Niet gelukkig...
Even onder een ander nick omdat ik niet wil dat men mij herkent.
Om het hoge woord er maar uit te gooien: Ik voel me niet gelukkig. Al weken niet. Ik heb enkele weken geleden een heel zware dip gehad, tegen burn-out aan. Mijn man heeft hier niets van doorgehad of in elk geval niets erover gezegd (ja later, 1 keer, dat ie wel door had gehad dat er wat was). Hij is geen prater, ik wel. maar eerlijk gezegd heb ik dit keer niets verteld. Eigenlijk omdat 1 van de onderdelen hem betrof en zodra je met een kritische noot aan komt zetten, voelt hij zich aangevallen, beledigd en trekt zich terug, sluit af. En ik zat er zo doorheen dat ik dat soort gesprekken echt even niet kon hebben.
Maar nu het stomme: er is eigenlijk niks waarom ik zo depri zou moeten zijn (en nee, mijn hormonen lopen goed, dus daar ligt het niet aan)
Mijn 2 kinderen doen het momenteel beide prima op school en in hun hobbys. Er zijn wel dingen geweest, maar dat loopt allemaal lekker nu. Ik ben gewoon niet gelukkig! Mijn situatie is als volgt: Getrouwd, eigen huis, 2 kids, eigen bedrijfje (part-time) waar ik zelf mijn tijden kan invullen, man werkt full time en meer, ik doe het hele huishouden. Ik heb een hobby waar ik veel tijd in (kan) steken en waar ik veel voldoening uit haal. Ik bepaal mijn eigen tijden. We verdienen goed (dus ook geen financiele problemen) en kids gaan dus lekker.
Wat is er dan mis? Ik heb het gevoel alsof ik er niet door heen kom. Mijn kantoor is een zooitje, de was en strijk houden nooit op evenals het afval en de afwas, de vaat, het afstoffen, stofzuigen en dweilen. Ik wil afvallen, kan het opbrengen om 2 dagen intensief erop te letten (geen crashdieet, gewoon minder snoepen en meer bewegen) en vanaf de derde dag gaat het alweer down hill en zit ik zo achter de PC 6 Prince-koeken op te vreten die ik vorige week bij de appie in de aanbieding heb gekocht voor de kids.
OK, manlief is veel weg voor zijn werk en ook in het weekend heeft hij zijn hobby. Maar daar kunnen de kids soms ook met mee. Het gaat allemaal zijn gangetje en ik... heb het gevoel alsof ik bergopwaards moet zwoegen en geen meter vooruit kom.
Met manlief kan ik er niet over praten. Die vind dat ik me aanstel, dat het best goed gaat of ik krijg te horen waarom ik xxx of yyy niet gedaan heb. Als ik er tegen in ga voelt hij dat als kritiek en slaat dicht.
Met mijn ouders kan ik wel praten maar dan voel ik me zo'n zeur. Of ik krijg achteraf dingen te horen over hoe ik doe. Of zij krijgen een heel nare kijk op mijn man, terwijl dat ook niet eerlijk is. En het is dan net alsof ik hetallemaal niet aan kan en ze kijken me meewarig aan en maken zich zorgen dat ik straks helemaal afbrand etc.
Ik heb 1 goede vriendin die ver weg woont, die zelf meerdere jonge kids heeft met problemen/ zorgen en die vooral over zichzelf praat en weinig over mij (pakt verhaal snel over). Verdere vriendinnen heb ik niet. Ik voel me echter niet eenzaam ofzo, want ik heb wel mijn hobby waar ik elke dag mee bezig ben en daar ontmoet ik ook andere meiden voor een gezellige babbel.
Maar dit soms onmetelijke nare negatieve gevoel, van verdriet, sleur, niet gelukkig wezen... kan ik eigenlijk met niemand delen. Dus gooi ik het er nu hier maar eens uit. Wie weet heeft iemand herkenning (dat zou al helpen) of kan mij een hart onder de riem steken.
Mijn ervaring
In mijn ervaring wordt je juist depri op momenten dat het kan, dus juist als alles goed gaat, want dan heb je de energie om dingen te verwerken! Dus stop ten eerste met je te verbazen en ga eens vroeg naar bed en vraag aan jezelf wat er mis is. Het lijkt een stomme methode, maar bij mij helpt het. Dan komen er dingen, gevoelens gedachtes naar boven, en die ga ik dan heel bewust voelen, vaak met een enorme huilbui erachteraan. En dat helpt enorm.
Sterkte!
Gevoel
´Maar nu het stomme: er is eigenlijk niks waarom ik zo depri zou moeten zijn.`
Nou eigenlijk wel toch. Je schrijft dat je een paar weken terug een mega dip had, bijna een burnout en dat je man dat niet heeft opgemerkt.
Je schrijft dat je een prater bent maar er niets over gezegd hebt tegen je man omdat je bang bent voor zijn reactie.
Je praat er met niemand over. Is dat niet gewoon de reden, een probleem van niet-praten in jullie relatie?
Ook al heb je dan allemaal praktische dingen goed geregeld (huis, baan, geld, kinderen gaan goed) maar je gevoel krijgt geen aandacht. Niet bij je man en ook niet bij je vriendin. Daar zou ik ook heel verdrietig en naar en ongelukkig van worden. En dat gaat dan van kwaad tot erger.
