Rare depressieve klachten

niet raar

Ik herken het wel en het is niet raar. Ik ben destijds naar de huisarts gegaan en samen met de praktijkondersteuner ben ik er achter gekomen dat er een steeds terugkerend patroon was in hoe ik reageerde en hoe ik me voelde. Toen, door verhuizing ed lag het weer een tijdje stil en een paar jaar later kwam het weer terug. Ik wist meteen wat er aan de hand was en ik ben er aan gaan werken. Het heeft me goed geholpen. Je zegt dat je een zware tijd hebt gehad. Neem het serieus en ga naar de huisarts, zou ik je aanraden.

Huisarts

Ik zou zeker naar de huisarts gaan en vragen om bloedonderzoek. O.a. schildklier en vitamine B12. Toen ik een tijdje vegetarisch was gaan eten, merkte ik klachten met m'n humeur. Een keertje weer vlees gegeten, en het ging meteen beter. Sindsdien slik ik B12. Het hoeft bij jou natuurlijk niet hieraan te liggen, maar ik zou beginnen met lichamelijke oorzaken uit te sluiten.

Dokter

Als je toch bij de dokter bent, laat je glucose meten. Suikerziekte type 1 en 2 kunnen ook dit soort klachten geven. Hopelijk is dat het niet.

Overgang inderdaad

De overgang kan inderdaad ook dat soort klachten geven 😯

Het wordt rap erger...

wil even van me af schrijven. Het wordt namelijk snel erger en ik maak me zorgen. Ik ben al mijn hele leven tegen mezelf aan het vechten, of liever, aan het werk om grip op mijn leven te krijgen en te houden, en ik ben het zo moe. Ik heb geen zin om weer therapie te moeten volgen. Niet dat ik dat nou heel veel heb gedaan, maar genoeg om in theorie prima te weten wat ik moet doen; ik heb RET gedaan en NLP. Ik weet het allemaal wel, ik ben niet mijn gedachten, negatieve gedachten vervangen door positieve, voldoende slapen en bewegen, maar het kost me zoveel energie, en die is op nu. Weer een periode van therapie en werken aan mezelf breng ik niet meer op.

En diep van binnen ben ik heel erg bang dat de mensen om mij heen erg zouden schrikken als ze weten wie ik echt ben. Als ik het masker dat ik in de loop der jaren heb gecreëerd laat vallen. Dat durf ik dus niet. Durf daarom, en omdat ik de energie niet heb om wat voor traject dan ook aan te gaan, ook niet goed naar de huisarts. En zo draai ik in een kringetje rond.

Ik weet het, huisarts.... Maar die stap kost me dus ook veel moeite en energie, die ik niet heb. Ik voel me alsof ik vastzit in een moeras. Elke stap wordt zwaarder, iedere dag wordt het moeilijker. Komt dit ooit goed? Zou het leven ooit licht en luchtig kunnen worden, of zit dat er voor mij niet in?

Overgang, ja, zou kunnen. Ik ben 48. Maar in mijn familie is dat vroeg. En verder heb ik geen symptomen. Heb een mirena, en menstrueer al jaren niet meer. Dus weet niet hoe mijn cyclus is en of die aan het veranderen is. Hij moet dit jaar vervangen worden, daar twijfel ik nog over, wat wijsheid is.

@Emma, je schrijft dat je weet wat je moet doen. Wat is dat dan?

huisarts!

Ik zou toch zeggen: sleep jezelf naar de huisarts
Zeker omdat je schrijft dat het erger wordt.
En (even op je moedergevoel werken...) dat is slecht voor jou maar ook voor je kinderen.

Misschien moet je meer licht hebben in de winter?
Experimenteren met een daglichtlamp of lichtbak is dan een optie.
Dat moet je dan regelen, maar is niet echt een traject natuurlijk.

Bespreken met huisarts lijkt mij de beste keuze, ook al kan ik mee voorstellen dat dat heel lastig is als je voelt dat je vast zit in de modder......

sterkte,
Dihanne

Gebakje

Je bent niet alleen. Ik had je berichtjes bijna letterlijk zelf kunnen schrijven. Inclusief het verhaal over wat andere mensen van je denken versus hoe je je eigenlijk voelt. Bij mij komt er vaak ook nog een stevige portie hypochondrie bij als ik in een dip zit. Ik praat met een psycholoog sinds een week of 6, en dacht dat het hielp. Toch liep het deze vakantie weer aardig uit de hand. Het zijn altijd de vakanties bij mij. Net of ik dan tijd over heb om aan de haal te gaan met mijn eigen gedachten. Ik ben bij de huisarts geweest. Die heeft me pillen meegegeven (die ik niet wilde) met de gedachte dat het al geruststellend is als ik ze heb liggen ‘voor het geval dat’. En gek genoeg lijkt dat te werken. Maar ik weet dat ik meer moet doen om uit dat patroon te komen van deze kut-periodes. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik ze elke keer op karakter overwin. Dat kost een hoop energie, maar lost op de lange termijn niks op.

