Seroquel

Huh?!

Seroquel is een anti psychoticum en absoluut geen onschuldig middel dat je zomaar aan een kind van 13 zou moeten geven. Zowiezo kun je je afvragen of een huisarts echt gekwalificeerd is om zoiets voor te schrijven aan zo'n jong meisje, normaliter zou een psychiater zoiets voorschrijven... Ter ere waarvan denkt jullie huisarts dat dit nodig zou zijn?
Kan me voorstellen dat het schieten is met een kanon op een mug, maar ik ken het verhaal natuurlijk niet.
Ik zou er pas mee beginnen als ik er zelf als ouder en kind van overtuigd was dat dit een goede weg is, maar niet zonder verder veldonderzoek de huisarts volgen..

Aanvulling

d.w.z. dat het wordt gebruikt bij mensen die aan een psychose lijden of aan een bipolaire stoornis.
Ik neem aan als dit op je dochter betrekking heeft je echt naar een psychiater moet, en je je dit NIET moet laten voorschrijven aan een huisarts!
Ik heb ervaring met medicijngebruik en weet waar ik over spreek.

Drammen

AnneJ:
"Ik ga er vanuit dat een goede huisarts met ervaring ook antidepressiva voorschrijft en de dochter van Picobello moet nou eenmaal wachten tot ze opgenomen wordt voor ze een psychiater ziet."
Dan wordt het tijd om te gaan drammen. Ga maar slapen bij het RIAGG ofzo.
En: Assump[tion is the mother of all fuck-ups. Ga er nooit zomaar van uit 'dat de goede huisarts wel heeft overlegd.'

Klein houden

Ben hier erg van het klein houden en van een goede huisarts generalist. Zeker zijn dit heftige middelen. Je aanmelden bij de RIAGG kan ook zeer heftig uitpakken. Een kind, na zo'n episode, (alleen) laten slapen in een psychiatrische voorziening is minstens zo heftig. Die heeft haar eigen netwerk en vertrouwde omgeving hard nodig.

Huisarts

Uit het verhaal van Picobello lees ik dat dit de huisarts is waar ze toch al niet blij mee is. Zodra kind over is naar de huisarts van vader zou ik dat dan aan de orde laten komen want je wilt het daar beslist als ouder en arts, en kind zelf, over eens zijn dat deze medicatie een goed aanbod is.
Door de slechte relatie is dit mogelijk niet goed aan bod gekomen.
Toch kan ik me voorstellen dat een arts ad voorschrijft in afwachting van opname. Dat is geen fout of goed. Dat is zo goed mogelijk. Mogelijk dat dit wel met de vader is besproken.

Verschilletje

seroquel is geen antidepressivum. Zie moontje.

Hoezo opname

Waar staat ergens dat zij in afwachting zijn van een opname?

Daarom vroeg ik Picobello wat er loos was. Aannames dus.

Ad en antipsychotica enzo

Het is op zich geen verkeerd feit dat huisartsen in dit land gekwalificeerd zijn in het voorschrijven van dergelijke middelen, maar helaas blijkt in de praktijk dat veel huisartsen eigenlijk niet goed weten hoe ze dit goed moeten doen.
Het is ook niet hun vakgebied, en in die zin kun je ze niet kwalijk nemen dat zij daarin geen specialisten zijn (de naam zegt het al). Veel huisartsen kunnen dit best, maar vaak gaat het helemaal niet zo prima.
Zeer geregeld krijgen patiënten in eerste instantie gelijk een gebruikelijke dagsosis of hogere dosis, waardoor erg heftige bijwerkingen optreden en er veel ongemak is bij de patiënt. De draagkracht voor het middel zakt daardoor direct. Als deze vervolgens klaagt krijgt hij/zij het advies de dosis verder op te hogen waardoor het ongemak nog verder toeneemt. Soms stopt de patiënt uit pure schrik. Onnodig, ook krijgen middelen een negatief "stempel" terwijl dit bij vakkundig voorschrift niet het geval zou zijn. Het zijn geen Paracetamolletjes, het zijn middelen met een zeer serieuze werking, die niet al te luchtig genomen moet worden!

Neem iemand aan wie een huisarts AD wil voorschrijven; met een lage dosis gedurende 2 weken te beginnen ontstaan weinig tot geen bijwerkingen, en daarna kan rustig de dosis iets worden opgevoerd. Bij heftige bijwerkingen moet nooit de dosis worden opgehoogd, dit schijnen lang niet alle huisartsen te begrijpen!
Ik ken te veel mensen die gingen stuiteren van een voorschrift van de huisarts en maar één oplossing zagen: stoppen. Ook dat deden ze weer op eigen initiatief.
Geen goede zaak.

