Orthopedische schoenen

Ach

Ik had altijd steunzolen in normale schoenen. Hele zolen voor de All Stars.
Halve zolen voor de normale schoenen, want soms zijn die wat krapper aan de voorzijde.
Schoenen met uitneembare binnenzolen heb ik nooit gehad.
Inmiddels ben ik steunzoolvrij overigens.

Geheel orthopedisch

Ik zie ineens dat er ergens hierboven iets aan me wordt gevraagd. Nee, ik heb nooit steunzolen gehad. Ik heb - vrij plotseling - een handicap opgelopen en orthopedische schoenen vormden een onderdeel van de revalidatie. Als in; volledig voor mij gemaakte schoenen. Met zo'n gips-om-je-voet mal.

Er is trouwens ook nog een tussenstap tussen volledig orthopedisch en steunzolen: de semi-orthopedische schoen. Die komt uit een boekje met geschikte schoenen (daar mag je uit kiezen) van de orthopedisch schoenmaker. Mijn oudste is geboren met een aandoening waardoor hij moeilijk leerde lopen en had extra steun nodig. Die heeft dus uiteindelijk van die schoenen gekregen. Hij mocht alleen een model kiezen, dat op hem werd aangepast. Goedkoper dus (voor de verzekering) dan volledig voor hem gemaakt. Maar misschien doen ze dat alleen voor kinderen; hij groeide elke seizoen een schoenmaat. Inmiddels is zoon trouwens volwassen en loopt op normale (goede) schoenen en zooltjes.

Pirata > Ach

Had je dan 2 soorten steunzolen? Kostbare grap zeg!! Maar waren die dan wel speciaal op-/aangemeten door de orthopedisch-instrumentenmaker of had je van die kant en klare dingen van de schoenmaker? Jij ze overigens lang gehad?

Suzanne

Hele steunzolen. Komt door eerst aan êén kant en nu beide kanten spontaan scheurende (lengterichting) peroneus brevis pezen.

Suzanne

Van de orthopeed... ik had nog een paar laten bijmaken.
Ja, duur. Maar ik kon gewoon normale schoenen dragen, dat scheelt ook weer veel geld! Alleen geen hele smalle neuzen en ook geen hogere hakken dan 4 cm natuurlijk. Ik ben nu geopereerd dus zoolvrij 🙂

Pirata

Inderdaad kostbare grap 2 paar/soorten steunzooltjes gelijktijdig. Maar jij had ze toen ook speciaal op maat laten opmeten en maken via de orthopedisch-instrumentenmaker? Vaak kan een 2e paar op dezelfde afdruk van het 1e paar worden gemaakt. Bij jou ook afdrukken via een schuimbakje zeker of kreeg je nog de gipsafdrukjes? Maakt wel veel uit dat ze konden worden gedragen in "normale" schoenen. Weet niet of je die ook kent, tot voor niet zo lang geleden kreeg je die metalen/stalen steunzooltjes, die waren soms enorm moeilijk in schoenen. Hoge hakken zijn niet geschikt voor slechte voeten e/o steunzooltjes. Beetje blokhakken met een hakhoogte van 4 cm. is bij mij ook wel de max. Jij soms ook smalle voeten, ik enorm. Gelukkig heeft Durea een E-leest welke voor mij ideaal is.

Nu een paar dagen in huis

Ik heb de zooltjes nu twee dagen in huis en moet het gebruik ervan opbouwen. Het is wel even wennen zeg! Ik heb ze vanmorgen in sportschoenen gepropt, maar dat vond ik geen succes. Blijkbaar is de zool van de schoen al te voorgevormd om dat er nog eens bij te hebben. Dus ik moet andere sportschoenen. Nu heb ik mijn enkellaarsjes met kleine hakjes aan en ook daarin voel ik de druk onder mijn voetholte als minder plezierig. Ik moet eens kijken of ik de binnenzool er uit kan halen, wat ik best griezelig vindt met schoenen van deze prijsklasse (goedkoop). Het is de bedoeling dat ik het gebruik over drie weken een volle dag kan verdragen.

Ik zal in het algemeen aan iets duurdere schoenen moeten denk ik.

