Overweldigd door geschreeuw/onmacht
Ik beschouw mezelf als iemand die echt wel iets kan hebben qua weerbaarheid, maar er is een situatie waarin ik gewoon niet normaal kan reageren. Dat doet zich eigenlijk alleen voor in de samenwerking met extraverte personen (mannen) die hun stem verheffen om hun woorden kracht bij te zetten. Afgelopen week had ik zo’n aanvaring met een collega die al eerder tegen me geschreeuwd had. Bij een inhoudelijke discussie had hij gewoon geen gelijk, trok zijn grote mond open en zei dat ik altijd dwars doe. Als iemand tegen me schreeuwt komt er een soort van overweldigend gevoel over me, kan ik niet meer op stellige toon zeggen dat ik zulk gedrag niet accepteer, maar pak ik snel mijn boeltje en zeg dat hij gelijk heeft.
Een van mijn (vr) collega’s zag dat ik even stoom af moest blazen en toen moest ik nog huilen ook. Ik baal op zo’n moment echt van mezelf en mijn stomme gedrag. De horkerige collega is nog steeds overtuigd van zijn eigen gelijk, en ik ben er gewoon dagen door van slag. Dat gelijk heb ik vervolgens wel gekregen van alle mensen met wie ik het er inhoudelijk over heb gehad, dus het is niet zo dat ik ernaast zat.
Iemand nog goede tips en trucs? Of herkenning?
Zeggen dat je er op terug komt
Voor je aanloopt. Lukt dat? Dan zou je kunnen mailen?
Herkenning
De eerste keer dat er zo'n type tegen me stond te schreeuwen moest ik ook huilen. De volgende heb ik er maar theater van gemaakt. Ik ben onder mijn bureau gaan zitten en gevraagd of ik dekking moest zoeken?
Je kunt het vuurtje ook nog even aanwakkeren: oei, jongen toch!
Theater.
En ja, zoals je misschien al gemerkt hebt, het is niet persoonlijk, ze doen het ook bij anderen, en die vinden er ook wat van.
Mensen die gewicht in hun stem gooien,...
Dat is juist om hun zwakte te verbloemen!
Prik door die bluf heen. Lach er inwendig om want stemverheffing is eerder een teken van onzekerheid; niet zeker van zichzelf zijn en het camoufleren door zelfverzekerd over te willen komen.
Je reactie’ je hebt gelijk’ en weglopen is juist goed; je hoeft geen discussie met iemand aan te gaan als die persoon zich tegenover jou respectloos opstelt.
Door te zeggen ‘ je hebt gelijk’ voelt hij dat het je geen moer kan schelen wat hij vindt.
PS je zal niet de eerste zijn die hem laat blaten; kijk eens hoe andere collega’s het aanpakken.
"Je hebt gelijk"
Kan ook voor meer stoom uit de oren zorgen bij de ander. Juist omdat de ander het voelt als " klets maar raak". De link naar eigen gedrag wordt niet gelegd. Ik doe het ook weleens, maar eerlijk is eerlijk... het is geen goede reactie, omdat je daarmee naar hetzelfde niveau gaat.
Zodra iemand gaat schreeuwen
Kun je geen gesprek meer voeren. Gaat het niet meer over inhoud, maar alleen maar over (on)macht en mening willen doordrukken. En dat hoort nergens thuis, zeker niet op de werkvloer. Probeer jezelf daarvan te overtuigen. ‘Je hebt gelijk‘ is jezelf redden, maar helpt je niet op de langere termijn. Je hebt gelijk is goed als je daarna van hem/haar af bent, niet als je nog langer moet samenwerken. En dat merk je, want je hebt er nog last van.
Aan jou de taak om als het nog een keer gebeurt de discussie te stoppen. Heel duidelijk zeggen ‘Ik vind het heel vervelend, maar dit is geen manier om dit gesprek te voeren. Laten we dit verder zetten als je bent afgekoeld’ is een zakelijke reactie, die je misschien voor jezelf kunt oefenen. En ‘mij dwars noemen is niet de manier om je gelijk te krijgen. Kunnen we dit gesprek voeren als je weer de inhoud wil bespreken’ is er ook zo een.
Onder de tafel zitten vind ik grappig, maar moet je wel passen.
Het is mij dus ook wel eens gebeurd, een oververhitte sales die iets onterecht vond. En daarvan heb ik echt geleerd; meteen de discussie stoppen, en benoemen wat voor gevoel dit geeft. ‘Door te schreeuwen maak je me bang, dat is niet de manier om dit gesprek te voeren. Wil je weggaan en tot jezelf komen, dan doe ik dat ook’ heb ik ook wel eens gezegd. Overigens was dat de enige keer dat ik op mijn werk om mijn werk gehuild heb. En leverde het de schreeuwer in kwestie een waarschuwing op. Want mensen aan het huilen krijgen - dat is geen manier van samenwerken.
schreeuwen
versterkt de stem, niet de argumenten... is wat ik vroeger van iemand geleerd heb.
Verder vind ik dat hierboven handige tips staan. Succes!
daar kun je niet mee communiceren
Mijn ervaring met schreeuwerds die overtuigd zijn van hun eigen gelijk is, dat je niet met zulke mensen kunt communiceren. En ik wíl ook niet met zulke mensen communiceren, heb ik na een zoveelste ervaring besloten.
Ook ik sla dan dicht, kan emotioneel worden en dat vind ik afschuwelijk, maar schreeuwen intimideert me en ik heb er heel nare ervaringen mee. Wat ik heb geleerd is: uit de situatie stappen (letterlijk en figuurlijk). Ik zal nooit zeggen "je hebt gelijk", maar wel zoiets als "ik ga niet met je in discussie als je met stemverheffing spreekt" (ik vermijd het woord "schreeuwen" want dan is de reactie vaak IK SCHREEUW NIET! 
