Wat scheelt er met mij?
Het afgelopen jaar zijn druk,vol spanningen,verdriet en nog zovele andere negatieve gevoelens geweest.
Momenteel heb ik het gevoel alsof alles nog steeds tegenzit,soms voel ik zelfs op voorhand reeds aan wanneer er wat fout gaat lopen of hoe iemand anders gaat reageren.
Heb medicatie gekregen van de dokter,die ervoor zorgen dat ik me wat rustiger voel,maar ik vind dit dan ook weer geen goede oplossing.Ik voel dat één pilletje per dag te weinig wordt,maar ik wil hier niet aan vast hangen.
Telkens er wat fout loopt,sla ik in paniek,ben ik enorm down.Ik kan niet verdragen dat er spanningen zijn,wil dat alles goed zit en besef aan de andere kant dat dit nu eenmaal niet altijd kan.
Het is toch niet normaal dat ik bij de minste tegenslag zo reageer?Dingen die worden gezegd,zie ik soms zo verkeerd.Ik blaas om het kort te zeggen alles zo enorm op.
Ben dit gevoel beu,wil me gewoon goed voelen en gelukkig zijn.
Wie herkent dit gevoel?Wat scheelt er met me?
Tijd nodig
Volgens mij zijn mensen emotioneel gezien een beetje als emmers. Je kunt vrij veel erin doen, maar op een gegeven moment is het vol en dan kan er gewoon niets meer bij, hoe klein ook. Je zult eerst een tijdje bezig moeten om jezelf weer rust te geven. Huilen wanneer je behoefte voelt, de tijd nemen, even sociale contacten en alles wat kan op een laag pitje zetten. Accepteer gewoon dat je je nu zo voelt, en geef jezelf de tijd om weer even bij te komen. Als je nu goed naar je gevoel luistert en de tijd neemt om je emoties te verwerken, zul je zien dat over een half jaar je leven weer zonniger wordt.
Het ergste wat je nu kunt doen is met of zonder medicatie door te gaan alsof er niets aan de hand is. Dan komen deze gevoelens over een jaar ofzo nog veel harder terug.
Bijkomen doen mensen op verschillende manieren. Ik doe graag stomme nietszeggende spelletje als Jewels in bed bijvoorbeeld of lees mijn favoriete fantasy serie voor de 10e keer, anderen tekenen graag of gaan uren wandelen. Je moet gewoon lekker doen waar je zin in hebt, zonder je schuldig te voelen. Dat is gewoon wat je even nodig hebt.
Afleiding zoeken
Soms twijfel ik eraan of ik geen echte hulp moet gaan zoeken.Huilen kan ik bijna niet,alles zit vast,zelfs mijn tranen,zo lijkt het,terwijl ik normaal gezien een zeer gevoelig iemand ben.
Bij mijn partner vind ik niet echt steun,want hij is zo anders dan ik.Hij is druk,druk en nog eens druk en dat is nu net wat ik momenteel het beste kan missen.Denk ook niet dat hij echt begrijpt hoe ik me voel.Hij heeft ook een totaal andere kijk op het leven en dat botst al wel eens.
Vaak geef ik hém de schuld van mijn gevoelens.
Niet eerlijk denk ik dan achteraf,want ik kom meer en meer tot het besef dat ik degene ben die met een probleem zit.
En mijn probleem is dat ik wil dat iedereen in vrede en vriendschap met elkaar omgaat.Ik kan niet tegen ruzie,daar word ik ziek van.
Ik begin me af te vragen of dit geen overblijfsel is van het verleden.Als ik mijn leven overloop lijkt het alsof het enkel en alleen heeft bestaan uit geruzie tussen de mensen die me nauw aan't hart liggen.
Ik ben daar zo moe van geworden,dat mijn emmertje inderdaad vol zit...