Pirata

Blauwdrukken dat gaat via z'n open geklapte plaat met daarin een soort inktstuk waarop ze een stuk papier leggen waar je dan met de voet op moet gaan staan. Vervolgens trekken ze met een houtje/potlood of pen de omtrek van je voet op het papier. Als dat voor beide voeten is gebeurd hebben ze een stuk papier waar de beide voetafdrukken in blauw zichtbaar zijn. Bij een 2e paar op dezelfde afdrukken, zal je waarschijnlijk niet de aanmeetkosten hebben gehad. Maar nooit aangemeten gehad via staan in een schuimbakje, waar je dan vervolgens in weg zakte, of gipsvoetjes?

Ben je dan zeker bij een orthopedisch-instrumentenmaker geweest. Deze is vaak verbonden aan de orthopeed in het ziekenhuis of heeft daar direct zitting.

Ik heb ook hele smalle, dunne en platte voeten. Vandaar de steunzooltjes.
Maar jij dan nooit last dat ze de steunzooltjes te breed hadden gemaakt en vervolgens weer/nog smaller gemaakt dienden te worden. Vaak die metalen gehad (jij soms ook of ken je ze?), maar die konden gewoon niet te breed zijn vanwege je smalle schoenen. Jij ook met Durea (E-leest) bekend?

Kaaskopje

Inderdaad je moet opbouwen als je met steunzolen begint. Elke dag iets langer in. Hebben ze dat dan niet verteld dat de voetbedjes vanuit je eigen schoenen eruit moeten en de steunzolen een vlakke ondergrond moeten hebben? Wat je noemt de druk onder je voeten is m.i. juist goed. Je voeten moeten er aan wennen en er naar vormen.
Er zijn wel steeds meer schoenen "steunzoolproof", veel meer als vroeger. Het ideaalste is m.i. schoenen welke een los en uitneembaar voetbed hebben waar de steunzooltjes voor in de plaats kunnen worden gelegd. Die schoenen zijn m.i. tegenwoordig ook niet zo duur meer als voorheen. Maar je zou wel het beste terecht kunnen bij de goede en geschikte merken.

Suzanne

Bij mijn dochter bleken de goedkope gympen nog het beste te zijn. De betere DrMartens konden ook nog wel.

Prijs zegt niet zo veel in dit geval was de opmerking van de podoloog. Het is belangrijker dat de zolen soepel genoeg zijn om goed af te rollen, dat de hiel goed vast gehouden wordt en dat idd de zool eruit kan zodat de steunzool er goed in kan.

Die binnen zool moet er uit, anders werkt de steunzool niet goed, die is gemaakt op een vlakke ondergrond.

Suzanne

Ja hoor, ze heeft mij verteld wat ik het beste kan doen en heeft ook een papier met uitleg meegegeven. Ik heb nu nog de schoenen die ik heb, maar als ik weer schoenen ga kopen, worden dat schoenen met uitneembare voetbedden. Het is zonde om mijn huidige schoenen meteen weg te doen.

Lang geleden ingegipst.

Heb al zo'n beetje mijn hele leven steunzolen, behalve in de pubertijd toen was ik te eigenwijs om ze te dragen.

In mijn kindertijd werd ik altijd ingegipst, was in het ziekenhuis. Vond ik altijd geweldig want er stond dan een stoel op een tafel en daar mocht ik dan inzitten. Dat was stoer en mocht thuis nooit. In die tijd waren dat inderdaad metalen zolen met een flexibel gedeelte voor mijn tenen.

Maar het gaat nu al jaren anders, eerst op een blauwdruk en tegenwoordig zit ik bij een podoloog met een lichtbak.

Ben aanvullend verzekerd en blij dat verzekeraar een gedeelte van de kosten op zich neemt.

