Niet verdrietig voelen bij verlies.

komt nog wel

Dat komt bij de meeste mensen later gewoon goed, als ze wat meer levenservaring hebben. Sommige kinderen huilen dagenlang op die leeftijd en anderen voelen niks. Bij beiden verandert dat vaak wel in de loop der tijd.

oja

ik bedoelde eigenlijk niet 'goed' in de eerste zin want alles is goed maar dat dat dus veranderen kan. Ik heb mijn eerste uitvaart meegemaakt toen ik 21 was dus daarvoor had ik er ook helemaal niks mee, was ook niet emotioneel. Die eerste uitvaart was van mijn laatste grootouder die al heel oud was en al jaren dood wilde. Ik dacht toen ook; is dit het nu moet ik nu gaan huilen? Vier jaar later overleed plotseling mijn stiefschoonvader endat was een héél ander verhaal...

band

Het heeft niets te maken met slimheid. Het ligt eraan wat voor band je met iemand hebt. En je kan het je ook niet vantevoren voorstellen hoe je je gaat voelen, dat merk je pas op het moment zelf. Ook of je gaat huilen of niet wil niet zeggen of je verdriet hebt of niet.

gevoel bij verlies is heel persoonlijk

De één huilt de ogen uit de kop, de ander denkt "hij hoeft nu niet meer te lijden vanwege hoge leeftijd/gevolgen van ongeluk/ziekte" en heeft er snel vrede mee.

Zo verwerkt ieder een verlies op eigen wijze.

Het wordt pas echt lastig als er door de persoon zelf of zijn/haar omgeving een oordeel aan wordt gehangen: "Jij/ik huil(t) niet en dat is dus fout, want..."

Slimheid heeft daar overigens weinig mee te maken.

en?

Hoeveel heel dierbare naasten heeft ze al verloren dan?

ik heb het ook niet zo

Maar er zijn ook niet zoveel mensen die ik ken overleden.

Mijn moeder veroordeelde mij heel erg dat ik blijkbaar niet had gehuild toen opa overleed. (Ze kwam hier later mee.) Alsof je zoiets af kunt dwingen. Ik begreep niet zo wat ze hiermee wilde, behalve even gemeen doen.

Maar in principe zegt het toch niks? De een huilt en is de dag erna er overheen, en de ander doet niks en loopt er nog weken mee rond.

huilen

Ik huil de ogen uit mijn hoofd bij een dood konijn. Ik wil om die reden ook geen konijnen meer, want ze hebben nogal de neiging om opeens om te vallen en worden niet zo oud. Ik vind het nogal beschamend voor een volwassene. Mijn kinderen vinden het belachelijk.Als het zonder zou kunnen, zou ik ervoor tekenen.

Ik ken ook iemand die niet huilde bij het overlijden van zowel haar man als haar moeder (niet tegelijk). Maar reken maar dat ze wel evrdriet had, ze verwerkte het alleen anders.

Ik huil ook niet bij elk verlies

Ik weet ook niet hoe dat mechanisme altijd werkt. Nadat een buurman overleden was en ik er met de haren bijgesleept ben door zijn vriendin (en ik hem dus dood op de vloer heb zien liggen), heb ik nog weken daarna spontaan tranen in de ogen gekregen bij de gedachte daaraan. Een kat... dikke tranen, maar bij het overlijden van schoonvader en -moeder hield ik eigenlijk vooral droog. Ik raakte meer ontroerd door het verdriet van mijn dochter en man. Toen ik nog jong was, zijn mijn beide opa's overleden. Ik heb er geen traan om gelaten. Ook omdat mijn ouders mij buiten het hele rouwproces hebben gelaten. Moeder ging stilletjes naar boven als ze moest huilen en ik ging niet mee naar de begrafenissen. Ik was te jong. Later, toen ik 'groot' was, heb ik tranen met tuiten gehuild tijdens de begrafenis van de moeder van een vriend. Je kunt het niet sturen en je moet je vooral ook niet schuldig voelen over hoe je verlies verwerkt. Je dochter zal door volwassen inzicht, ervaringen met verdriet, eigen emoties, zelf verschillen zullen merken en zien dat ze echt wel verdriet heeft, maar op haar manier.

mijn vader

is vorig jaar overleden en ik heb er niet om gehuild en voel me ook niet verdrietig. Terwijl ik echt met heel warme gevoelens aan mijn vader terugdenk. Ik denk dagelijks aan hem, op een positieve manier.
Bij het zien van een groep gehandicapten die iets doen of krijgen (bijvoorbeeld een muziekoptreden bij mijn zusje in de instelling waar ze zit), dan barst ik dus wel in tranen uit.

No fear

Spoorloos bijvoorbeeld is ook een tranentrekker voor mij .

Uitgesteld verdriet.

Een opmerkelijke vraag van een dertienjarige. Daar zou ik als moeder wel enigszins van opkijken. Hoewel ik niet denk dat emoties samenhangen met intelligentie, het onder controle houden ervan wel enigszins.

Bij de begrafenissen waar ik als directe nabestaande ook een rol in had kwam ik niet aan eigen gevoelens toe. Om dan bij een uitvaart van een kennis helemaal vol te schieten. Bij de uitvaart van mijn hoogbejaarde buurvrouw kwam het snot zowat uit mijn oren. Heel genant, want ik had me er niet op voorbereid, en niets bij me om de tranenvloed te stelpen.

