Normaal, ouders 7x24 uur in ziekenhuis?
Een vraagje of dit normaal is. Kind wordt opgenomen in het ziekenhuis vanwege een ontsteking. (erge klacht, moet geopereerd worden). Nu wordt in dit ziekenhuis verwacht dat een van de ouders 24 uur per dag aanwezig is bij het kind. De ouders slapen op de kamer van de kinderen op een soort stretcher, krijgen wel ontbijt, maar lunch en avondeten moeten ze zelf betalen. Ouders worden geacht voor hun kinderen te zorgen, bijvoorbeeld infuus afkoppelen als kind naar het toilet moet.
In deze situatie was de vader zelf ernstig ziek, werkte de moeder en waren er nog twee kinderen thuis. Maar dat maakt allemaal niet uit.
De brochure van het ziekenhuis is heel mooi: ouders worden niet als bezoek gezien, ze mogen ook buiten bezoekuren komen, ze mogen ook bij hun kind blijven slapen, de verpleging deelt graag de verantwoordelijkheid voor de zorg met hen.
De praktijk is dat er sociale druk is (andere ouders blijven 24 uur, dus wie durft dan als enige zijn/haar kind alleen te laten) en dat de verpleging echt raar opkijkt als ouders niet 24 uur aanwezig zijn.
Is dit ziekenhuis een uitzondering, of is het normaal dat ouders altijd aanwezig moeten blijven als het kind in het ziekenhuis ligt?
Ik begrijp zelf nu pas de vreemde blikken van de verpleging, toen ik na een lange doktersdag, die 's morgens begon bij de huisarts, via urenlang wachten in het ziekenhuis eindigde met een kleine operatie van dochter, zelf eindelijk even naar huis wilde om wat te eten (dochter kreeg eten in het ziekenhuis). Eten? Alsof ouders hemelse wezens zijn die niets anders doen dan 'er zijn voor hun kind' en daarbij geen eten, slaap of rust nodig hebben.
Natuurlijk, als er iets spannends gebeurt wil ik erbij zijn. Maar als dat eenmaal voorbij is, dan zou ik toch graag zelf weer mijn leven willen organiseren, en zelf een balans willen creëren tussen alle verplichtingen die ik heb. En tot nu toe heb ik zelf ook nog voedsel en rust nodig, ik val nog steeds in de categorie 'mens', ook al ben ik ouder.
Ik vraag me nu af of het normaal is dat ouders 24 uur per dag, 7 dagen per week aanwezig horen te zijn als een kind in het ziekenhuis ligt.
Tsjor
(nog afgezien van de kosten. Als er straks 7,50 voor een ligdag betaald moet worden, én een lunch, én het avondeten. Acht dagen ziekenhuis kan dan zomaar een kostenpost van 150 euro worden, en daar komt dan nog de eigen bijdrage bovenop.)
Omgekeerde wereld!
Ik vind het niet normaal, nee. Zo gaan we dus van een situatie waar ouders alleen op het bezoekuur mochten komen (verre van ideaal natuurlijk) naar een situatie waar een kind niet goed verzorgd zou worden als de ouders er niet bij zijn? Kom nou toch!
Ik heb heel wat ziekenhuisopnames meegemaakt en als het kon, bleef ik erbij. Maar een kind kan heus wel even alleen blijven, zeker als mamma of pappa alleen even gaat eten. Ik vind de leeftijd en gemoedstoestand van het desbetreffende kind ook nog een enorme rol spelen. In ons ziekenhuis is een creche en een speel/schoolzaal met begeleiding waar kinderen geacht worden 2x per dag naar toe te gaan zodra ze daar ook maar een beetje toe in staat zijn. Met als idee: ouders moeten ook hun rust krijgen, anders kunnen ze er niet goed zijn voor hun kinderen.
Het ziekenhuis waar jij over schrijft is echt te ver doorgeslagen hoor. En dan heb ik het nog niet eens over het overnemen van medische handelingen, dat is ronduit onverantwoord!
