Vriendin en pasgeboren kind in ziekenhuis

Er zijn

Kun je er niet even heen, een arm om je vriendin en haar partner, misschien haar kindje van een afstandje bewonderen. En dan voor de vader en moeder elk een lekkere douchegel en voor de baby een mooi rompertje en sokjes. En misschien iets lekkers mee, in het Ronald MC Donaldhuis moeten de ouders toch zelf koken?

wat dingen

Wat mij het beste bijgebleven is, toen mijn tweeling 7 weken in het ziekenhuis lag, waarvan 5 weken nicu, met heel spannende tijden, was wanneer ik gefeliciteerd werd door een kennis. Familie, vrienden, collega's vermeden ons omdat ze niet wisten of ze ons moesten feliciteren of binnenkort condoleren. Ook als dat zo is, feliciteer! Je verwelkomt 2 mensen tot het ouderschap. Heel belangrijk. Zeker bij een eerste kindje. Zelfs als iemand een kindje zo klein verliest, zou ik eerst feliciteren en meteen er achteraan condoleren. Het klinkt gek, ik weet het. En bel af en toe hoe het er mee gaat. Deze periode is zo vereenzamend.

En dus ook alle (vrolijke) kado's die horen bij het krijgen van een kleine maar misschien laat je de ballonnen achterwege. Kleren kan je ook op de groei kopen. Soms heeft het ziekenhuis ook kleding te koop voor kinderen op de nicu of vraag anders advies. Denk bijvoorbeeld aan hele zachte katoen dat niet wit is; dat verdwijnt naar de wasserette en vind je nooit meer terug. Bijvoorbeeld een wikkel-ding zodat infuuslijnen, hartmonitor, ademhaling etc goed aangelegd kan worden. Soms weten mede nicuouders in welke winkel iets fijns te koop is.

In het ziekenhuis werd ons gevraagd een deken te kopen voor over de glazen overkapping van couveuse vanwege het licht uit de lampen in het plafond (nogal fel). Je kan bijvoorbeeld een molton gebruiken en daar de naam van het kindje (laten) borduren. Als het kindje thuis is, kan het als dekentje gebruikt worden. Dat is dan een fijn aandenken aan een nare tijd. Dat is misschien iets voor een paar vriendinnen samen waar jij het initiatief toe kan nemen?

En verder wordt alles wat er voor zorgde dat wij ontlast raakten zeer gewaardeerd; haal boodschappen, kook, doe de afwas, haal de post op, laat de hond uit, verzorg de katten, vraag of er nog iets te regelen moet en kijk of jij daar voor kan zorgen.

En later, kan je misschien in overleg een kraamfeest organiseren als de kleine uit de gevarenzone is?

niet te moeilijk denken

Niet te moeilijk denken! Vergeet vooral niet dat het gewoon om een jonge moeder gaat. Met een moeilijke start, maar ook dan (of misschien wel: juist dan) is het fijn als mensen gewoon blij voor haar kunnen zijn en meegenieten van het nieuwe kindje.

Eerst over die kadootjes. 'Kleertjes kan ie niet aan, borstvoedings nachthemd voor moeder weet ik niet, speentje ook niet ivm allerlei slangetjes.'

Dat is allemaal maar tijdelijk. En zo'n kadootje koop je toch ook niet alleen voor de eerste weken? Dus koop gewoon wat je anders ook zou hebben uitgekozen. Leuke kleertjes, een voorleesboek, een speelgoedje of wat dan ook maar.

Heb je al aan haar gevraagd of ze het leuk vindt om bezoek te ontvangen? Misschien is ze er blij mee, misschien zit ze er niet op te wachten. Ik zou het gewoon even overleggen.

Je schrijft dat ze opziet tegen de kosten. Kun je wellicht daar iets in betekenen? Misschien samen met andere vrienden of familie?

Ja, de kosten

Was ook het eerste waar ik aandacht. Zéker een klein lief cadeautje kopen, maar verder zou ik kijken of ik iets kon organiseren om een bedrag bij elkaar te brengen.

kosten

Als ik op website van Ronald McDonaldhuis kijk, is de ouderbijdrage voor een kamer 15 euro per nacht. Dat zijn kosten die je inderdaad misschien best voor een deel bijelkaar kunt krijgen door met vrienden wat te regelen.

