Onrustige avonden...
Onze zoon van 8 jaar heeft 's avonds regelmatig wat raars: Hij lijkt gewoon te gaan slapen maar wordt 1 a 2 uur later huilend wakker. Soms horen we hem huilen en gaan we naar hem toe, maar het komt ook voor dat hij stilletjes naar beneden komt en dan pas gaat huilen. Hij lijkt wakker maar reageert niet echt op wat we zeggen en ziet er erg bang uit. Soms trilt hij van angst en hij is vaak ook helemaal bezweet. Het komt ook voor dat hij heen en weer loopt, of bij ons vandaan loopt. Hij kalmeert vaak wel als hij even geknuffeld wordt en valt dan weer in slaap.
Soms zien we dit weken (of maanden) niet, deze week is het al 4 avonden achter elkaar raak.
Herkent iemand dit? En is het iets waarmee we beter even naar de huisarts kunnen gaan of heeft dat geen zin? En kan het komen door de warmte?
O ja...
Ik heb even gegoogeld en dan kom ik uit op 'nachtangst'. Dat komt echter vooral voor bij jongere kinderen, en de meeste kinderen zijn volledig overstuur en willen niet aangeraakt worden/laten zich niet troosten. Dat wil onze zoon juist wel en het kalmeert hem ook, dus ik denk dat het geen nachtangst kan zijn. Of toch wel?
Klinkt toch wel als nachtangst
Dat was in ieder geval mijn eerste gedachte toen ik je vraag las. Een van mijn zonen heeft het ook gehad, ik las ook dat je een kind dan niet mag aanraken of toespreken, maar hij kalmeerde het snelst als we hem even lieten plassen. Dus blijkbaar houdt niet elk kind zich aan de regels voor nachtangst.
We hebben nooit kunnen ontdekken of het samenhing met spanning of onrustige periodes. Op een gegeven moment hield het op, en toen ging hij slaapwandelen. 
Het ziet er heel naar uit, maar zelf wist hij er later nooit meer iets van, dus echt schadelijk lijkt het me niet.
Ook
Raar is het niet... het komt regelmatig voor. De officiële term is pavor nocturnus, dus als je daar op googelt zou je -als het goed is- wel wat moeten herkennen.
Je hoeft er in elk geval niet mee naar de huisarts, je hoeft er helemaal niks mee.. behalve wat je nu doet: zorgen dat hij weer in bed gaat liggen.
Mijn zoon heeft het ook gehad, maar die heeft er geen slaapwandelen aan overgehouden, en ook geen andere slaapproblemen (het is zelfs een uitstekende slaper, al slaapt hij wel absurd kort). Het gaat vanzelf weer over.
ook
Een van de twee heeft hier ook last van (huilend en soms boos of angstig wakker worden) en bij hem heeft t duidelijk te maken met te warm worden. dus hij krijgt een dunnere deken) en te weinig vocht binnen krijgen (hij krijgt daarvoor een bidon mee in bed). Vantevoren een droom bedenken helpt ook mee.
Onze zoon ook
Onze zoon (inmiddels 13 jaar) was misschien iets ouder dan jouw zoon maar had precies hetzelfde. Hij hoorde o.a. stemmen en dat maakte hem erg angstig en verdrietig. Volgens mij gebeurde het in de eerste fase van zijn slaap. Wat bij hem uiteindelijk erg goed geholpen heeft is het luisteren naar gesproken boeken om zo rustig in slaap te vallen. Wij hadden nog een daisyspeler in huis en konden goedkoop luisterboeken lenen. En zo is hij er vrij snel vanaf gekomen. En nooit geen last meer van gehad.
Slaapwandelen heeft hij ook een tijdje gedaan maar op het moment is de laatste keer al weer een tijd geleden. Dus ik heb goede hoop dat het niet meer terug komt. Luisterboeken is hij trouwens ook al weer een tijdje mee gestopt en tot nu toe heeft hij geen problemen meer met in slaap vallen.
Hier ook hoor
Kind van dezelfde leeftijd als die van jou. Huilt, schreeuwt soms echt, praat in halve zinnen en loopt dan vaak ook in paniek rond. Soms een periode heel vaak, dan weer een tijdje niets aan de hand. Ik herken het ook niet uit de vroege kindertijd, volgens mij is het begonnen bij een jaar of vier. Ik heb de indruk dat ze er gevoeliger voor is in drukke, intensieve perioden.
Oudste heeft ook gehad dat ze huilde in haar slaap. Vanaf een jaar of twee, heeft ook jaren geduurd. Ofwel tegen de nacht aan, maar vaak ook midden in de nacht. Bij haar merkten we dat het vooral voorkwam als ze patsboem in slaap gevallen was. Als ze eerst rustig met de knuffels had zitten spelen in bed was er niets aan de hand.
Afhankelijk van de heftigheid besluit ik wel of niet wat te doen. Als het echt heftig is doe ik wel wat, kind oppakken als het in paniek rondloopt, vasthouden, nat lapje in het gezicht of nek om wakker te maken. Dat helpt dan echt wel. Kind nog een tijdje bij ons in bed en dan weer terug in het eigen bed. Volgende dag weet ze in alle gevallen van niets meer.
Aagje
Ja hier ook
Ik zou willen dat ik die herkenning vroeger ook had gehad. Mijn oudste dochter had angstdromen (zo ben ik het gaan noemen en was dan volledig overstuur. Aanraken verergerde het. Ze zat dan op haar knieën in bed en en ging zo het hele bed door. Rustig praten en haar toch tot haar positieven zien te krijgen, was het enige wat ik kon doen. Ik heb de indruk dat het overging toen haar lichaam te groot was geworden om zo in haar bed rond te stampen. Het zal misschien toeval zijn.