Maria
Vreemd
dat het verplicht gesteld wordt.. Ik geloof niet dat dat hier zo is maar de keren dat een van mijn kinderen in het ziekenhuis lag ben ik er idd gewoon dag en nacht bij gebleven. Moet wel eerlijk zeggen dat ik blij was dat het niet dagen duurde want dan was ik gillend gek geworden denk ik, het heeft een enorme impact op je dagelijkse structuur vind ik, iets wat ik niet prettig vind.
Maar om het nou verplicht te stellen gaat wel weer ver.
Keuze
Het is een vraag vanuit het ziekenhuis en die moet je met "nee" kunnen beantwoorden. Als je de vraag met "nee" beantwoord moet je kind natuurlijk wel evengoed de juiste zorg krijgen die het nodig heeft. Dat je zelf infusen moet gaan loskoppelen vind ik idioot. Ik neem aan dat als je aangeeft die verantwoording niet te willen dragen dat het alsnog door de verpleging gedaan wordt?
Toen mijn kind in een kinderziekenhuis lag waren de onkosten qua eten enz. lager dan de reiskosten.
Ik vind ook dat je geen verantwoording hoeft af te leggen als je niet 24 uur per dag bij je kind blijft, het moet een keuze zijn en geen verplichting.
Nee hoor
Zelf geen ervaring, maar ik zit op dit moment in een Ronald McDonaldhuis, als vrijwillger. Als alle ouders in het ziekenhuis zouden moeten blijven hebben wij geen bestaansrecht meer, dat lijkt me een slechte zaak. 
Ouders hier zijn vaak ook blij dat ze even uit het ziekenhuis weg kunnen, uit de medische omgeving, naar rust en huiselijkheid. Met als voordeel dat ze zo weer terug zijn bij hun kind. Hier kunnen mensen ook zelf koken, wassen en alles. In de praktijk is het hier overdag rustig, dan zitten de meeste ouders bij hun kind, maar komen terug om te eten en als hun kind aan het rusten/slapen is.
Het lijkt me een slechte zaak trouwens, ik denk dat het goed is als de verpleging eindverantwoordelijk blijft voor de verzorging van een kind in het ziekenhuis. Zodat er geen verwarring kan ontstaan over wat er wel en niet gedaan is. Dan kunnen de ouders natuurlijk alsnog dingen overnemen.
Oppas
Mijn ervaring is dat de verpleging geen oppas is, die zie je niet de hele tijd. Het ligt natuurlijk wel aan de leeftijd van het kind en de (vaak nare) onderzoeken, maar daar zorg ik wel voor dat man of ik erbij blijft.
Bij "ons"
in het kinderziekenhuis waar wij geregeld met zoonlief lopen en dus ook diverse malen is opgenomen wordt juist aangeraden om weg te gaan tijdens de "verplichte" rust tijden en de nachten om zo zelf goed uitgerust te blijven. Je mag overigens wel blijven slapen, kijkt niemand je ook op aan, maar liever hebben ze dat de ouders gewoon in't eigen bed slapen terwijl de verpleging voor je kind zorgt. Als er iets is zullen ze niet schomen je te bellen.
Ik lees
Eigenlijk meer in Tsjor's verhaal dat het ziekenhuis het wel heel mooi en vrijblijvend en liefdevol brengt, maar dat het in de praktijk als raar en slecht ouderschap wordt ervaren als je er niet in mee gaat. Dus niet een echte verplichting, maar meer een enorme sociale druk.
Nou, lekker dan.
Tirza
Maar niet in Nederland!