Net als anoniem

wil ik ook benadrukken dat je 'normaal' moet doen. Het is allemaal dramatisch, dus dat mag je uiteraard ook benoemen, maar wees blij voor ze omdat de baby geboren is en bovendien nog leeft, wat de toekomst brengt zien 'we' dan wel weer.

Ik weet niet in wat voor bedragen jij denkt, maar ik zou inderdaad proberen de handen op elkaar te krijgen voor een Ronald MacDonald-bijdrage. Elke dag die ze niet zelf hoeven te betalen is er één. Daarnaast zou je in plaats van een dekentje voor over de couveuse kunnen kijken hoe duur een mooie draagdoek is. De baby heeft een nare start gehad en dan is het misschien fijn om het kindje te kunnen dragen. Als dat te duur is zou je naar zachte shirtjes en broekjes kunnen kijken. Ik weet niet of ze zelf nog aan wondzorg moeten doen, maar misschien is het dan fijn als niet het hele rompertje steeds los hoeft. Een bloemetje voor op de kamer in het huis is misschien gezellig en een zelfgemaakte fruitschaal gezond.

kosten

Over die kosten zou ik me niet te druk maken; zo'n Ronald McDonaldhuis kost bijna niets, in ieder geval niet meer dan dagelijks vele kilometers rijden. Wij kregen de kosten van de Franse RMcD zelfs vergoed van de verzekering. (€110? En hoeveel nachten was u daar? Eh nee, dat was voor ál die nachten in totaal.)
Het is fijn als ze zich daar thuis volgen, dus misschien een keer voor ze rijden met eigen kussen voor in bed, schone was mee en vuile was voor ze wassen (kan ook in het RMcD maar kost toch weer tijd), boodschappen of een complete maaltijd voor het jonge gezin meenemen. Je moet daar inderdaad zelf koken dus dat ontlast wel.

Cadeautjes en kosten

De meeste kleding die ik kreeg was voor de periode na de eerste weken, dus dat kun je nu ook doen. Maar een mooi voorleesboek vond ik stiekem veel leuker om te krijgen, die hebben we nu ook nog. Of een mooi dekentje ofzo maken, dat kan in het ziekenhuis gebruikt worden, maar thuis ook nog.
En ik vond het fijn om ook iets voor mezelf te krijgen, vooral met lekker snoep was ik erg blij. En wel eens hele lekkere thee gekregen. Met douchespul heb ik dan weer wat minder.

Eten meenemen naar een Ronald mcdonaldhuis is juist heel welkom, want daar moeten de ouders zelf voor hun eten zorgen. Er zijn ovens en dergelijke dus dat kan makkelijk opgewarmd worden. Het lokale Ronald mcdonaldhuis heeft een flinke vriezer voor de gasten (lang vrijwilliger geweest), ik neem aan dat de anderen dat ook hebben, dus ze kan een ovenschotel ofzo ook prima voor later bewaren.
De kosten zijn inderdaad €15,- per nacht, en soms wordt dat door de verzekering vergoed. Als de kosten werkelijk een probleem zijn kan ze dat met het maatschappelijk werk van het ziekenhuis bespreken of met de manager van het huis, om te kijken of er iets anders mogelijk is. En ik heb ook wel gezien dat bijvoorbeeld een werkgever of grootouders ondersteuning boden bij de kosten.

Naam van kind

in de vorm van zo'n treintje, of op een bord, of, nou ja, wat dan ook, alles is goed. Sierraadje met eerste letter, zoiets.

Tsjor

Vogel

Het is natuurlijk afhankelijk van het budget van iemand of kosten meevallen. Een deel kan misschien vergoed worden via de zorgverzekering, maar ik lees bij een huis dat 15 euro per nacht gevraagd wordt en hoewel dat natuurlijk een schijntje is, is dat toch 105 euro per volle week. Dat moet je maar hebben. Het kan dus wat zorgen wegnemen als mensen een bijdrage willen leveren.

