overbelasting of niet aanstellen?

stress

Stress is een "killer" en de moeite waard om eens een bezoekje aan de huisarts te brengen en je klachten op tafel te leggen.
Wie weet is met een paar eenvoudige ingrepen, gedwongen afstand en/of rust de boel weer wat in het gareel te brengen.
Doormodderen maakt de boel er in elk geval niet beter op

vitamine D?

we hebben net maandenlang zonder zon gezeten, misschien knap je op van vitamine D?

Alles

Wauw! Wat hou jij veel bordjes in de lucht!
Moet alles goed en nu?

Als ik het met mezelf vergelijk:
Man en ik werken in pittige banen die veel energie kosten, maar ook geven. Daarnaast willen we dingen met en voor dochter doen en daar houdt het ongeveer wel op.

Boodschappen laten we brengen, schoonmaken laten we doen, eten halen we vaak bij de traiteur, alle was gaat in de droger, en de kapper komt meestal pas als het haar al beroerd zit. Sociale verplichtingen hebben we praktisch afgeschaft, aankomen is niet de bedoeling, maar moe samen een fikse paashaas eten mag best, suiker of geen suiker. Gelukkig kwakkelden en stierven de (schoon)ouders niet tegelijk, we hebben ze liefde gegeven, maar niet de zorg op ons genomen.

Kortom: pick your battles. Wat is voor jou de top 5, maar liever nog de top 2 of 3? Investeer daarin, in het normale (jij hoeft niet één kar perfect en alleen te trekken) en laat de rest los of op een 6-.

Maar, dat ben ik, als jij tot nu toe wel goed al die bordjes in de lucht kon houden en nu niet meer, dan zijn het misschien 'gewoon' vitamines of hormonen. Maar zelfs dan zou ik mezelf eerder een beetje rust geven en geen schop onder de kont.

Sanne

Gut...

Hebben jullie soms mijn man en mij daarnet afgeluisterd?

Op mijn bordje: zorg voor snel aftakelende vader, vier puberende kinderen inclusief een zorgenkind, een parttime baan. Laatst moest ik midden in de nacht opdraven omdat vader depressief was, op de alarmknop had gedrukt, en er een mes op tafel lag. Nou, er ligt daar wel meer op tafel, misschien had hij een appeltje gegeten. De nacht daarvoor was ik met een kotsend kind in de weer geweest. En van het zorgenkind moet het huiswerk streng in de gaten worden gehouden, en ook dat de school me niks flikt en het huiswerk doorgegeven wordt.

Ik denk dat ik in elk geval de kinderen maar weer eens taakjes ga proberen te geven. Dat levert natuurlijk ook stress op, want het zijn kinderen met een gebruiksaanwijzing, maar het is het enige waar rek in zit. Man werkt fulltime, kookt al enige keren per week, maakt zelf geen troep en helpt bij schoolvakken die ik niet kan. Schoonmaakhulp hebben we al en een deel van de boodschappen wordt gebracht. De huisartsondersteuner gaat een mail krijgen of zij de zorg voor vader wil regelen, want zij weet beter de weg dan ik en heeft er tijd voor.

Wat ik erg merk is dat iedereen probeert dingen op je af te schuiven en doet alsof jij niet deugt als je ze niet doet. Anderen hebben het ook druk hoor, en die doen het ook! Dat is flauwekul, want ieders situatie en draagkracht is anders.

Hier ook

Je staat er in iedergeval niet alleen in, want ook hier is het aanpoten en behelpen.

Op mijn bordje: zorg voor 3 aftakelende grootouders, drie kleine kinderen waarbij minstens 1 zorgenkind (en 1 zonder diagnose). Een partner met psychische problemen en (mede)daardoor een relatie die niet echt makkelijk loopt (understatement). O ja, en uiteraard nog een baan en eea aan vrijwilligerswerk.

Heel lang heb ik me verbaasd als anderen riepen dat ze niet snapten hoe ik de ballen hoog kon houden. Ik vond dat ik helemaal niet zoveel ballen in de lucht had.

Inmiddels zie ik dat dat wel zo is en dat ik de afgelopen tijd 1 ding vooral vergeten ben. Tijd voor mijzelf.

Ik doe dus een poging (wil nog niet heel goed lukken) om vooral ook tijd voor mijzelf te maken. En daar moeten andere dingen voor wijken. Dan maar geen gestreken kleren en dan maar geen 2 uur bij opa op bezoek.

En het gekke is: het werkt wel. De wereld vergaat niet als iemand anders eens iets moet doen /niet krijgt. En ik word er een stuk blijer van. Maar het is wel moeilijk, want voor je het weet loop je jezelf weer voorbij. Ik heb ook nadrukkelijk hulp van anderen gevraagd om mij daar op te wijzen als het toch weer 'fout' gaat.

Aanstellen

Wat je in ieder geval meteen moet doorstrepen is het idee dat je je aanstelt. Jij kent je eigen lijf en mentale gesteldheid het beste. Als ik lees dat je de laatste tijd weinig meer leuk vindt en je alleen maar moe voelt, zijn dat klachten die je echt wel serieus moet nemen en niet moet wegredeneren onder het mom van 'aanstellerij'. Dat is een waardeoordeel dat jij er zelf op plakt.

Kun je proberen je bordje wat minder vol te krijgen? Is er bij de dingen die je noemt iets wat een ander van je zou kunnen overnemen of wat je zou kunnen afstoten. Gewoon maar steeds doorbuffelen en hopen dat je vanzelf meer tijd krijgt om bij te tanken is niet de oplossing!

Hoe perfectionistisch ben je? Zou je de lat tijdelijk wat minder hoog kunnen leggen? Wat Sanne zegt, moet alles goed en moet het nu?