Partner met burn out hoe ga ik ermee om?
Mijn man heeft sinds een half jaar een burn out, op sommige momenten gaat het redelijk, maar de laatse weken gaat het weer heel slecht. Ik kan er steeds minder goed mee omgaan en weet het even niet meer. Ik ben altijd een doemdenker, 'eerst zien dan geloven' persoon geweest en mijn man was altijd positief, dacht in mogelijkheden en oplossingen. Ik ben de afgelopen jaren wel veranderd daarin, maar om het thuis, voor de kinderen en ons, gezellig te houden moet ik nu wel een hele slag draaien en dat lukt me steeds minder goed. Thuis kan ik mijn draai ook niet meer vinden, we wonen klein en een plekje voor mezelf heb ik niet, we zitten op de dagen dat ik niet werk erg op elkaars lip. Als ik even weg wil, wil man graag mee, als ik de kamer uitga om bijvoorbeeld de was te doen vraagt hij wat ik ga doen, ik ben mijn 'vrijheid' die ik zo hard nodig heb kwijt. De laatste dagen maken we steeds meer ruzie vooral door onbegrip van mijn kant denk ik, ik heb weinig vriendinnen en familie waar ik mijn verhaal kwijt kan en dat vind ik lastig. Hoe kom ik deze periode door?
zeg het
Heb je hem al eens rustig, vriendelijk, gezegd dat je het niet prettig vindt dat hij altijd met je mee wil en dat je af en toe even helemaal alleen wilt zijn zodat je er dan weer beter voor hem kunt zijn?
En dat je het vervelend vindt dat hij telkens wil weten waar je naar toe gaat?
Het is misschien niet leuk voor hem om te horen, maar het is wel zo eerlijk om het te zeggen want dit gaat je opbreken, zeker als je klein woont en amper personal space hebt. Hij mag best weten dat je van hem houdt, maar dat je niet de hele dag op elkaars lip kunt zitten en ook je eigen personal space nodig hebt. Dat is ook heel gezond, om dat te willen.
Verder: ga eens langs de huisarts om dit te bespreken. Een burnout is verschrikkelijk, voor degene die het heeft, maar ook voor de omgeving.
Herkenning
Goh Lisa, het lijkt erg op mijn verhaal.
Ik heb hier een man die sinds een kleine twee maanden van het ene op het andere moment volkomen is ingestort. Paniekaanvallen, huilbuien, burn-out, overspannen, depressie, angsten, echt heel erg.
Hoewel mijn partner iets anders in elkaar steekt dan de jouwe, ervaar ik precies dezelfde ergernis. Ik vind het heel erg voor hem, en ook voor de kinderen om hem zo te zien. Ik heb het echt vreselijk met hem te doen, maar waar ik volslagen niet tegenkan is precies waar jij ook tegenaan loopt. De bijna beklemmende claim die hij op mij wil leggen. Wij hebben het daar wel over gehad, en bij hem is het vooral dat hij niet alleen wil/kan zijn. Hij raakt dan vaak ernstig in paniek en heeft mij dus heel erg nodig als anker. Maar hij belemmert mij dan enorm, en draagt zijn depressie ahw op mij over, zo lijkt het althans. En ik word hoorndol van zijn vragen, het lijkt op controleren maar dat is het niet, het is vooral omdat hij het nodig heeft te weten waar ik ben, zodat hij niet in paniek raakt. Alleen krijgt hij soms ook erg nare gedachten (dat hij het niet meer ziet zitten en zo) en ik zou het godsgruwelijk erg vinden als hij zichzelf iets aandeed omdat ik zo nodig een middagje alleen op stap wil. Maar ik vind het heel zwaar, deze periode, zowel voor hem (want hij herkent zichzelf totaal niet meer, is zijn zelfvertrouwen volledig kwijt) maar ook voor mij, omdat ik nu ahw een driedubbele last draag. Zijn ellende die hij op mijn schouders wil leggen, mijn eigen verantwoordelijkheid voor het huishouden en mijn drukke werk, maar ook ben ik erg doende om te proberen de impact voor de kinderen te verzachten.
Is jouw partner bij iemand onder behandeling? Mijn partner slikt inmiddels wel anti-depressiva, godzijdank, al is hij nog aan het inregelen en werken ze nog niet, en hij gaat als het goed is naar een psycholoog binnenkort... Alhoewel die wachttijden me wel enorm tegenvallen.
Ik zit echt te wachten tot de medicijnen aanslaan, en het hopelijk met hem wat beter gaat. Ik herken dus heel veel in jouw verhaal. Kan jou helaas niet echt tips geven. Ik heb ook niet erg veel familie, eigenlijk alleen zijn familie, en ik kan bij hen niet of nauwelijks mijn hart luchten, omdat bij wat ik ook zeg meteen wordt aangehaald dat het voor hem toch allemaal nog veel erger is. Snap ik, maar voor mij is het ook niet niks, en met een beetje bevestiging kom ik de week beter door. Enfin, gelukkig heb ik nog een paar vriendinnen bij wie ik ook terecht kan.