Bedankt

Dank voor de vele tips! Ik heb n doosje gemaakt met o.a een overslagrompertje met drukkertjes ivm wond en slangen. Doucheschuim voor moeder. Choconootjes voor vader en een leuke kaart.
Die 15 euro per nacht lijken weinig maar t ziet er naar uit dat het minstens een maand gaat duren voor ze naar huis mogen. Dan heb je het al over 400 euro. Hopelijk denkt de verzekering wat.
Ze willen geen bezoek. Ze hebben telkens gesprekken met artsen en volgens mij zijn ze huiverig voor heel slecht nieuws en willen ze dat liever alleen verwerken. Ik woon 11/2 uur vh ziekenhuis en het woonhuis is 11/2 uur de andere kant. Zij is pas komen wonen bij haar vriend. Haar familie woont ook ver weg. T is haar eerste kind.

Lief van je

En nu is het verder afwachten.

Ligt dat nou aan mij?

Ik snap dat je lief wilt zijn voor je vriendin. Maar als het mij aanging (en ik je vriendin was) zou ik héél erg vinden dat je deze zeer intieme informatie op een openbaar forum zou delen: wat er gebeurt is, op zien tegen kosten, geen bezoek willen, huiverig voor slecht nieuws, eerst samen willen delen.

Dat gaat toch hélemaal níemand hier iets aan! Het is allemaal zo gevoelig en privé en een ander zet dat op een forum. Niet herkenbaar nee, maar wel het zeer persoonlijke verhaal van mensen die (naar ik aan neem) niet weten dat dit hier gedeeld wordt.

En dat alles om uiteindelijk een doosje met douchegel en chocolaatjes op te sturen...

Maar Boekje

ik ben normaal best erg van de privacy, maar dit is toch heel erg anoniem? We kennen de echte naam van Doenja niet, die van haar vriendin niet, de regio niet. Er zijn meerdere centra waar kinderhartchirurgie plaatsvindt en Ronald McDonaldhuizen zijn. Ik zou dit niet snel kunnen herleiden. Maar dat kan ook aan mij liggen.

Aagje

Gaat niet om herleiden

Het gaat niet om het al dan niet kunnen herleiden.

Het zou mij er om gaan dat het míjn persoonlijke verhaal is dat door een ander op een forum gezet wordt.
Mijn vader is ernstig ziek geweest. Dat was voor mij destijds zo pijnlijk en erg, ik kon/wilde dat maar met een paar mensen delen. Ik wilde dat zeker niet wereldkundig maken. Heel mondjes-maat heb ik mijn gevoel en ervaringen met anderen gedeeld.
En dat wás ook aan míj: om dit al dan niet te delen. Als een ander mijn verhaal op een forum had gezet had ik dat heel erg gevonden.Ook als was het totaal niet te herleiden geweest, daar gaat het niet om. Het is mijn verdriet. Ik bepaal wat ik daarover deel.

Boekje

"Het is mijn verdriet. Ik bepaal wat ik daarover deel."

Ik snap je punt.
Toch ben ik het niet helemaal met je eens. Het is namelijk niet alleen jouw verdriet, het is ook het verdriet van anderen. En die willen/moeten daar iets mee. Doenja wil er zijn voor haar vriendin maar weet niet hoe ze dat het moet doen. Dus ze vraagt hier advies.
Ongetwijfeld zijn er de afgelopen week veel meer mensen uit de omgeving van die vriendin geweest die dit verhaal hebben gedeeld. Met vrienden, familie, collega's. Ik vind dat logisch: het raakt hen namelijk ook. Praten en delen kan dan helpen.

ijsvogeltje

*Doenja wil er zijn voor haar vriendin maar weet niet hoe ze dat het moet doen. Dus ze vraagt hier advies.*

Dan was voldoende geweest om te zeggen dat vriendin bevallen is en dat moeder en kind voorlopig in het ziekenhuis moeten blijven omdat de situatie zorgelijk is. En dat ze een kado-tip zoekt.