Herkenbaar

Ik heb me dat als 13-jarige ook afgevraagd, over mezelf. Ik heb alleen die vraag nooit hardop uitgesproken. Mijn oma overleed heel plotseling, maar wat mij het meeste aangreep was het verdriet wat mijn moeder daarvan had, niet mijn eigen verdriet. Later wel, bij mijn opa, en tante. Weer veel minder bij anderen. Mijn eigen ouders leven gelukkig nog. Mijn zoons hebben het overlijden van mijn schoonouders heel verschillend verwerkt. Oudste heeft er ogenschijnlijk weinig tranen om gelaten, terwijl jongste nog jaren later zomaar in tranen kon zijn als we een verhaaltje voorlazen wat opa af en toe ook voorlas.

hier ook

Hier een zoon die 'niets voelt' bij het verlies van mensen.

Toen andere kind in het buitenland was (en nu op kamers is), miste hij hem ook helemaal niet. En dat terwijl het dikke vrienden zijn als ze bij elkaar zijn. Hij hecht meer aan spullen dan aan mensen, zeggen we wel eens. Dat opa een paar jaar geleden is overleden, is hij eigenlijk alweer vergeten. Hij haalde zijn schouders op en dat was het.

Bij hem past het in een wat breder plaatje met nogal wat autistische kenmerken. Helemaal standaard vind ik het zeker niet.

zelfbescherming

Soms is het ook zelfbescherming, je niet willen verliezen in een verdriet dat je normaliter zou hebben (verlies van een dierbare). Het is te groot, te overweldigend, zodat je je pure basale emotie kunt uitschakelen (uit zelfbescherming). Dat zegt niets over geen emoties hebben, die kan je juist weer wel hebben bij andere dingen (dingen die niet dichtbij je eigen wereld zijn, bijv. een programma als Spoorloos of iets dergelijks). Of bij en begrafenis van iemand die je niet zo goed kende, maar waar je emoties krijgt bij het verdriet van de naasten.

Herken het wel

Ik heb dat ook heel lang gehad bij begrafenissen/crematies. Ook bij opa's en oma's van wie ik echt heel veel hield. Ik huilde ook niet en vond zo'n begrafenis ook vooral heel interessant. Heeft naar mijn idee ook niets met slim zijn o.i.d. te maken. Dat vind ik een vreemde opmerking.
Ook toen ik volwassen was huilde ik niet gauw. Met de begrafenis van mijn schoonmoeder was ik vooral met het verdriet van mijn kinderen en man, dus had niet echt ruimte voor mijn eigen verdriet.
Daarna had ik een hele heftige begrafenis van mijn werk en daar heb ik vreselijk gehuild, vooral om het verdriet van de twee kinderen die de mensen achter lieten die waren overleden. Kort daarna had ik weer een begrafenis van een familielid van mijn man en toen heb ik ook echt heel erg gehuild. Leek alsof ik het toen pas toeliet o.i.d.

Uitgesteld verdriet

Door die term moest ik aan mijn man denken. Toen wij te horen kregen dat wij ons eerste kindje zouden gaan verliezen, overzag ik direct de gevolgen. Geen kindje, einde van de droom, ik barstte direct in huilen uit in de spreekkamer. Bij mijn man drong het langzamer door en hij is daarna ook in een soort overlevingsstand gekropen. Eerst Kaaskopje bijstaan. Daarna moest er getrouwd worden, want dat stond al zo gepland en pas toen kon hij alles gaan verwerken. Vier maanden na de geboorte had hij het vreselijk te kwaad. Ik zit niet zo in elkaar. Het komt binnen, ik heb daar verdriet van en dan kan het leven weer door zonder dat ik er nog over in zal storten. Ik denk dat deze eigenschap wel een beetje mijn redding is. Dit systeem hapert wel een beetje als ik onrechtvaardig behandeld wordt. Daar kan ik langer boos over blijven, heb ik geleerd.

Verdriet van anderen

Ik heb het veel moeilijker met het verdriet van anderen dan met het verlies van personen. Grootouders, ooms, tantes, ik heb ze zien gaan en ik moest alleen huilen als ik zag dat de partner of kinderen het heel moeilijk hadden. Niet om mijn eigen verlies. Misschien stonden die mensen niet zo geweldig dicht bij me.
Maar eerlijk gezegd denk ik dat dat niet geldt als mijn eigen ouders komen te overlijden.

Aan verandering onderhevig

Toen mijn grootouders overleden, zag ik het verdriet van mijn ouders maar zelf vond ik het als 11-jarige een vast onderdeel van het leven. Een paar jaar later overleed mijn konijn. Toen voelde ik wat dood met je kan doen.

Ik zou ook niet zeggen dat het met heel slimme mensen te maken heeft. Straks ervaart ze wel verdriet en komen de tranen maar mogelijk ook de constatering dat ze dus niet heel slim is, want moeder zei....

Het is gewoon te vroeg om op die vraag een antwoord te kunnen geven.

Dankjewel

Ik zie nu in dat die opmerking van mij over slimme mensen en anders zijn niet handig was. Het komt omdat dochter ooit onderzocht is door een kinderpsycholoog en die zei dat het anders zijn van dochter geen autisme was maar door hoge IQ kwam. Dochter mag natuurlijk zijn wie ze is en huilen is niet beter dan niet huilen. Dochter komt de laatste tijd met vragen over het anders zijn. Zo ook over knuffelen. Ze haat het als iemand haar aanraakt. Ik kan dochter ook nooit een knuffel geven. Als ik haar op haar schouder ofzo aanraak dan trekt ze zich al terug en zegt meteen geërgerd blijf van me af. Jammer vind ik dit wel ik zou haar zo graag eens een dikke knuffel geven .
Danjewel voor het delen van jullie verhalen. Ik begrijp meteen waarom ik soms zo gehuild heb bij het verlies van iemand die verder weg van mij stond. Het roept het gevoel op van het verlies van iemand waar ik nogsteeds verdriet van heb. Het kan inderdaad bij dochter zo zijn dat ze het of te erg vind het zich afsluit of bij een volgend overlijden heel anders reageerd.