Overtreffende trap van moe

Hoe oud ben je

De overgang is een van meest onderschatte redenen voor allerlei klachten. Zou dat oorzaak kunnen zijn?
Collega viel uit met burn out. Bleek overgang te zijn. Met supplementen is ze weer de oude.

Zou zo maar

Guera, de overgang zou zo maar kunnen. Maar dan vind ik t wel heel heftig. Ben gewoon ziek. Zo beroerd, kan niks ondernemen, is echt teveel, ben zo slap als een vaatdoek. Maar geen enkele arts heeft dit genoemd. Ben echt zoekende naar welk eten me energie geeft maar niets knap ik van op....

Burnout

zou me niet verbazen gezien wat ik van je voorgeschiedenis ken, maar coeliakie is ook dramatisch. Heb je al de uitslag van het onderzoek of is het alleen vermoeden? Een nichtje van mij heeft coeliakie en was een jaar ontzettend beroerd voordat ze erachter kwamen (en ze is ook nog banketbakster/kok...) Maar ze had bovenop de vermoeidheid ook andere klachten zoals gewicht verliezen, buikpijn, diarree, etc...
Je kan overigens, zonder af te wachten, jezelf op een glutenvrij dieet zetten zonder al te veel moeite. Gewone brood en tarwemeel zijn redelijk makkelijk te vervangen en voor de rest is koken zonder gluten minder moeilijk dan men denkt.
Sterkte, ik leef met je mee
Sini

Eehhh

Van mijn torenhoge bloeddruk had ik geen last totdat ik na mijn ziekenhuisopname een poosje aan de bloeddrukverlagers was en ik ook last kreeg van een ‘normale’ bloeddruk.
Nuja, wat ik wil zeggen is dat als je lichaam nu éindelijk glutenvrij voedsel te verwerken krijgt daar heel heftig op kan reageren met o.a. Die heel heftige vermoeidheid.

geen tips

maar wil je wel sterkte toewensen, dit is heel vervelend allemaal. Ik hoop dat er snel duidelijkheid komt en dat je je dan weer beter gaat voelen maar dat zal toch wel wat tijd kosten.
Ik had vorig jaar een tijd ijzertekort door teveel bloedverlies (overgang) en voelde me ook beroerd en duizelig. Maar bij mij was tenminste de oorzaak bekend en kon er naar gehandeld worden.

Gluten

Als je onderkende coeliaki zou hebben zou je je nu echt stukken beter moeten voelen als je inmiddels geen gluten meer eet. Logische redenatie is dat dat het dus niet kan zijn.

skik

Vlgs mij

Heb je redelijk war reclame gemaakt voor je glutenvrije dieet en ( en b12 meen ik?) en dat je je ern ander mens voelde.

Ik zal niet zeggen dat je lichamelijk niets mankeert; tenminste dat hoop ik niet, maar kijk uit dat je jouw traumatische klachten niet somatiseert.
Ik zie bij mijn vriendin zoiets gebeuren en ook bij een familielid. Het achterliggende psychische trauma wordt niet aangepakt door artsen of de persoon wil dat zelf niet en ze focussen zich dan op het lichamelijke.
Wat heb je tegen antidepressiva en waarom gebruik je ze niet erns een jaar met in geval van paniek een licht kalmeringsmiddel? Dat hoeft daarnaast het lichameljjke niet uit te sluiten.

Ongesteld

Ongesteldheid, hoelang is dat ook alweer geleden! Twee maanden, drie maanden? En normaal echt elke maand en dat was steeds heftiger en sneller achter elkaar. Gisteren vertelde mn moeder dat ze op haar 45ste haar laatste menstruatie had en ik ben nu 46....
Zou dat t zijn? Bedankt voor t belletje.
En ik at glutenvrij en kreeg B12, nu iets minder B12 (misschien te weinig?) en ik moest weer gluten gaan eten vd MDL arts om n scopie en biopt te kunnen doen. De MDL arts zei gisteren dat ik maar moest stoppen met gluten eten want hij vind de klachten te heftig.
Ook een te lage bloeddruk dus duizelig, te lage suiker (wat goed is maar ook slapjes daardoor), te lage nierfunctie, te laag ijzer....
En n hele heftige tijd achter de rug en er is nog niks veranderd.
Alles bij elkaar een beetje veel.

Bij mijn moeder kwamen ze er na heel lang achter dat ze sarcoïdose had. Je kan het opperen bij de arts. Maar moeheid kan van alles zijn. Heel naar!

de gevolgen van jarenlange stress

Beste Doenja,

Ik ken je eerdere verhalen hier en ik weet daarom dat je al jaren hebt met behoorlijk zware stress en ook nare situaties die jou bedreigen als moeder en als ondernemer.