'hartoperatie, opzien tegen kosten, geen bezoek willen, huiverig voor slecht nieuws, eerst samen willen delen.'

Dat is dan toch allemaal totaal niet relevant?

En, maar dat klinkt lelijker dan ik het bedoel, dan komt Doenja uit bij een rompertje, douchegel en chocolaatjes. Tja, moet je daar dat hele privé-verhaal voor posten?

* Toch ben ik het niet helemaal met je eens. Het is namelijk niet alleen jouw verdriet, het is ook het verdriet van anderen. En die willen/moeten daar iets mee.*

Dat snap ik ook. Daarom voel ik me bijvoorbeeld redelijk vrij om met anderen over eventuele problemen met mijn man of kinderen te praten, als ik behoefte heb aan advies. Maar ook dan houd ik het zoveel mogelijk bij mezelf. Ik realiseer me altijd (nou ja, ik doe in elk geval mijn best) dat anderen dan zaken over hen te weten komen die ze zelf mogelijk niet gedeeld zouden hebben. Maar als het mij raakt en ik advies nodig heb, kan ik toch besluiten dingen te delen.

Nou ja, ik hoop dat de vriendin van Doenja blij is met het pakketje en dat het goed gaat komen met haar kindje.

T draait telkens om hetzelfde

Ik heb even nagedacht om te reageren op boekje. (Een boekje open doen?)
Maar ik heb besloten om het even algemeen te houden.
Het probleem met dit forum is a. Of je geeft heel weinig info ivm privacy en je wordt niet geloofd of b. Je geeft verl info zodat echt duidelijk is hoe de situatie is en dan krijg je een reactie zoals boekje.
Je doet het nooit goed.
En iedereen reageert vanuit zn eigen referentiekader.

Wat ik niet snap is de minachting die je uitspuugt over mijn kado idee. God weet hoe beperkt mijn budget is. En god weet wat ik er nog meer ingestopt heb maar wat ik niet vertel (want dan had je exact in de gaten wie ik was). Velen die reageerden wisten wel wie ik was en gaven daar met subtiele hints aan wat de kern van mijn kado zou moeten zijn. Nee jij boekje, jij verschuilt je achter een nooit eerder gebruikte nickname en vind dat je dan los mag gaan op mijn vraag. Dapper hoor!

oei Doenja

Van je laatste bericht schrik ik wel wat. Het ontgaat me volledig waar je het over hebt met je hints enzo, maar als het waar is dan betekent dat dus dat je zeker niet anoniem hier post.

Ella zo spannend is t niet

Ik heb vermeld wat de ouders zelf ook de wijde wereld ingeslingerd hebben. Niet meer en niet minder. Heb helaas teveel ervaring dat welke vraag je hier neerlegt je alleen maar bezig bent met te verklaren dat bepaalde zaken echt niet zo zijn. Is t zo vreemd dat ik enkele OOL-ers in reallife ken? Of zijn we zo bang aangelegd?
Ik ken je niet. Dat hoeft niet. Jij gaf me ook geen hint. En misschien heb ik de hints mis geinterpreteerd. Doe ik ook wel eens. Fouten maken. Ai.

. ik zal reageren als ouder van een hartekind

Ik was blij met aandacht voor zn geboorte,een kaartje etc. Dat mensen me feliciteerden met mn prachtige zoon,want mooi was ie al was ie nog niet "af" en ik was apetrots.
Rmdhuis werd door mijn ouders betaald en dat scheelde heel veel zorgen. Dit werd nml bij ons niet vergoed in het oude zorgstelsel.
In onze tijd was social media nog niet actief dus dat zal ook schelen,alle info ging over de telefoon of via familie.. Het litteken geneest heel snel, dus kleding kan snel weer aan. Knoopjes op de borst zijn niet fijn,maar die ukkies hebben dat toch nog niet echt aan. Wikkelvestjes zijn er prettig omdat je t kind dat kunt rollen ipv tillen,wat pijnlijk is.
Wat ik fijn vond om te krijgen was luchtig leesvoer,concentreren kun je je niet maar heel de dag rondkijken doe je ook niet. Of een puzzelboekje met allerlei verschillende puzzels,daar zit altijd wel iets in wat je kunt doen.
Een mooi leesboek voor t kindje.blijft speciaal omdat je dat toen gekregen hebt. Een stevig schrift om op te schrijven wat er alemaal gebeurt.