Een aantal jaar terug een kind met spoed opgenomen gehad in een Grieks ziekenhuis. Daar werd je als ouder geacht de volledige zorg voor je kind op je te nemen. En dan niet alleen de normale zorg, maar ook een deel van de medische! (bijv. infuuszak verwisselen, elk uur (dag en nacht!) temperatuur opnemen met zo'n kwikthermometer onder de tong. En oh wee als je even niet had opgelet en een uurtje gemist had! Elke paar uur medicijnen (drankjes) toedienen, Als er bloed geprikt was, moest je de buisjes zelf naar het laboratorium brengen). Kind kreeg 3x per dag wat te eten, maar zelf kreeg je niets, nog geen glaasje water. En om te slapen was er voor de ouder een stoel. Zoon sliep in een spijlenledikantje en daar ben ik 's nachts helemaal opgerold ook maar in gekropen, om toch nog wat te slapen.
De badkamer/wc (voor de zaal met 4 kinderen + ouders) was zo smerig dat ik er amper heen durfde (de deur kon ook niet eens op slot en er was geen handdoek of iets om je handen mee af te drogen). Gelukkig was zoon nog in de luiers (die we trouwens ook zelf mee moesten brengen).
Overigens was dat alles eigenlijk nog het ergste niet. De wijze waarop ze daar met kinderen omgingen was nog wel de grootste schok. Zo hard, onvriendelijk en lomp. En dan sprak er ook nog eens niemand een beetje Engels... Lag zoon bang en ellendig in z'n bedje, stonden er 2 artsen en 5 co's, luidkeels in het Grieks over hem heen te discuseren. Om de beurt begon er 1 hard aan zijn nek te trekken en zijn kin hard op zijn borst te duwen, of zonder omhaal (zelfs zonder het kind aan te kijken) zijn mond open wrikken en een stokje in zijn keel steken... En dan ging de volgende dat ook nog eens overdoen... Zoon raakte er zo van overstuur (trok zich helemaal terug in zichzelf, maakte met niemand contact meer, ook niet met ons, enz.) dat we hem na 2 dagen tegen alle adviezen in hebben meegenomen naar ons appartement. Hij is er beschadigd, het heeft jaren geduurd voor hij weer een beetje vertrouwen in andere mensen had...
Dus nou ja, dat is in Nederland gelukkig een heel stuk beter!
Normaal ja
Tsjor:
"Een vraagje of dit normaal is. Kind wordt opgenomen in het ziekenhuis vanwege een ontsteking. (erge klacht, moet geopereerd worden). Nu wordt in dit ziekenhuis verwacht dat een van de ouders 24 uur per dag aanwezig is bij het kind. De ouders slapen op de kamer van de kinderen op een soort stretcher, krijgen wel ontbijt, maar lunch en avondeten moeten ze zelf betalen. Ouders worden geacht voor hun kinderen te zorgen, bijvoorbeeld infuus afkoppelen als kind naar het toilet moet."
Ja, dit is tamelijk normaal; de eerste vraag als je bij de opname is 'welke ouder blijft erbij', en volgens mij was dat een jaar of 15 geleden al zo. In ieder geval weet ik van 6 jaar geleden niet anders dan dat er min of meer de hele dag een ouder is, en dat het vreemd is om een kind zonder ouder te zien. Dat je ontbijt krijgt is daarbij al luxe.
Hoe dan ook, wat nog het meest opvalt is 'infuus afkoppelen als kind naar het toilet moet'. Dat is namelijk een verpleegkundige handeling, en die mag je als ouder NIET doen. Je mag billen afvegen en bammetjes voeren.
Als zijspoor; met de ideeën over stijgende zorgkosten en meer mantelzorg, gaat dit alleen maar nog normaler worden.
Blijf er bij
Overigens is het buitengewoon verstandig om er als ouder bij te blijven, omdat je dan overzicht krijgt en houdt op wat er gebeurt. Dat is dusdanig nuttig, dat is graag zou willen dat als IK nog eens opgenomen wordt, er iemand (een puberkind ofzo 
naast me gaat liggen om op te letten wat de langskomende artsen allemaal vertellen -ik ben dan zelf te groggy :-S
Ziekenhuis
Ook in het ziekenhuis gaan zaken niet vanzelf en zijn er zoveel betrokkenen waarvan er zelden iemand de regie heeft dat ik het toch zou overwegen om zoveel mogelijk erbij te zijn. Fijn dat dat kan.