).
Ook als ik iets fout heb wens, nee, eis ik op een nette manier gecorrigeerd te worden. Grote smoelen tolereer ik niet meer, van niemand, ook al heb ik het nog zo fout.
Als dit vaker is gebeurd zou ik zeker naar een leidinggevende gaan en aangeven dat een fatsoenlijke communicatie heel lastig is met die collega.
en ik
schreeuw dan terug, dat overkomt me dan gewoon terwijl ik het uit mezelf niet zou doen. Een overblijfsel van vroeger op het schoolplein. Daar voel je je ook niet beter van kan ik je vertellen, en het lost ook niets op. Vooral omdat het van een vrouw minder gepikt wordt dan van een man.
Tamar
Ik ben zelf ook niet zo, maar als ik de wanhoop nabij ben en merk dat ik de schreeuw opeens toch te pakken heb, maak ik er soms bewust "misbruik" van. En dan zie ik dat dat wel aankomt. Ah, zo voelt dat dus! Niet sympathiek, maar soms moet je wat.
Op zich is het beter dan huilen, omdat mensen merken dat je niet over je heen laat lopen. Men zal dus niet snel nog eens tegen je schreeuwen. Maar voor het oplossen van het probleem heeft het totaal geen nut.
In de herkansing
Deze week heb ik het weer aangekaart bij mijn collega (hij moet mijn deel van het ‘proces’ goedkeuren, dus dat is wel een essentieel iets), en gezegd dat ik er goed over na heb gedacht maar toch niet de wijzigingen heb aangebracht die hij had opgedragen (wat dan weer niet zijn taak is, maar hij vat die wat ruim op). Vandaag kwam hij dus weer bij mij om een afspraak te maken, omdat hij voet bij stuk wil houden. Morgen dus weer in de herkansing. Ik heb besloten open kaart te spelen. Ik snap best dat hij bepaalde ideeën heeft en graag veranderingen wil bewerkstelligen bij hogerhand, maar dan kiest hij maar een ander slachtoffer om zijn ambities op te botvieren. En als hij dan gaat schreeuwen zal ik zeggen dat ik dat heel intimiderend vind overkomen.
Als het lukt dus allemaal.
Mooie houding
Dat klinkt als een prima start. Toch een tip; vul
niet voor hem in dat hij het doet omdat hij ambitieus is. Maar vraag hem waarom dit zo belangrijk voor hem is. Wat maakt dat hij het nodig vindt om er zo’n punt van te maken, dat hij zelfs alle grenzen gaat overschrijden door te schreeuwen.
En de toetsvraag; ben je zelf nu net wat stelliger door zijn gedrag? Of ga jij over dit stukje en moet hij er zich niet mee bemoeien? Of is er iets van zijn commentaar nuttig en zou je er wat mee kunnen?
Onprofessioneel
Schreeuwen op het werk vind ik echt onprofessioneel.
Verder nog een tip als het toch weer ‘mis’ gaat en ie ter plekke niet reageert zoals je wilde: kom er vlak erna op terug.
Zeg gewoon: ik vond het heel intimiderend en onprofessioneel dat je tegen mij ging schreeuwen. Ik zei dat je gelijk had maar dat meende ik totaal niet. Ik had gewoon geen zin om er met jou verder over te praten op die manier. Kan het nu wel op een respectvolle manier?’
Misschien dat de ergste frustratie er dan af is en hij er dan normaler over kan praten?
Doet hij het bij meer mensen? Alleen bij vrouwen? Alleen bij jou? In het laatste geval: Misschien lijk je op zijn vrouw?
Misschien dus ook gewoon vragen waarom hij met stemverheffing gaat praten? Niet op boze toon vragen maar oprecht geinteresseerd?
Als dit met deze persoon steeds of regelmatig voorkomt en met hemzelf praten levert geen verbetering op, en je moet vaker met hem samenwerken, dan kan je misschien naar zijn baas en uitleggen waar jij last van hebt, wat je al gezegd en geprobeerd hebt en vragen of die baas misschien kan helpen?
Erg onprofessioneel.
Extra luisteraar
Eens een collega die stemverheffing naar andere collega sprak. Ik vroeg tijdens het meeluisteren, of hij in de gaten had dat hij tijdens praten zijn stem verhief. Het kwam zo over alsof hij dacht dat we niet naar hem luisterden. Hij was blij met die opmerking want hij had het zelf niet in de gaten. Hij had het wel in de gaten als zijn vader in gesprekken zijn stem verhief. Dat vond hij zo intimiderend. Hij zou er beter op letten.
Een opmerking van een medeluisteraar komt minder kritisch over omdat die niet overtuigd hoeft te worden van zijn gelijk. Voorkom herhaling door een extra luisteraar uit te nodigen als objectieve kijk op jullie impasse.
De afloop
Voorafgaand aan de bespreking met de collega hoorde ik van mijn leidinggevende dat de collega zich zeer positief over mij had uitgelaten. Heel bijzonder en verrassend. Ik ben dus het gesprek begonnen met bedanken voor de complimenten, en daarna gezegd dat ik daardoor wel verrast was. Toen begonnen over vorige week en dat ik me geïntimideerd voelde door zijn heftige en luide manier van praten. Hij bedankte me voor het signaal en zei dat hij dat vaker hoorde en zou proberen erop te letten.
Een nogal onverwachte wending dus allemaal. Als je gewoon op een vriendelijke manier met elkaar omgaat komt vakinhoudelijke kritiek ook beter over. En ik ben in ieder geval meer geneigd er iets mee te doen als je niet tegen me schreeuwt.
