Vader van 99 jaar wil zelf uit ziekenhuis, hoe krijgen we hem weer thuis?

Geen verplichting

Zo lang je vader wilsbekwaam is, lijkt me dat hij zichzelf kan ontslaan uit het ziekenhuis en naar huis kan gaan. Zelfs als dat tegen medisch advies is. Het is geen verplichting adviezen op te volgen. Of de thuiszorg dan verplicht is de zorg te leveren, weet ik niet.

Of dat verstandig is in zijn situatie kun je je afvragen. Als de thuiszorg al langer bij hem komt, is de kans best groot dat ze een realistische kijk hebben op de zorgbehoefte van je vader Misschien wel beter dan jullie en misschien zelfs je vader zelf.

Tijdelijk bed beneden

Ik werkte in de Thuiszorg bij meerdere mensen die over de 90 jaar waren. Bij een mevrouw die gevallen was en daardoor de trap niet goed meer op en af kon werd er tijdelijk een zorgbed in de huiskamer geplaatst. Toen ze weer in orde was ging het bed weer weg en ging ze weer met de trap. Wassen deed ze toen in de keuken. Deze mevrouw was erg zuinig op haar opzichzelf wonen, wat ik begrijp, en was altijd heel voorzichtig op de trap. Jullie zouden misschien ook tijdelijk een bed beneden kunnen plaatsen?

Trap

Het probleem is de trap? Want wat jullie vinden, is iets anders als wat professionals verantwoord vinden.Kan er niet tijdelijk een bed in de kamer? Die verpleegbedden kun je huren via zo'n uitleenservice.

Wat voor zorg krijgt je vader vanuit de thuiszorg en is de grens qua frequentie en behandelingen bereikt in wat ze kunnen leveren?

Een zorghotel of tijdelijke opname op de revalidatie afdeling van een verpleeghuis kan een optie zijn. Maar daarvoor moet je bij de arts zijn. Als deze dat voorschrijft dan wordt dat vergoed en geregeld.

Zo heeft mijn oma destijds ook een paar weken op de revalidatie afdeling gezeten voor ze weer naar huis ging.

hoe het bij ons ging

Mijn vader lag 1 jaar geleden in het ziekenhuis met een longontsteking. Toen hij daarvan was opgeknapt (na een week of 3) moest ie naar een verzorgingstehuis om op te knappen en te revalideren. Wij als kinderen en mijn moeder accepteerden dat als makke schaapjes, het zal wel het beste zijn zo, zij adviseren het.
Nou dat verpleeghuis was vreselijk, los van het uurtje revalideren wat hij per dag kreeg, zat hij de rest van de tijd te verpieteren. Niemand had tijd, alle verpleegkundigen liepen op hun tenen, want drukdruk,druk.
Uiteindelijk hebben we hem daar opgehaald terwijl niemand dat een goed idee vond, maar we hielden die dag voet bij stuk, pa gaat mee naar huis. Hij zat daar echt als een dood vogeltje.
Thuis hadden we een bed geregeld, wat in de woonkamer stond.
Hij was nog niet thuis of viel de rest van de dag in slaap (hij kon daar slecht slapen, was helemaal de weg kwijt) de dag erop rommelde hij weer wat rond in huis en binnen een week fietste mijn pa weer vrolijk rond op zijn driewiel fiets. Ik weet niet wat er gebeurd was als we hem daar hadden laten zitten, hij werd daar namelijk met de dag slechter.
Mijn vader had wel voor die revalidatie en opname in het ziekenhuis thuiszorg (om te helpen met douchen en aankleden) en mijn moeder was er natuurlijk wel de hele dag, de thuiszorg heeft het, toen hij weer thuis was, gewoon weer opgepakt.
Misschien is het neerzetten van zo'n hoog-laag bed op de benedenverdieping wel een mooie oplossing, zeker als de thuiszorg het de hele tijd over die trap heeft, dat kan je dan zo omzeilen. (zo'n bed kan je meestal gratis lenen voor een aantal maanden via zo'n hulpmiddelen organisatie)

idd

Mijn vader moest ook voor revalidatie naar een verpleeghuis, gewoon in zijn eigen dorp waar hij geboren was, leek ons wel gezellig voor hem. Het was een drama. Kwam hij in de eetzaal, wilde hij ergens gaan zitten was het meteen: Nee dat is de stoel van Pietje. Ging hij ergens anders zitten: nee dat was de stoel van Jannie.