In een draadje in Basisschoolleeftijd werd ik bijna niet geloofd toen ik vertelde dat wij enorm onder druk werden gezet toen mijn destijds 12-jarige oudste (onverwacht) werd opgenomen in het ziekenhuis. Inderdaad de vraag 'welke ouder blijft erbij?', waarbij weigeren echt geen optie was. In 'ons' ziekenhuis worden dan wel maaltijden verzorgd voor de logerende ouder, en je krijgt een parkeerkaart.
Mijn nachtmerrie
Een vriendje van mijn zoon is ernstig ziek geweest met veel langdurige opnames. Moeder heeft al die tijd vrij genomen van haar werk en pa kwam ook niet echt aan werken toe. Er was nog een jonger zusje in het gezin. Ik had inderdaad niet het idee dat het een vrije keus was van de ouders. Bovendien weet ik genoeg van ziekenhuizen om te weten dat je er verdomd goed bovenop moet zitten.
Ik heb mij sedertdien regelmatig afgevraagd hoe wij dit ooit zouden kunnen bolwerken met 4 kids en 2 banen. Onze bazen accepteren het echt niet als wij zo langdurig aan het ziekbed van een kind zouden zitten. Medeleven is slechts zeer beperkt houdbaar, zeker als het pijn doet op het werk. Ik doe zo om de zoveel tijd een schietgebedje dat ik nooit in deze situatie kom; het is één logistiek drama om over de financiën nog maar te zwijgen.
Ik vind het wel schokkend dat het met zo'n emotioneel appel wordt gebracht. Alsof je niet al genoeg aan je kop hebt op zo'n moment.
Welke leeftijd wel 7x24?
Ik heb alleen ervaring met het ziekenhuis toen jongste 3,5 jaar was. Hij was de eerste dagen flink ziek. Wij zijn er als ouders om beurten bij gebleven. Hij raakte ook behoorlijk in paniek als we even naar de wc waren. In het dagelijks leven was hij vrij zelfstandig voor zijn leeftijd, hij was ook gewend aan het kinderdagverblijf.
Jongste is nu 10. Als hij nu in het ziekenhuis terecht zou komen en hij is aanspreekbaar, zou erbij blijven in de nacht waarschijnlijk niet nodig zijn. Maar zeker weet ik het niet.
Een uurtje weg ivm eten thuis, wisseling van de wacht, e.d. zou prima kunnen, aangenomen dat hij fit genoeg is om het uitgelegd te krijgen.
Zelf wel
Ik ben zelf er wel altijd bijgebleven als er een kind in het ziekenhuis lag (of mijn man of mijn moeder of een schoonzus of een andere verantwoordelijke volwassene). Het hangt een beetje van de omstandigheden af natuurlijk maar ik vind het toch fijn dat er iemand is om een oogje in het zeil te houden. Dat hangt natuurlijk ook van de reden af waarom kind in het ziekenhuis ligt en de leeftijd maar ik heb nog nooit overwogen om niet te blijven bij een jong kind. Mijn jongste dochter heeft heel lang en heel vaak in het ziekenhuis gelegen die eerste jaren. Gelukkig hoefde ik zelf niet elke nacht te blijven maar kon ik afwisselen met mijn man en mijn moeder en andere familie. Weken lang 's nachts in het ziekenhuis daar zou je doodmoe van worden. Ik kan me voorstellen dat als niet af kunt wisselen je op een gegeven moment toch thuis gaat slapen.
Eten moest je inderdaad zelf regelen. Een bed kreeg je wel en een kopje koffie kon je ook krijgen.
