Opname Paaz
Hallo ik zit al een hele periode niet goed in mijn vel. Door veel trauma's in mijn leven. Ik loop al meer als een jaar bij een psycholoog omdat ik vorig jaar de genade klap kreeg en instorte, maar kom niet verder voor mijn gevoel.
Ik denk er over na om mezelf vrijwillig te laten opnemen maar vind het dood eng . Zeker voor mijn kinderen hoe gaan hun dit snappen 😔.
Zijn er mensen die zelf vrijwillig zijn opgenomen en hun ervaring met me willen delen. Mag ook privé.
Kun je dit niet het beste met je huisarts of een behandelaar bespreken? Ervaringen van andere mensen zeggen niet zoveel over wat het voor jou kan doen. Een vrijwillige opname kun je in elk geval goed voorbereiden, dat is een voordeel, ook voor je kinderen. Maar het belangrijkste is dat het voor jou iets goeds doet. Deze psycholoog blijkbaar niet. Dus praat erover, met huisarts of een andere behandelaar.
Tsjor
Hoi Tsjor
Dat heb ik natuurlijk met die mensen besproken. Maar hun zien daar de noodzaak nog niet van in.
Maar zou graag ervaringen horen . Omdat ik er zelf erg aan denk dat dat even nodig zal zijn voor mij 😔.
M1985 schreef op 20-08-2024 om 10:22:
Hoi Tsjor
Dat heb ik natuurlijk met die mensen besproken. Maar hun zien daar de noodzaak nog niet van in.
Maar zou graag ervaringen horen . Omdat ik er zelf erg aan denk dat dat even nodig zal zijn voor mij 😔.
Als jouw behandelaars de noodzaak van een opname niet zien, dan zul je niet opgenomen worden. Dus ik zou daar verder ook niet over nadenken. Dat kost alleen maar energie die je zo te horen wel beter kunt gebruiken.
M1985, blijkbaar hebben zij meer vertrouwen in jouw eigen kracht. Vraag er eens naar: wat zien ze dat jij wel kan. Tsjor
Wat maakt dat je denkt dat het beter is als je opgenomen wordt? En wat denk je dat de PAAZ je gaat opleveren, of wat daar beter is dan thuis voor jou?
Ik denk inderdaad dat je niet zomaar in een gesloten inrichting terecht komt, ook niet als je dat zelf zou willen. Blijkbaar ben je daar 'te goed' voor. Hoe moeilijk ook, probeer dat als een opsteker te zien!
Als je met deze psycholoog niet verder komt dan zou ik via de huisarts of die psycholoog op zoek gaan naar een andere. Bij hulpverlening (en zeker bij heftig trauma) is de klik erg belangrijk, maar ook de gebruikte methode. Die moet bij jou passen. En het kan dus heel goed dat een andere hulpverlener beter bij jou past. Dus trek aan de bel. Het feit dat deze psycholoog zelf nog niet bij jou heeft aangekaart dat je ergens anders misschien beter af bent, of dat jullie een andere methode zouden moeten proberen, vind ik trouwens opvallend en een slecht teken!
Heb je in het dagelijks leven hulp en ondersteuning? Is er een vader in beeld, heb je familie/vrienden/buren op wie je kunt leunen? Wat ik je nog mee wil geven: wees vooral niet bang om (praktische) hulp te vragen! Mensen zijn vaak best bereid om wat van je over te nemen. Helpen met plannen en administratie, kinderen eens laten logeren, voor je koken, schoonmaken. Maar je moet het wel vragen, en dat is heel ingewikkeld maar je zal verbaasd staan over wat mensen voor je willen doen. Echt waar.
Verder zou ik proberen zoveel mogelijk hulp 'in te kopen'. Bestel je boodschappen en laat ze thuisbezorgen, dat scheelt jou sjouwen en misschien is een bezoek aan een supermarkt wel heel zwaar voor jou (weet ik niet natuurlijk, maar dat kan ik me goed voorstellen als je het mentaal zwaar hebt). Is een hulp in huis financieel haalbaar? Hoeft niet iedere week 3 uur, maar het is al fijn als er eens per maand iemand komt helpen. En verder zoveel mogelijk de huishoudelijke lat wat lager leggen. Bedden verschonen kan prima eens per 2 weken, elke dag stofzuigen is echt niet nodig. Maar misschien doe je dat al. Zorg in ieder geval goed voor jezelf. Door je workload te beperken, door regelmatig wat voor jezelf te doen, door te sporten en veel in de buitenlucht te zijn.
Sterkte!
Dat kun je idd niet zomaar "laten doen".
Wat je wél kunt doen, ik weet niet of dat wordt vergoed: er bestaan organisaties die bv grote huizen in bv bosrijke omgeving hebben, met vrijwilligers die allemaal een achtergrond hebben in de zorg. Bv psychiatrisch verpleegkundigen, pastoraal medewerkers enz.
Een ex-schoonzus van mij heeft dat eens gedaan om bij te komen en meteen gesprekken te hebben.
Mijn ex duikt elk jaar een klooster in en heeft daar ook gesprekken over het leven.
Beiden een beetje voedsel voor de ziel.
