de familie zit en dan de chronische vorm veroorzaakt door een serotonineheropnamestoornis, kreeg ik na de ppd het advies om door te blijven gaan met het slikken van een onderhoudsdosering ad. Net als mijn moeder en mijn zus. Ik slik dus nu al ruim 13 jaar 75mg Efexor (Venlafaxine) tot volle tevredenheid. Geen last van bijwerkingen en belangrijker nog, ik heb nooit meer een depressie gehad. Natuurlijk heb ik ook nog weleens een dipje maar dat hoort erbij.
Was/ben je in behandeling bij een therapeut/psycholoog/psychiater? Dat is denk ik stap 1. Daarnaast is het een kwestie van in overleg met je behandelaar verschillende ad in verschillende doseringen uitproberen. Zo werkte bij mijn eerste en tweede depressie Seroxat heel goed; bij mijn ppd werkte het niet maar Efexor wel. Vervolgens is het zaak om te accepteren dat het nu eenmaal zo is en je beperkingen, belastbaarheid en mogelijkheden goed in kaart te brengen mbv een reintegratie- of lifestylecoach of wie dan ook. En van daaruit verder te gaan.
Ik (ook alleenstaand ouder) zit door mijn verminderde fysieke en geestelijke belastbaarheid zo'n 12 jaar gedeeltelijk in de WAO. Mijn inkomen wordt aangevuld tot bijstandsniveau. Het UWV laat mij al een aantal jaar met rust omdat men mijn achtergrond en situatie kent. Hoe graag ik ook zou willen, werk kan ik er momenteel niet bijhebben. En misschien wel nooit. Wel doe ik af en toe vrijwilligerswerk en hoe leuk, zinvol en nuttig ook, het is zwaar. Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen. Misschien ben ik ooit hopelijk wel weer in staat om een (parttime) betaalde baan te hebben, wellicht via sociale werkvoorziening oid; misschien word ik wel volledig afgekeurd. Voor nu richt ik mij op het zo goed en kwaad als ik kan in mijn eentje opvoeden van en zorgen voor mijn zoon (een "zorgenkind"). Dat is al een enorme taak en daar kan ik nu gewoonweg niets anders naast hebben.
Depressie is een ziekte en het kan chronisch zijn. Maar met de juiste hulp en ondersteuning zoals medicijnen kan je er redelijk mee leven. Zoek als het even kan ook lotgenoten voor ondersteuning en een luisterend oor. Je bent niet alleen in dezen en je hoeft je ook nergens voor te schamen. Sterkte!!
http://www.depressievereniging.nl/
http://www.depressie.org/
tigerfeet
Ik snap jouw wens wel, naar een gewone baan, een gewoon leven, maar eigenlijk kun je dat er ,net zo min als Elisa, niet bijhebben toch? Bij je leven zoals het ervoor staat.
Maar eerlijk gezegd, ik zou maar trots zijn op wat je nu al doet en hoe je leeft. Het is toch zeker niets niks na de scheiding en alle gedoe eromheen?
reacties
Ik slik citalopram, ben dat na de zomer gaan afbouwen van 30 naar 20 mg, nu weer terug naar 30 mg(drie dagen pas). Ik heb in de afgelopen 13 jaar diverse ad geprobeerd maar deze is het fijnste.. Ik heb een intensive schemagerichtetherapie gedaan, die heeft me heel veel gebracht en geleerd en vooral veel handvatten gegeven om grip op mijn leven te houden. Verder heb ik PMT gehad, ook erg fijn en goed en helpend, maar daarvoor kom ik door bezuinigingen in de zorg niet meer voor in aanmerking, is alleen nog als je intern bent bij de ggz. Tot november ging het goed, toen werd ik erg moe en bleek terugkijkend al een voorbode te zijn geweest. Ik ga naar een SPVer en dat was eigenlijk genoeg, we zouden gaan afbouwen en in februari stoppen.............
Ik zie de depressie ook als een ziekte en niet als een tekortkoming van mijzelf, ik wil er in eerste instantie voor mijn kinderen zijn, die gaan voor alles.
Mijn belastbaarheid is nog lager dan ik dacht, ik hoopte 20 uur aan te kunnen, helaas blijkt dat minder te zijn. Ik ga nu eerst twee weken uitrusten en dan zien wat er nog haalbaar is. Ik heb het erg naar mijn zin bij het reintegratiebedrijf en fijn om andere mensen te zien en te spreken, me daar "nuttig"maken. Misschien is als vervolgstap vrijwilligerswerk een realistischer beeld.
Elisa: bedankt voor je eerlijke verhaal, ga me er proberen bij neer te leggen dat dit het is en van daaruit kijken wat mijn opties en mogelijkheden zijn.
Sidonia: Ik heb na de scheiding zo hard geknokt en ook met het doel een betaalde baan te vinden. Nu ben ik teleurgesteld dat dat er niet in gaat zitten op dit moment. Plannen bijstellen, ff tieren om mijn teleurstelling de baas te worden en dan weer verder.
Thanks dames
5htp
Je kan denken aan stoffen als 5htp en wat supplementen als vitamine B, D en magnesium. Die helpen, samen met tryptofaanrijke voeding om serotonine en melatonine aan te maken. Vanwege je depressie na de bevalling zou ik ook denken aan een ontregeling van de hormonen. Denk hierbij aan oestrogeendominantie. Kan je ook wat aan doen.
Moet zeggen dat ik vroeger in een ernstig dal zat en jarenlang veel stress maar aardig heelhuids eruit gekomen. Dat nu je draagkracht laag ligt hoeft niet te betekenen dat het altijd zo blijft.
Misschien zou je ook dingen kunnen doen als (hormoon-)yoga om de hormonen in balans te brengen. En er moeten misschien ook spanningen uit. Zelf heb ik al twee jaar dat er na een ongeluk nog tranen uitkomen, gewoon opgehoopte spanningen van jaren.
Ik realiseer me wel dat het allemaal ook geld kost, dat je misschien niet altijd hebt.
Qua werk zou ik ook dicht bij mezelf blijven. Dingen doen waar je energie van krijgt, misschien zelf iets starten.
Ach
Zo herkenbaar dit. Ook ik heb last van chronische depressiviteit en moet ik ervoor zorgen dat ik goed in evenwicht blijf (niet te veel werken maar ook niet te weinig, genoeg naar buiten, genoeg rusten etc). Ik slik al 20 jaar een onderhoudsdosering clomipramine (Anafranil) en het haalt de scherpe kamten ervan af.
Nu dat im in de menopauze ben merk ik dat ik minder evenwichtig ben. Ik ben allerlei supplementen gaan slikken (ongeveer 35€ per maand, weet niet of je het kan opbrengen) maar vooral blijf ik buiten bezig. Ik merk dat buitenactiviteiten veel voldoening geven. Of het zitten in een park met een boek of een breiwerk is, een uurtje fietsen, of in de tuin werken, alles helpt.
Genoeg over mij. Ik weet niet of je bekend bent met cognitieve gedragstherapie maar dat heeft me goed geholpen en het is eventueel online te doen.
En kom anders een borrel halen in Heemstede en we praten er verder over!
Sini