De reden dat ik er ook graag bij blijf is dat ik in mijn nabije omgeving toch een paar vervelende verhalen heb meegemaakt van onmondige patiënten die bepaalde dingen niet duidelijk konden maken waardoor er allemaal fouten zijn gemaakt.
Marieke
Ik heb in die situatie met mijn jongste dochter toen mijn baan opgezegd. Anders kon het gewoon niet. We hadden ook nog andere kinderen en inderdaad je krijgt geen maanden vrij van werk. Financieel was dat geen prettige oplossing maar gelukkig kon het net.
Tja
Ik vind het lastig hoor, ik denk dat je ea toch wel in de smiezen moet houden, en je kunt tegenwoordig niet verwachten dat een verpleegkundige heel veel aandacht kan besteden aan je kind. Dus ik zou zeker tot een jaar of tien zoveel mogelijk proberen aanwezig te zijn. Ja, ook 'snachts. Na die leeftijd zou ik ea laten afhangen van mijn kind, wat mijn kind graag wil en de reden van opname, en hoe het gaat met mijn kind. Een kind wat een been breekt en lekker ligt te snurken kan mij wel missen, een kind wat ziek is van chemo niet,denk ik.
Verplichting
Het ging in deze (en die andere draad) om de verplichting. De verplichting om 24 uur per dag in het ziekenhuis te blijven, en dus ook 's nachts op een stretcher op een ziekenhuiskamer (met ook andere kinderen en ouders) te slapen. Een verplichting die vanuit het ziekenhuis opgelegd zou worden.
Ondermeer door die andere draad ben ik eens op de websites van een flink aantal ziekenhuizen gaan kijken. De toon is overal gelijk: in principe mag je de hele dag blijven, en vaak is het mogelijk om ook te blijven slapen. "Overleg op de afdeling als u dit wilt", dat soort teksten kom ik tegen. Ik lees dat je als ouder het recht hebt om zoveel mogelijke 'gewone' zorg (douchen, verschonen) aan je kind te verlenen, en dat ouders soms eenvoudige verpleegkundige handelingen mogen doen. Ik lees NIETS over verplichtingen. Ik lees wel dat ziekenhuizen het logisch is dat ouders niet altijd bij hun kind kunnen zijn vanwege andere verplichtingen.
Ik heb alleen ervaring met een baby in het ziekenhuis. Wij gingen gewoon thuis slapen. Heel verstandig, vond de verpleging. Mijn zus heeft al diverse keren een klein kind in het ziekenhuis gehad, en meestal sliepen ook zij thuis.
In het geval van van Tsjor kan ik mij een aantal dingen voorstellen. Het zou kunnen dat dit ziekenhuis toch het formele beleid heeft dat ouders altijd aanwezig moeten zijn. Is dit het geval, dan moet dat ergens terug te vinden zijn. Wat staat er bijvoorbeeld op de website over geschreven? Een andere optie is dat er helemaal geen formele verplichting is, maar dat de verpleging het buitengewoon handig vindt dat er ouders zijn voor de dagelijkse zorg als douchen, helpen met eten etc. En dat ze ouders daarom bewust laten weten dat hun aanwezigheid als vanzelfsprekend wordt beschouwd. Een derde optie is dat de verpleging onbewust druk uitoefent op ouders. Waarschijnlijk WILLEN de meeste ouders gewoon 24 uur per dag in het ziekenhuis blijven, waardoor een verpleegkundige er automatisch vanuit gaat dat dat ook voor Tsjor geldt. En daardoor de "verkeerde" vragen stelt. Dan wordt er niet gevraagd: "wilt u blijven slapen?" maar "wie blijft er slapen?". Die vraag suggereert alsof je geen keuze hebt, terwijl die er wel is. Zo'n verpleegkundige is zich daar wellicht helemaal niet van bewust.
Nou ja, zomaar wat overdenkingen
Ik schreef: ik lees niets over verplichtingen.
