Vage klachten en ineens doodziek
Een kennis van mij had al sinds december vage klachten, pukkeltjes, jeuk, buikpijn. Dat heeft ze aangekeken tot ze een paar weken geleden ineens hoge koorts kreeg. Antibiotica sloeg niet aan, en bij verder zoeken bleek het kanker, uitzaaiiingen, niets meer aan te doen. Dat is niet de eerste keer dat ik zo'n verhaal van (redelijk) dichtbij meemaak. Kun je dan toch beter met vage klachten gelijk naar de dokter rennen? Ik doe dat eigenlijk nooit, terwijl ik altijd wel ergens een raar pukkeltje of vaag pijntje heb.
Tja,
alle appels zijn fruit, maar niet alle fruit is een appel...
Van alle mensen met vage klachten heeft de overgrote meerderheid vast een virusje, schimmeltje of slaapgebrek. De huisarts zal je ook echt niet acuut doorsturen voor een MRI als je met wat vage eczeemklachten langskomt.
Volgens mij zijn er best heldere checklisten te vinden op internet in welke gevallen het raadzaam is om wel naar je dokter te stappen. Onverklaarbaar gewichtsverlies, langdurig hoesten, knobbeltjes op gekke plekken, ontsporende moedervlekken...volgens mij is er een soort top 10 van 'alarmsignalen'. Verder je gezond verstand gebruiken denk ik, want voor je het weet ben je een enorme hypochonder. 99 van de 100 jeukjes zijn eczeem. Of muggebulten. Of zo. Tuurlijk, jij kunt dat ene geval zijn waar het duidt op iets serieuzers. Maar daar kom je helaas ook niet meteen achter door bij ieder jeukje naar de huisarts te rennen.
Maar wel een vreselijk verhaal natuurlijk van je kennis...dat gun je niemand. En ik kan me voorstellen dat het je angst aanjaagt.
Ingrid
Vreselijk...
maar bij veel soorten kanker hoef je pas iets te merken als het goed mis is.
Ik denk dat je bij klachten elke keer weer een afweging moet maken . Overigens is het ook niet gezegd dat je er op tijd bij bent als je bij een eerste vage klacht direct naar een huisarts gaat. Je hoort ook genoeg van mensen die in de aanloop toch enkele keren al naar de huisarts gingen waarbij dan toch niets gevonden kon worden.
Dit is mijn schoonvader overkomen: vage klachten, onderzoek, alles leek in orde. Half jaar later, uitgezaaide kanker en niets meer aan te doen...
Kanker is een sluipmoordenaar...
Rotziekte
Dat is toch vreselijk, als je pas klachten krijgt als er niets meer aan te doen is. Het lijkt wel of er veel meer mensen kanker krijgen dan vroeger. Of ik ken meer mensen in de risicoleeftijd, dat kan natuurlijk ook. Ik heb een paar jaar geleden ook een heel onderzoekstraject doorlopen vanwege vreemde darmklachten. Niets gevonden en het is ook weer over gegaan. Tegenwoordig redeneer ik maar dat als het op een bepaald moment weer over of minder is, het dan wel niets ernstigs zal zijn. Je kunt toch moeilijk voor ieder wissewasje naar de dokter rennen.
Dodelijke ziekte
Soms overvalt mij de angst ook dat het zomaar ineens afgelopen kan zijn, ik probeer nu de Herman Finkers methode toe te passen en het leven te zien als een dodelijke ziekte. Het helpt me realitiveren zonder dat het me zwaar valt. Wel zorg ik ervoor dat ik probeer NU te leven. Geniet vandaag van de zon, van mijn partner en kinderen. Vandaag ben ik gezond, IK LEEF.
En 2 andere gedachten:
vaak ben je te bang, dus LEEF!
Een mens lijdt het meest aan datgene dat hij vreest.
Maak jij je echt zorgen, ga dan naar een arts. En probeer lief te zijn voor jezelf en voor anderen. Misschien wordt je wel 104 en dan ben jij veel te lang bang geweest.
Geniet, Groei, Geef, Lach, Laat gaan, Leef.
Maxi
Vroeger
was er vast net zoveel kanker en/óf overleden de mensen jonger dan tegenwoordig aan andere kwalen.
Vroeger konden ze ook alles niet benoemen..
Tsja, het leven heeft een zekerheid: je gaat (eraan)dood...
Onlangs overleed de vrouw van mijn jeugdliefde, plots, avondje uit, niet lekker, ineens dood in bed..49 jaar..
´t maakt me weer bewust van de kwetsbaarheid van het bestaan en dat het zo gebeurd kan zijn.
Ik word daar niet bang van, ik vind het verdrietig en erg, maar intussen probeer ik vooral te LEVEN en te genieten..leven in angst lijkt me verschrikkelijk.
Mien, eens hoor!
Ik ga ook niet bang door het leven. Maar soms vliegt het me even aan, vooral als ik net een paar verhalen teveel hebt gehoord.
Ik denk dat het juist de grootste les is die ik uit het overlijden van mijn schoonvader en van mijn eigen moeder, die ook kanker had, maar er ondanks redelijk vroeg bij na vijf jaar toch aan is bezweken, heb getrokken: LEEF, want het leven kan zo maar kort zijn 
"meer kanker dan vroeger"
Behalve dat je op een gegeven moment gewoon meer mensen in de kwetsbare leeftijd kent kan ik nog wel een andere mogelijke verklaring verzinnen voor het fenomeen dat er meer kanker lijkt te zijn dan vroeger. Snellere opsporing.
Er zijn ook mensen die overlijden met kanker maar niet door kanker: die hebben kanker maar gaan ergens anders aan dood. Bij goede diagnostiek en vroege opsporing weten die mensen dat ze kanker hebben, terwijl ze dat vroeger niet geweten zouden hebben.
Groeten,
Temet
"meer kanker dan vroeger"
als je maar lang genoeg leeft, dan wordt de kans steeds groter dat een paar cellen op hol gaan slaan. En we worden ouder met zijn allen.
En een tweede reden zou kunnen zijn, dat mensen "meerdere malen" kanker krijgen. Vroeger was je snel dood als het je trof, maar nu wordt het vaak in een vroeg stadium vastgesteld, en zijn behandelingen ook nog eens veel succesvoller.
Paradox van betere behandeling
Temet:
"Behalve dat je op een gegeven moment gewoon meer mensen in de kwetsbare leeftijd kent kan ik nog wel een andere mogelijke verklaring verzinnen voor het fenomeen dat er meer kanker lijkt te zijn dan vroeger. Snellere opsporing."
En, paradoxaal genoeg: Betere behandeling.
Vroeger ging iemand die kanker had, gewoon dood -en snel ook. Jonge mensen verdwenen dan plots, iets dat bovendien niet zo opviel omdat er op kanker een taboe rustte en mensen wel vaker 'zomaar' plots doodgingen (infectie, tbc, kraambed, ongevallen). Tegenwoordig leven mensen met een diagnose kanker vaak sowieso nog enkele jaren -en zijn dan ook heel zichtbaar.
