Verwerking
De afgelopen jaren heb ik veel meegemaakt. Overlijden, ziekte, financiële problemen die behoorlijk uit de hand zijn gelopen en een hele nare scheiding die de vervreemding van een van mijn kinderen tot gevolg heeft.
Tot nu toe was ik voornamelijk aan het overleven en heb ik alles zoveel mogelijk weggestopt maar ik loop elke keer weer er tegen aan dat ik heel veel last heb van alles wat gebeurd is. Ik slaap slecht, heb weinig energie, heb veel last van hoofdpijn en hartkloppingen, ben ontzettend ongezond bezig weer qua eten en beweging en het ergste, ik ben de hele dag bezig met de scheiding en de ex in mijn hoofd. Daar gaat zoveel energie in zitten en ik ben er eigenlijk zo klaar mee. Ik wil dit allemaal achter me laten en verder gaan met mijn leven. Voor mijn kinderen en voor mezelf. Maar het lukt me niet.
Vorig jaar in december ben ik hiermee naar de huisarts gegaan en die heeft me naar de praktijkondersteuner verwezen. Aardige mevrouw die duidelijk schrok van het hele verhaal en uiteindelijk niet verder kwam dan, goh wat erg voor u. Een keer kwam ze met een concreet aanbod en ik ben nog aan het wachten op het telefoontje daarover. Daar ben ik na 4 keer niet meer heen gegaan. Ik kwam daar altijd helemaal van de leg vandaan door het gepraat over alles maar het leverde gewoon niks op.
Daarna heb ik het een tijd zo gelaten want dit gaf me toch wel een knauw maar 3 maanden geleden ben ik toch maar weer naar de huisarts gegaan. Die heeft me verwezen naar de GGZ. Daar heb ik heel lang niks van gehoord tot ik een brief kreeg dat ze een hele lange wachtlijst hadden. Daarop heb ik mijn zorgverzekering ingeschakeld en ben ik naar een andere instelling verwezen maar tot nu gebeurt er dus helemaal niks.
En het is niet zo dat ik er echt helemaal door zit, ik functioneer gewoon en doe wat ik moet doen maar ik wil hier van af. Ik wil af van dat volkomen nutteloze denken aan mijn ex en wat er allemaal gebeurt is. In mijn hoofd beleef ik talloze keren wat ik fout heb gedaan, wat hij heeft gezegd, noem maar op. Afgelopen september was het één jaar geleden dat het definitief over was tussen ons en dit jaar september was de scheiding er door. Dus dat lijkt me toch tijd genoeg om alles te verwerken.
Hoe kan ik dit allemaal loslaten en door gaan met mijn leven? Wie heeft er een goede tip om het allemaal een beetje dragelijk te maken totdat ik naar de GGZ kan? En dan ga ik er maar van uit dat die me kunnen helpen wat natuurlijk ook nog maar afwachten is.
houdbaarheidsdatum
Rouwen en verwerken hebben helaas geen van tevoren bepaalde houdbaarheidsdatum. Hallo, 1 december 2015, je tijd is verstreken, en weer dóór! Zo werkt het niet, zeker niet als er behoorlijk wat is gebeurd dat je leven lelijk onderuit schoffelde.
Wat jij aan klachten beschrijft is denk ik wel herkenbaar voor veel mensen die iets dergelijks hebben meegemaakt. Het helpt niet bepaald als je van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Helaas is dit tegenwoordig wel voor steeds meer mensen werkelijkheid.
Je kunt ook proberen zelf weer op gang te komen. Hoe, dat weet alleen jij, al ben je je er nog niet bewust van.
Kun je voor jezelf opschrijven wat je hobby is, je passie, wat je graag eens zou willen gaan doen? Ik lees over financiële dingen die uit de hand zijn gelopen en vermoed dat je financiële ruimte niet bepaald meehelpt, maar toch...
Ik noem maar even wat: mindfulness (hielp mij geen reet, maar ik geloof dat ik de uitzondering op de regel ben), creatieve dingen (zentangle, mandala's tekenen, kleurplaten maken of misschien wel iets heel anders), wandelen/fietsen/sporten, eindelijk die boeken lezen die al jaren daarop wachten (als je daar momenteel toe in staat bent), maar misschien ontdek jij wel iets heel anders om je erdoorheen te slepen.
En bedenk telkens weer: rouwen en verwerken heeft geen deadline. Dat is niet hetzelfde als "slachtofferrol" en "erin blijven hangen", maar wegstoppen en je flinker voordoen dan je bent is ook niet altijd gezond.
