Niet gelukkig met mezelf
Ik ben niet gelukkig met mezelf. Nooit geweest ook. Ben nu 50 en had altijd de hoop dat het op een dag wel goed zou komen, dat ik mijn gebruiksaanwijzing nog wel eens door zou krijgen, maar ben die hoop intussen kwijt.
Oppervlakkig gezien gaat alles goed. Leuke man, leuke kinderen die het best goed doen, leuke baan, huis (needs work, maar goed) in leuke omgeving, lieve hond, mijn ouders zijn er nog en doen het goed, broer en zus. Maar ik pas er niet in, in dat plaatje. En dat wil ik wel heel graag. Ik zou alleen niet weten hoe.
Normaal gesproken lukt het me wel om die gevoelens en gedachten weg te duwen, maar vandaag niet meer. Ik werd huilend wakker en ik voel me nog steeds niet beter. Ben bezig met het boodschappenlijstje voor de kerst maar het liefst zou ik die hele kerst gewoon overslaan.
Wat zit me nou het meeste dwars? Dat ik altijd zo'n moeite heb om dingen op te starten. Ik moet mezelf overal toe zetten. Alles voelt als moeten, ook als ik lekker een boek wil lezen of zo. Ik kan niet goed ontspannen, want er moet nog van alles en daar kom ik toch op de een of andere manier niet toe. Ik ben behoorlijk intelligent, maar alles kost me moeite. Focussen kan ik niet. Ik heb geen hobby's, vind niks leuk, of in ieder geval krijg ik er geen energie van. Ik zou graag meer voldoening uit mijn werk willen halen, maar ik verveel me kapot. Heb alleen geen idee wat ik wel zou willen doen. Durf geen cursus of opleiding te doen omdat ik toch van mezelf weet dat ik het niet afmaak. Niet genoeg doorzettingsvermogen.
Ik zou niet zo zwaar op de hand willen zijn maar wat lol hebben in het leven. Ik zou graag vrienden hebben, maar alle contacten verwateren na verloop van tijd. Zelfs met mijn broer en zus heb ik nauwelijks contact. Ik mis ze op zich ook niet, maar ik mis wel een fijne relatie met mijn familie.
Hmm, het is wel veel wat niet deugt als ik het zo opschrijf. Nou ja, zo voelt het ook. Alsof er niks goed is in mijn leven. Alsof ik niet goed (genoeg) ben.
Ik heb in mijn leven al verschillende keren hulp gehad in de vorm van een psycholoog (2x), een coach en een relatietherapeut. Ik ben daar ook wel een beetje klaar mee. Het effect is altijd maar tijdelijk. En ik blijf me voelen alsof ik niet klop. Niet af ben. Of zo.
Ik weet het ook gewoon niet. Misschien heeft iemand hier een idee.
hoogbegaafd 
Sorry, ik geloof niet zo erg in dit labeltje. Hooggevoelig ook niet. Ik denk wel dat je er doorheen zit, wat de oorzaak ook is. Hoe kom je hier uit, is beter om uit te zoeken.
Toch eens naar de huisarts?
OPPERVLAKKIG (!?!) gezien gaat alles goed?!
Noem dat maar oppervlakkig 't Is dat ik mijn eigen kinderen niet kwijt wil en absoluut geen hond, zelfs geen lieve, anders zou ik bijna vragen om over te steken.
Jouw openingsposting riep bij mij de vraag op of je nooit zoals bijna alle vijftigers wel eens een echt ingrijpende tegenslag gehad , iets schokkends meegemaakt dat je hele leven op zijn kop heeft gezet?Iets waar je een diep, langdurig verdriet van hebt gehad.
De OP klinkt mij bijna in de oren als " als je geen problemen hebt kun je ze ook zoeken" . Ik wil je onlustgevoelens niet bagatelliseren. Niet kunnen waarderen wat je hebt, en zo in je hoofd leven dat je in je eigen negatieve gedachtenspinsels verstrikt raakt is een beperking. Deels herken ik mezelf er ook wel in, maar er zijn bij mij naast aanleg tot zwaarmoedigheid ook nog in de levensloop een aantal aanwijsbare gebeurtenissen die daaraan bijdroegen.