Dat klopt niet helemaal. Als ouder ben je wel verplicht om bijvoorbeeld bij gesprekken met artsen te zijn. Dat maakt wel duidelijk dat je niet je kond mag dumpen en een week later weer kunt ophalen
Wekenlang in het ziekenhuis slapen
ik werd na 4 weken naar huis gestuurd Zoon was toen al weer redelijk aan het herstellen, en de verpleging kwam inderdaad ook veel vaker 's nachts als er wat moest gebeuren.
Ik heb zelf die tijd in het ziekenhuis wel nodig gehad, eerste 10 dagen waren op een IC (dan slaap je niet op de afdeling maar in een RmcDonaldhuis, de eerste nacht was er een ouderkamer in het ziekenhuis, heel fijn dat je dan midden in de nacht even kan kijken hoe het gaat, zonder vreemd aangekeken te worden) en dan is de overgang van continu toezicht met toeters en bellen, naar alleen in een kamertje met de deur dicht en weinig zichtbare verpleging terwijl je kind nog ligt af te kicken van de IC medicatie, heel groot.
Maar zelfs als je 24 uur per dag in het ziekenhuis bent gaat er wel eens wat mis. Zo is bij zoon, tegen uitdrukkelijke afspraak in, bloed afgenomen zonder verdovende zalf, toen ik net even douchen was. Kind helemaal overstuur. Daar ben ik toen goed boos over geweest, en daarna hebben ze 'netjes' gewacht tot ik er weer was.
Zoon lag wel alleen op een kamer, dat zal ook wel schelen. En man had een opdrachtgever die het goed vond dat hij zijn werk vanuit huis deed, want daar liepen ook nog 2 kinderen rond.
Maar goed, dit was onze eigen keuze en mogelijkheid, om dit te verplichten gaat mij een brug te ver, je kunt niet beslissen over andermans/vrouws tijd en mogelijkheden.
Heel normaal
In veel delen van de wereld, niet alleen bij kinderen. Dokters leveren diagnose, verplegers het verband, maar wassen, eten, verzorgen moet de familie doen. Wel vreemd dat het in Nederland ook zo is.
Ijsvogeltje
Ijsvogeltje:
"In het geval van van Tsjor kan ik mij een aantal dingen voorstellen. Het zou kunnen dat dit ziekenhuis toch het formele beleid heeft dat ouders altijd aanwezig moeten zijn. Is dit het geval, dan moet dat ergens terug te vinden zijn. Wat staat er bijvoorbeeld op de website over geschreven? Een andere optie is dat er helemaal geen formele verplichting is, maar dat de verpleging het buitengewoon handig vindt dat er ouders zijn voor de dagelijkse zorg als douchen, helpen met eten etc. En dat ze ouders daarom bewust laten weten dat hun aanwezigheid als vanzelfsprekend wordt beschouwd. Een derde optie is dat de verpleging onbewust druk uitoefent op ouders. Waarschijnlijk WILLEN de meeste ouders gewoon 24 uur per dag in het ziekenhuis blijven, waardoor een verpleegkundige er automatisch vanuit gaat dat dat ook voor Tsjor geldt. En daardoor de "verkeerde" vragen stelt. Dan wordt er niet gevraagd: "wilt u blijven slapen?" maar "wie blijft er slapen?". Die vraag suggereert alsof je geen keuze hebt, terwijl die er wel is. Zo'n verpleegkundige is zich daar wellicht helemaal niet van bewust."
Volgens mij ligt t ietsje anders. Het officiële beleid van 'het ziekenhuis' is dat ouders mogen, maar niet moeten. De sociale druk van de verpleging is blijkbaar, dat ze ouders er om diverse redenen het liefste bij hebben.
Wekenlang
Ishtar:
"ik werd na 4 weken naar huis gestuurd"
Als je kind langdurig wordt opgenomen, zou ik zo snel mogelijk overgaan op een 2-nachten-op-2-nachten-af schema, afwisselend met je partner of eventueel anderen. Dat is veel beter vol te houden.