Ik heb zelf ervaring bij zowel huisarts als psychiater, en een psychiater die gekwalificeerd is en veel meer routine heeft met het voorschrijven van medicatie is in mijn optiek beter geschikt. Maar zo zit ons systeem niet in elkaar en ook huisartsen mogen deze middelen voorschrijven. Voorzichtigheid is echter geboden, en zéker bij een 13 jarig meisje, maar we kennen het verhaal niet hoe urgent het is en wat er loos is.

Moon

Het verhaal van Picobello staat onder Echtscheiding en erna.

Nieuwe huisarts

heeft per direct besloten dat dochter dit niet in mag nemen, en dat de oude ha ver buiten haar boekje is gegaan door :

* een medicijn voor te schrijven wat ze niet mag idd alleen psy
* geen vervolg afspraken te maken voor het controleren van de werking van die medicatie
* geen uitleg te geven over deze medicatie aan ouders of verzorgers
* een kind kind per direct bij (de peetmoeder)uit een familiale situatie te halen met het verbod op contact tussen kind en ouders ( dochter woont bij mij, maar had gewoon contact met vader kunnen hebben) en geen contact met haar zusjes.

gevolg na een week is, dochter terug maar naar vader (haar keuze en iedereen is het daarmee eens), kind volledig haar vertrouwen kwijt in haar peetmoeder door oa afpakken van gsm zodat ze ook geen contact met vriendinnen ect had), geen vertrouwen in ha want die heeft haar beroepsgeheim op veel vlakken geschonden, en een enorm schuldgevoel naar haar zusjes en mij toe.

kort samengevat, er ging een kind een weekje rust zoeken en er kwam er hoopje ellende terug.

1 voordeel, dochter heeft erg goed begrepen dat je geen "spelletjes" moet spelen want dit kan totaal verkeerd uitpakken. soort electro schok.

maar een zeer harde les voor een 13 jarige.

nb nieuwe huisarts vindt ( na een aantal gesprekken met dochter en de info psy dat kind "normaal" is maar veel last heeft van pubertijd en de veranderingen die erbij horen)

Goed hoor

Geweldig dat je kind inmiddels over is naar een huisarts die jij wel vertrouwd en die ook nog op dezelfde lijn zit als jij al dacht: geen medicatie, puberproblemen de aanleiding. Je kunt er nog van alles van vinden en leuk is het niet, maar het lijkt me wel een opluchting voor je.

Oei...

Oei Picobello, ik schrik eigenlijk nogal van wat je schrijft over dochter: '1 voordeel, dochter heeft erg goed begrepen dat je geen "spelletjes" moet spelen want dit kan totaal verkeerd uitpakken. soort electro schok.'

Ik hoop dat ik wat je schrijft verkeerd begrijp, want je jonge puberdochter heeft een zelfmoordpoging gedaan. Dat kun je toch niet vangen onder de noemer 'spelletjes spelen' en 'puberproblemen'. Op de een of andere manier is je dochter gekomen tot deze stap. Waarschijnlijk is er geen aanwijsbare oorzaak, maar een combinatie van factoren die haar in een sitiatie hebben gebracht waarin ze hiertoe is gekomen.
Ok, je dochter krijgt deze medicatie nu niet meer, dat lijkt me winst. Maar wat nu? Staat ze nog op een wachtlijst voor opname, heeft ze in de tussentijd iemand om mee te praten, is haar voldoende duidelijk dat haar gevolens en gedachten serieus worden genomen door haar ouders? Hoe zie jij de situatie van je dochter nu? Hoperlijk breder san 'spelletjes spelen'.

En verder...

Er zullen wel veel mensen over me heen vallen, maar wat je berichtje bij mij oproept is het zoeken naar wie er allemaal 'fout' heeft gehandeld:
- Huisarts is haar boekje te buiten gegaan
- Peetmoeder heeft op eigen houtje dingen besloten
- Dochter heeft 'spelletjes gespeeld'

En ja, dat zal misschien allemaal zo zijn gegaan (wat betreft huisarts en peetmoeder), maar je geeft geen antwoord op de vraag wat jij op het moment kan doen voor dochter. Wat heeft je dochter nodig? Hoe kan je er nu voor haar zijn? Wat heb je nodig om zelf je zaken op orde te krijgen en beschikbaar voor haar te zijn?
Ik wens je veel sterkte!

