omgaan met iemand met depressieve klachten

lastig

ik ken de situatie van beide kanten en moet zeggen dat een depressie één van de meest eenzame ziektes is die ik ken.
Mede doordat ikzelf met zware depressies (endogeen) heb gekampt, kan ik me beter voorstellen hoe de persoon zich voelt.
Maar een depressie heb je niet alleen en het is voor de omgeving een machteloos en frustrerend gevoel als alles wat je zegt niet aankomt of niet helpt.
Een psychiater zei me eens, toen ik vroeg wat ik moest doen bij mijn depressieve familielid: wees geen hulpverlener maar blijf familielid en wees gewoon lief.
Dat kost bakken geduld en energie, maar als je zelf depressief bent, ga je je enorm schuldig voelen als mensen continue met de wijsheid in pacht aankomen wat je wel niet zou moeten doen. Een extra belasting dus, die je niet kunt gebruiken.
Ik weet niet of jouw familielid in behandeling is? Dat is het enige waar ik op zou aansturen en voor de rest wens ik je veel geduld toe, want het is echt naar iemand zo te zien.

Weet alleen hoe het niet moet

Hoe het wel moet (omgaan met iemand met depressie) kan ik je eigenlijk niet zo goed vertellen. Bleek er zelf niet zo heel erg goed in te zijn.. ik heb dus wel door schade en schande hoe het niet moet. Niet gaan 'bemoederen' en/of alles over nemen. Niet te veel proberen (praktische) zaken over te nemen, maar de patient stimuleren. En je op tijd weten terug te trekken, zodat je er zelf niet aan onderdoor gaat... Sterkte!

Is ook lastig

Ik ben ook depressief geweest. En achteraf vind ik dat ik toen echt geen leuk mens was.
Het liefst werd ik met rust gelaten, maar ik voelde me tegelijkertijd erg eenzaam.

De ergste opmerking die ik toen kreeg was "Ja ik ben nooit depressief, ik ben nou eenmaal een positief ingesteld mens, als je altijd zo negatief doet is het logisch dat je depressief wordt!"
Oftewel eigen schuld!

Nu gaat het gelukkig beter. De oorzaak was deels fysiek en dat is nu opgelost.
Maar het feit dat mensen niks zien aan je dus je zal ook niks hebben vind ik nog steeds heel erg om mee om te gaan.

meegemaakt

Ik denk dat je al goede adviezen gekregen hebt. Af en toe opzoeken, misschien vragen of die persoon zin heeft samen iets te gaan doen, niet te druk of ingewikkeld, een tentoonstelling of klassiek concert bezoeken misschien? Of simpelweg gaan wandelen en ergens koffie gaan drinken. Depressieve mensen moeten elke dag liefst een uur in de buitenlucht bewegen. Daar kunt je mee helpen. Maak in elk geval geen opmerkingen als "doe eens wat vrolijker", daar kreeg ik destijds moordneigingen van. Ik wilde dolgraag wat vrolijker doen, maar dat lukte nou juist niet.

en de dooddoener

"zet jezelf er gewoon over heen" de deur uitgooien en verder niet proberen de ander eruit te helpen, en jezelf voor te houden dat het een ziekte is die die persoon niet in de hand heeft. Gewoon luisteren en je gezicht te blijven laten zien, meer kun je niet. En dat is heel erg lief. Vaak blijven er weinig mensen over in je omgeving na een depressie.

Even nagedacht

Ik heb je berichtje gelijk gelezen, maar heb er toch even over na moeten denken.,Begin dit jaar depressief geworden, nouja, ik was het al langer maar "de diagnose" gekregen, maar kan gelukkig zeggen na 11 maanden dat ik er behoorlijk uit ben.

Mijn gevoel was "laat mij met rust, help ik ben zo eenzaam!". Aan de ene kant wil je gewoon rust aan je hoofd, aan de andere kant wil je graag dat er iemand voor je is. Heel moeilijk voor een ander. Ik kreeg inderdaad moordneigingen (en vreselijke schuldgevoelens!) van opmerkingen als "meid, je was altijd zo sterk, kop op even vrolijk doen". Nee ik DEED altijd zo sterk, da's heel wat anders. Doe wat je altijd deed met een beetje extra. Kijk of je wat extra hulp kan bieden in bijvoorbeeld boodschappen (voor mij was dat een enorme opgave) of even een wasje aanzetten. Gewoon doen, niets zeggen...snap je wat ik bedoel (is ook erg lastig hoor!. Heeft ze op dit moment bijvoorbeeld een psygoloog? Daar zou ik wel op aan dringen....