Maar ook: probeer te denken in mogelijkheden ipv moeilijkheden (zonder daarbij de realiteit uit het oog te verliezen).
Het is een soort balans. En die is door alles wat er is gebeurd flink verstoord. Erken dat die onbalans er is en probeer te kijken wat je nodig hebt om die balans weer terug te krijgen. Soms kan dat iets heel simpels zijn om je rust te vinden (ik noemde al van alles: sport, creatieve dingen, maar er is vast nog meer).
Misschien kun je hier niets mee 
maar ik dacht: ik geef je toch mijn 2 centen even
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte met alles!
Heftig
wat je allemaal hebt mee gemaakt, maar ook dat je zo lang op concrete hulp moet wachten.
Ik vraag me af: zijn er geen psychologen(praktijken) in jouw omgeving waarmee jouw zorgverzekeraar een contract heeft? Als dat zo is: daar kun je ook naar toe ipv de ggz. Daar hebben ze vaak geen tot heel korte wachttijd.
Sterkte en succes!
Aagje
mild voor jezelf
Van mij ook veel sterkte. Hoewel ik zelf niet zoveel van die erge gebeurtenissen mee heb gemaakt de laatste jaren (alleen ontslag van man en ziekte van mij maar dat is weer over), merkte ik ook dat ik wel therapie kon gebruiken door o.a. depressieve gevoelens. Bij de huisarts deed ik per ongeluk wat (te) luchtig dus eerst werd me ook zo'n praktijkondersteuner aangeboden en ik was niet zo happig. Gelukkig kreeg ik ook een vragenlijstje en toen bleek daaruit dat ik beter direct kon worden doorverwezen.
De wachtlijst bij PsyQ (midden van het land) was niet lang. Paar weken maar. Dat viel me zo mee!
Nou goed, je hebt niet zoveel aan mijn verhaal, behalve iets wat ik momenteel in de therapie aan het leren ben. Het lijkt op waar Hortensia op reageert. Je schrijft: "Dus dat lijkt me toch tijd genoeg om alles te verwerken.". Dat is nu jouw norm, of jouw idee over hoe dat gaat of hoort te gaan. (Ik heb overigens een veel langere norm voor rouw, en ook voor verwerking van scheiding hoewel ik zelf niet gescheiden ben).
Ik zou proberen milder naar jezelf proberen te zijn. Het helpt vast niet dat je eerst allemaal gedachtes hebt en er heel veel mee bezig bent, en dat daaroverheen dan nog een stem komt dat dat niet goed is, dat dat nu genoeg moet zijn omdat het X aantal maanden/jaar geleden is, en dat al die gedachtes je toch zeker niet helpen, en..en…
Het zou kunnen hoor, dat heel veel gesprekken opnieuw voeren in je hoofd niet helpt. Misschien ook juist wel. Maar jezelf veroordelen of een termijn eraan hangen helpt denk ik zeker niet.
Ik heb ook nog wel eens gehoord dat je met jezelf kunt proberen af te spreken dat je op bepaalde momenten van de dag er (extra) mee bezig bent. En misschien ook bepaalde momenten probeert bewust iets anders te gaan doen of aan iets anders te denken. Maar..ik ben dus geen psych en het is natuurlijk helemaal niet zeker of dit (voor jou) nuttig kan zijn. Als je het zou proberen: in ieder geval ook daarin mild voor jezelf zijn. Niet teveel tijd dat je er niet mee bezig mag zijn. En als het niet lukt (je denkt er toch de hele tijd aan) dan heb je dat blijkbaar nodig of je hebt meer tijd nodig.
Groeten en sterkte, Ezel
De stadia van rouw
https://www.psychologytoday.com/blog/contemplating-divorce/201009/whats-normal-post-divorce-grief
Hoe werkt het eigenlijk, rouw na scheiding, in stadia volgens Elisabeth Kubler-Ross
1) Be gentle with yourself
2) Allow yourself to feel the full range of emotions that are part of grief
3) Learn as much as you can about grief so you will know what to expect*
4) Get adequate support - if you think your friends are tired of hearing you tell your tale of woe, seek out a professional or another divorcing person who won't get tired of hearing your story
5) Keep a journal of your emotions so you can track your progress - often you don't realize how much you're changing and growing until you see things written down (and sometimes the opposite is true where you see where you are stuck on an issue and that can be the catalyst for moving through your grief)
Jane
Ik weet niet hoe ik je kan helpen of waar je naar toe zou kunnen gaan om geholpen te worden. De GGZ en huisarts e.d heb je al geprobeerd. Wat mij enorm heeft geholpen, maar misschien is het te 'simpel', is dat ik alles van me afschreef. Niet in een dagboek, maar brieven aan personen en instellingen en zelfs naar de regering en de Koningin destijds. Ik moest het van me afschrijven, al die boosheid en frustraties. Daarna heb ik ze in een doos gedaan. Sommige zelfs gepost en sommige verbrand.
