Vraag over fysieke reactie op gesprek

Is het niet omgekeerd?

Jij ziet jouw naar het toiletgaan (als ik het goed begrijp uit jouw woorden) als een diepe ontspanning.
Ik zie het als enorme stress waarbij de darmen zo worden geprikkeld dat er geen houden meer aan is. Of heb je het over je blaas? Ook dat zou ik zien als zenuwenplasjes. Mijn dochter moest altijd plassen bv bij verstoppertje spelen toen ze jong was, veel te spannend!

Ontlasting of plassen

Bij stress of spanning is je sympatisch zenuwstelsel geprikkeld: dat zorgt voor vlucht-of vecht- reacties. De natuur zorgt ervoor dat je je ontlasting even snel kwijt kan.
Plassen gaat dacht ik via een ander zenuwstelsel, dat kost nl meer tijd, dus daar gunt moeder natuur je dan geen tijd voor.Dat zou je dus eerder doen als je ontspannen bent.
Theoretisch dan he.
Dus? is het ontlasting of plassen?

Weg

Ik wil alleen maar weg. Het gesprek loopt heel stroef over de telefoon als zeg wat ik denk, dus dat doe ik niet meer. Ik dwing mezelf om mezelf 'uit' te zetten het hele gesprek. Het ergste is nog als ze (heel af en toe) vraagt hoe het met mij gaat. Dan word ik zo ontzettend kwaad omdat ze alles interpreteert vanuit haar eigen vaste opvattingen. Dan moet ik me echt verbijten. Liever hoor ik aan hoe erg alles voor haar is, dan hoef ik alleen maar ja en amen te zeggen.

Bedankt voor jullie reacties. Ik denk dat ik het begrijp. Helaas zit er niet zoveel ruimte om dingen anders te doen. Ik let erg op mijn grenzen, ik beperk het contact. Maar wezenlijk terug gaan in de tijd en de dingen recht zetten, of nu de dingen veranderen. Dat lukt me niet.

En rondlopen tijdens het bellen?

En rondlopen tijdens het bellen? Of doe je dat al? Dat doe ik namelijk heel vaak. Voornamelijk bij gesprekjes die ik (denk ik) niet zo boeiend of stroef vind gaan, dan ga ik rondlopen, ondertussen heel stilletjes de vaatwasser uitruimen of ik ga afstoffen, spulletjes rechtzetten enz.. (bezig zijn dus) soms hou ik letterlijk de telefoon een paar cm van mijn oor af. (is niet vaak hoor, de meeste mensen die me bellen zijn leuk, maar soms ben ik het zat en weet ik het niet af te kappen

Merel

Daar zou ik iets mee kunnen proberen! Ja, dat ik iets anders doe tijdens het bellen. Dat voelt ze misschien wel maar die stress is zo ook niet te doen.
Ik ben ook al met iemand gaan praten die mantelzorgers ondersteunt, en ik heb echt heel erg aan mijn grenzen gewerkt. Maar dit krijg ik maar niet voor elkaar. Dat bellen blijf ik heel naar vinden.
Ergens blijf ik iets van haar verwachten, of raakt zij een snaar bij mij die mogelijk niet eens met haar te maken heeft maar met onze familie of iets dergelijks. Iets bekends waar ik geen weg mee weet.
Als ik bij haar langs ga ben ik vaak juist opgelucht als ik weg ga, maar voel ik meer ruimte en dus minder stress.

Gootsteen

Bij stressige belletjes ga ik altijd de gootsteen poetsen. Kun je heel veel energie in kwijt. Of een kamer opruimen. Leve de draadloze telefoon. Naar trouwens dat je in zo'n moeilijke relatie mantelzorger moet zijn. In het archief van relaties staan heel veel tips over de situatie waarin je blijft hopen dat een ouder of een zus eindelijk eens zal zijn en doen zoals jij hoopt. Misschien heb je daar wat aan? Want dit is toch wel heel zwaar zo. Veel kracht!

Tijdens het bellen en misten

Ik doe tijdens het bellen altijd van alles, met de telefoon tussen mijn kin en mijn schouder. Bed verschonen, was in de machine, was in de droger, was opvouwen, gootsteen poetsen, stof afnemen, speelgoed opruimen, groente snijden. Dat soort dingen.

Wat betreft die zuigende zorgvrager, daar heb ik een beetje ervaring mee, vanuit mijn werk. Het is heel erg lastig om daar je eigen grenzen te bewaken. Dat lijkt mij helemaal als je mantelzorger bent, dus als het iemand uit je naaste omgeving is.
Wat mij helpt is bedenken wat iemand van mij mag weten en wat niet. Over bijvoorbeeld mijn kleine kinderen, ben ik nogal open. Dan vertel ik grappige anekdotes en dingetjes over school. Over mijn grote kinderen ben ik gesloten. Over mijzelf vertel ik niet. Als er gevraagd wordt hoe het met mij gaat zeg ik: 'Oh, goeed.' Als er een persoonlijke opmerking wordt gemaakt ('je ziet er moe uit') dan lach ik en zeg ik iets als: 'Ja, dat heeft iedereen weleens.' En dan begin ik over het weer. Een studiegenoot van mij noemde dat: 'Misten'. Je werpt een vage mist op over je antwoorden en geeft in feite geen antwoord. Het is misschien niet helemaal open en oprecht, maar het is van degene die die vragen stelt ook niet fatsoenlijk om over je grenzen te gaan.
Ik merk dat ik mijn betrokkenheid beter kan doseren, als ik mijzelf 'minder geef'. Dan geef je wel je tijd en je hulp, maar niet je persoonlijkheid. Want sommige mensen kunnen erg zuigen en die gebruiken alles wat je vertelt, tegen je. Dan moet je er dus voor waken om zo min mogelijk te vertellen.
Oef, volgens mij ben ik vaag, snap je wat ik bedoel? Als je er niets aan hebt, vergeet het dan maar.

Mama5

Ik begrijp je perfect en ben blij dat ik nu eindelijk een woord heb voor wat ik altijd doe Of, zoals mijn dochter eens peinzend zei na het zoveelste gesprek met mijn zuigende mantelzorg-vrager: je praat wel veel, maar je zegt niks.......

Tirza

Ja, fogging

Ik ken die term uit een amerikaans assertiviteits-zelfhulpboek. Inderdaad voor ongeveer dit fenomeen, en voor nietszeggende, maar wel positief overkomende, reacties op kritiek (om zowel een defensieve reactie als een schuldbekentenis te vermijden).