Omgaan met de tics van een ander
Onze zoon heeft diverse tics, die elkaar afwisselen.
Omdat hij er niets aan kan doen, proberen wij het te negeren, maar het is gewoon zooooo irritant soms! Hij heeft de tics met name als hij ontspannen is, dus als hij naast je tv zit te kijken bijvoorbeeld. Het zijn geluidentics, dus je hoort ze (kuchen/zuchten/puffen).
Zijn er ouders die tips hebben hoe je je hiervoor kan afsluiten?
Ik tik hem vaak even aan als ik er echt erg last van heb, maar omdat het voor hem juist ontspan-momenten zijn, vind ik eigenlijk dat ik hem met rust zou moeten laten.
Moeilijk
Ik ben daar eigenlijk ook wel benieuwd naar. Hoe je je er voor kan afsluiten. Ik heb daar zelf ook moeite mee. Vooral negeren vind ik lastig.
Ik heb met zoon ook wel eens een gebaar afgesproken. Niets zeggen, alleen het gebaar laten zien. Uiteindelijk is de tic toch vanzelf weer overgaan. Maar ik herken het wel.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Herkenbaar ik lees mee
mijn oppaskindje heeft dit ook in rust of wanneer er concentratie nodig is.
Het is een kreuntje, bijna zonder geluid, maar wel als het geluid van een stotende/stokkende ademhaling. Ik doe er niets aan, het is niet mijn kind, maar het kan wel storend zijn. De moeder heeft het ook opgemerkt is zelfs eens naar de huisarts geweest omdat er keelpijn bij kwam kijken. Door het kuchen/stokken van de ademhaling hield kind het rauwe van de keel na een verkoudheid in stand. Het is dus een tic, maar zal wel weer overgaan. Afsluiten...meestal ga ik iets anders doen, want als je er echt op gaat letten wordt het steeds erger in gedachten
Zie het als
een training voor je verdraagzaamheid en geduld.
Ook mijn zoon heeft tics. De kunst is om er bewust naar te luisteren en je dan bewust niet te irriteren. Mij lukt dat wel. Soms ontstaat er even irritatie, als ik het ineens weer hoor. En dan denk ik' oh ja, het is er weer. So what'
Mijn zoon heeft het ook vaak in rust maar spanning heeft er veel mee te maken. Het verhogen van de spanning door hem te laten stoppen met de tic's -wat toch maar steeds even lukt- werkt averechts.
Ook
dochter 'knakt'. Gek word je daarvan. Eerst was het alleen met haar vingers, nu ook voeten/tenen en rug. Moeilijk te negeren (ook omdat ik me afvraag of al dat geknak geen schade toebrengt). Ik lees mee.
Gr. Bibi
Dan weer dit, dan weer dat
Mijn oudste zoon heeft ook tics, zijn hele leven al. Dan weer dit, dan weer dat. Heeft-ie net een tic overwonnen, komt de volgende weer. Het varieert van hummen, met de ogen knipperen, sprongetjes maken, wapperen met de handen, voortdurend hoorbaar slikken, en ga zo maar door.
Ik herken wat jullie zeggen, dat hij het (ook) op momenten van ontspanning doet. En ja, net als je met z'n allen een film zit te kijken is het best storend als iemand steeds geluidjes maakt.
Omdat hij inmiddels op de middelbare school zit vind ik dat het ook mijn taak is hem daarop te wijzen. Het is niet alleen maar 'ons probleem', maar de consequenties van zijn gedrag (bv. hoe anderen reageren) zijn ook 'zijn probleem'. Dus ik zeg het tegen hem, bv. tijdens zo'n film. Niet op boze of verwijtende toon ('hou eens op'), maar rustig fluisterend aangeven ('heb je door dat je op dit moment geluidjes maakt?').
Blijkbaar hoort dit bij hem, dus hij moet er zelf ook een manier voor vinden om er mee om te gaan.
Bij een klein kind als het jouwe speelt dat sociale aspect voor hem zelf waarschijnlijk wat minder, dat was hier ook zo. Maar toch: zijn jongere broertjes gingen hem er wel mee plagen. Wij hebben er dus ook vroeger wel wat van gezegd, het niet alleen maar een oefening van geduld behandeld. Met humor kom je ook een heel eind, ook bij kleine kinderen.
Margje
Mindfulness
Bij het lezen van jullie berichten bedacht ik me dat mindfulness kan helpen om beter met de tics en geluiden van anderen om te gaan. Het onderscheid maken tussen de waarneming (de tic) en je oordeel (de irritatie) kan volgens mij helpen om het te kunnen laten zijn wat het is.
Wellicht heeft iemand er wat aan.
Succes in ieder geval!
Bibi
Knakken is niet erg goed voor je gewrichtskapsel. Maar onderzoek spreekt dit tegen en niet tegen. Geen eenduidige conclusie dus. Meestal stopt dit gedrag ook weer vanzelf.
Ik was naar een optreden van een zangeres en naast mij zat een man om de vijf minuten zijn vingers te knakken. Mindfullness zou mij niet helpen. Echt storend vond ik dit, je wacht tot hij het weer gaat doen.
Herkenning
Mijn zoon heeft tics vanaf zijn 6e jaar (Gilles de la Tourette) Hij is nu volwassen, maar herinnert zich als de dag van gisteren hoe vervelend hij het vond dat hij op zijn tics werd gewezen en er werd gevraagd ermee op te houden. Mijn advies: negeren. Desnoods even de kamer uit als de ergernis te groot wordt, maar er niets van zeggen.
Tourette
Ja, ik ken ook iemand met Tourette. Zij kon de tics met moeite inhouden maar dan kwam het er later allemaal achter elkaar uit, als ze alleen was. Je geeft zo iemand dan alleen maar heel veel spanning. Het laten zien van de tics betekent juist dat je ontspannen genoeg bent.
Ja vervelend misschien om te zien, lastig misschien om te negeren, maar als het Tourette is, vindt iemand het zelf ook enorm vervelend, en is iemand erop wijzen niet fijn.
Valt me op dat verder niemand het over Tourette heeft. Het hoeft het niet te zijn, kan ook tics vanuit spanning of stress zijn of aangeleerde dingetjes, maar sluiten jullie Tourette uit?
