Overspannen

Reden

Wat is de reden dat je geen rust hebt en niet de hele dag kan slapen? Is de thuissituatie onrustig waardoor je toch steeds weer iets moet? Want dan moet je hier iets mee. Vraag om hulp aan familie, kennissen, man, kinderen etc. Zorg ervoor dat je toch zoveel mogelijk rust kan pakken.
Wanneer het je zelf niet lukt om te slapen, doordat je bijv. in je hoofd te onrustig bent, of pijn hebt, dan zou ik terug gaan naar de huisarts en iets rustgevends o.i.d. vragen. Misschien kan dit je helpen met de overgang naar meer rust nemen en kan je er na een paar dagen weer mee stoppen. Sterkte!

Wandelen

Het wordt aangeraden elke dag een halfuur te wandelen. Het helpt tegen onrust in je hoofd en in je lichaam. Als je je weer minder moe voelt, kun je een uur per dag wandelen.
Heb je een park of misschien zelfs een bos in de buurt? Groen laat mij beter tot rust komen.

Mooie zin

Luister naar het fluisteren van je lijf, dan hoeft het niet zo te schreeuwen.

Mijn lijf schreeuwde, krijste en gilde al jaren. Ik ben chronisch ziek en negeerde alles, ging maar door en door. Nu zit ik al 1,5 jaar thuis. Had ik maar geluisterd.

Geen tips helaas van mijn kant, ik ben zelf een dove sukkel geweest..

Bewegen

Toen ik overspannen was had ik een kindje van ongeveer 1,5 jaar. Daar heb ik echt de eerste dagen úren mee gewandeld in de wandelwagen. Het weg zijn van huis, en buiten bereik zijn van een telefoon (mobieltjes waren er nog niet) gaf me heel veel rust (was stress van voornamelijk mijn werk. Voor lezen en een film kijken had ik geen geduld. Fysiek moe worden, door het wandelen, daar sliep ik meteen 's nachts een stuk beter van. (alleen aldoor belachelijk vroeg wakker)

Opruimen

Nog een tip: ga meedoen met het draadje "een kastje per dag". Een beetje orde in je huis geeft vaak ook een beetje meer ruimte in je hoofd. Ga niet overdrijven, een grote schoonmaak lijkt me nu geen goed idee, maar je hoeft zoals hierboven ook wordt gezegd zeker niet "niets" te doen.

Wat je leuk vindt

Doe wat je leuk vindt. Rust is niet per se hetzelfde als niets doen, maar het kan wel. Als je wil niets doen, doe je niets. Toen ik overspannen was, heb ik veel op de bank gelegen. Niet slapen, niet tv kijken (te veel prikkels), niet lezen (lukte niet), alleen maar liggen staren. Mijn dochter van 16 is nu overspannen en zij breit. Iedereen vraagt wat het wordt, maar het wordt niets, ze breit om te breien, hooguit komt er een warrige sjaal uit maar dat maakt dus niet uit. Alsof dit het maximale is wat haar hersens aankunnen of zo. Ze vindt het fijn en daar gaat het om.

En dan nog een ironische tip: pas op voor tips. Echt. Mensen zeggen zulke onzin met de beste bedoelingen. Ik doel niet op dit draadje hoor. Maar ik raakte zelf van slag door mensen die mij adviseerden om te gaan sporten of om extra te gaan werken, terwijl ik dat nou juist helemaal niet kon. Ik bedoel dus: blijf bij jezelf. Doe wat je leuk vindt, wat je aan kan. Neem jezelf serieus.

Uiteraard 'moet' je op zoek naar oorzaken en oplossingen. Maar nu moet je eerst even helemaal niets, zelfs dat niet. Fase 1 is toch echt erkennen dat je ziek bent en kijken hoe je tot rust kan komen. Al het harde werken aan oorzaken en oplossingen komt later. Tenzij je daar nu al behoefte aan hebt natuurlijk. Dan ga je dat nu direct doen. Wat jij wil!

Sally

Grappig dat mindfulness bij jou niet werkt, maar dat je daarvoor precies beschrijfd wat mindfulness inhoud en dat werkt.