Suzanne

Oei, je doet wel erg een beroep op mijn geheugen.
Ja, het was een echte orthopedische schoenmaker bij de poli. Mooi vak overigens.
Geen metaal, maar wit kunststof met leer erop.
En ik had heel veel schoenen mee, en hij heeft de zolen dus vrij smal gemaakt voor die schoenen.
De meeste van mijn schoenen hadden al een platte binnenkant, dus daar kan de extra zool dan gemakkelijk in. Bij nieuwe schoenen nam ik vaak een half maatje groter vanwege het zooltje. Juist geen schoenen gekocht met uitneembare binnenzolen, dat werkte niet met mijn halve zolen. En eigenlijk met hele ook niet.
Vroeger had ik van die keiharde plastic gevallen, toen ik klein was. Een stuk minder prettig dan die van nu

Niet bang zijn

Niet bang zijn om de originele zooltjes eruit te halen, Kaaskopje. Ze kunnen uit vrijwel alle schoenen gehaald worden. Soms is dat spannend, omdat ze een beetje vastgelijmd zitten, maar met even trekken komen ze er prima uit. Bovendien, als de zooltjes kapot zouden gaan (wat me nog nooit gebeurd is) geeft dat niet, want je gaat ze toch niet meer gebruiken.
Alleen bij een paar goedkope gympen kreeg ik ze er echt niet uit. Maar daar was de zool helemaal vlak, dus leg ik de zooltjes er gewoon bovenop. Werkt prima, de schoenen waren toch iets te groot.

Tijgeroog

Ik bedenk dat ik wel even kan oefenen bij schoenen die ik toch al niet meer zo prettig vind zitten. Wie weet met de steunzolen weer wel .

Pirata

Van die harde plastic steunzooltjes heb ik ook wel gehad. Die doorzichtig rood/oranje dingen zeker, voorzien van z'n leren knikleertje. Ook die moest je niet te breed hebben, dat was ook een ramp. Maar die plastic werden toen ook opgemeten in het ziekenhuis d.m.v. de blauwdrukken?

Suzanne

Je stelde een vraag, heb je mijn antwoord gemist?

Steuntje > ingegipst voor steunzolen

Jou verhaal kon mijn verhaal wezen. Als kind zelf door de schoolarts doorverwezen naar de orthopeed vanwege platvoeten voor steunzolen. Was niet vreemd, want veel vriendinnen hadden had ook. "Kindervoeten waren zwak en dienden gesteund te worden", was toen de mening. Nadat de orthopeed had bepaald dat je (nieuwe) steunzolen moest, werd je direct met blote voeten en benen doorgeleid naar de naastgelegen gipskamer waar een meisje van de orthopedisch-instrumentenmaker gelijktijdig zitting hield. "One stop shopping" je hoefde dus niet verder te lopen en voor je je echt in de gaten had (wil ik het wel) waren ze al aangemeten. Jij zeker toen ook altijd wel een meisje als aanmeetster?

Inderdaad je moest dan op de tafel stappen en op een bankje/krukje tegen de muur gaan zitten. Vervolgens je benen strekken, waarna de aanmeetster een soort houders/steunen achter de knieholtes plaatste. Je voeten mocht je slap laten bungelen. Hierop werden er dan metalen plaatjes gepast aan en onder de voeten. Die plaatjes hingen oplopend in maat aan een bord aan de wand. Als uiteindelijk de (nieuwe) juiste maat was bepaald werden de voeten ingegipst. Altijd een hele belevenis. Wel lekker warm dat kleffe lauwe gips om de voeten. Was er wel altijd een drukte van jewelste. Een komen en gaan van patiënten/klanten. Bijna lopende band werk zal ik zeggen.

In mijn pubertijd, tot verdriet van mijn moeder ze ook een tijd niet gedragen. Het paste niet meer in mijn leven en de schoenen welke ik wilde dragen. Toen van die blauwe collegeschoenen en hakjes. Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden is het gezegde. Inderdaad veel last gehad van voeten, enkels, knieën en rug. Uiteindelijk maar weer overstag gegaan en ze opnieuw laten aanmeten.

Die metalen/stalen steunzolen heb ik ook altijd gehad. Die hadden z'n leren protectie (knikleertje) ter bescherming van je schoenen en dat ze niet konden schuiven. Wel nadeel was dat die leren stukjes om de haverklap kapot waren, versleten op los waren geraakt van het klinknageltje.