Misschien kan je man eens een paar dagen logeren bij zijn ouders of familie? Dat doet mijn partner af en toe ook, en dat geeft wel lucht moet ik zeggen. Ik wil hem niet weghebben, maar hij heeft zelf erg veel last van alles dat MOET in een gezin, hij wordt daar onrustig van en nog meer gestresst. Dan gaat hij een paar dagen logeren, en kunnen we allebei even bijtanken.
Bij hem is het denk ik, hoop ik, veroorzaakt doordat hij al jaren eigenlijk teveel hooi op zijn vork had genomen, en ik hoop dus ook dat hij weer lekkerder in zijn vel komt te zitten. Hij neemt nu wel meer zijn rust, hoewel hij daar dus totaal niet van kan genieten...
Sterkte voor jullie beiden, het is niet niks.
Oh, ik ben inderdaad voor mijn partner meerdere malen bij de huisarts geweest. Hij wilde zelf in eerste instantie totaal niet. En ik heb ook voor hem geregeld dat hij medicijnen kreeg en een intake. Want hij wilde zelf eigenijk totaal niet...
Denk ook goed aan jezelf, want het kan nu niet zo zijn dat jij ook instort.
Reactie
Hortensia, we hebben de afgelopen maanden veel gepraat ook hierover en ik zeg het nu ook nog reglmatig, maar hij vindt het lastig en wil graag weten wat ik doe en waar ik ben. Ik heb al gesprekken gehad met de praktijkondersteuner, maar die hebben me niet goed geholpen.
Lotgenoot, mijn man heeft die gedachten ook, in het begin heel erg en nu nog af en toe, maar niet speciaal als ik weg ben, al vindt ik het ook moeilijk om zonder hem weg te zijn. Op de dagen dat ik werk kijk ik vaak op mijn telefoon om te checken of hij op whatsapp heeft gekeken, want dan weet ik dat hij er nog is. Hij is onder begeleiding van een psycholoog, alleen kunnen we dit niet aan. We hebben in het begin ook systeemtherapie gehad met z'n tweeën en dat heeft me heel erg geholpen, ook hoe we hierover met de kinderen kunnen praten. Medicijnen heeft hij niet en wil hij lievere ook niet, volgens de psycholoog is het in zijn geval ook beter van niet. Het is er bij mijn man ook in geslopen, een drukke baan, druk gezin en veel neven-acticiteiten die veel energie gaven, maar teveel energie hebben gekost. Op de drie dagen dat ik werk doet mijn man het huishouden en kookt hij, koken vindt hij leuk en geeft wat energie i.p.v. dat het energie kost. Logeren gaat hem niet worden helaas, zijn ouders willen er niks van weten en gaan gewoon door met druk op hem leggen en verdere familieleden hebben het ook altijd druk met hun gezin en dat zou voor hem niet goed zijn. Het blijft tobben en het gaat langzaam, maar mijn en jouw man zullen erboven op komen. Door hier nu mijn hart te luchten kan ik al weer meer hebben dan voor mijn eerste berichtje vanmorgen.
Vindt
Oef, vindt moet natuurlijk zonder t...
Lisa
Dat logeren lijkt me wel heel belangrijk. Is er niet een bevriend echtpaar of een goede vriend waar je man terecht zou kunnen? Broers of zussen? Ik zou daar zeker even ruimdenkend naar kijken, want ik denk dat het voor jou niet vol te houden is zo. En verandering van omgeving (en het verminderen van de stress van een druk gezin) kan voor je man ook heel goed zijn.
En wat ik zelf heb geleerd is dat bewegen en buiten zijn heel goed zijn. Lekker een stuk fietsen of wandelen. Kan alleen, of als hij zichzelf niet vertrouwt (of jij hem niet) kan dat natuurlijk ook met een vriend of familielid. Of een hond.
Doet je man aan sport? Hardlopen is een bekend 'medicijn' tegen depressie(ve gevoelens). Ik weet niet waar jullie wonen, maar hier in de omgeving van Den Haag starten nu veel loopclubs met trainingen voor de CPC in maart (City Pier City). Het voordeel van een club is de stok achter de deur, en bovendien positieve contacten (hij hoeft zijn verhaal niet te vertellen, iedereen komt om te sporten en dat schept automatisch een band, je maakt makkelijk een praatje met onbekenden).
Verder heb ik geen advies voor je. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen, het lijkt me een heel moeilijke situatie.
Toekomst
Verwacht je dat hij in de toekomst weer zijn baan kan oppakken? Kan hij tijdelijk een andere functie vervullen, partime?
Het thuiszitten, werkeloos, biedt geen zinvolle vervulling van een persoon. Dus hoe ziet zijn toekomst eruit?
De mensen die ik ken, dat is een accountmanager, schooljuf, huisbaas, administratief mederwerkster dus verschillende beroepen, zijn na een burn-out gaan veranderen van baan. Weg uit een werksfeer die hen beklemde. Dat is vaak een financiele stap terug maar dan zit je niet op elkaars lip.
Je man kan zich ook tijdelijk inzetten voor een paar uur vrijwillige activiteiten om de sleur van de dag te doorbreken.
hier was een puber die pleziet had verloren in de opleiding. De puber ging ook hardlopen zodat er meer 'gelukhormonen' aangemaakt zouden worden. Het hielp ten dele. Pas toen het jaar werd over gedaan en puber in een andere klas kwam, leefde puber op.
Veranderingen lijken mij het meest effectief voor herstel.