Ik denk niet dat etikketten de oplossing zijn en , al die eigentijdse navelstaarderij is aan mij al helemaal niet besteed. En zeker niet zo'n heppiedepeppiecursus van 2500 euro.
Bezoek aan de HA lijkt mij ook de aangewezen weg, Al heb je waarschijnlijk meer last van een bore out dan een burn out. Aan aanleg voor depressie valt ook te sleutelen met minimaal gebruik van de pharmaceutische industrie zodat humor en relativersingsvermogen - die mis ik in jouw postings - weer een kans krijgen.
Bleistift
Relativeringsvermogen heb ik juist behoorlijk veel. En ik doe niet anders dan mijn zegeningen tellen, ik ben me er zeer van bewust dat ik ontzettend bevoorrecht ben, ik waardeer juist ontzettend wat ik heb.
En ja, ik heb in mijn leven heus ook tegenslagen gehad. Maar zo'n postje op OO is natuurlijk geen letterlijk verslag van een heel leven, en mijn al of niet doorgemaakte ellende doet volgens mij ook niet ter zake, dus dat heb ik niet vermeld. Het is hier geen wedstrijd wie het zwaarste leven heeft, toch?
Misschien nieuw voor jou, maar ook mensen die op het oog alles voor elkaar hebben kunnen met zaken worstelen. En nee, ik zoek geen problemen die er niet zijn, ik heb hier al mijn hele leven last van. Het beperkt me in mijn doen en laten. Alleen weet ik het meestal (al zegeningen tellend) weg te duwen. Ik denk dat ik juist mijn hele leven te weinig heb geluisterd naar dat stemmetje. Het teveel heb weggeduwd. Precies vanwege dat relativeringsvermogen.
Een bore out kan heel goed, maar dan is nog steeds de vraag wat ik eraan kan doen. Een bezoek aan de HA, tja, die heeft 5 minuten voor me, max 10, dus daar kom ik graag goed beslagen ten ijs. En daarbij is input van hier heel welkom, vandaar dat ik mijn probleem hier aangekaart heb.
Viooltje
Een goede voorbereiding van je gesprek bij de huisarts is altijd goed.
Bij ons kan je voor dit soort gesprekken een dubbele afspraak inplannen. Kan dat bij jullie niet?
Psychosomatische fysiotherapie
Ik herken wel dingen die je noemt, al is mijn verhaal natuurlijk anders dan het jouwe. Ik ben een paar jaar geleden ziek geworden en kreeg last van chronische vermoeidheid. Ik heb over het algemeen wel vrede met mezelf, maar kan mezelf ook genadeloos veroordelen op mijn te geringe bijdrage aan de wereld.
Mijn chronische vermoeidheid maakte mij in dat opzicht nog waardelozer. Ik wilde het anders, maar wist niet waar ik moest beginnen. Ik sliep 10 - 12 uur per etmaal en de rest van de tijd was ik vermoeid. Via de huisarts kwam ik bij een psychosomatische fysiotherapeut terecht.
Zeker als je verbaal handig bent, is het goed om eens onder ogen te komen wat je lijf je vertelt. Het heeft mij simpelweg opgeleverd dat ik mijn emoties beter kan toelaten. Ik besteed geen energie meer aan het wegdrukken ervan. Ik sta toe dat ik ergens een bepaald gevoel aan overhoud. Ook als ik het misschien nog niet helemaal begrijp, of juist wel, dat gevoel is de realiteit en mag het er zijn. Die grotere acceptatie van wat ik voel, komt natuurlijk eigenlijk neer op grotere acceptatie van wie ik ben.
Ik kan mezelf nu beter, dieper ontspannen en ik kan me ook een beetje beter focussen. Maar vooral: mijn chronische vermoeidheid is grotendeels weg en dat is echt een zegening.
Jij hebt het niet over somatische problemen, dus misschien is het een misplaatste suggestie. Maar dat mag je helemaal zelf beoordelen.