Naar welk ziekenhuis ging jij dan altijd? Dat gipsen doen ze hier nog steeds wel, maar ook wel staan in z'n schuimbakje met oase. Hangt een beetje van je voeten af.

platvoeten

Ook ik had platvoeten als kind, alleen de huisarts gaf aan dat ik zoveel mogelijk op blote voeten moest gaan lopen (het was wel zomer op dat moment) ook bij ons buiten in de tuin, waar we o.a. grindtegels hadden. En op de gewone tegels zag ik, als ik door het water had gelopen de complete afdruk van mijn voet, de huisarts gaf aan dat ik moest zorgen dat je een ander voetje zag (voorkant, zijkantje, hak) dan was het goed.
Vanaf dat moment dus altijd geoefend om mijn voet goed omhoog te houden, om niet plat te lopen en dat lukte, ben nooit aan de steunzolen gegaan.
Maar misschien was het bij mij nooit zo erg hoor, ik had in ieder geval nooit last van mijn knieen en rug, wel toendertijd aan mijn enkels (die voelden altijd zo moe)

Waarom hang je zo

Op de methode van de zooltjes?

Voor je statistieken : vanaf 1999 bekend met inlegzolen, alleen met lichtbakken, waarbij ik me altijd de meest gruwelijke gedachtes in mijn hoofd haal, omdat ik bang ben dat er eentje breekt en die me leeg laat bloeden.

Kaaskopje

Gewoon eruit trekken, die binnenzolen. Die zijn daarna waarschijnlijk niet meer bruikbaar. Maar dan kun je altijd andere binnenzolen gebruiken, mocht je de steunzolen toch niet dragen. Die zijn heel goedkoop.
Toen mijn zoon als kind zooltjes nodig had, rukte de verkoper in de schoenwinkel ter plekke de vastzittende binnenzool eruit. Natuurlijk wel na passen zonder steunzolen. En mocht het dan toch niet goed passen met steunzool, dan hoefden we de schoenen niet te nemen.

Zooltje eruit

Ik heb uit een schoen het zooltje getrokken. Met bruut geweld kan ik wel zeggen. Het is een enkellaarsje in een 'chelsea'- model. Ik krijg de schoen met geen mogelijkheid aan met steunzool erin. Mislukt experiment dus. Ik schuif de oude zool dus maar weer terug. Ik had zonder dit akkefietje al besloten dat ik geen chelsea-model meer wil. Met een rits trekt veel prettiger aan.

Steuntje en Suzanne

Hoe jullie het beschrijven, super herkenbaar. Thuis hadden mijn 2 zussen en ik, ma en ook oma allemaal orthopedische steunzolen. Laten we maar zeggen, slechte voeten beetje erfelijk en familiekwaaltje. Mijn moeder was eigenlijk altijd wel met iemand op stap voor controle, aanmeten of afpassen van zolen. Nooit iets negatiefs over gehoord.

Net hoe jullie het beschreven, wij moesten ook altijd naar de "steunzolendokter" in het ziekenhuis waar dan ook altijd direct, door de orthopedisch-instrumentenmaker, de correctiezolen werden aangemeten. Even "gipsklompen" om je voeten en dan na 14 dagen terug om het resultaat te komen passen.

E.e.a. had dus hier wel een behoorlijk financieel plaatje, 3 meiden in de groei met allemaal steunzolen. Daarnaast kwamen dan ook nog de "goede" kinder correctieschoenen van Piedro, Renata of Bunnies. Resumé: we hadden voor een vermogen aan de voeten.

Inegborg

Het klopt dat steunzolen (en leuke goede -kinder-schoenen) behoorlijk in de papieren lopen. Toen ik ze eind jaren 90 voor het eerst voor mijzelf liet aanmeten kostte het toen iets meer als Fl. 100,00. Thans zitten we rond de €. 200,00. Daar komen dan ook nog de (goede) schoenen met los en uitneembaar voetbed bij. Inderdaad je had toen de merken Piedro, Bunnies en Renata met een los en uitneembaar voetbedje.

Waar ik enorm van opkijk en deel 2: mijn rug

is dat het gebruik van steunzolen iets heel gewoons blijkt te zijn onder 20-/30-jarigen. Ik had het er met mijn dochter van bijna 28 jaar over en zij vertelde dat het onder haar vrienden schering en inslag is. Het was mij ook aangeraden toen ik in de twintig was, door de toenmalige huisarts, maar hij blijkt ernaast gezeten te hebben wat betreft het waarom van steunzolen. Hij dacht aan platvoeten, dat verbaasde mij toen ook al een beetje, maar ik heb ze nu ook nog steeds niet. Dus je zou haast kunnen zeggen 'schoenmaker hou je bij je leest'.

