Van bijziend naar verziend?
Hoi iedereen,
Ik kan hier eigenlijk op het web niets over vinden.
Ik ben eigenlijk altijd bijziend geweest. Van mijn 21e tot en met mijn 35e was ik stabiel: -2,75 rechts, en -3,5 links. Tot die tijd nooit een cilinder gehad.
Toen gingen mijn ogen in een noodtempo naar rond de -1, en kwam er langzaamaan een cilinder bij, die ook in de loop der decennia sterker werd.
Op mijn 42e al aan de varifocus, tja, dat zat er natuurlijk in als je ogen rond je 35e al zo 'in beweging' zijn.
Toen weer behoorlijk wat jaren stabiel, cilinder wél oplopend naar -0,5 en -0,75.
Ik ben nu 61. Heb de afgelopen maanden twee aanvallen van dubbelzien gehad die na drie minuten voorbij waren. Geen hersentumor (die kan immers niet in drie minuten over zijn) en volgens mijn neuroloog hoogstwaarschijnlijk ook geen tia, want beide keren gebeurde het toen er iets in mijn zicht veranderde (van puzzeltje opkijken naar de tv, en bij het uitrijden van een donkere tunnel en plotseling in het volle zonlicht).
Toch maar weer laten opmeten bij de opticien: +0,75 rechts (cilinder nu -1,75) en +0,5 links (cilinder nu -1,5).
Het gekke is dat ik met de oude bril (-1 en -0,75, cilinders -0,5 resp. -0,75) nog steeds redelijk goed zie, maar met de nieuwe bril nog wel net iets scherper.
Van bijziend naar verziend... Komt dit vaak voor? En kan het enorme verschil in brilsterkte tussen mijn oude en nieuwe bril het kortstondig dubbelzien verklaren?
Vriendelijke groeten,
Wim van Dam
geen
idee Wim.
Sterkte ermee.
Oogarts
Ik zou een oogarts raadplegen. En ik vermoed dat die een orthoptist laat meekijken vanwege het dubbelzien.
Ik heb wel eens gehoord van mensen die na een laserbehandeling van hun bijziende oog op 0 uitkwamen en van daaruit na een aantal jaren lichte verziendheid ontwikkelden. Maar of dat zonder laserbehandeling ook kan weet ik niet.
Laat je dus verwijzen naar de oogarts, zou ik zeggen.
Aagje
Dat men op...
... wat rijpere leeftijd minder goed dichtbij ziet is een normaal verschijnsel: met het vorderen der jaren wordt de ooglens minder elastisch, waardoor accomoderen (scherpstellen) op korte afstand minder goed lukt.
Het verschijnsel heeft overigens een naam: "ouderdomsverziendheid" of "presbyopie". Wikipedia heeft er een artikel over: https://nl.wikipedia.org/wiki/Ouderdomsverziendheid .
Door de toegenomen inspanning die geleverd wordt om toch maar "goed te zien" komt het wel vaker tot "vreemde verschijnselen" zoals dubbel zien, hoofdpijn enz. die wel vaker een neurologische oorzaak laten vermoeden.
Vreemd dat uw neuroloog u daar niet op gewezen heeft (?).
Toch maar even langsgaan bij de oogarts?
Oogarts
Ik was vergeten erbij te zeggen dat de neuroloog me al naar de oogarts doorverwezen heeft. Ik ga daar op 3 augustus naartoe.
@Yvan: presbyopie had ik al, vanaf mijn 42e immers een varifocusbril. Het accomodatievermogen is inmiddels nagenoeg 0 dioptrieën, want bijtelling voor het lezen is +2,5 dioptrieën. Maar dat is normaal voor mijn leeftijd, hoor.
In feite begint presbyopie al op vrij jonge leeftijd: een klein kind kan nog 15 dioptrieën accomoderen (dus scherp zien op 1/15 meter = 7 cm afstand), maar een twintigjarige kan dat bijvoorbeeld al niet meer. Maar pas wanneer je er ook niet goed meer mee kan lezen begin je het pas écht te merken.
Ouderdomsverziendheid (=presbyopie) is een verwarrende naam. Gewone verziendheid (=hypermetropie) betekent immers dat het NIET geaccomodeerde oog (met de ooglens in rust) 'verder kijkt dan oneindig': de ooglens is te plat, wat voor het vertezicht gecompenseerd moet worden met bol. Ouderdomsverziendheid heeft daarentegen te maken met het accomodatievermogen, de *flexibiliteit* van de ooglens, en komt zowel bij bijzienden, verzienden als bij mensen met (voor in de verte dan) goede ogen voor.
Ik was alleen zo verbaasd dat ik in 25 jaar van rond de -3 naar rond de +0,5 gegaan ben. Volgens mij komt dat zelden voor.