Hopelijk gaat t snel de goede kant op met t kleintje

Referentiekader

* En iedereen reageert vanuit zn eigen referentiekader.*

Natuurlijk, dat geef ik ook aan. Dit ík dit zo voel.

* Wat ik niet snap is de minachting die je uitspuugt over mijn kado idee.*

Zowel de minachting en het uitspugen zijn niet zo bedoelt.
Ik geef geen oordeel over je kado. Als ik het teruglees zou dat wel zo over kunnen komen. Maar dat was niet mijn bedoeling! Wat ik wel bedoelde is: is het nodig om deze privé-info te geven om dan met dit gebruikelijk kado te komen? Dat staat los van de kosten, en los van hoe blij je vriendin er mee kan zijn.

Verder heb ik geen enkel idee wat je bedoelt met post 21 en 23 of met hints.

En ja, ik gebruik een nick-name. Dat doen we hier toch vrijwel allemaal?

* Ik heb vermeld wat de ouders zelf ook de wijde wereld ingeslingerd hebben.*

Dat wist ik natuurlijk niet. Zoals gezegd reageer ik inderdaad vanuit mijn eigen referentiekader. En dat is dat ik graag zelf bepaal wat ik deel en met wie. Ik ervoer jouw post als een inkijkje in iemand prive-leven. Misschien vinden anderen mijn gevoel daarover overdreven, dat zou kunnen.

Ik had niet de bedoeling je te kwetsen. Ik hoop dat je vriendin blij is met je kado en dat het goed gaat met haar kindje.

He bah

Doenja, snap je wel wat privacy betekent?
Het is een wereld van verschil of je zelf over bepaalde zaken bericht of dat anderen over je schrijven.
Echt, van vriendinnen verwacht ik iets anders.

Lilian

N soort dagboekje zat ik ook aan te denken! Ben blij dat ik goed gezien heb met die wikkelrompers. Kreeg hier thuis daar ook al complimenten over; 'jij denkt overal aan en weet gewoon wat ze nodig hebben'. Ik zag ook n leesboek. Voorlezen bij de couveuse kan niet vroeg genoeg beginnen toch?? Ook leuk voor de vader. Die staat er ook machteloos bij....

Je kunt nu weinig

Het is allemaal erg spannend, begrijp ik. Af en toe iets kleins sturen waaruit blijkt dat je aan hen denkt. Als je financieel iets kunt optuigen, is dat fijn - parkeren bij een ziekenhuis kan ook flink oplopen.

Vooral op lange termijn een luisterend oor zijn.

Nu zitten ze in een ziekenhuisbubbel. Dat is lastig en spannend. Sterkte,,hopelijk komt het goed !!

Ach Ella

Ik weet inderdaad wie Doenja is en waar ze woont. Maar ik weet echt niet wie haar vriendin is die anderhalf uur verderop woont.
Ik geloof echt niet dat met zo'n beperkt berichtje iemands privacy geschonden is.

En bovendien, misschien is het wel het kind van haar broer die op Ameland woont. Weet jij veel welke details echt zijn en wat geschreven is voor het algemene beeld? Ik vind dat je een beetje overdrijft.

Weet je Ginny...

Soms bekruipt me t gevoel dat types zoals o.a. Ella en Boekje een beetje afgunstig zijn en ook graag een doosje met chocolaatjes zouden willen ontvangen. Snel maar vergeten die gedachte....

Uit een goed hart

Het is uit een goed hart.
Het zou geen kwaad kunnen als meer mensen zich afvragen wat ze in zo'n situatie het beste kunnen doen ipv uit schaamte daarover en angst voor verdriet zich af gaan keren. Dat laatste is nl wel heel erg verdrietig en vereenzamend.

Prima initiatief wat mij betreft.