Toen ik veel verdriet had in een bepaalde periode heeft het schrijven me enorm geholpen. Op papier met een fijne pen en er kwam al schrijvend zoveel los, dat ik dat erin heb gehouden. Misschien doe je dat al, geen idee.
Bij mij zakte het daarna en ging het uit mijn hoofd. Niet meteen, wel na een paar dagen. Ik kreeg er ook andere inzichten door. Ik ging ook lijstjes maken met wat ik anders wilde en hoe ik dat ging bereiken. Stapje voor stapje.
Ik ging ook het huis veranderen. Kamer voor kamer heb ik behangen en geschilderd. Meubels verschoven, schoon gemaakt, mijn kledingkast uitgezocht, alles moest schoon en anders worden. Licht in mijn hoofd.
Misschien heb je dat al gedaan, misschien ligt dit jou niet, dat kan ook natuurlijk. Dan vergeet je maar wat ik geschreven heb 
Ik wens je sterkte!
herkenbaar
Ik heb een aantal jaar geleden ook een lange tijd moeten wachten op hulp van de GGZ. Dat is - om het zacht uit te drukken - niet fijn, als je zo omhoog zit om hulp. Ik wist wel al wat voor soort behandeling ik zou gaan krijgen en die zou uit meerdere onderdelen bestaan; o.a. gesprektherapie, beeldende en psycho-motore therapie, cognitieve gedragstherapie etc. En dat alles in een groep.
Ik had het gevoel dat mijn leven 'on hold' stond, terwijl er tegelijkertijd allerlei dringende zaken in mijn omgeving gebeurden. Ik heb toen geprobeerd de diverse onderdelen, waaruit de therapie zou bestaan, zelf op te pakken. Ik heb gezocht naar een vrijgevestigde psycholoog voor gesprektherapie, ben pilates gaan doen voor het bewegingsstukje. Het creatieve deel kwam niet zo uit de verf, moet ik zeggen. (ik legde de lat wat hoog; een van de redenen voor therapie 
, maar wellicht kun je iets laagdrempeligs verzinnen wat bij jou aansluit. En daarnaast heb ik een groepje via dit forum gezocht om met elkaar via de mail te bespreken waar ieder tegenaan liep in het dagelijks leven. Ik zal niet zeggen dat ik hiermee mezelf weer uit de ellende heb gehaald, maar het idee dat ik actief bezig was om dingen aan te pakken, vond ik fijn. (Voor zover er ook maar iets fijn was in die periode) Het gaf me iig het gevoel dat ik mijn lot in eigen hand nam, in plaats van maar wachten.
Hoe dan ook; veel sterkte gewenst. En de tip om mild voor jezelf te zijn, is een goeie, hoewel ik vermoed, dat mildheid voor jezelf wel eens heel moeilijk voor je kan zijn. (Misschien is in dat verband het lezen van Zelfcompassie van Kirstin Neff nog een idee)
accepteren
Accepteren dat het nu zo is. Bij mij is het inmiddels twee jaar geleden en ik ben goed op weg.
Ik heb veel vrouwen horen zeggen dat er toch wel 3 jaar voor staat eer je een scheiding echt hebt verwerkt en eer je weer een beetje je oudenieuwezelf bent.
Ik denk dat ze daar gelijk in hebben.
Geef jezelf de tijd, overleef zolang het nodig is en behap dan in stukjes wat er te behappen valt.
Huil als je verdrietig bent, schreeuw als je je verlaten en eenzaam voelt, lach als je voelt dat het kan en blijf ademhalen.
Het meeste zal slijten, ook een therapeut kan je geschiedenis niet voor je wegnemen.
Wel kunnen er tips gegeven worden, maar ook dan moet je die zelf uitvoeren.
Ik ben ook gaan schrijven en de laatste tijd schrijf ik weken niet, dan weer 3 dagen achter elkaar en zo worden de pauzes steeds langer. Zo houd je ook overzicht hoever je in feite al gegroeid bent zonder dat je dat in de gaten hebt.
Soms lees ik een periode terug en dan denk ik jeetje...was ik dat toen? Heb ik dat doorstaan?
En dan kan ik concluderen dat ik al veel verder ben dan dat ik zelf dacht.