Tsja

Picobello:
"Nieuwe huisarts heeft per direct besloten dat dochter dit niet in mag nemen, en dat de oude ha ver buiten haar boekje is gegaan (..)"
is dat dezelfde huisarts die vond dat jij opgenomen moest worden? Zoja, wat is het dan: vergist de oude huisarts zich, of ziet de nieuwe huisarts niet hoe serieus de situatie is?

Picobello:
"nb nieuwe huisarts vindt ( na een aantal gesprekken met dochter en de info psy dat kind "normaal" is maar veel last heeft van pubertijd en de veranderingen die erbij horen)"
Juist dat soort diagnoses zou ik absoluut niet aan een huisarts overlaten -je dochter heeft toch echt een zelfmoordpoging gedaan, en dat vind ik te extreem om dat nog 'normale last van puberteit' te vinden.

Kortom, wat gaan dochter en jij nu doen? Zowel jij als dochter zijn blijkbaar geestelijk niet 100% stabiel. Dara hoef je je niet voor te schamen (je bent in groot gezelschap), maar het is wel een dringende reden om je situatie kritisch onder ogen te zien.

Kortom, wat ga JIJ nu anders doen? Welke lessen trek jij uit de gebeurtenissen?

Maanve

Maanve:
"Er zullen wel veel mensen over me heen vallen, (..)"
Misschien, maar ik ben het met je eens.

maanve
"maar wat je berichtje bij mij oproept is het zoeken naar wie er allemaal \'fout\' heeft gehandeld:"
Ja idd, waardoor er niet nagedacht wordt over de toekomst en wat er anders moet.

Puberproblemen

Volgens mij heeft Picobello in haar draadje 'alleen' al het volgende aangegeven:
ik zie hier in een "gewone" puber. Maar het feit dat ze daar ongelukkig over is, zal ik er wel wat mee moeten.
Hopelijk gaat het lukken om uit te vinden wat je daar dan mee moet.
Verder herken ik dat toch wel een beetje. Voor mij triomfantelijk gedrag over consequenties van kinderlijk gedrag, waar je zelf een kind ziet dat haar neus gestoten heeft en in verwarring is en pijn. Soms moeilijk bespreekbaar met mensen. Ik denk als je zelf in die situatie zit dat er een hele mix aan emoties zit waardoor je mogelijk zo vervuld bent van je eigen situatie dat het empatisch inleven met je kind er even bij inschiet. Maar mogelijk is het ook gewoon het in zwart en wit opschrijven van zaken die altijd harder lijken dan bedoeld.

Wel hulp

dochter heeft zeker hulp nodig, maar wat ik bedoel met spelletje spelen is meer " op welke manier kan je aandacht vragen". voorbeeld: dochter komt bij mij, geeft gelijk aan ik heb een leuke dag gehad, maar heb buikpijn terwijl ze net met vader gezellig heeft zitten snoepen/ knabbelen en vader aangeeft dat er niets aan de hand is". Door veel samen met vader en andere hulpverlener en huisarts te praten is er een patroon te zien in het gedrag. Dit is voor haar een " overlevingsstrategie" en we moeten dit gezamelijk proberen op te lossen. Ze geeft aan dat ze zich vaak vergeten voelt, omdat er , volgens haar, veel meer aandacht naar haar zusjes uitgaat.
Nu we met haar in kaart hebben gebracht wanneer en welke tijd er aan haar wordt besteed heeft ze wel begrepen (rationeel) dat dit niet zo is, maar dit moet nog wel ff bezinken. Maar de voorbeelden die ze gegeven heeft zijn uit haar oogpunt niet zo vreemd. Maar kloppen niet altijd met de werkelijkheid. Dit krijgt ze ook van andere mensen ( moeders van vriendinnen) te horen.
En natuurlijk pleit ik mezelf ook niet vrij, maar ja , ik ben moeder en doe alles zoals ik denk dat het zou moeten en daarbij gaat ook wel eens iets fout, soms erg fout.Maar mijn kinderen zijn mijn alles en soms wil je het te goed doen en bereik je het tegenovergestelde.

Buikpijn

Ik krijg er zelf een beetje buikpijn van als ik dit lees. Dan twijfel ik, hoe kan ik dat nou zo zeggen dat je er misschien iets aan hebt. Maar ik zie een meisje voor me dat zich in de steek gelaten voelt en als antwoord krijgt dat dat niet klopt, ze wordt niet in de steek gelaten. Maar hoe komt het dan dat ze dat toch zo beleeft? Met het wegrationaliseren van haar vraag wordt ze weer in de steek gelaten.
Ik zou zelf toch proberen wat meer op haar vraag om positieve aandacht in te gaan. Misschien is het wel mogelijk om haar te betrekken bij de zorg voor haar zusjes die nou eenmaal kleiner zijn dan zij. Meer samen in de huishouding doen kan ook een band geven. Toch die broodtrommel voor haar vullen en er iets lekkers bij doen. Ja, het vraagt wel veel van jezelf inderdaad en soms zit je echt aan je grens, maar ik zou toch naar manieren zoeken waarop ze jou aandacht wel kan ervaren. En waarom zou je dan niet ingaan op de vragen die ze aan je stelt en die zo goed mogelijk proberen te beantwoorden of samen naar een alternatief te zoeken. Ze zoekt je aandacht omdat ze die nodig heeft om zich gewenst te voelen.