Geen idee of dit helpt. Maar gedeeld leed is half leed toch?

Pillen

Antidepressiva kunnen een hoop leed verzachten, maar een wondermiddel is het niet.
Bij aanleg voor en tijdens een echte depressie zal er altijd een golfbeweging blijven.
Ik slik ze nu 26 jaar. Het geeft mij een acceptabel leven. Geen makkelijk leven, maar in vergelijking hoe het was is het te doen.
Ik ben nu weer terug bij een psychiater, omdat ik klachten kreeg die niet te negeren waren en dus moest mijn medicatie bijgesteld.

Lang verhaal kort: ik heb er 2 jaar over gedaan om weer die stap naar hulp te zoeken.
Geen energie, geen zin, zal wel overgaan, ach een mindere periode moet kunnen enz. Smoesjes genoeg.

Nog een lang verhaal kort?
Dat red je niet, het wint het van je, het haalt je in als een stofwolk.

Er is maar 1 weg: toegeven, accepteren, huisarts en doorverwijzing.
Therapie, evt medicatie en er weer voor gaan.

Je moet.
Dat ben je waard en verplicht aan jezelf.

Gebakje

@Emma, je schrijft dat je weet wat je moet doen. Wat is dat dan?

Ik weet dat ik naar de huisarts moet als ik me zo voel. Ik denk wel dat jij meer behandelingen/sessies/geschiedenis hebt dan ik. Maar je moet echt naar je huisarts gaan, hoeveel moeite het ook kost.

Dit had ik ook kunnen schrijven.
Raar he, dat leven zoveel moeite kost terwijl daar objectief gezien helemaal geen reden voor is. Goede relatie, goede kinderen, iedereen gezond, werk, financien in orde. Ook hier van die golven, soms gaat het aardig en dan weer helemaal niet en is elke dag een worsteling.

Bij mij is vooral de winter een lastige tijd. Vorig jaar ben ik er redelijk doorgekomen maar nu voelde ik me net als jij steeds verder afglijden en ik was bang voor dat grote zwarte gat waar ik wel eens ben geweest. Ik heb het er eigenlijk nooit zo over gehad met de omgeving en hield het voor mezelf. Maar nu heb ik toch de stap genomen om naar de HA te gaan. En die vond het een goed idee om aan de pillen te gaan. Dat was wel even een drempeltje maar ik ga het toch maar proberen, ben net gestart.

Effect kan er nog niet zijn maar ik vind het al een heel fijn gevoel dat het nu een soort van officieel is, dat het erkend is, dat ik niet alleen maar tegen mezelf hoef te zeggen dat ik niet moet zeuren. Ik hoef daardoor nu ook even minder van mezelf. Man heeft er alle begrip voor (wist eigenlijk niet echt hoe het zat, zelfs dat liet ik niet echt merken, maar ik heb het nu goed kunnen uitleggen) en steunt heel fijn.
Ik heb ook afspraken gepland staan met een psycholoog nu, kijken wat daar nog uit kan komen, wat die nog aanraadt in mijn geval, misschien iets van een mindfulness cursus ofzo.

Dus Gebakje, begin bij de HA! Je moet hier door, en dat mag met hulp.