Rozenstruikje
Heel goed even iets anders
Ik denk dat die herkenning het begin is.
Maar ja, dan heb je nog niet het idee dat het ook weer gaat verbeteren....
Toch is die (h)erkenning al heel wat.
Want ik merkte wel de afgelopen maanden dat de toon in je draadjes langzaam veranderde. Het sluipt erin. En ik denk dat het je heel veel gaat helpen als je eerst maar eens gewoon aan jezelf toegeeft dat er iets niet lekker zit. Wat dat betreft vind ik de opmerking van dc ook heel mooi, dat je nu tijd hebt voor de sjit. Daar heb ik niet zo veel aan toe te voegen. Ik wil je ook niet overladen met suggesties en mogelijke oplossingen. Het kan gewoon zo zijn dat je je zo voelt nu, en dat is een naar gevoel.
Dank jullie
Dank voor jullie wijze woorden, geeft weer wat om over na te denken. Heb vandaag met mijn ouders gepraat (zij wisten dus wel van mij mega-dip af en hebben mij ook bijgestaan, al belast je ze als dochter daar liever niet mee, ook door andere omstandigheden bij hun persoonlijk en andere familieleden). Voel me nu een stukje beter. Ze hebben me weer geholpen wat dingen in perspectief te zien. En hebben me ook laten zien dat ik al een heel eind gekomen ben, vanuit de dip.
Rodebeuk: ik snap niet helemaal waar je het over hebt, als je het hebt over "dat de toon in mijn draadjes de afgelopen maanden langzaam veranderd zouden zijn". Ik heb nml al maanden heel af en toe eens meegelezen en niks gepost. Want daar had ik de puf niet voor. En al die problemen hier op OO deden mij ook neit veel goed (de problemen van anderen dus) Dus ik denk dat jij denkt dat ik iemand anders ben dan ik daadwerkelijk ben.
Ja!
Dan ben ik toch niet helderziend.
Sjeus.
Bek to de drowing bord.
Sorry hoor.
Mijn verdere advies blijft staan. Voel het eerst voordat je oplossingen door iedereen krijgt aan gesmeerd. En dat punt van dc vond ik heel wijs.
En oh ja, cyberknuffel natuurlijk, uiteindelijk kom je hier sterker uit. dat meen ik, kwestie van ervaring.
Wat suggesties
Beste even iets anders.
Ondanks advies van bovenstaanden, wil ik je toch even wat ideeen aandragen. Ik zit namelijk in hetzelfde schuitje. Dan weer zit ik met kloppend hart op de bank, dan weer ben heel de dag dood en dood moe. Mijn situatie is denk ik vergelijkbaar, nl dat je overal de verantwoordelijkheid draagt en nooit eens iets af hebt. En daarbij nergens hoeft aan te komen met je problemen, want ja, die hebben zij ook gehad (schoonmoeder), of je doet het toch jezelf aan, je hoeft geen zaak te hebben (man).
Daarnaast lig ik iedere nacht te tobben over mijn kinderen, wat nou ook weer niet echt nodig is (weet ik overdag).
Mijn plannen, mischien heb je er wat aan:
1) Afbraak van stresshormonen, tot normale waarden, duurt gemiddeld 3 maanden. Dus als je nu geen zorgen meer hebt, zijn je hormonen nog niet tot die ontdekking gekomen. Wacht die tijd eens af.
2) Probeer je zaken op te ruimen, dat geeft weer controle en dan kan je weer normaal nadenken.
3) Probeer af te bakenen, wat doe je wanneer. Werk op vaste tijden, ook al is het thuis. Onder die werktijd dan ook weer geen huishoudelijke dingen doen.
4) Overweeg een hulp in de huishouding, secretaresse of i.d. om je taken te verlichten.
Om eerlijk te zijn, zijn dit voor mij ook nog maar plannen die ik met ingang van volgende week ga starten!
Daarnaast ga ik me ook nog zo weinig mogelijk opwinden over wat er op het forum gebeurt (en me er niet mee bemoeien).
Hopelijk zit er iets voor je bij en gaat het gauw weer beter met je, even iets anders!
Gr. joep
Rode beuk en joep
Rode Beuk: geeft niks hoor 
En dank voor je cyberknuffel. Ben ermee bezig en aan het voelen. Gaat vandaag weer ietsje de goede kant op.
Joep: dank voor je adviezen. Werk en huish werk hou ik idd gescheiden, dat gaat wel goed. Het is meer de zooi af en toe en overal achteraan lopen voor mijn gevoel.
Een huishoudster heb ik geprobeerd en dat was het begin van mijn burn out... zij maakte alle regelmaat die ik nog had en alle structuren die er nog waren (dingen op vaste plekken) helemaal in de war. Nu gaat mijn moeder af en toe bijspringen. En samen met haar heb ik een plan van aanpak gemaakt.
Even iets anders
Bij sombere buien/ depressies helpt het volgende
Leef regelmatig
Eet goed, ookal ehb je daar de puf niet voor
Doe leuke dingen, of doe de dingen die je eerder leuk vond
Verwen jezelf, bv met een leuk uitje, de zonnebank, kopje koffie ergens drinken etc etc
Ga elke dag naar buiten, even een wandelingetje maken
Probeer het toch met je man bespreekbaar te maken, probeer hem de ernst van de situatie te laten inzien.
Dikke knuffels
Muizemeis