Ach

Nu komt je dochter met iets (ze voelt zich in de steek gelaten) en dan krijgt ze te horen dat het heus wel meevalt of zelfs helemaal niet klopt.
Het is haar GEVOEL! Dus dat klopt sowieso. Waar het op gebaseerd is doet er dan niet eens zo toe, zij ervaart het zo. Neem haar serieus!

Neeeee!

Picolbello:
"Nu we met haar in kaart hebben gebracht wanneer en welke tijd er aan haar wordt besteed heeft ze wel begrepen (rationeel) dat dit niet zo is, maar dit moet nog wel ff bezinken."
Ik ga er even met gestrekt been in: FOUT!
het gaat er om, dat je dochter gaat voelen dat jij haar belangrijk vindt. Als reality-check is het nuttig om het beeld dat ze heeft ('niemand besteed tijd aan me'), eens naast de feiten te leggen, maar dat is hoogstens stap 1 op weg naar de oplossing.
Hoe ga jij ervoor zorgen dat je dochter zich gewaardeerd voelt? Dát is namelijk waar het om gaat.
Of is ze zo beschadigd, dat ze die waardering niet kan voelen, of dat er nooit genoeg waardering is (dan kom je uit bij dingen als geenbodemsyndroom of borderline-achteige klachten).

Waardering

Ik kan er zo nog wel een paar etiketjes op plakken maar mogelijk is dat niet nodig. Sommige mensen ervaren je aandacht en liefde in woorden sommigen in daden en sommigen in allebei. Het voelen van een tekort daarin kan schrijnen. Nu zijn er mensen die vinden dat je dan niet mag toegeven. Dan zou je een kind leren te manipuleren. Ik denk dat je die behoefte serieus moet nemen en dichter op de huid van je kind gaat zitten hoe die dat ervaart en gewoon geven wat je kunt. Ik denk juist dat halen en trekken om te krijgen wat je nodig hebt, er weer voorwaarden aan geven of wegredeneren, een systeem opbouwt waarin er op dysfunctionele manieren gevraagd blijft worden.
Natuurlijk doet het mij ook denken aan mijn eigen kinderen die vaak vragen hebben die je niet zou verwachten van een intelligent kind en die daarom ook niet beantwoord worden. Tot grote frustratie, stress en ziekte. Want ze mogen dan wel intelligent lijken, in veel praktische zaken en in het inschatten van de communicatie hebben ze je hulp wel degelijk lang nodig. Het vertrouwen dat ze opbouwen als ze die concrete hulp juist wel krijgen, leert ze om steeds meer zelf de verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf en voor anderen. Dan kunnen ze ook dat risico nemen omdat je er voor hen bent en geen drama maakt van een in wezen simpele vraag. Na de fase van gewoon geven kun je, als het stof gezakt is, overgaan naar het samen nadenken hoe zaken zelf te doen en op te lossen, daarna kunnen ze dat zelf gaan overnemen en jou er alleen nog bij betrekken als het ze zelf niet lukt. Dat vereist wel dat je als ouder open en vrij, zonder extra drempeltjes of bochten wringen voor een kind, je hulp geeft. Zo werkt het bij mijn kinderen.

Voorbeeld

Inmiddels ken ik een aantal voorbeelden waar een kind met autisme niet de hulp krijgt die ze gewoon zelf concreet aangeven nodig te hebben. Omdat ze te hoog ingeschat worden in praktische zaken of dat men niet snapt dat deze kinderen de context vaak niet opvalt waardoor er voortdurend misverstanden ontstaan. Hier snapt een ouder echt niet dat praktische hulp, voorspelbaarheid en concrete instructie, geduld daarbij, en emotie neutraal reageren, niet voortdurend in de goed-fout stand nodig is en dat geeft veel stress bij een kind.