Betsy

Is er wel eens bloed geprikt op vitamine D bijvoorbeeld?
Misschien val ik voor sommigen in herhaling maar ik ben jaren depressief geweest. Op en af, soms ging het een tijd goed en dan weer helemaal mis. Soms liep het ook wat uit de hand en was ik er niet al te best aan toe. Uiteindelijk heb ik er meer dan 60 kilo frustratie en verdriet aan gevreten en had ik diabetes. Met zo ongeveer mijn allerlaatste kracht ben ik het traject voor een maagverkleining aan gegaan. Daarbij is bloed geprikt en ik bleek allerlei tekorten te hebben en afwijkende waarden voor de schildklier en nog iets. Weet het al niet meer. De arts schreef mij vitamine D en B12 voor en na een paar maanden kreeg ik mijn maagverkleining.
Daarna is heel veel gebeurd, eerst een moeizaam herstel, toen stierf mijn oudste zoon, mijn man werd ernstig depressief, we kregen enorme financiële problemen, mijn droomhuis moest geveild worden en ik had ineens een kwart miljoen schuld, mijn moeder kreeg kanker en stierf, mijn andere kinderen gingen niet bepaald goed, mijn man hield er een vriendin op na te waar hij mee bleek samen te wonen. Zo jammer dat iedereen dat wist behalve ik die zat te hopen dat alles nog goed kwam. Er volgde een vechtscheiding waarin hij zijn uiterste best deed om de ellende zo groot mogelijk te maken, een van de kinderen werd depressief en suïcidaal en nog een hoop andere problemen.
Hoe dan ook, ik ben geen minuut depressief meer geweest. Heel veel andere dingen maar nooit meer zoals ik dat voor de medicatie/operatie had.
Waar het aan ligt?
Zo'n 60 kilo overgewicht kwijtraken doet een mens ontzettend goed maar ik viel het eerste jaar wel veel af maar daarna duurde het een paar jaar eer ik stabiliseerde. Mijn diabetes was kort na de operatie over en de schildklier was weer ok maar of het daar aan kan?
Voor mij ligt het aan de pillen met vitamine D en de injecties met de vitamine B12. Als ik kijk naar de symptomen die beschreven staan bij een tekort aan een van beiden, herken ik zoveel. Ik had toen ik begon een A4tje vol klachten en nu heb ik vrijwel nergens meer last van.
Lang verhaal maar ik ben dus voorstander van bloed prikken bij depressieve klachten omdat die ook gewoon een lichamelijke oorzaak kunnen hebben. Mij zou heel veel ellende bespaard zijn gebleven als mijn huisarts de moeite had genomen om eens bloed te laten onderzoeken.

Holymoly Alison

Dat zijn teveel gebeurtenissen voor 1 leven! Knap dat je er nog staat.
Bloedonderzoek is zeker gebeurd, HA wilde de lichamelijke dingen eerst bekijken en terecht. Idd vit D en B12, bloedarmoede, suiker, schildklier, lever, nieren. Maar dat is allemaal goed. Had ik ook wel verwacht omdat het echt van die fasen zijn en soms ook een paar maanden best weer redelijk gaat. Ik slik zelf ook al jaren dagelijks vit.D met de gedachte better safe than sorry.

Hoe gaat het Gebakje?

Het is weer zo’n lekkere grijze dag, dat helpt vaak niet. Heb je nog leuke dingen te doen vandaag?
Woon je toevallig in het midden van het land? Dan kunnen we misschien eens samen een wandeling maken, buiten = goed.

Gebakje

Wat ontzettend moeilijk om uit de cirkel te stappen. Toch lijkt me dit verstandig.
Begin er eens mee het masker af te zetten. En te zijn wie je bent, wat je wilt en graag doet, wat je vind enz.

Ik kan nu vanuit ervaring mee spreken ( mijn man heeft me 15 jaar bedrogen met andere vrouwen, seksverslaafd waar ik niet van af wist, mijn onderbuik rammelde altijd maar heb te slecht naar mezelf geluisterd, ja maar waar. Daarop volgende nog ontzettend veel stress, ziekte, overlijden familie etc)

Ben nu een jaar verder na uitkomst, precies gister was de dag dat ik er achter kwam.

Ik heb zelde een masker opgezet maar herken het wel tegen over sommige mensen waar je niets daarvan wil delen.
Maar ik moet bekennen het helpt niets. Het laat mij juist verder de afgrond in zakken..
Dus ik ben heel snel mijn gevoelens gaan erkennen. Zeg nu dat ik een vreselijk verdrietige dag heb.

Alles draait om erkenning, geliefd worden, en wat kun je eenzaam zijn in die gevoelens van neerslachtigheid...

Deel je gevoel, deel je gedachtes. Ik ben met mindfulness begonnen kan het je aanraden, mediteer sinds een tijd, doe dingen waar ik van groei en trots op ben. Ga een nieuwe baan starten, word het niets? Klikt het niet? Zoeken we door wat wel helpt. En waarom ? Je bent het waard. Je hebt kinderen zeg je, hun kunnen misschien je nieuwe drijfveer weer worden. Daar doe ik het voor. Mijn kind heeft geen toekomst zonder mij is mijn gedachte en missie.

Het kan me echt totaal geen ruk meer schelen of mensen het kunnen hebben van me, dit is natuurlijk ook de levensles doordat al je goedheid " gebruikt is"
Er zijn dagen bij dat ik met paniek aanvallen op de grond zit. Maar een tijd later sta ik weer op.
Hoop dat je aan deze woorden kunt denken.