Ik heb zelf jarenlang in weliswaar heel andere, maar ook erg stressvolle situaties gezeten die het mij, mijn kinderen en mijn werk erg moeilijk maakten. Jarenlang was ik overspannen en "op mijn hoede", af en toe kreeg ik een burnout die met wat rust wat afzwakte waarna ik weer vol aan de gang ging, tot ik zo'n 10 jaar geleden echt volkomen instortte. Hier ben ik nooit goed van hersteld, maar uiteindelijk pakte ik het leven toch weer op en met hangen en wurgen ging ik door.

Ik had regelmatig de klachten die jij noemt: hartkloppingen, neiging tot vallen (want duizelig), regelmatig even liggen, trillen. Het werd erger bij stress maar zakte ook weer af.

Ik ging er toen al mee naar de dokter en die vermoedde ook coeliakie maar ik had weinig typische klachten zoals darmklachten en viel ook niet af (integendeel), en het bleek niet uit bloedonderzoek.

Mijn leven is inmiddels rustiger geworden, maar de klachten bleven komen en weer gaan, en op een dag kwamen ze en gingen ze niet meer weg. Inmiddels heb ik het al een half jaar onafgebroken en ik kan amper lopen wegens het trillen en de duizeligheid, mijn werk heb ik moeten stoppen, ik heb een rollator en ik ben nu bezig hulpmiddelen te krijgen via de gemeente zodat ik weer zelfstandig de deur uit kan. Bij stress (kan ook stress zijn om iets kleins) en fysieke inspanning nemen de klachten erg toe.

Ik heb allerlei artsen bezocht, ze konden niks vinden, maar afgelopen maanden heb ik al van verschillende behandelaars gehoord, dat dit wel eens het gevolg kan zijn van jarenlange stress en de burnouts die ik heb gehad. Langdurige overbelasting, dreigingen (en dat hoeft niet altijd agressie of zo te zijn, je kunt ook bedreigd worden door bijvoorbeeld armoede of de zorg van je kinderen waar je voor moet vechten) en overleven en leven van burnout naar burnout doet iets met je hersenen.

Dit is niet te zien op een normale hersenscan, maar men vermoedt dat er dan een soort "microschade" ontstaat die je functioneren kan beperken.

Ook de overgang is bekeken. Ik menstrueer al 8 jaar niet meer, heb amper opvliegers en ben achterin de vijftig, wel ben ik erg aangekomen, maar dat kan ook van de antidepressiva zijn die ik een paar jaar heb geslikt (en niet hielp, immers, de omstandigheden waar ik in leefde konden die pillen niet veranderen). Het lijkt er op dat ik daar redelijk rustig doorheen ben gerold.

Waarschijnlijk dus microschade als gevolg van langdurige en bedreigende stress. Men weet daar nog niet zo heel veel van, en het is nog niet aan te tonen met een gewone MRI. Prognose onbekend. Misschien loop ik over een tijdje weer vrolijk rond, misschien is dit blijvend.

Doenja

{{{{{{{{{{😊}}}}}}}}
Ik heb geen medische antwoorden op je klachten maar leef heel erg met je mee.
Ik denk aan je
Sini

Stress

Ik zit in zowat dezelfde situatie als Even Niet. Veel stress en jaren amper geslapen. Omdat er geen diagnose is word ik geacht te werken maar dit gaat eigenlijk niet, ik ben het niveau van voorheen allang kwijt waardoor ik niet door sollicitatiegesprekken heen kom of na paar maanden weer op straat sta. Momenteel werk ik ver beneden mijn niveau en weinig uren. Gevolg nog meer stress. Begin dit jaar zelfde klachten als Doenja, ik dacht werkelijk dat ik hartproblemen had of iets dergelijks. Kon niet meer autorijden. Gelukkig is het ook weer overgegaan maar moeheid blijft evenals zeer hoge bloeddruk die met medicatie niet veel zakt. Ik merk wel dat het iets beter met me gaat als ik weinig tot geen zout en suiker eet, blijf wandelen en af en werkt slaapmedicatie. Ook knapte ik op toen ik afgelopen zomer een fijne goede baan vond maar helaas heb ik het niet kunnen redden, aan inzet lag het niet maar ik kreeg het niet onder de knie hoe graag ik het ook wilde. Stress, onzekerheid en verdriet doen veel met je. Ik hoop voor jou en Even Niet van harte dat het snel beter gaat.