Kwartje valt, dubbele bodem

AnneJ:
"Inmiddels ken ik een aantal voorbeelden waar een kind met autisme niet de hulp krijgt die ze gewoon zelf concreet aangeven nodig te hebben. Omdat ze te hoog ingeschat worden in praktische zaken of dat men niet snapt dat deze kinderen de context vaak niet opvalt waardoor er voortdurend misverstanden ontstaan. Hier snapt een ouder echt niet dat praktische hulp, voorspelbaarheid en concrete instructie, geduld daarbij, en emotie neutraal reageren, niet voortdurend in de goed-fout stand nodig is en dat geeft veel stress bij een kind."
Ah, het kwartje valt.
Kortdoordebocht samengevat: Autistische kinderen moet je letterlijk nemen, omdat ze alles letterlijk bedoelen. Er is geen dubbele bodem. Maar bij kinderen die om de een of andere reden moeite hebben met 'affectieve relaties' (en dat zijn sowieso alle pubers) heeft juist heel veel een dubbele bodem -onder elke vraag zit dan de vraag 'hou je wel van me'.
Kortom, het zijn twee totaal verschillende situaties; ik vermoed dat er een affectie-probleem is, en niet iest met autisme -en jij AnneJ denkt blijkbaar precies het omgekeerde.

Tinus

Je hebt natuurlijk gelijk, hoewel ik denk dat het allemaal speculeren is, we weten het niet, er is geen etiket. Maar omdat ik vooral de dynamiek met mijn eigen kinderen zie kan ik me ook niet goed voorstellen hoe je het anders zou doen als je kind wel 'een dubbele bodem' zou hebben. En wat dat dan op zou leveren natuurlijk, want het gaat erom dat je een kind weer in de flow van het groeien zet waar het leven weer meer energie oplevert dan het kost. Ik accepteer intellectueel wel dat dat per kind kan verschillen maar hoe dat er dan in de praktijk uitziet daar heb ik dan toch vaak bedenkingen bij. Waarom een kind niet geven waar het letterlijk om vraagt, tenzij het absurd is en onmogelijk? Kom je dan niet vanzelf achter de vraag achter de vraag?

Welke behoefte vervult een bepaalde vraag?

AnneJ:
"Waarom een kind niet geven waar het letterlijk om vraagt, tenzij het absurd is en onmogelijk? Kom je dan niet vanzelf achter de vraag achter de vraag?"
Ja, dat is een goede vraag, die een genuanceerd antwoord verdient, dat ik ook niet helemaal heb
Kort samengevat, het helpt om door te vragen, al is het maar voor jezelf. Er is een bekende vuistregel, dat als je 6 keer waarom vraagt (tenzij je in een cirkelredenering komt), je een soort ultiem antwoord krijgt. Zo ook hier; welke behoefte vervult een bepaalde vraag?
Soms kom je achter het antwoord op de vraag achter de vraag, door eerst maar eens te geven waar het kind om vraagt. Maar tegelijk is dat vaak een omweg, die veel tijd/energie kost, of leidt het antwoorden van die vraag niet tot bevrediging, maar ook niet tot een beter inzicht. En (genuanceerd), er zijn een hoop dingen die niet meteen absurd/onmogelijk zijn, maar in ieder geval veel tijd/geld/energie kosten -wat betekent dat het verstandig is om ze niet stante pede te vervullen.

En, meer principieel, soms moeten kinderen juist leren dat bepaalde wensen 'onvervulbaar' zijn, in ieder geval in letterlijke zin. Dat varieert van meer praktische dingen (Ipods, stedentrips naar new York) tot meer emotionele/principiële dingen (mama kan niet stoppen met werken, oude mensen gaan dood). ook al vervullen dat soort wensen een bepaalde behoefte.

Aandacht

ik ga zeker nier voorbij aan haar behoefte om aandacht, maar een kind mag ook weten dat dingen niet kunnen. niet voor haar, maar ook voor de anderen in een gezin.

Ik ben alleen en kan me niet opsplitsen.

maar ik weet wel wat er verder ook nog speeld, hier hebben haar vader en ik al lange tijd geleden hulp voor gezocht ( en kreeg ze nog), (veel verhuizingen, andere nationaliteit dan klasgenootjes en daarmee geplaagd worden, 3x veranderd van school, begaafde leerling, niet begrepen worden door klasgenoten, papa die zeer afwezig geweest is de afgelopen jaren en die ineens de vaderrol gaat opnemen doordat hij zijn werk kwijt is, van dichtbij meegemaakt hebben dat oom in coma raakte en zij als enigste kon bellen ivm de taal ( ik was niet aanwezig), huis afgebrand.)

Hier word je als volwassenen al niet blij van laat staan een kind.

wilde dit eigenlijk niet vertellen , maar heb misschien verduidelijkt dit een hoop.