Mindfulness is maar een heel klein stukje dat meditatie geode. Dat werkt bij mij idd ook niet. Maar dat aanmezelf werken en dingen veranderen met kleine stapjes wel.

Mindfulness is vooral hard werken zeg ik altijd tegen mensen die denken dat het alleen om ontspannen gaat.

Vesta (OT)

"Grappig dat mindfulness bij jou niet werkt, maar dat je daarvoor precies beschrijfd wat mindfulness inhoud en dat werkt."

Oh, dat wist ik niet, dat is zeker grappig!
Mindfulness is voor mij namelijk eindeloos op een stoel of een matje (en ik kan niet plat liggen) bodyscannen en "terug gaan naar je ademhaling" (ik ben longpatiënt) en me nogal geforceerd en allesbehalve relaxed voel.

Maar goed, dit wordt offtopic en ik heb de laatste tijd wel vaker het idee dat die training niet goed is aangeslagen bij mij - of toch wel, gezien jouw opmerking?

Het zelf moeten kunnen

"Heb van huisarts een recept gekregen voor een rustgevend middel maar nog niet opgehaald. Vind dat ik het zelf moet kunnen."

En als je nou een schimmelteen hebt en een zalfje ervoor? Een bronchitis en antibiotica en een puffer? Obstipatie en iets laxerends? Vind je dat je het dan ook maar zelf moet kunnen?

Wat zou jij een vriendin aanraden in dezelfde omstandigheden? "Laat die pillen liggen, je kunt het best zelf", of adviseer je je vriendin dan wat anders?

Juulia

als je diabetes hebt neem je dan ook geen medicatie omdat je hetzelf moet kunnen? Of bij een longontsteking antibiotica?

Waarom vinden mensen bij mentale problemen toch altijd dat ze het zelf moeten kunnen en bij fysieke problemen niet.

Kortom: haal ze op, gebruik ze zolang als nodig en als het kan kun je weer afbouwen.

Juulia

nog een die onze oud forumer Tinus altijd zei/schreef:

Als je doed wat je deed, krijg je wat je had.

Weer gaan werken is dus niet de oplossing want waarschijnlijk onderdeel van de oorzaak. In elk geval belemerd het de weg naar de oplossing omdat je daar niet kan zoeken naar de oorzaak omdat je met andere dingen bezig bent.

Wat mij hielp

Ik moest van de psycholoog 50 kleine prettige dingen opschrijven. Ik had zaken op mijn lijstje als:

de eerste slok koffie 's ochtends
hoe mijn man mij wakker maakt
de zon op mijn rug als ik in de tuin zit
de geur als het heeft geregend
onweer
een gelukte taart uit de oven halen

Deze dingen hielpen om te zien wat ik fijn vind. Ook moest ik een lijst maken wat ik leuk vond, vroeger. Dat was heel lastig. Ik moest verplicht elke dag twee leuke dingen doen. Heel heel erg moeilijk vind en vond ik dat.

Ook moest ik een lijst maken van alles wat ik moet. Vervolgens moest ik gaan wegstrepen wat eigenlijk niet moet, zaken die ik mezelf heb opgelegd. Weet je, ik ben gestopt met heel veel dingen te doen en ik leef nog, de wereld draait nog, mijn kinderen doen het prima. Okee, mijn huis is rommeliger en viezer dan ik zou willen, maar voorheen was dat echt niet heel veel beter. Stop met moeten. Ontmoeten in de brede zin is veel verstandiger.

Wat verder hielp was wandelen. Niet in de stad, maar in de natuur. Pas na twintig of dertig minuten werd ik rustiger. Het hielp ook wel als ik ver van huis was, je kan geen kant op en je moet wel door. Een leeg strand is ook fijn. Het kost me erg veel moeite om te doen, er zijn altijd dingen die ik belangrijker vind dan voor mezelf zorgen.

Ik heb opgezocht wat het allemaal doet met je lijf en ik heb daar concreet actie op genomen, puur om dit iets is wat voor mij werkt. Zo slik ik probiotica, magnesium, zink, vitamine d, drink ik dagelijks een grote beker zoethoutthee (geen Pickwick) en een kurkuma latte.

Sinds kort haak ik granny squares. Deze snap ik en ik doe lekker steeds hetzelfde. Ook sport ik, niet omdat ik het leuk vind maar omdat het goed voor me is.