dank

Dank jullie wel voor de constructieve en lieve bijdragen. Ja het is een hele heftige tijd geweest en nu alles in een rustig vaarwater is, komt denk ik ook een stuk lichamelijke verwerking. Ik schrik oprecht met de verhalen die ik hier lees van Even niet en Ook even niet hoe je lichaam je in de steek laat als dank voor de moeilijkheden die je overwon. Ik hoop zo dat dit mij niet treft, maar wat doe ik er aan? En ook verdrietig te zien dat het iets is waar je liever niet openlijk over praat. Dat gun ik niemand.
Even nog een reactie op de vraag waarom ik dan niet gewoon anti depressiva en kalmeringstabletten slik; dat was een lukrake opmerking van mijn toenmalige huisarts zonder dat ze vragen had gesteld wat mijn klachten waren. De psychiater waar ik later een intake had, zag dat helemaal niet als oplossing. Er is ook geen sprake van paniekaanvallen, dus daar zo maar medicijnen voor voorschrijven zonder goed onderzoek te doen naar de oorzaken leek de psychiater ook geen goed idee. Hij heeft dus t advies uitgebracht het niet te doen. Trouwens, dan kan ik geen auto meer rijden, en dan kan ik de kinderen niet meer zien. Al helemaal geen goede oplossing.
Ondertussen de MDL arts gesproken en op zijn advies acuut gestopt met het eten van gluten, want de kans zit er in dat dit die enorme vermoeidheidsklachten geeft.
En de 'micro schade' waar hier over gesproken is; ik heb natuurlijk een zuurstofgebrek gehad, en inmiddels heb ik daarvan begrepen dat het kan zorgen voor een kleine hersenbeschadiging die mijn klachten ook kan veroorzaken. Samen met alle andere klachten en tekorten, ben ik gewoon even niet optimaal. Ik krijg ijzertabletten, gebruik weer elke morgen de daglichtlamp (daar ben ik ook mee bekend), vitamine D, vitamine B12.....
Het ging gisteren weer wat beter dus achterstallig werk ingehaald en nu weer wat minder. Het zal nog wel even duren voor t beter gaat. Een dik half jaar geleden heb ik via een orthomoleculair arts een kuur van vitaminen en mineralen gekregen, maar de kosten moet ik zelf betalen en dat loopt in de honderden euro's per maand. Dat gaat even niet dus na een kuur ging het heel goed en ben ik gestopt. Daarnaast gaat mijn vriend zijn 7de jaar in van rechtzaken die zijn ex voert tegen hem waarbij ze alsmaar geld wil zien. Dat kost ondertussen al € 70.000 aan advocaatskosten en zonder verweer te voeren hadden we kans gehad haar verzoeken om exorbitant hoge bedragen te moeten betalen. Dus ook daar (nog) geen rust. Er zijn maanden dat na het betalen van de rekening van de advocaat en de accountant om het bewijsmateriaal te verzamelen administratief gezien, er geen geld meer is voor de alimentatie. En dan gaat ze daar weer mailtjes over sturen, waarbij ze ook weer allerlei verwijten maakt waar wij ook niks mee kunnen. We kunnen niets anders dan duidelijk maken dat het geld een keer op is. Inmiddels is de alimentatie weer betaald, achterstand ontstaat er eigenlijk nooit, maar we hadden gedacht dat dit allang opgelost was.
Ondertussen houden we ons maar vast dat na de Hoge Raad er geen juridische mogelijkheden meer zijn, en dat ze ondertussen nog geen rechtzaak of grief heeft gewonnen.

Wat erg Doenja

Ooit zal het stoppen toch.

Doenja

Eerlijk, ik zou het een wonder vinden als jij niet moe zou zijn.

Ik heb het afgelopen jaar flink geworsteld met een enorme vermoeidheid. Elke middag ging het licht uit en moest ik ruim 1,5 uur slapen. Elke nacht sliep ik ook ruim 8 uur en daarbuiten voelde ik me de hele dag moe. Bij mij kwam het door mij. schildklier, maar ook door een constant verhoogde spierspanning. Volgens de psychosomatische fysiotherapeut. Zij heeft me echt laten ervaren hoe ontspanning voelt en hoe ik echte rustmomenten kan inbouwen. Resultaat: ik ben nu vrijwel niet meer moe, kan weer gewoon werken en dingen doen en hoef bijna niet meer overdag te slapen.

Ik weet natuurlijk niet of jij hier iets aan zou hebben, het heeft bij mij wel even geduurd voor ik me eraan kon 'overgeven', (ik vond het ergens van binnen allemaal maar stom en overtrokken gedoe), maar ik zou het je wel gunnen.

Emmawee

Hoe vind je een psychosomatische fysio? Gezien het feit dat mijn schouders al jaren een blok beton zijn ("schouders eronder doorgaan") zou ik het ook een idee vinden.
Groetjes
Sini