Tinus
In het algemeen klopt dat vast, maar voor mij niet, of beter: bij dit kind in deze situatie niet. Ik zou doodnerveus door het huis lopen me af te vragen of het wel allemaal goed zou gaan, en dat kost me meer nachtrust dan dat het me op zou leveren. Man kon beter met afwezigheid omgaan dan ik. Bovendien waren de 1e 10 dagen op 70 km afstand en reed ik geen auto.
Bij ziekenhuisopname van ander kind, baby met bv nog, ben ik wel de 2e nacht thuis gaan slapen en man daar, en heeft man midden in de nacht nog een flesje afgekolfde melk opgehaald.
Tinus
Tinus, volgens mij schreef ik dat ook, mijn "optie 2". Het is niet verplicht, maar de verpleging wil het wel graag (bijv. omdat ouders dan de zorgtaken etc. kunnen doen) en voert daarom druk uit op de ouders.
Bij zoon
was het echt neit de bedoeling dat we bleven slapen destijds, er was een Rmdonaldhuis en daar sliep iedereen.
Lijkt mij onzin
Toen ik het verhaal gister las, was mijn oordeel eigenlijk meteen dat ik het een nogal negatieve insteek vind waarop Tsjor tegen deze gang van zaken aankijkt. De strekking die ik erin lees is "De ouders zijn weer de klos." Ik vind dat zeer onterecht. Naar mijn idee, maar dat zei IJsvogeltje ook al, is er helemaal geen sprake van verplichtingen. Het is naar mijn idee een kwestie van goed lezen en logisch nadenken. Sorry als dit wat bot klinkt.
Ik heb dit jaar voor het eerst te maken gehad met een zeer ernstig ziek kind. Mijn kind is weliswaar al 'groot', maar de gevoelens zijn hetzelfde uiteraard. Mijn eigen behoefte was dat ik in haar buurt wilde blijven. Ik heb daarom de eerste nacht, toen ze op de IC lag, in de familiekamer geslapen (een ruimte met een zithoekje en een tv, waar het gezin zich terug kan trekken). De andere nacht, toen op een kamer voor haar alleen, is er keurig een ziekenhuisbed bijgeschoven. Bij een klein kind had ik dit, als kind dit prettig had gevonden, iedere nacht gedaan en had ik uiteráárd een deel in de verzorging op mij genomen. Dat is fijn, dan heb je het gevoel iets nuttigs te doen.
In onze situatie hebben man en ik blokjes verlof opgenomen voor de periode dat ze in het ziekenhuis lag, zodat er altijd iemand naar het bezoekuur kon gaan. Bij een kleiner kind had misschien een andere oplossing gezocht moeten worden, maar ik zou dan ook een verdeling tussen man en mij gezocht hebben, die het minst 'schade' zou opleveren wat het werk betreft en zo prettig mogelijk is voor het kind. In omgekeerde volgorde dan, maar het is wel realistisch om het werk niet in gevaar te brengen, lijkt mij. Daar vanuit gerekend is mijn mening dat een ziekenhuis je nergens toe kan verplichten. Je zult uit jezelf doen wat je kunt, maar er zijn grenzen. Het is belangrijk dat je goed voor jezelf zorgt, dus af en toe toch even je rust probeert te krijgen en zo normaal mogelijk probeert te eten. Bij een langere opname speelt dat sowieso, bij een kortere opname is het geen ramp om jezelf even op een lager plan te zetten. Voor zover mijn ervaring gaat, moedigen verpleegkundigen je juist aan om goed voor jezelf te zorgen als ouders zijnde.