Hij ging daar bijna dood van ellende maar lichamelijk moest hij daar wel naar toe. Kostte ook een hoop geld. Die ouderen zijn erger dan pubers met pesten!

Ja hè Triva

De kleuterschool is er niets bij.

Ik hoop dat daar nog eens onderzoek naar komt: pestgedrag in verpleeghuizen

Traplift

Mijn moeder had een traplift laten installeren. Toen het te lang duurde met de gemeente heeft ze zelf de knoop doorgehakt. Ik weet niet wie het uiteindelijk betaald heeft.

Tsjor

Ginny

Het is dat ik daar toen niet de energie voor had maar ik had het verpleeghuis een mail moeten sturen. Ze moeten echt aandacht geven aan die mensen in de revalidatiekamers, meer begeleiding etc.

Triva en Ginny

Daar had mijn vader ook last van. Eerst had hij een meneer op zijn kamer en daarvan mocht mijn vader de tv niet meer aanzetten. Die man zette dan alles gewoon uit, ik weet niet hoe dat zat met koptelefoons. Ook deed die man (hij zat het dichtst bij deur) de hele tijd de deur dicht, terwijl mijn vader dan helemaal niets meer meemaakte van reuring op de gang (tv moest uit en deur moest dicht) uiteindelijk was hij helemaal bang voor die man en had de vlekken in zijn nek staan. De verzorger bij wie ik dit meldde zei er toen wel meteen wat van, maar toch ging dit nog dagen door, tot die man gelukkig zelf weg mocht van de revalidatie en mijn vader een kamer voor zichzelf had. Verder denk ik, dat als ik ergens over gemaild zou hebben, er geen tijd voor was geweest. Ze hadden eigenlijk nergens tijd voor, ook niet voor onze vragen, ik heb daar wat bij die onbemande balie staan wachten tot er een verzorger was die ons even te woord kon komen staan, zelfs de afspraak met een van de medewerkers, dat we mijn vader op kwamen halen om naar huis mee te nemen, liep mis; niemand wist er vanaf dat wij om 14.00 uur zouden komen (we hadden de afspraak nota bene bij ons, want daar hadden we een brief over gekregen, met datum en tijd erop) maar er was dus niemand. Omdat we voet bij stuk hielden werd iedereen opgetrommeld en toen we in de spreekkamer zaten toen pas kwamen ze erachter dat we hem mee zouden nemen naar huis, wij dachten namelijk dat dit het eindgesprek was, en zij dachten dat het over de voortgang ging.
Heel vaag allemaal.
De andere oudere bewoners spraken trouwens niet met mijn vader als hij ergens op een vrij plekje in de eetzaal zat, want hij kon ze niet verstaan (ook al had hij een hoorapparaat in) en zij konden hem niet verstaan omdat mijn vader niet heel hard meer kon praten. Heel eenzame tijd was dat voor hem (het duurde 4 weken daar, maar dat was 4 weken te lang) we zijn zo blij dat we hem daar op tijd hadden weggehaald.

@Gabriella

Wat vervelend dat het bij jullie zo onzorgvuldig en vervelend ging. Bij mijn oma ging het gelukkig niet zo op de revalidatie-afdeling. Natuurlijk is het daar wat onpersoonlijker, het is immers geen afdeling waar mensen permanent wonen met hun eigen spulletjes. Maar ze had een kamer alleen met tv. In de gemeenschappelijke kamer was het altijd netjes en zaten mensen met elkaar te praten, te handwerken, krantje te lezen etc. Ze mochten ook gebruik maken van het activiteitenpakket voor de vaste bewoners. Een vrijwilliger bracht ze er dan naar toe. Ook de verzorging en het contact daarmee ging verder prima. Mijn oma was aan het verpieteren en zat thuis juist in isolement. Ze fleurde juist op van wat leven in de brouwerij. Na een maand ging ze naar huis, ging het snel weer minder en is ze via een week zorghotel met spoed geplaatst in een bejaardentehuis 25 km verderop. Daar heeft ze een half jaar gezeten voor er plek was in haar woonplaats. Daar heeft ze nog anderhalf jaar gewoond. In beide tehuizen is ze ook goed verzorgd en was er prima contact met de zorgverlening. Trouwens ook over de thuiszorg toen ze nog zelfstandig woonde was niets te klagen. De enige plek waar oma niet wilde zijn, was het ziekenhuis. Dat vond ze een fabriek. De artsen konden behalve verlengen en verzachten niets meer voor haar doen. Ze heeft toen zelf besloten alle medicatie en behandelingen te stoppen en naar haar kamer in het bejaardentehuis terug te gaan. Daar is ze vervolgens na 6 weken overleden. Ook in de palliatieve fase is ze uitstekend verzorgd. Wilde ze spinazie, ook al stond dat niet op het menu, dan kreeg ze spinazie. Werd ze onrustig en riep om mijn moeder, dan bleef er iemand bij haar tot mijn moeder er was. Dat soort kleine dingen.