Ik heb nu dus steunzolen, maar waar ik met terugwerkende kracht eigenlijk wel een spijtig gevoel over heb, is dat mijn hele houding verkeerd is gegaan in de loop der jaren. Het zat er onder mijn twintigste al in, ik herinner me nog opmerkingen van mijn vader dat ik wat meer rechtop moest lopen, maar er is bij niemand een lampje opgegaan om me dáár voor door te verwijzen. Later is er ook een lichte scoliose geconstateerd... nog steeds niet 'ga eens daar en daar een afspraak maken'. Als ik mezelf nu op foto's zie, schrik ik zelf van hoe het is geworden en nog steeds gaande is. Inmiddels heb ik een kromme bovenrug (kyfose) en artrose in het middendeel (bij de ribben) van mijn rug, spondylose met de officiële term. Als ik moet niezen, moet ik heel snel anders gaan zitten, omdat ik anders een gigantisch pijnlijke pijnscheut in mijn rechterschoudergebied krijg. Afschuwelijk gewoon. Dat is ooit een keer voor het eerst gebeurd en sindsdien heb ik ook meer last van dat deel van de rug.

Ik zou mijn bekken eigenlijk geforceerd wat naar achteren moeten kantelen om een rechtere houding te laten zien, maar dat is niet vol te houden. Daar ga ik in maart over praten met de podotherapeut. Hopelijk is het proces toch nog wat bij te sturen.

Moraal van het verhaal: als je kind geen rechte houding heeft, geef daar dan wel serieuze aandacht aan. Hoe oud kind ook is. Zelf zie je het toch niet zo als een ander. Het een en ander kan erfelijk bepaald zijn, maar een verkeerde houding kan bijgestuurd worden in veel gevallen.

Oh, dat is interessant. Dat wist ik niet. Zou dat ook nog helpen voor een volwassen man? Ook een verkeerde stand van de onderrug/bekken en gaat steeds krommer lopen. Dan ben ik weer zo aardig daar wat van te zeggen natuurlijk. "Rechtop!!!!".

Kaaskopje

Dus je huisarts zat er qua steunzolen niet geheel naast, niet voor (plat)voeten maar meer voor de rug, Dus eigenlijk beetje gemiste kans om ze toen niet te laten aanmeten. Vroeger rustte er ook meer een taboe op steunzolen. Ze werden om het minste of geringste voorgeschreven en aangemeten. Dachten dat kindervoeten zwak waren en gesteund dienden te worden. Als je "steunzolendokter" je dan weer doorstuurde voor nieuwe was het altijd wel weer balen, want dat was je zeker weer minimaal een half tot een jaar onder de pannen voordat er weer naar gekeken werd of je ook zonder kon.

Maar je was dus meer gebaad bij een (gips)korset i.v.m. je rug. Keek de schoolarts dan nooit naar je rug, heupen, knieën en voeten? Waren ze bij mij altijd heel scherp op.

Wist niet dat onder de 20/30 jarigen steunzolen weer het gewoonste goed van de wereld was. Hype/hip of noodzaak, wie het weet mag het zeggen. Waar zal dat door komen? Door de slechte schoenen van de afgelopen tientallen jaren? Maar eerlijk is eerlijk het zijn tegenwoordig wel veelal andere steunzolen dan vroeger (metalen/stalen of die harde plastic dingen). Tegenwoordig ga je ook eerder naar de Podoloog/Podotherapeute (laagdrempeliger) dan voorheen naar de orthopeed en de daaraan verbonden orthopedisch-instrumentenmaker.

Suzanne

Ik weet niet wat mij geholpen zou hebben. Tijdens een zwangerschap moest ik naar Mensendieck. Ook vanwege mijn houding. Maar dat stopte weer. Ik heb, los van de steunzolen, zelf ook nooit het gevoel gehad dat ik er nog iets aan kon doen. Ik was nu eenmaal zo. Er zijn wel een paar oorzaken aan te wijzen waardoor mijn houding en manier van lopen beïnvloed is. Ik ben nu wel benieuwd of er nog mogelijkheden zijn.