Ook ik heb gisteren eens bij een aantal ziekenhuizen zitten spitten wat de normale verwachtingen zijn op de kinderafdelingen en ook ik concludeer dat men overal aangeeft dat je als ouders heel veel mag, maar niets moet, wat de verzorging aangaat. Geen dwang dus, hooguit een aanmoediging om je vrij te voelen om je eigen kind te verzorgen als je dat wilt.
Het voorbeeld van het infuus, in het verhaal van Tsjor, klopt niet. Infusen worden niet losgekoppeld voor de wc. Dan gaat de standaard waar het infuuszakje aan hangt gewoon met de patiënt mee. Het is af en toe gewoon vermakelijk hoe druk het kan zijn met die infuusstandaards in de ziekenhuisgangen, als de bijbehorende patiënten een luchtje willen scheppen, of gaan roken.
Infuus
Dat mag jij als ouder gewoon doen hoor. Net zoals injecteren. Of verband verwisselen. Mag allemaal, er is geen wet die dat verbiedt. Of het verstandig is, is vers twee. Maar inderdaad, net als Kaaskopje schrijft, de infusen gaan gewoon mee. Maar soms zitten ze bij kleine kindjes wel wat anders geconstrueerd om te voorkomen dat ze er te makkelijk uitschieten, je moet dan even wat rotzooien met de slangen enzo. Maar ja, kleine kindjes gaan dan weer niet naar de WC
Tirza
Paar nachten
Toen onze oudste was aangereden (bijna 7 jaar geleden), hadden we een baby aan de borstvoeding van net 3 maanden. Overdag was ik in het ziekenhuis, na het avondeten lostte mijn man mij af en ik kwam weer terug na het ontbijt. Dit hebben we een week volgehouden, tot zoon weer op zaal gelegd werd. Het werd toen te onrustig om er nog enigszins normaal te kunnen slapen. Man een eigen zaak, ik een baan en nog 3 kinderen thuis.
Zonder hulp van familie en vrienden (overdag, thuis) hadden wij het niet gered
Jons
Toen
onze toen 4-jarige midden in de nacht met een acute aanval van benauwdheid met een ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht was er eerst sprake van dat ze na behandeling weer naar huis mocht. Vlak daarna sprak de kinderarts de woorden: 'Weet je wat, je blijft hier samen met mama een nachtje logeren...' Weigeren te blijven is dan idd geen optie . Maar ik zou hoe dan ook mijn meisje in die omstandigheden niet vrijwillig alleen gelaten hebben.
Ik denk verder dat t erg leeftijdsafhankelijk is. Ik weet dat in het ziekenhuis waar wij in principe op aangewezen zijn de gewoonte is dat ouders van opgenomen baby's 's nachts niet blijven (streekziekenhuis dus doorgaans geen kinderen in levensgevaar). Vanaf ongeveer een jaar (eenkennige periode?) blijven ouders meestal wel. Volgens mij is dat meer om het voor t kind zo vertrouwd mgl te maken, dan dat t voor de verpleging zo handig is. Bij kinderen vanaf n jaar of 10 is t al heel anders: kinderen vinden t dan zelf heel vaak ook geen probleem om niet altijd n ouder erbij te hebben. Ken meerdere kinderen van wie de ouders 's nachts thuis sliepen en overdag grote delen aanwezig zijn (let op: ook wel eens n tijdje niet). Vinden ze in t ziekenhuis hier ook heel gewoon. Wel begreep ik dat de ouders dan wel zorgen dat ze er zijn als n dokter verwacht wordt.
Aagje
Tirza
Ik denk dat ouders injecties en aan-afkoppelen van infuus wel thuis mogen doen, maar niet in het ziekenhuis. Da's vast een aansprakelijkheidsdingetje. Toen mijn zoons in de couveuze lagen koppelde ik de sonde een keer af omdat dat ding klaar was en irritant stond te piepen. Daar was de verpleging niet blij mee, want dan weten zij ook niet meer hoe of wat ze wel of niet gedaan hebben. Het verstoort de routine en daarmee vergroot het de kans op fouten.
skik