De app Headspace kan je gratis uitproberen, dit is meditatie op een toegankelijke manier en duurt lekker kort.

O ja, en ik maakte een dagoverzicht voor mezelf: moet doen, zou moeten, zou kunnen.

Heel veel sterkte, ik weet helaas hoe het is.

Medicatie

is niet de definitieve, blijvende, oplossing, maar helpt je juist om nu uit die 'vlucht-of-vecht-modus' te komen. Zodat je wél tot rust kan komen. Dus haal die pillen nu maar op en help jezelf even. En als je het punt eenmaal hebt bereikt dat je wel op eigen kracht weer naar boven kunt klimmen, dan bouw je die medicatie weer af.

En verder is mijn tip inderdaad bewegen en naar buiten. Ik zie aan mijn zoon die overspannen thuis zit en die we niet kunnen motiveren om te bewegen dat hij verder afglijdt. De dagelijkse fietstochten met de hond zijn niet voldoende. En het gekke is, als hij heeft gewandeld met de hond komt hij altijd (met blaren, dat wel, want hij is dan echt uren weg) helemaal opgevrolijkt weer terug. Dus hij ziet dat het werkt, maar zichzelf ertoe zetten lukt nog niet. Dus wij gaan daar ook weer wat meer druk op zetten.

Ik sprak vandaag met de begeleider van zoon, en die vertelde dat ze erover denken om zoon aan te melden voor 'running therapy' om de depressie die hij ook heeft ontwikkeld aan te pakken. Dus in zorgverlenersland wordt dat ook echt gezien als goede aanpak. Ik weet niet of je al sport, of je jezelf daartoe kunt motiveren, maar dat is dus echt heel belangrijk. En als je buiten kunt sporten levert dat dubbele punten op.

Sterkte!

nav Milcham

heel concreet nav Milcham: als je te kampen hebt met een verhoogde bloeddruk (en die kans lijkt me aanzienlijk), ga dan niet aan de zoethoutthee; dat is een beruchte bloeddrukverhoger. Idem sterrenmix.

Wandelen zou ik ook aanraden. Het mooie van wandelen is dat je weg bent van je omgeving en dat je ondertussen niks anders kunt doen. Maar als je meer houdt van fietsen dan van lopen werkt dat vast ook.

Zelf zou ik dan weer niet aan de running therapy willen, maar dat is omdat hardlopen hartgrondig haat. Ik denk dat je moet zoeken naar iets wat je in elk geval redelijk kunt volhouden.

Doen wat je leuk vindt is vziw niet voor iedereen een goed advies, omdat sommige mensen niet meer zo goed weten wat ze nou eigenlijk leuk vinden, en wie depressief is vindt helemaal niks meer leuk en doet dan dus niks.

Groeten,

Temet

Sporten helpt echt!

Ik sleepte me naar mijn werk voor reïntegratie, lag stijf van de stress te multitasken tussen telefoon, laptop, iPad, boek en meditatie of lag voor dood op de bank.
Sinds ik het sporten heb opgepakt gaat het stukken beter met me. Ik kan het niet halverwege de dag, dan vind ik het zonde van al het werk dat ik heb gehad om me aangekleed te krijgen ( zielig, ik weet het maar dat vond ik best een klus) dus ik doe het 's ochtends meteen.
En ga naar buiten! Al zit je uren op het strand naar de golven te kijken, verzamel je takjes in het bos, misschien spot je een ree maar je knapt er echt van op. Iemand moet je een schop onder je kont geven om te gaan, want in actie komen is vaak lastiger dan in actie zijn. Vraag desnoods aan iemand om je dagelijks te zeggen dat het nú tijd is om even te gaan wandelen.
Je bent het waard om voor te zorgen, als jij het niet doet wie doet het dan?

Mij niet

Mij hielp sporten dan weer helemaal niet. Ik kreeg er het gevoel van dat ik weer iets moest. En dat ik het niet kon. En ik weet niet wat precies, maar ik vond het vreselijk. Wandelen hielp wel. Maar heel kleine stukjes in het begin, dan steeds verder.