Mijn vader...

.... kreeg een paar jaar geleden na een heupoperatie een delier. Hij was toen 86. Ging 100% helder van geest de operatie in en raakte erna steeds verwarder. Conclusie van de geriater (!): meneer is dementerend. Hij moet naar een revalidatiecentrum en daarna zien we wel verder. Dat dacht ik toch niet, zei mijn moeder, toen ook al 80. Hij gaat mooi mee naar huis. Bed in de huiskamer, 1 keer per dag wondverzorging door de thuiszorg en de rest deed mijn moeder. Ze had mij niet eens nodig. Mijn vader veranderde van een bange verwarde man weer terug in de man die hij altijd is geweest bijna zodra hij weer thuis was in zijn vertrouwde omgeving. We zijn nu vier jaar verder, ze hebben een traplift laten installeren en het gaat weer prima. Ik denk dat hij er anders misschien niet eens meer was geweest.
Overleg met de thuiszorg: zijn er nog meer problemen dan die trap? En hoe zijn die te omzeilen? Een bed beneden is zo geregeld, alleen douchen is lastiger als dat boven moet. Maar daar kan iemand voor komen om te zorgen dat hij niet van de trap stort.
Succes met de beslissing!

Inderdaad oplossen

Er kan van alles spelen. Vooral ook dat men de oudere de besluitvorming ontneemt terwijl iemand verder nog goed bij innen is en het risico zelf neemt.

Verder hoef je iemand, al is het maar tijdelijk, echt niet te douchen. Je kunt mensen ook bij de kraan wassen.

Iemand die alleen is op die leeftijd kun je bespreken of signalering, zo'n ketting om de nek, handig is. Of een mobiele telefoon in de hand/zak. Zonodig met voorgeprogrammeerde nummers.

Het kan zin hebben om de huisarts te betrekken bij het gesprek met de thuiszorg.

En luister vooral goed waar de thuiszorg zich zorgen over maakt en bespreek dat of laat de huisarts dat adresseren. De heeft soms wat meer gezag.

Ze?

Cornelia, mij is niet helemaal duidelijk wie die "ze" zijn die het onverantwoord vinden. Is dat het ziekenhuispersoneel? Of de thuiszorg? En als het de thuiszorg is: kwamen ze al bij je vader? Of is er vanuit het ziekenhuis contact gelegd?

Voor ons is het op afstand moeilijk in te schatten waarom "ze" het onverantwoord achten je vader al naar huis te sturen. Kun je er achter komen waar hun zorg precies ligt?

En dan nog een tip/vraag: is er een fysiotherapeut, ergotherapeut of revalidatieverpleegkundige betrokken? Zij kunnen gericht kijken hoe je vader zich beweegt en welke aanpassingen thuis eventueel nodig zijn.

Ten slotte: vraag het ziekenhuis of je vader een dagje met verlof naar huis kan. Op zo'n dag kun je (aan de hand van een vragenlijst) inschatten wat je vader wel en niet kan. Echt oefenen met de dagelijkse dingen en bijhouden hoe dit gaat. Hier kan dan in het ziekenhuis nog wat verder aan gewerkt worden (bv dat traplopen).

Natuurlijk is het fijn als je vader naar huis zou mogen: in zijn eigen vertrouwde omgeving herstelt hij waarschijnlijk het best. Maar het moet wel verantwoord zijn natuurlijk.