Probeer je mindset om te gaan zetten. Ga zoeken wat helpt. En zeker naar de huisarts. Zonder die man was ik nergens meer geweest. De laatste op aarde die je kunt vertrouwen zal je steunen, aanhoren en helpen.

Sterkte !

Betsy en Gebakje

Gelukkig, een slimme huisarts
Heb je al eens een daglichtlamp geprobeerd? Dat zou wat kunnen helpen. En verder zoveel mogelijk daglicht. Naar buiten en een lekker stuk lopen doet altijd goed en je tankt daglicht. Dat is goed voor je ritme en geeft energie.
Over mijn verhaal, het was inderdaad teveel maar een mens kan blijkbaar meer hebben dan je denkt. Maar ik sleep wel een enorme bult ellende achter me aan waar ik slecht mee om kan gaan. Ik sta op de wachtlijst voor een gespecialiseerde therapeut maar dat duurt erg lang. Ik heb al een paar therapeuten versleten maar niks werkt en bij die nieuwe is het natuurlijk afwachten. Maar ik moet wat want ik heb er behoorlijk last van.

Gebakje

Na je toch wel wat zorgelijke berichtje van afgelopen weekend ben je niet meer teruggeweest hier.

Hoe gaat het nu?

Even van me laten horen

Eigenlijk gaat het wel weer redelijk, gelukkig. Maar daardoor ben ik dus niet naar de huisarts geweest. Ik weet niet zo goed wat ik zou moeten zeggen. Ik ben af en toe wat down... Tja, daar kan hij natuurlijk ook weinig mee. Ik heb niet het gevoel dat het iets met de tijd van het jaar te maken heeft. Dan zou ik daar in vorige jaren toch ook last van gehad moeten hebben. Overgang blijft nog een mogelijkheid, maar als je verder geen klachten/symptomen hebt, is dat wat lastig vast te stellen lijkt me.

Miss, bedankt voor je advies, maar zo werkt dat natuurlijk niet. Begin met je masker af te zetten. Dat masker hoort bij me, al bijna 50 jaar. We zijn zo vergroeid dat ik niet weet wat masker en wat Gebakje is. En wanneer noem je iets een masker? Is je vrolijker en opgewekter voordoen dan je bent een masker? Doet niet iedereen dat? In ieder geval een beetje wel denk ik... En 'gewoon zeggen dat ik een verdrietige dag heb', tja, dat werkt misschien als je inderdaad om een aanwijsbare reden verdrietig bent, maar ik wil met mijn onverklaarbare grijze wolken echt mijn pubers niet lastig vallen. Man vertel ik er wel met enige regelmaat over, maar die kan ook niet zoveel meer doen dan ie al doet natuurlijk.

Ik hoop dat ik met wat meer bewegen en wat meer naar buiten alweer wat winst kan boeken. Ik moet daar alleen wel mezelf erg toe zetten, en dat kost ook weer energie. Maar ik weet dat het verstandig is. En ik blijf gewoon bezig met werk, huis, hond, sociaal leven, daar is niets in veranderd gelukkig. Ik kan er alleen minder van genieten en het kost me meer energie dan anders.

Ik bedacht me laatst nog wel dat mijn moeder schildkliermedicatie gebruikt omdat haar waarden afwijkend waren, maar ze had daar geen last of klachten van. Die kreeg ze pas nadat ze met de medicatie was begonnen. Die heeft ze braaf een paar jaar geslikt, maar van de week vertelde ze me dat ze ermee was gestopt omdat ze geen zin meer had in de klachten die ze erdoor kreeg. Dat is nog wel iets om een keer na te laten kijken. Dus er zit echt wel een bezoek aan de huisarts aan te komen, ik wil alleen mijn vraag even wat helderder hebben.

Ha daar ben je

Gelukkig gaat het redelijk. Maar misschien kan het beter.
Je vrolijker voordoen dan je bent, onverklaarbare grijze wolken, minder genieten en alles kost energie... zo herkenbaar! Lees mijn draadje over citalopram eens. Ik ben zo blij dat ik een paar weken terug toch naar de HA ben gegaan en zo blij dat die het serieus nam. Dat ik niet meer het gevoel heb dat ik mezelf aan mijn haren uit de modder moet trekken. Dat ik meer energie heb, dat het niet zo’n moeite meer kost.
Echt, ga naar je HA en leg het voor.

Eens

Met Betsy. De HA begrijpt hoogstwaarschijnlijk echt wel wat je bedoelt. Vul niet in wat de HA zou kunnen denken van je verhaal, dat weet alleen de HA zelf😉.