Het hangt er denk ik vanaf hoe overspannen je bent en op welke manier, en hoe je verder in elkaar steekt. Je kunt niet zo maar zeggen dat sporten voor iedereen die overspannen is een goed idee is. Bewegen is het natuurlijk in het algemeen wel heel heilzaam, vooral buiten, je frist er echt van op.

En Temet, als je niks leuk vindt omdat je depressief bent, zou ik zeker een andere benadering kiezen. Gaat het puur om overspannen zijn, dan is mijn tip inderdaad: doe wat je leuk vindt, neem jezelf serieus, vermijd druk, dat soort dingen. Van het idee dat ik moest sporten raakte ik bijvoorbeeld ernstig in de stress. Daar word je niet beter van, als dat nou juist het probleem was.

Bewegen

Doe wat je zelf wilt.
Bewegen is goed, maar met een zware depressie helpt het niet. Je kunt je dan nauwelijks voortbewegen en elke verplichting is er eentje teveel.
Ook zou ik daar geen druk achter zetten.
Mij zou je ermee in de vernieling helpen.
Medicatie: probeer er eens eentje en ervaar wat er gebeurt. Ik heb het dan over het kalmeringstabletten.
Heb je nog voldoende kracht door onrust, beweeg dan wel maar probeer ook eens 1 minuut op je bank te liggen of op een stoel te zitten.
Ik herken die rusteloosheid, loop het er maar uit.
Ik heb 4 zware depressies gehad in 5 jaar tijd en zelfs naar het toilet gaan was een verplichting die ik na die onrust gehad hebbende, niet meer aan kon. Laat staan wandelen of sporten.
Kijk wat mogelijk is en overvraag jezelf niet. Je mag nu, niets moet.

Wandelen

Wandelen is ook sport! Ik kon pas na acht maanden iets meer dan wandelen. En dan nog niet eens op regelmatige basis en zeker niet met anderen of in competitie. Ik wilde geen verplichtingen aangaan, bij het idee alleen al om op regelmatige basis naar iets of iemand te moeten kreeg ik het Spaans benauwd. Overvraag jezelf niet, het is een balans in wat je kan en wat echt moet. Niet moeten van jezelf of van een ander, maar moeten doen om gezond te blijven.
Ik heb maanden op een Harito-dieet geleefd. Niet goed, niet gezond en nu ik ruimte in mijn hoofd heb begint dit ook weer te komen. Het kost tijd.
Mijn bedrijfsarts had het over acceptatie. Ik vergelijk het met mijn zwangerschappen: pas toen het me echt niet meer kon schelen of het kind nu zou komen, morgen of volgende week ging ik bevallen. Toen ik kon accepteren dat ik ziek was en mijn werk me niets meer kon schelen (schelen als in: betrokken voelen en je overal mee bemoeien) werd ik beter.

Milcham

Precies, zo heb ik het ook ervaren. Geen verplichtingen, geen betrokkenheid, erkennen dat je ziek bent. Dat is wat je nodig hebt in het begin. Ik was overigens dus niet depressief, "alleen maar" vet overspannen. Ik noem wandelen geen sport, maar zoals je het nu opschrijft ben ik het helemaal met je eens

Ik ben niet overspannen

Ik ben niet overspannen maar heb fysieke klachten (zie andere draden).
Ik dwing mezelf zo'n beetje om elke dag een half uur te gaan liggen. Ook op het werk dus.
Ogen dicht en laten gaan. Slapen kan ik ook beslist niet. Maar dat ogen dicht en onderuit is kennelijk wel zo belangrijk dat ik daardoor de avond nog een beetje doorkom. Eerst vond ik het stom en kon ik het niet, en toen was ik 's avonds straal kapot. Eigenlijk al eerder. Nu ik erken dat het anders niet gaat, "verdwijn" ik steeds een half uur. Het was dus wel even wennen maar ik ben er nu blij mee. Als ik er niet meer blij mee ben stop ik

Geen ervaring met jouw klachten, maar wie weet helpt het als je weet dat anderen ook moeite hebben met gaan liggen midden op de dag.
Sterkte in elk geval en het lijkt me dat het feit dat je het niet los kan laten, alle activiteiten, juist een teken is van overspanning.

Dit lijkt op....