Praten
Ik heb zelf in zo'n periode heel veel gehad aan een serie gesprekken met een psychotherapeut. Het hielp me mijn eigen gevoelens uit te zoeken. Uiteindelijk heb ik maar 6 gesprekken gehad en voelde dat ik het daarna wel verder zelf kon. Niet dat het toen meteen 'over' was, maar ik voelde dat het weer de goede kant opging.
Vooral lief zijn voor jezelf nu en de tijd nemen.
Hulp
Heb het er al eens met men huisarts over gehad,maar die reageert hier zo koel op en geeft me dus pilletjes,die het zogezegd moeten tegen gaan.Maar dat helpt niet echt,het gevoel van onbehagen zit veel dieper.Ik ben op een punt gekomen dat sommige problemen me boven het hoofd steken.Iedereen die erover begint (vooral mijn partner)krijgt dan de volle lading wanneer het me teveel wordt.Er is een moment geweest dat ik niet eens meer reageerde als er wat gezegd werd,dat ik me afsloot van mijn omgeving,ik werd pas rustig wanneer iedereen de deur uit was en ik effe alleen tot rust kon komen,zonder gezeur en gezaag aan mijn hoofd,want zo ervaar ik tegenwoordig vooral de gesprekken met mijn partner.Hij is een doordrijver en zelfs al weet ik wel dat hij een punt heeft over bepaalde zaken,toch kan ik er geen genoegen mee nemen dat hij elke dag weer opnieuw het onderwerp ter sprake brengt.Ik word daar zo moe van in mijn hoofd,met het gevolg,dat ik bang ben,begin te piekeren en hierdoor dan weer slecht slaap met het gevolg dat ik nooit echt uitgerust ben.Toch blijft de adrenaline door mijn lichaam razen en blijf ik elke dag weer opnieuw mijn dag-dagelijkse taken uitoefenen.De vraag is alleen,hoe lang ik dit nog ga volhouden?
Hulp zoeken bij één of andere therapeut,daar heb ik al aan gedacht,maar aan de andere kant,voel ik me hierdoor een beetje een zwak persoon.Denk ook niet dat mijn partner dit zou begrijpen want hij ziet nooit ergens iets
negatiefs in als het op gevoelens aankomt.
Gunnen
Anneke, je moet jezelf hulp gunnen. Verander eerst van huisarts, deze is geen knip voor de neus waard.
Ik zou iemand eerder een zwak persoon vinden, die in dezelfde omstandigheid geen hulp zoekt, er zitten nl geen zwakke mensen bij therapeuten. En je hebt er moed voor nodig om zo'n stap te zetten.
Hopelijk kies jij ook voor jezelf en niet wat andere mensen (je man) ervan vinden. Succes.
Sterk
het zoeken van hulp is juist een teken van kracht.
Een teken van zelfrespect. Een ander zou je toch ook hulp bieden als hij/zij met zo'n verhaal bij je komt. Waarom jezelf dan niet?
Gisteren...
...boos geworden op partner en dat lucht eens op eerlijk gezegd.Mijn emmertje zat vol inderdaad en zijn nog maar eens herhaalde gezeur was dé druppel die het heeft doen overlopen.Hij heeft zijn mening gezegd,ik de mijne,nadien toen ik wat gekalmeerd was,hebben we rustiger kunnen praten en toen ben ik gaan werken.Heb er niet teveel woorden aan verspilt,gewoon gezegd wat er op mijn lever lag.Hopelijk snapt hij nu eindelijk wat ik bedoel,maar ik heb er mijn twijfels over of hij wel in staat is te begrijpen hoe ik denk en voel.Hij heeft tot op een bepaald punt gelijk,dat weet ik,maar door iedereen op te jutten en elke dag weer opnieuw hetzelfde thema boven te halen,helpt hij echt niemand.In tegendeel,hij zorgt er enkel voor dat de mensen om hem heen zich ongelukkig en gespannen gaan voelen en uiteindelijk niet meer weten wat ze goed en fout doen.
Af en toe ook eens iets positiefs zeggen kan wonderen doen en daar heeft hij duidelijk wel moeite mee.