Huisarts geweest

Hij vermoed, door de wisseling in stemming, dat het hormoon gerelateerd is. Omdat ik al jaren een Mirena heb, en daardoor niet meer menstrueer, kan ik dat niet echt goed checken. Mijn spiraal moest er toch uit, dus dat heeft hij meteen gedaan, zodat ik kan gaan bijhouden of het samenhangt met mijn menstruatie. Daarnaast bloedprikken op een aantal zaken, schildklier, vit B en D, en nog wat dingen. En dan spreken we elkaar na de uitslag en/of over een paar maanden weer. Kijken naar hormonen (overgang) kan pas als de hormonen van de Mirena echt uit mijn lijf verdwenen zijn.

Ik ben heel benieuwd. Ik was juist heel blij met die Mirena omdat ik het gevoel had dat die de PMS een beetje beteugelde. En ik ben benieuwd of ik wel of niet in de overgang ben. Mijn moeder en haar zussen waren later, rond de 55. Ik ben 'pas' 48. Zegt natuurlijk niet alles, maar ik heb gemerkt dat ik wat hormonen, zwangerschap en bevallen betreft erg lijk op mijn moeder en haar zussen. Ook trouwens met die stemmingswisselingen.

Wordt vervolgd, dus.

Schrijfster

Ooit zag ik n interview met die schrijfster van de hoe overleef ik boeken. Zij had ook n periode van diverse problemen die op jouw situatie lijken. Achteraf bleek dat heel veel hormoon en overgangs-gerelateerd waren. Wat had zij graag geweten dat het daarin zat! Haar relatie ging uit, en het werken lukte haar steeds minder. Daardoor kwam ze in n neerwaartse spiraal met fikse gevolgen (woongenot inleveren, minder inkomen, niks meer uit je handen).
Ik ben blij te horen dat je huisarts eerst de feiten van je lijf onderzoekt. En daarna pas verder gaat kijken. Sterkte en succes.

Doenja

Ik ook . Zoals ik al schreef kan ik in mijn huidige leven niets ontdekken dat die hevige stemmingswisselingen en depressiviteit kan verklaren. Ik heb de afgelopen jaren veel energie gestoken in mezelf en weet in theorie echt wel hoe ik mezelf moet helpen, maar ik heb er nu gewoon de kracht niet voor . Dus ik kan me haast niet voorstellen dat het niet iets fysieks is. Met wel als complicerende factor dat ik van mezelf al wel veel last heb van negatieve gedachten, dus dat helpt dan natuurlijk niet. Maar zoals gezegd, ik had dat heel goed onder controle.
Daarnaast ben ik gewoon moe. Ik slaap gelukkig goed, maar als ik mijn bed uit kom voel ik me niet uitgerust. En ik heb spierpijn, vooral bovenrug en schouders. Dat ken ik van periodes met veel stress, dan is het de spanning die zich daar vast zet. Nou ja, vanavond maar weer lekker naar de sportschool en misschien kan ik daarna een massage krijgen van man. En op tijd weer naar bed. Ik zal het nog even vol moeten houden, het duurt nog wel even voor we helder hebben wat het is, maar er wordt aan gewerkt.

Update

Nou, uit het bloedonderzoek kwam eigenlijk niets bijzonders. Dat is dus goed nieuws . Alleen een klein tekort aan vitamine D, dus dat slik ik sinds een paar weken bij. Ik ben sindsdien gelukkig niet meer zo depressief en snel geïrriteerd. Zou dat kunnen, al bij een klein tekort zo'n effect? Dat de dagen langer worden (en nu de zon lekker schijnt!) helpt vast ook mee. Maar ik vind het verschil verbazend.

Ben nu voor het eerst in jaren weer ongesteld. Bah. Nou weet ik weer waarom ik zo blij was met dat spiraaltje... Nou ja, het is voor het goede doel zal ik maar denken. Het duurt nog wel even voor ik weet hoe mijn cyclus is, dus of het (ook) de overgang is weet ik nog niet. Ben bezig in het boek van Isa Hoes over de overgang. Daar word een mens niet blij van, als je leest wat er allemaal bij kan komen kijken! Maar goed, eerst maar eens kijken hoe ik me de komende tijd voel/ga voelen. Ben al heel blij dat die hele donkere wolken verdwenen lijken te zijn.

mirena

Ik heb ook een mirena gehad en werd er knetter-depressief van. Volgens mijn huisarts kon het niet door de mirena komen. Nou, google maar eens op 'mirena depressief'. Ik heb er veel te lang mee door getobd. Toen het ding er eenmaal uit was, knapte ik razendsnel op. Voor mij nooit meer.

Dymo

Hormonen zijn powerful drugs...