Hey Juulia,

Op basis van de summiere informatie lijken jouw klachten op een burn out. Een burn out ontstaat na een lange periode van stress (zelfs als je dat niet zo ervaren hebt), waarbij je veel cortisol hebt aan moeten maken. Dit hormoon wordt in je bijnieren gemaakt en als hiervan heel veel aangemaakt moet worden, betekent dat er minder ruimte is voor het aanmaken van andere belangrijke hormonen. Gevolg: allerlei klachten.

Kortom, een bijnieruitputting.

Als je wilt weten of jij hier mogelijk last van hebt, dan kun je eens de site bijnieruitputting.com bezoeken of het boek Bijnieruitputting van James L. Wilson lezen (heb ik in de bieb geleend destijds).

De meeste mensen met extreme vermoeidheid hebben een bijnieruitputting. Het is lastig aan te tonen, maar op basis van de herkenbaarheid van de klachten kun je wel zien of jij hier last van hebt.

Het mooie is dat je er dan heel veel zelf aan kunt gaan doen qua leefstijl, wat niet wegneemt dat het belangrijk is dat je daarnaast ook op zoek gaat naar het waarom van zover over je grenzen heen gaan.

Er is ook een site: overspannen.nl met lotgenoten, mocht je daar behoefte aan hebben.

Veel succes in deze levenles (want dat zal het uiteindelijk blijken te zijn, weet ik nu na 2 jaar .

Mocht je wat meer willen weten, dan mag je gerust een berichtje sturen.
En als het een bijnieruitputting blijkt te zijn, dan zijn kalmerende middelen af te raden, die maken je lichaam nog meer in de war. Neem dan liever wat valeriaan. Al die info kun je in dat boek vinden.

Warme groet,
Flow

Rot ja

Hier sinds februari thuis, gaat nu langzaam beter. Heel herkenbaar. Eerst de berseodus (wil ik niet, moet gewoon werken). Dan de eindeloze moeheid. Leren daar aan toe te geven. Wil je liggen, li dan. De adviezen sporten, wandelen etc had ik niet eens puf voor. Psycholoog zei doe waar je zin in hebt, waar je blij van wordt, vreet een vakantiegevoel voor jezelf. Overbelastingen kist minimaal 4 weken voor het beter gaat, vaak langer. Burn-out nog wel langer denk ik. Ik deed altijd veel en kon na een week thuis amper nog wat. Psych zei ook dat het logisch was je voelt pas na alle inspanning dat je moe bent. En dat gaat in fases. Heel veel sterkte!

Rosalie

Bloed

Wat mij goed hielp toen ik mezelf over de kop had gewerkt, was het aanbrengen van enig ritme. Dat gaf houvast. En ja, wandelen.
Iets anders... is je bloed ook onderzocht om mogelijke lichamelijke oorzaken uit te sluiten?
Ik heb op dit moment een kleine overdosering schildklierhormoon en ben ook zo vreselijk rusteloos en moe. Een te snel werkende schildklier heeft hetzelfde effect. Waarmee ik natuurlijk niet wil beweren dat je niet overspannen zou zijn.

tijd om het anders te gaan aanpakken dus

Dat zou ik niet zelf doen... Tijd voor een fijne therapeut/coach waar jij iets mee kan persoon... Misschien niet morgen maar wel voor je weer aan het werk gaat om in de zelfde fuik te lopen...

Mijk

Ja das vervelend

Als je werk in de weg zit. Mij volgt de baas goed en zit niet op Mn huid. En ik heb regelmatig kaartjes, aapjes en zelfs een bos bloemen gekregen. Maar jij moet leren voor jezelf te zorgen, een ander doet dat niet. Zoek een goede therapeut, die je kan helpen, das echt winst!

Roos

Die baas

Je baas pakt het verkeerd aan. Hij mag bellen om te vragen hoe het met je gaat, bloemen en kaarten sturen als hij wil, maar hij moet nu juist niet vragen wanneer je weer aan de slag gaat. Dat is stressverhogend en dus het tegenovergestelde van wat je nu nodig hebt om beter te worden. Is er een manier waarop je hem (of haar trouwens) dat kunt laten weten? Misschien inderdaad via een coach of een psycholoog?